Baby op je lijkt

Mijn man en ik hebben beide bruin haar bruine ogen. Onze jongste dochter is blond met blauwe ogen😆 maar ze lijkt qua persoonlijkheid ontzettend op mij, op een manier die ik heel confronterend maar ook grappig vind.

Ik herken dit zelf niet (en kan mij eerlijk gezegd ook niet voorstellen hoe het is om hier zo mee te zitten), maar wat lastig dat je hier zo mee bezig bent. Ik hoop voor je dat je op den duur kan denken "wat mooi dat de kinderen op mijn man/hun vader lijken" in plaats van "wat jammer dat de kinderen niet op mij/hun moeder lijken" - dat is hoe ik dit zou (proberen te) bekijken.

Wij hebben ook allebei donker haar en donkere ogen en onze kinderen hebben blond haar en blauwe ogen, maar qua gelaat (en karakter) lijkt onze oudste zoon op mij en onze jongste zoon op mijn man.

Ook niet van gezichtsvorm? Mijn zus en haar man zijn beide bruin met bruine ogen en hun kinderen zijn blond, 1 met hazel ogen en 1 met blauwe ogen. Maar je ziet aan hun gezicht heel goed dat ze mijn zus haar kindjes zijn, ook de papa is in hun gezicht te zien. Ik snap dat je het jammer vindt, maar de band met je kindjes is natuurlijk niet anders omdat ze niet op je lijken. En ik ben er zeker van dat er wel dingen te vinden zijn! En wie weet delen ze straks een hobby ofzo met je ❤️

Ik snap heel goed wat je bedoelt. Mijn man en ik hebben allebei bruin haar en bruine ogen dus daarin "lijken" de kids op ons allebei. Maar onze jongste baby lijkt qua uiterlijk zo op mijn schoonfamilie dat ik dat ook wel jammer vind. Mijn oudste is een zoontje en die lijkt qua uiterlijk erg op zijn vader en hoort dat ook van iedereen. Maar wat wel heel leuk is, is dat ie qua innerlijk erg op mij lijkt. Mijn man is erg voorzichtig aangelegd en ik ben juist een durfal en zo is hij ook. Er zijn vast gelijkenissen tussen jou en je kids te vinden, en dan misschien op een ander gebied?

Hier het uiterlijk van man, en innerlijk herken ik meer van mij. Ik vind zo'n mini-mannetje eigenlijk wel heel leuk 😁

Zou het ook kunnen dat je het zelf niet ziet dat ze ook op jou lijken een beetje? Mijn man is Koreaans, ik Nederlands en onze dochter is qua gezicht echt een kopie van mijn man. Maar toch zijn er mensen (onderandere mij man) die ook mij in hier zien ongeacht haar donkere haartjes en ogen. Zelf zie ik het totaal niet. Maar qua persoonlijkheid is ze wel mijn kopie. En ze is prachtig zoals ze is. Maar over je zin dat je beter een andere man had kunnen zoeken, vind ik best hard! Zowel naar je man als kinderen toe eigenlijk. En een lichtere man met blauwe ogen geeft ook geen garantie dat de kinderen op jou gaan lijken..

Hier heeft onze dochter ook volledig het uiterlijk van mijn man gekregen. Ik heb een heel bleke huidskleur en inderdaad ook blauwe ogen. Ik zie eigenlijk alleen maar hoe mooi het is, en hoe leuk ik het vind dat zij zo op elkaar lijken omdat ik zo gek op hem ben. En ik denk ook vaak van oh wat fijn misschien verbrandt zij wat minder snel dan ik (alsnog altijd insmeren natuurlijk). 🤣 Ik kan me dan ook niet indenken dat ik een kind had willen/moeten krijgen met iemand anders (ongeacht uiterlijk). Ben helemaal verliefd op beiden (al helemaal als ze samen bezig zijn). Dus daarin neemt mijn gedachtegang een heel andere afslag dan de jouwe denk ik. Zou het nog kunnen helpen om heel bewust op zoek te gaan naar dingen die je leuk vind aan je man, en of je die terug kunt vinden bij je kindje? Niet te veel op zoek gaan naar eigen overeenkomsten, of verschillen. Maar juist erin leunen hoe veel zij op elkaar lijken en dat dat ook dingen zijn waarom je verliefd op je man werd?

O ik hoop juist zooo dat mijn kindje de donkere Arabische ogen van mijn man krijgt!!😍 Zelf heb ik blauwe ogen… dus ik herken je gevoel niet. Maar als je in het uiterlijk geen overeenkomsten ziet, dan zie je het misschien wel in karakter? Of haarstructuur? Vorm neusje? Je kinderen zijn toch echt 50% jou🥰

Nee sorry, voor mij niet herkenbaar. Ik kan mij eigenlijk ook niet voorstellen dat je hiermee kan zitten. Ik wil je graag begrijpen, wat maakt het dat dit je zo verdrietig maakt?

