Slaaptraining vraag voor mensen die al zover zijn :)

Mijn ervaring is: het komt goed! Onze oudste is 4 en kon de eerste 9 maanden alleen wiegend in slaap vallen. Daarna wilde ze ineens zelfstandig in slaap vallen (gooide zich zo ong uit onze armen). Met fases wilde ze weer hulp. Toen ze 3 was en een broertje kreeg moesten we bijv bij haar blijven tot ze in slaap viel (gelukkig kort). En nu slaapt ze gewoon weer zelf. Hier gaat het echt met ups en downs. En elke keer oefenen we gewoon weer rustig. Nu ook met haar broertje.. hij had ook veel nabijheid nodig constant. En op een gegeven moment zijn we gaan proberen of we hem meer wakker in bed konden leggen. Dat lukte. Toen weer een tijdje niet, dus moesten we weer wiegen. En zo proberen we het elke keer weer of het lukt. Zo ja, dan is het mooi meegenomen, zo niet, dan helpen we hem in slaap. Geen gedoe met laten huilen of trainen, maar wel soms een klein beetje proberen of het lukt en stapje minder te doen. Onze kindjes zijn nog zo klein in zo'n grote wereld en ze hebben ons gewoon nog nodig. Dat is niet erg. Zelfs kinderen van 6 (jouw voorbeeld) zullen je soms nog een periode wat meer nodig hebben, als ze bang zijn, verdrietig... Maar wiegen, nee dat denk ik niet 🤣

Even op je laatste zinnen reageren; Nee misschien hoeft een kind van 6 dan niet in slaap gewiegd, maar meestal als ze nooit hebben geleerd zelfstandig in slaap te vallen zijn dit vaak wel kinderen die nog altijd niet of moeizaam zelf in slaap kunnen vallen. Dus dwz er als ouder nog steeds bij moeten zitten, of altijd bij je in bed willen slapen etc. Ik ben voorstander van het op tijd lekker zelf in slaap laten vallen. Mijn dochter (10 mnd) valt eigenlijk altijd zelf in slaap, een enkele keer heeft ze het even nodig dat we bijv samen op bed in slaap vallen (ik wieg nooit) of soms doen we het voor de gezelligheid! Maar in principe slaapt ze gewoon zelfstandig en makkelijk in. Dit is tevens ook bevordelijk voor het doorslapen en geeft het meeste rust, ze zoeken je niet en voelen zich fijn gewoon zo in bed alleen.

Wij hebben ons zoontje ook altijd in slaap gewiegd en slapend weggelegd. Ik denk dat het rond de 8/9 maanden was dat hij zich ook uit onze armen wurmde, zodra we hem dan in bed legde draaide hij direct op zn zij of buik en viel in slaap. Het is denk ik net wat je zelf prettig vind, wil je het wat meer forceren dan kan je het oefenen, en anders komt er echt een moment waarop je weet dat ze zich veilig genoeg voelen om zelf in slaap te vallen in bed. Ondertussen is hij net 4 en hij heeft daarna nooit echt meer problemen gehad met in slaap vallen, alleen als hij ziek was of iets dergelijks. Af en toe even bij m liggen, maar dat is echt nooit langer dan een paar minuten. Nu heeft hij net toevallig de laatste paar avonden dat hij weer vraagt of ik of mijn man wil blijven liggen, dat doen we dan ook. Na een paar minuten geef ik m dan meestal nog een kus en zeg m dat ik als hij slaapt nog even een kusje kom brengen, en dat gaat altijd prima. Gewoon lekker doen wat voor jezelf goed voelt, als je lekker wil wiegen, lekker blijven doen haha. Ik vond het soms heel pittig omdat hij ook zwaarder werd, maar ik zou nu zo graag weer terug willen naar dat ik hem lekker in slaap kan wiegen haha

Dit klopt zeker! Onze zoon 5,5 daar moeten we bij liggen tot hij slaapt. Onze tweede nu 11 mnd wist ik dit gaan we anders doen.( net zoals meer dingen) Hij valt zelf in slaap. Dus inderdaad je hoeft niet te wiegen maar wel erbij zijn.

