Afstand nemen van schoonfamilie

Mijn inmiddels ex schoonfamilie was ook zo. In mijn zwangerschap kreeg ik naast de opmerking, zo dat ziet er dik uit. Geen interesse of vragen. Ookal had ik mega veel omplicaties. In 4 weken 15 nachten ziekenhuis enzo. Maar 0 interesse, sidenote mijn ex heeft 8 broers/zussen, beide ouders nog in leven. Toen onze dochter er was, zat ik op verjaardag altijd met haar alleen. Niemand die een praatje kwam maken, niemand die drinken haalde ofzo. Toen heb ik voor mezelf de keus gemaakt om te gaan werken op zulke dagen. Dan schoof ik aan met het eten en weg was ik weer. Nu wij uit elkaar zijn, waarvan ik echt een boek kan schrijven, over alle dingen die hij gedaan heeft. Kijkt er vanuit hun helemaal niemand om naar mij en mijn dochter. En dat is prima. Het heeft me al genoeg energie gekost. Voor mij hielp het om bewust te kijken. Geeft dit me energie of kost het me energie. Was het het 2e, dan deed ik het niet meer.

Vanuit mij een stukje herkenning. Ik zit zelf nog volop in de fase waarin ik probeer uit te vogelen wat voor mij rust brengt, maar waarbij ik mijn man en kinderen niet tekort doe. Mijn man heeft ook loyaliteitsconflict richting zijn vader en familie is heilig bij hen. Wel merk ik dat hij in de afgelopen jaren gegroeid is en grenzen aan durft te geven. Wat ik momenteel doe om voor mij rust te creëren is: -contact via mijn man te laten verlopen - alleen op bezoek bij verjaardagen, feestdagen en eventuele bijzondere dagen. Deze momenten hou ik vrij kort, eventueel gaan we met apart vervoer. - heeft mijn man een conflict hebben met zijn familie, probeer ik hier neutraal, maar steunend op te reageren. Ik vind het een vermoeiend en verdrietig proces, waarbij het eigenlijk alleen maar verliezers kent. Ergens stille hoop dat de situatie ooit anders wordt, waarbij er wel een gezonde relatie mogelijk is met de schoonfamilie, maar het verleden laat helaas zien dat er steeds teruggevallen wordt in oude patronen. Geen idee of je er wat aan hebt!

Hey als eerste wat ontzettend rot dat je dit moet meemaken. Dat zijn altijd heel moeilijke beslissingen. Ik herken je verhaal en dit is het mijne. Ik ben al vanaf 15e samen met mn partner kwam daar als kind al vaak over de vloer en had toen al moeite met dr gang van zaken aldaar. Kort gezegt mijn type mensen waren het niet. Toch deed ik mn best want ne hebt het er mee te doen maar er waren zoveel incidenten. Elke keer werd het weer halfbakken goed gemaakt en dan begon het weer van voor af aan. Mijn vriend zag het allemaal niet zo. Zag wel de incidenten en wat het met mij deed maar vond het moeilijk er wat vzn te vinden en dat snap ik want het zijn je ouders. Was ook ons enigste ruziepunt Uiteindelijk na het zoveelste incident vlak voor de geboorte van onze eerste dochter (2020) was ik er helemaal klaar mee en besloot ik voor mijn eigen rust: met deze mensen wil ik niks meer te maken hebben. Mijn vriend steunde en begreep me hierin volledig maar vond het contact zelf helemaal verbreken erg moeilijk. Tot een half jaar na de geboorte van onze dochter er nog een incident voordeed wat maakte dat voor hem ook de grens bereikt was. Hij heeft meerdere gesprekken geprobeert te voeren maar het lsg allemaal aan hem en toen heeft hij het contact ook verbroken. Inmiddels zijn we 4 jaar en nog 2 kids verder en hebben we nog steeds geen contact. Dit doet mijn vriend nog steeds ontzettend veel verdriet (vooral als hij ziet hoe mijn ouders met hun kleinkinderen zijn) maar hij mist ondanks dat de band met mijn ouders bijzonder goed is toch zijn eigen ouders. Toch staat hij volledig achter zijn keuze omdat hij ongelovelijk gekwetst is. Wat ik zou doen en wat ons hier heel erg hielp. Praat met elkaar, heb begrip voor elkaar. Je vriend ziet heus wel dat er dingen niet kloppen maar contact verbreken is een hele grote stap, dat heeft niets met groei te maken. Mijn ervaring is dat uiteindelijk die stap wel genomen wors maar het kost flink flink wat tijd. Geef hem die tijd dan kan niemand maar dan ook niemand jouw verwijten dat je tussen hem en zijn ouders staat.