Wij zijn ook een biracial stel en wij lijken totaal niet op elkaar. Ik denk inderdaad dat als je als ouders op elkaar lijkt (al is t alleen haarkleur en oogkleur) de kans al veel groter is dat je jezelf (fysiek) herkent in je kind. Mijn man en k vinden elkaar mooi en knap maar hoopte allebei dat het kind op onszelf zou kijken haha. Ik vond mezelf een beetje obsessief naar andere gemixte kinderen kijken om te kunnen voorspellen hoe ons kind eruit zou zien (kan natuurlijk niet). Denk toch dat het iets natuurlijks is dat je wil dat je kind op je lijkt. Maar dat zit m ook in de verwachting door 'homogene' stellen en er komen alleen maar meer gemixte kinderen ter wereld :). Dus misschien verandert de definitie van 'lijken op' ook wel. In nederland worden half donker- half witte kinderen ook vaak gelabeld als donkere kinderen, ipv als gemixt. Terwijl je eigenlijk wel echt kunt zien dat het een gemixt kind is. Ik heb er zelf ook niet "over nagedacht" toen ik mijn partner "uitkoos". Ik deed dat op basis van dat ik hem leuk en knap etc. vind. Dus ik snap wel waar je gedachte vandaan komt. Ik denk wel dat ik het minder sterk voel. Ik ging ervan uit dat als mijn kind totaal op hem zou lijken dat ik daaraan zou wennen. Ervaar jij dat of niet echt? Zoals al is gezegd: onthoud dat je kindje wel echt 50% jou is, ook als je dat niet direct ziet :) en misschien zie je jezelf alleen maar meer terug naarmate ze ouder worden.

Misschien bedoel je meer dat ze minder ‘van jou’ voelen? Vriendin van mij had dit erg met haar dochtertje. Het voelde niet helemaal eigen en dat begrijp ik wel. Bij haar is het helemaal veranderd en nu herkent ze veel van zichzelf, hopelijk jij ook over een tijdje:)

Ik denk dat je het in veel andere dingen terug gaat zien, en persoonlijkheid, maniertjes die ze doen, hoe ze dingen gaan zeggen. Of in de vorm van de ogen, mond, neus. De manier waarop ze lopen.

Mijn man en ik zijn allebei de kleur van pannenkoekenbeslag (niet volkoren) dus op dat gebied geen herkenning. Maar mijn oudste heeft de eerste twee jaar echt alleen op mijn man geleken. Ik heb de grap "nou, daar is geen dna test nodig hoor!" ongeveer tweeduizend keer gehoord. Natuurlijk vond en vind ik mijn zoontje prachtig maar ik ben stiekem toch wel blij dat er nu ook wat van mij te zien is. Dus daarin herken ik je wel een ik denk niet dat het gek is om deze familieband tussen jou en je kind te willen zien. Ik hoop stiekem ook nog een beetje dat de jongste bruine ogen krijgt, net als ik. Nu met bijna acht maanden zijn ze blauw dus de kans begint af te nemen. En dat is een gekke manier van jammer. Geen teleurstelling want hij is mooi zoals hij is maar meer een soort het was ook leuk geweest als... Jammer zonder verdriet zeg maar, als dat ergens op slaat 😅

Ons kind lijkt meer op mijn man als op mij, iedereen zegt dat ook. Maar dat maakt mij echt niks uit. Ik heb ook niet de wens voor een "mini-me". Want je kind is een heel nieuw individu, ook al zul je soms karaktereigenschappen of uiterlijke kenmerken van jezelf of je partner herkennen. Ben jij wel een mini-me van je ouders? Ik niet en mijn zus ook niet, maar er zijn wel dingen die ik van mijzelf en van haar in hun herken. Ik zou het eerlijk gezegd ook gek vinden als mijn ouders me zouden zien als een mini me versie van zichzelf of teleurgesteld zouden zijn omdat ik juist niet op ze lijk..

Mijn man heeft groene ogen en bruin haar, onze dochter ook. Ook dezelfde oogvorm, neus lippen alles eigenlijk. Echter zodra ze begint te praten, kun je niet meer ontkennen dat het mijn kind is😆 ze is precies ik. Echt mijn karakter, echt ik, verstopt in zijn lichaam 😆

Daarbij, heb ik een erg knappe man 😂😍 dus ik vind het heel leuk dat ze zo op hem lijkt haha. Ik ben tenslotte verliefd op hem 🤭😂

Pannenkoekenbeslag! 😂Hahaha. Dit is een perfecte omschrijving, dankjewel.

Ik vind het wel verdrietig voor je dat je je partnerkeuze hier over zou heroverwegen. Mijn man en ik zijn beiden donkerblond, blauwe ogen. Oudste is een mix en jongste lijkt, zo zeggen anderen, op mijn schoonvader. Ik zie mezelf niet heel duidelijk in het uiterlijk van mijn kinderen, heb zogezegd ook geen mini me. Ik vind het eerlijk gezegd helemaal geen punt.

Ik snap best dat je het jammer vind! Hier twee kinderen die vooral op mij en mijn familie lijken en merk ook zeker dat mijn vriend dat jammer vind. Dochter is een ware kopie van mij qua uiterlijk en karakter . Onze zoon heeft mijn ogen en lijkt verder erg op mijn moeders kant qua uiterlijk en karakter heeft alleen het dikke haar van mijn vriend, maar dan weer niet in zijn kleur. 😬 Ongeacht dat mijn vriend en ik veel op elkaar lijken (bruin haar, lichte ogen (blauw en groen), Hollands) is dus de herkenning bij mijn vriend ook niet gelukt. Het zegt dus niks als je een vriend had gehad met blauwe ogen 😉 vriendin van mij haar zoon en dochter zijn ware kopieën van haar man terwijl ze ook allebei dezelfde kenmerken hebben. Je hebt er helaas geen invloed op.