Alles wat ik er over lees ( bijv. Infant mental health) leert een kind dit op eigen tempo, maar kan je natuurlijk wel wat bijsturen als je daar behoefte aan hebt, door geleidelijk de hulp af te bouwen. Hangt ook gewoon af van het temperament van het kind. Ik probeer me te laten leiden door vertrouwen in het proces, dat geeft mij rust. @beanie85 waar heb je vandaan dat kinderen die dit niet leren dit zelf niet kunnen?

Ik geloof heilig meegaan in het tempo van je kind. Mijn dochter vond slapen echt gi-gan-tisch lastig. Rond 6 maanden zei het cb dat dit niet normaal was. Dus met slaap coaches gewerkt. Nou sorry, ik vind als je kind alles bij elkaar krijst dat dit niet valt onder even uithalen. Ze zijn nog zo klein en kindjes hebben nou eenmaal onze nabijheid nodig. De een natuurlijk meer dan de ander. Ik heb toen het besluit gemaakt gewoon lekker elke avond om 1930 samen in bed te gaan liggen. Dit gaf ons beide het meeste rust. Natuurlijk is het zwaar want heb uiteindelijk 1,5 jaar geen avond voor mezelf gehad.... En oppas was ook lastig hierdoor dus maar 2x een nachtje weg geweest. Echter merkte ik na circa 1,5 jaar dat erbij liggen juist zorgde voor meer onrust. Ze bleef eindeloos grappen maken en keten. Sindsdien zijn we begonnen met dr eigen bedje. Hier helpt ik haar in slaap. Ze is nu 21 maanden. Het is maar 5 minuten werk. Daarvoor vertel ik altijd als er wat is ze mag roepen en als ze nu wakker wordt roept ze dus ook heel rustig om mama. Rond 22:30 wordt ze meestal wakker en neem ik dr lekker bij mij in bed. Dan slapen we beide het beste. Elk kindje is anders, volg je kindje ♥️

Onze kleine blijft ook nog hulp nodig hebben (8maand). Wij vinden slaaptraining ook echt te geforceerd: of ik ben 5 minuten bezig met hem in slaap te voeden/knuffelen, of we mogen avondenlang gekrijs aanhoren.. nee ik geloof er niet in. Ik denk dat slaaptraining misschien helpt bij babies wiens temperament er al geschikt voor was (dwz kon zelf al bijna wel in slaap vallen met een beetje gejammer). Wij bewegen voorlopig gewoon met hem mee en zien wel waar het schip strand. Hij heeft nu ook al veeeel minder hulp nodig dan eerst.

Een perfect voorbeeld zag ik trouwens bij vrienden. Ze legden hun baby klaarwakker bij ons op bed, gordijnen open, knuffeltje erbij, sliep binnen 10 minuten zonder een kik te geven, en dat was altijd al zo. Die baby is dan ook 10000x rustiger dan de onze, de onze sloopt de hele tent. Daar zie je echt het verschil tussen kindjes.

Dat zeg ik nergens... Maar: Het is vaak het geval, niet altijd maar ken genoeg mensen die idd hun kind altijd hielpen en waarvan het kind met 4+ nog steeds niet alleen in slaap kunnen vallen. Ook niet zo gek natuurlijk, ze raken eraan gewend dat je er altijd bij bent en in de meeste gevallen is het zo dat hoe ouder je bent, hoe moeilijker dingen af te leren zjjn. Ze worden afhankelijk van de ouder met het slapen. Het is dus niet in alle gevallen zo, maar de kans is zeerzeker aanwezig dat je op oudere leeftijd nog steeds aanwezig moet zijn met inslapen. De keuze kan je dan zelf maken, maar ikzelf vind het waardevol een kindje niet geheel afhankelijk te laten zijn. Ik denk ook altijd; Als ik ineens in het ziekenhuis beland ofzo, wil ik dat mijn dochter daar geen extra problemen door ervaart (je afwezigheid is dan al heftig genoeg, maar fijn dat ze dan dus niet ook nog moeilijkheden heeft met inslapen doordat ik dat bijvoorbeeld altijd zou doen).

Bedankt allemaal voor jullie reactie! Lees hier ook dat het erg wisselt & meningen verschillen. We laten hem even door zijn ontwikkeling gaan en als het in rustiger vaarwater zit bieden we het hem gewoon aan, kijken wat er gebeurt!