Dank voor je reactie! Wat naar om te lezen hoe ze met je omgingen! Heel herkenbaar allemaal. Het is jammer dat het zo moest gaan en ook dat ze niet meer naar jullie omkijken. Vooral, omdat je dochtertje hun fam is. Maar wat je zegt, het heeft genoeg energie gekost! Ergens houdt het gewoon op. Ik denk dat ik daar ook een les uithaal: geef het mij energie of zuigt het mij leeg? 2de = loslaten.

Dank voor je reactie! Ik herken de fase waar je nu inzit. Daar kom ik nu eigenlijk uit. Of ik moet 'eindelijk' zeggen. Ik heb het jaren geprobeerd om het dan maar oppervlakkig te houden. Eerst deed ik nog echt mijn best, ondanks het altijd iets negatiefs werd. Bijv. schoonmoeder uitnodigen voor een hapje en vervolgens kritiek te krijgen over het eten óf horen dat ze achter mn rug om ging klagen over mijn eten en zo noh 100den voorbeelden. Toen besloot ik het omwille van mijn partner oppervlakkig te gaan houden. Alleen elkaar zien bij gelegenheden. Verder zo min mogelijk contact. Haar niet meer uitnodigen enz. En ook een beetje hetzelfde als jouw lijstje te proberen. Helaas was dat bij mij/ons niet voldoende. Ten eerste wil ze vaker langskomen, want denkt als oma (van mijn baby) heel veel rechten te hebben en alled te mogen bepalen. Daarbij komt dan niet het "normale" bemoeien en beter weten, maar echt grensoverschrijdend, -ondermijnend en giftig gedrag. En dat in het bijzijn van mijn kind. En ja. Met je eens. Vermoeiend en verdrietig 😢 Als ik je verhaal lees, zou je net als ik graag zien dat het anders was. Ik heb lang hoop gehad, maar helaas zal het niet veranderen. Wel fijn om te lezen dat je man ondanks het loyaliteitsconflict is gegroeid in begrenzing. Mijn man is er (nog) niet dat hij voelt dat liefde en begrenzing samen mogen bestaan en dat dat gezonde liefde is. Een eigen mening mogen hebben. En in dit geval zijn gezin beschermen tegen negatief en giftig gedrag en ongezonde patronen/dynamieken. Dank voor het delen van je verhaal. Hoop wel dat het bij jou toch een beetje dragelijker mag zijn met deze 'werkwijze' qua contact!

Klopt, kost het energie dan kies voor jezelf! Ik denk altijd maar het is hun gemis, ons leven gaat wel door

Dank voor je reactie en jouw verhaal! Mooi om te lezen dat jullie zo lang samen zijn. Dat vind ik altijd bijzonder 🥰 En dus ook ondanks de uitdagingen met fam. Wel.jammer dat het zo drastische besluit moest volgen. Vind het ook ontzettend rot voor jullie! Ook al is t iets geworden dat moest gebeuren, is en blijft het pijnlijk. Vooral voor onze partners. Ik vraag overigens niet van mijn man dat hij ook afstand neemt, maar wel acceptatie en begrip voor mijn beslissing. Ik neem afstand en daarmee houd ik ze ook op afstand van mijn meisje. Waar ik mee doel op groei, is dat hij uit dit conflict groeit en leert begrenzen. Daar zit naar mijn mening wel groei. Durven opstaan. Durven voor jezelf op te komen. Durven je partner, je kind, je gezin te beschermen en los te komen van iets dat al jaren in hem geprogrammeerd zit. Zo zie ik het dan. En hij ziet wel veel in, maar durft (nog) niets. Zelfs geen gesprek, zoals jouw partner gelukkig wel kon/kan. Dat hij jou zo steunt, vind ik heel fijn om te lezen. Zo hoort het. Tenzij je natuurlijk ergens foutzit. Of ik in dit geval. Maar als het overduidelijk niet aan ons ligt, is het voor mij heel belangrijk dat onze mannen ons steunen en beschermen. Die van mij is daar nog niet. Hoop nog steeds wel dat hij er komt, maar hoelang dat nog gaat duren en hoelang ik het gedoe eromheen nog aankan 🤷🏻‍♀️ Heb nu hulp voorgesteld, maar hij weet niet of hij daarvoor openstaat. Hulp = kwetsbaar durven/willen opstellen. Heb jij je schoonfam zelf ooit iets laten weten over afstand nemen en er klaar mee te zijn of gewoon bamn, geen contact meer en klaar?

Heb je ze nog wel eens gesproken of iets gezegd over alles?

