Is het normaal dat ik zoveel stress voel als mijn baby huilt of jammert?

Ik herken het zeker! Ik sta ook meteen aan als mijn zoontje huilt en ik heb dit al echt vanaf zijn geboorte. Mijn lichaam reageert echt fysiek op zijn huil. Ik moet zeggen nu hij ouder wordt (hij is 21 maanden) neemt het wel wat af, maar nog heb ik van die momenten. Zeker wanneer ik hoor dat hij pijn heeft of écht heel groot verdriet... Ik denk dat het erbij hoort en dat het je mama instinct is. ❤️

Naar mijn mening echt normaal! Baby's geven hun behoefte aan door te huilen of te jammeren, en als moeder is het logisch dat je hier op wilt reageren. En als dat niet meteen kan of lukt, kan dat dus een bepaalde spanning opleveren. Tegelijkertijd is heel af en toe een keertje jammeren niet meteen slecht voor de hechting. Het gaat erom dat je in de meeste gevallen op hem reageert, maar soms kan dat gewoon even niet, bijvoorbeeld in de autostoel. En ik denk dat op die leeftijd het ook normaal is dat hij moet huilen als je hem neerlegt. Hij wil gewoon graag bij je zijn, dat voelt veilig. Je kan baby's nooit teveel liefde/aandacht geven!

Ik denk dat een fysieke stressreactie op het moment dat hij huilt, heel normaal is. Zo zijn wij (als moeders zelfs meer dan vaders) ook geprogrammeerd. Het houdt onze baby's veilig! Waar voor mij de 'grens' zou liggen, is of je die reactie ook voor of na het huilen hebt. Dus al in de stress schiet als je weet dat je hem zo in de auto/op de grond/bij papa moet zetten en dan al de reactie hebt. Of dat je dat soort dingen gaat vermijden, zodat je de reactie ook kan vermijden. Dan is de reactie namelijk niet meer helpend, maar heeft het juist een negatief effect.

Ik herken dit heel erg! En ook je overwegingen erbij over het willen creëren van een gezonde hechting. Ik vond het boek Moederteit van Lucy Jones heel helpend, het gaat over hoe je brein (letterlijk!) verandert als je moeder word en wat de effecten ervan zijn. Dit valt daar ook onder. Mijn zoontje is nu trouwens 18 maanden en het gevoel word iets minder heftig. Ik ben nu weer zwanger en verwacht dat ik straks weer intenser ga ervaren. Maar nu met wat meer “voorkennis” wat hopelijk helpt om het te relativeren.

Ja dat is hoe je als ouder geprogrammeerd bent!! Een sterke stressreactie is heeel normaal als je kindje huilt. Dat zorgt ervoor dat we onze kindjes niet maar laten liggen, vroeger als oermensen was dat heel gevaarlijk om je kindje maar ergens te laten liggen, daarom slaat huilen zo sterk bij ons aan. In onze armen zijn ze weer veilig. Tegenwoordig zijn babies veilig in huis, maar dat kan je een baby niet uitleggen. Babies huilen, het is heel normaal dat hij huilt, vaak als je em even neerleg. Het is ok als je em ook weer oppakt en troost. En babies voelen ook, blij, maar ook verdriet, dat is ok, mogen ze natuurlijk ook voelen. En het schaaf absoluut je hechting het als papa hem troost ipv jij, ook al voelt het alsof het langer duurt. Heb je Instagram? Ken je happybabyhappymama? Dat gaat over hechting, eerlijke en goede informatie. Het heeft mij heel erg gerustgesteld.

Ik weet niet of het ooit weggaat, maar herkenbaar! Ik krijg altijd hartkloppingen als mijn zoontje plots huilt in de nacht, meteen aan.

Ik lees je topic en ik denk: Jaaaa, dat HAD ik ook! En tegelijk realiseer ik me dus dat het is over gegaan. Een troost voor jou dus ;). Ik denk dat het hier gestopt is een paar maanden na het stoppen met borstvoeding. Bij mij was het echt hormonaal.

De hechting verpest je echt niet zomaar hoor! Als vrouw ben je veel meer verbonden met je kindje, alles in ons schreeuwt om dat kleine wezentje te beschermen en in leven te houden. Ik houd het max 2 minuten vol om haar te laten huilen (heel even slaaptrainig geprobeerd, ofja, 1 dag 😅). Het is heel erg ongemakkelijk je kindje te lsten huilen, maar als ze veilig zijn, vol maagje hebben en er niets aan de hand is kan het ook geen kwaad ze even te laten huilen. Mijn baby zit echt heel de dag door te jammeren en huilen om aandacht. Ik laat echt niet steeds alles vallen waarmee ik bezig ben. Ik sta de laatste tijd altijd te koken met een baby die aan mijn broek hangt te huilen. Ze mag ook weten dat ze niet altijd opgepakt kan worden. Zodra ik kan knuffel ik haar wel en toon waarmee ik bezig ben. Zeker nu met 9 maanden, het is echt geen huilen meer zoals bij een kleinere baby, ze weten intussen dat ze zo kunnen krijgen wat ze willen en dat moet niet altijd kunnen.

Jaa dit heb ik ook! Kan ook echt niet meer functioneren dan. Mijn vriend probeert soms dan zn verhaal af te maken ofzo als onze dochter erdoor heen huilt nou ik word dan helemaal gek en overprikkeld! Of als ze bij hem zit en hij krijgt haar niet direct stil heb ik de neiging om haar over te pakken. Alles laten vallen en zo snel mogelijk stil willen krijgen. Is echt een fysieke reactie. Ik weet niet of je borstvoeding geeft maar dat maakt deze reactie ook sterker. Ik heb geen tips want zit er zelf ook middenin maar wel veel herkenning !