Loyaliteit is iets ontzettend moois, wat ook heel belangrijk is in gezinnen. Andere kant is, dat als iemand loyaal is (en een kind is altijd loyaal naar de ouders, ongeacht leeftijd, dus ook in volwassenheid), je op moet passen om daartussen te komen. Vaak loop je het risico om aan het kortste eind te trekken. Jij hebt de 'standaard' loyaliteit naar je schoonouders niet (logisch), je partner naar zijn ouders wel. Mijn tip is: blijf respectvol naar je partner en zijn loyaliteit. Probeer er begrip voor te tonen. Trek aan de andere kant jouw grens, maar blijf daarin respectvol. Dit doe je het beste door ik-boodschappen te geven (ik word verdrietig van, ik vind het naar dat) en probeer alleen feiten te benoemen en doe dat concreet. Dus niet 'je moeder is gemeen' of 'zij vindt' of 'ze accepteren mij niet', maar 'ze zei dit en ik voelde me daardoor...' Geef je partner de ruimte om zijn eigen proces te doormaken en steun hem daarin. Als hij jouw steun voelt, zal hij meer ruimte voelen om te proberen eerlijk naar zijn ouders te kijken, dan wanneer hij het gevoel krijgt zijn ouders tegenover jou te moeten verdedigen. Pas ook op voor arrogantie, dat jij naar hem toe de boodschap uitstraalt dat jij het beter weet dan hij. Ook dan zal hij zich waarschijnlijk belemmerd voelen om eerlijk naar zijn ouders te kijken. Sterkte gewenst, kan me voorstellen dat dit een ingewikkelde situatie voor jullie is!

Dank je wel! Helemaal met je eens hoor. Zo communiceer ik ook graag in onze relatie. Vanuit ik.. Loyaliteit is er naar mijn mening wel in heel veel verschillende vormen en het is mij via professionals wel duidelijk geworden dat er ook heel veel ongezonde vormen bestaan. Loyaal, oke, maar dat betekent niet dat je nooit een eigen mening mag hebben en ja en amen moet knikken. Dat is niet gezond. Dat even terzijde. Ik vraag mijn man niet om te kiezen of zelf afstand te nemen. Ik vraag respect, begrip, acceptatie. Ik vraag steun, juist omdat ik mij gekwetst voel. Giftig gedrag valt niet goed te praten. Familie of geen familie. Ze behandelen mijn man overigens ook niet erg respectvol en respect moet er zijn. Niet alleen van kind naar ouder, maar ook van ouder naar kind. Mijn man ziet het alleen als normaal en daar hoop ik dat hij zelf een dag tot inzicht en groei komt. Ondertussen wel met begrip voor mijn keuzes.

Hier hebben we net vsn de zomer 2 sessies relatietherapie achter de rug en we kennen elkaars issues nu beter. Hij komt uit een zwaar gereformeerd gezin en is het lievelingetje van zijn moeder en hij vind dat ook lastig. Nu is er weer gedoe over dankdag wat ik niet wil hebben (omdat het enige wat ze willen is pronken met de kleinkinderen en deze kerk heeft mijn partner echt voor van alles uitgemaakt) dus ik wil niet dat hij meegaat naar deze kerk. Verwijten komen er nu al waarom mogen jou ouders ze wel meenemen naar de bios en wii niet naar de kerk.. jij mag ze ook meenemen naar de bios, de bieb, het strand i dont care maar niet deze kerk. Ik zit nu op een punt dat ik er klaar mee ben. Ze lijkt ook narcistisch trekjes te hebben want sorry zeggen kan ze ook niet. Maja nu nog met manlief in gesprek 😶

Nee helemaal niks. 1 zus die af en toe vraagt hoe het gaat. Maar hoorde van haar dat hij mij zwart maakt (narcist) Hij heeft zelfs dingen gedaan waarvoor hij 3 dagen in voorarrest heeft gezeten. En nu wacht op uitspraak van een hoger beroep. Alles is gebeurd tijdens onze relatie.... en nog niks

Hi, ik herken mezelf heel erg in je verhaal. Ik word al 3 jaar lang uitgekotst door mijn schoonmoeder voor geen enkele reden. Sinds de geboorte van onze zoon is het helaas flink verergerd, terwijl ik juist zo had gehoopt dat ze zou verzachten. Er is geen respect voor mij en alles wat ik doe is fout. Ik ben het zat en heb nu besloten om tijdelijk wat afstand van haar te nemen, nadat ze ook lelijke dingen heeft gezegd over onze zoon (o.a. dat hij autistisch zou zijn)… Stel je voor dat ze zoiets zegt als hij wat ouder is! Kan toch niet. Zij is de oma, het is haar kleinzoon etc.. altijd dezelfde tegenargumenten krijg je bij het aangeven van een grens. Mijn man zegt altijd dat dit gedrag voor hem normaal is. Hij weet niet beter en wilt ook geen contact verbreken. Hij gaat nu af en toe alleen langs met onze zoon. Binnenkort wil ik weer een keer mee, nogmaals mijn grenzen aangeven en afspreken dat ik voortaan direct naar huis ga met de baby, zodra er iets lelijks wordt gezegd. Verder ga ik het oppervlakkig houden. Niet wekelijks gezellig op bezoek. Dat heeft ze zelf verpest. Ik zit er ontzettend mee en kan er vaak niet van slapen. Wat een stress kan je krijgen van je schoonfamilie…

Dank je wel voor je reactie. Wat verdrietig dat het zo gaat! Mag ik je vragen hoe vaak je al in gesprek bent geweest met ze over grenzen? En wat naar dat ze zo over je kind, inderdaad ook haar kleinkind, praat. Ook dat herken ik helaas. Zodoende besloten dat ze ook mijn dochtertje niet meer zal zien. Of dat tijdelijk of permanent is, weet ik nog niet, maar ik weet wel dat ik mijn meisje bescherm tegen giftigheid. Het is niet gezond en daarmee schadelijk voor een kind. Haar zoon, mijn man, is daar een voorbeeld van. En ja, velen oordelen nu, waarom ik dan met hem ben en een kindje heb verwekt - hij is geen slechte man, maar is opgegroeid in een onze gezinsdynamiek waarin bepaalde dingen "normaal" zijn. Waarschijnlijk ook zo voor jouw man. Ze weten helaas niet beter en dat is eigenlijk ook heel verdrietig. Hoe voel jij je erbij dat je man je er niet in lijkt te steunen? Of hoe ga jij daarmee om? En ja, die stress. Verschrikkelijk meis! Ik heb het bijna 10 jaar geprobeerd en geïncasseerd, maar ja, mijn grens is bereikt. Dit gaat niet meer om meningsverschilletjes en standaard problemen met schoonfam, maar echt heel schadelijk gedrag. Ongezonde patronen. Ik hoop heel erg voor jou dat wanneer je weer in gesprek gaat dat het eindelijk een keer mag doordringen en anders zou mijn advies zijn: kies voor jezelf. Maar dat is natuurlijk aan jou. Het is nooit makkelijk dit.

Ow jeetje, dat is ook heftig! Wat naar dat je hier doorheen moest meid! Maar denk de allerbeste beslissing geweest om voor jou en je meisje te kiezen! Veiligheid boven alles! Narcisme is iets heftigs. Ik vermoed dat bij mijn schoonmoeder. Heel, heel gevaarlijk vind ik het.

Dank voor je reactie. Fijn dat jullie relatietherapie zijn gestart. Mijn man moet er nog over nadenken en dat zet mij weer aan het denken. Overigens denk ik dat het ook altijd belangrijk is om los van elkaar te kijken of er issues zijn om aan te werken. Eerst een ik, dan een wij. Als de ik niet oke is, kan de wij dat ook niet zijn. Ik bedoel nu dan in het algemeen en in elke relatie. Ik begrijp je helemaal! Zo vervelend om ook continue te moeten uitleggen he. Als jij ergens nee op zegt, moet het gewoon gerespecteerd worden. Geen kinderachtig gedoe met waarom mag die wel dit en dat. Zo vermoeiend! Ik heb steeds vaker het idee dat grootouders rechten denken te hebben, maar dat is mijn observatie. Zowel mijn ouders als schoonmoeder (schoonvader niet in de picture, maar wel ook schoonzussen) zijn familie en in principe zouden ze belangrijk voor ons zijn, maar zij hebben niks te zeggen over ons kindje en al helemaal niet over de opvoeding e.d. Iedereen staat hier wel anders in. Ik ken ook mensen die het wel zo zien dat grootouders veel te zeggen hebben. Ik respecteer iedereen, maar ik denk er alleen anders over. Het is aan jou, mama, en de discussies met iemand die narcistische trekjes heeft (herkenbaar, mijn schoonmoeder ook, vermoed ik), daar wil je geen energie aan verspillen. Hoe zal jouw man hierin staan, denk je? Ik duim voor je dat jullie.op 1 lijn komen te staan!

Er is alweer genoeg gelogen blijkbaar want zij heeft niks met mijn partner overlegd of hem gebeld. Dus ze misbruikt haar kleinkinderen door te zeggen ja maar x gaat dus dan wil y ook wel en andersom, kotsmisselijk. Heb mijn zoontje gevraagd wat hij wil en die is dolgelukkig dat ie met zijn nichtje mag spelen maar hij wil niet naar de kerk. Ik ben ergens heel bang dat als ik dit morgen aangeef dat ze dan zal zeggen dat het oke is dat ze dan gaan spelen maar zodra ik de deur uit ben ze weer gaat manipuleren en pushen om toch te gaan... kijk er nu al naar uit... maar dan is het voor mij echt klaar en dat zal ik vriendlief dan ook heel duidelijk maken