Ja ik herken dat wel. Het helpt alleen echt niet. Ik denk dat je in de autostoel toch echt even moet denken, hij zit veilig, het is prima. Als hij bij papa is, issie in goede handen en kan je ook even uitschakelen (hun hechting is ook belangrijk). Oordopjes gebruiken helpt wel enigzins. Dus wel troosten maar iets minder geluid in je oren. En je beseffen dat je kindje mag huilen, dat dit niet perse iets slechts is of dat je het altijd op moet lossen.

Thanks meiden, dat stelt mij wel gerust!

Oh zo herkenbaar!! Fijn om te lezen dat ik dus niet gek ben (minder fijn dat jullie er ook last van hebben)

Ik vind het lastig 'oordelen' want ik voel natuurlijk niet hoeveel stress jij op zo'n moment voelt. Maar wel herken ik het voor een deel. Als ze echt overstuur is, wil ik er direct heen en iets voor haar doen. Tegelijkertijd kan ik ook wel bedenken en handelen dat dit soms niet direct kan. Zoals als ze in de auto helemaal overstuur is; ja dat raakt me en wil ik iets mee, maar het kan niet altijd direct, en dan is het ook wat het is. Wat ik misschien nog wel meer herken is het regelmatig huilen van ons meisje als ik haar neerleg. Hier is dat wel vooral als ze moe is of honger heeft. Ik merk heel duidelijk dat ze zich meer bewust is van afstanden en dat ik dus ook bij haar weg kan lopen. Hoort er echt helemaal bij:)

Geef jezelf wat rust want je doet het al goed en vast veel beter dan hoe het bij jou is gegaan. Je hebt onrust in je lijf, in je zenuwstelsel ligt een herinnering aan vroeger dat wordt getriggerd als je eigen kindje huilt. Bij huilen of jammeren is niet perse meteen actie nodig. Hij huilt om aandacht/ eten maar hoeft niet stand de pede te worden opgetild. Even (met nadruk op even als in minuutje of paar, niet gelijk 10 minuten of nog langer, want dat voelt als een oneindigheid voor een kleintje) jammeren helpt ook met niet gelijk je zin krijgen en om kunnen gaan met beetje bij beetje tegenslag. Tenminste zo zie ik het. Ik heb ook vaak m'n kind gelijk opgetild en kreeg telkens bovenstaand te horen van mijn partner. Uiteindelijk heb ik naar hem geluisterd en nu vind ik ook dat hij gelijk had. Maar in eerste instantie stond ik altijd paraat en rende ik op hem af bij elk huiltje en kreetje. Breekt je ook op op een gegeven en moment. Sterkte!

Ik heb het ook heel erg nog steeds na 4 jaar, wel voor in therapie (en andere dingen), heeft idd met vroeger te maken. Als iemand huilt, maakt dat dat die zich niet fijn voelt, het voelt vanuit m’n eigen innerlijk kind aan alsof ik dat moet oplossen, mijn verantwoordelijkheid want anders…. Nouja anders toen ik kind was en mn ouders waren niet blij, en ik loste het niet op, kon dat betekenen dat mijn ouders niet voor me konden zorgen. Nooit gebeurd hoor en nu als volwassene zie ik ook dat dat nooit gebeurd zou zijn. Maar als kind zijnde is dat levensbedreigend gevoel geweest. Als m’n dochter huilt reageer ik nog steeds met zoveel stress en zieke angst, dat het lijkt alsof het weer in die situatie van vroeger zit. Ik ben er zelf mee bezig nog en heb nog steeds zo’n heftige lichamelijke reactie. Maar weten waar het vandaan komt is wel “ fijn” dan kan je je brein gerust stellen dat het nu niet gevaarlijk is als je kindje je slecht voelt. Je mag in de gezond volwassene rol stappen ipv gelijk in je kwetsbare kind rol. :)

Er zitten mooie evolutie theorieën achter waarom moeder stress ervaren als hun kindje huilt en die is eigenlijk best simpel. Namelijk: je loopt gevaar als je te veel geluid maakt, dus je loopt gevaar als je baby huilt. Wij hebben eigenlijk nu nooit ons zoontje (inmiddels bijna 2) bewust laten huilen.. Ik vond het zelf niet prettig en wij geloven er ook niet echt in dat dat iets oplevert. Tegelijkertijd vertel je ook wat over je eigen hechting. Ik denk dat het alleen maar goed is dat er bij stil staat, maar dat dit zeker niet iets moet zijn wat je leven bepaald.

Ik denk alleen dat het bij sommigen wel iets te scherp afgesteld staat. Ik wordt namelijk al gek als ik andermans baby hoor huilen.

Ik vind het heel normaal. Ik had dat ook en nu nog steeds wel, maar het wordt wel wat minder. Ik geloof ook dat onze lichamelijke reactie hierop gewoon biologisch bepaald is en dat het dus ook logisch/natuurlijk is om hierop te reageren en de nabijheid te geven die het kind nodig heeft. Emoties reguleren kunnen ze zelf nog niet. Ik reageer dan ook altijd bij huilen en biedt nabijheid (dit is wel iets anders dan altijd haar zin geven, want inmiddels wil ze ook wel haar eigen zin soms hebben). Dan is het wel troosten, maar het blijft een ‘nee’ etc.