Balans binnen gezin

Ik vond en vind van 1 naar 2 echt zwaar tegenvallen. 1 kind is Chill, had ook een Chill kind moet ik zeggen. Wij hebben er ruim 5 jaar leeftijdsverschil tussen zitten. Dus toen de 2e kwam was het echt weer zoeken met slaapjes en flestijden. Onze oudste ging naar school. Overdag wel voor beide veel tijd gehad. Ik vind een groter leeftijdsverschil wel een voordeel. De oudste is al zelfstandiger en kon al een hoop zelf. Dat een tweede zo mee rolt in het gezinsleven vind ik dus niet. Maar voor iedereen zal dat anders zijn. En wbt balans, ikzelf ben nog nooit zo uit balans geweest als na de geboorte van de 2e. Duurde lang en nog steeds voel ik me nog niet helemaal in balans. Jongste is 3.5 nu. Verder hebben wij de taken redelijk verdeeld. Ik doe meer in het huishouden, maar werk wel minder dan mijn man.

Door het relatief kleine leeftijfsverschil rolde hier de tweede makkelijk in het ritme en gezinsleven wat we al hadden

Om die reden vier jaar tussen de eerste en tweede. Bewust gewoon tot we allebei voelden dat we er klaar voor waren. Baby 2 is net een week oud maar hij is zoveel chiller dan de eerste. Dus ben benieuwd hoe de dynamiek zal zijn. Ik vind het sowieso fijn dat de oudste gewoon naar school gaat.

Wij zijn van 1 naar 3 gegaan (tweeling) toen onze oudste 1.5 jaar oud was. En ik vind 3 kinderen zoveel relaxter dan 1! Toen ik alleen mijn oudste zoontje had was ik zo streng voor mezelf en alles draaide om hem. Met de komst van de tweeling is dat overgegaan in 'ik doe mijn best en daar doet iedereen het maar mee'. Geeft me heel veel rust. Natuurlijk nog steeds heel druk hoor,maar alsnog meer rust in mijn hoofd. En nog een grote plus, vanaf ongeveer een maand of 3 geleden kunnen ze echt samen spelen! Dan scharrelen zij lekker samen door het huis, spelen met Duplo of iets anders en ik kan lekker erbij zitten en naar ze kijken of even de was doen ofzo. Mijn oudste is niet zo van het zelfstandig spelen dus dat hij nu broertjes heeft om zich mee te vermaken geeft ook lucht!

Ik vind de overgang van 1 naar 2 meevallen. Er zit 3 jaar tussen en als ik eraan denk hoe mijn dochter was toen ze 2 was, dan denk ik dat ik het heel anders had ervaren. Onze dochter is best druk, dus was ook altijd ‘druk’ met haar, de overgang vind ik daardoor meevallen. Maar mede omdat ze zichzelf nu ook eindelijk meer kan vermaken. Ligt denk ik helemaal aan wat voor een 1e kind je hebt..

Ik ben ook heel benieuwd hoe ik dit ga ervaren. Exact dezelfde leeftijdsverschil en ben uitgerekend in maart met de tweede. Waardoor merk je dat je zo uit balans bent?

Onze zoon was 2 jaar en 4 maanden toen onze dochter werd geboren. Ik vind 2 kinderen echt het leukste wat er is en de overgang minder zwaar. Want je weet al veel meer en ik ben nu veel zekerder. Wel vind ik alleen met 2 kinderen niet te doen. Onze zoon is ook nog klein en heeft ook nog veel hulp nodig, wilt graag samen spelen en ziet geen gevaar dus moet hem altijd in de gaten houden. Onze dochter heeft natuurlijk ook aandacht nodig, moet regelmatig slapen en dit duurt altijd even en ze krijgt borstvoeding. Ik kan als de baby gaat slapen niet mijn zoon alleen beneden laten want dit duurt te lang en dan heb ik geen zicht op hem. Maar kan hem ook niet meenemen want dan houdt hij zijn zusje wakker. Ook als we ergens zijn buiten bijvoorbeeld en ik moet de baby voeden dan kan ik niet achter de oudste aan. Dat kan ook niet. Dus alleen met 2 kinderen zie ik echt nog niet goedkomen

Wij hebben maar 1 kindje, precies om deze reden. Ze is 3. We wilden altijd 2 kindjes, maar wij vinden het ook zo zoeken naar balans en rust, dat we bewust (nog) niet aan een 2e begonnen zijn. Waarschijnlijk houden we het lekker bij 1 kindje :) Ik denk dat het bij een 2e kindje echt weer zoeken is naar balans en dat het niet zo makkelijk is als sommige mensen zeggen. Maar een groter leeftijdsverschil is wel fijner denk ik. Minstens 4 jaar.

Hier een leeftijdsverschil van iets meer dan 3 jaar. Wij hadden met 1 kind een goede balans gevonden en dat liep soepel. Toen de tweede kwam, vond ik het eerste halfjaar heerlijk. De baby ging overal in mee, de oudste vond het leuk, je bent niet meer onzeker want hebt alles al een keer gedaan. Borstvoeding liep goed dus voeden kon gemakkelijk tussendoor en overal. Helemaal top. Vanaf een maand of 7 kon de jongste niet meer zo goed zelf spelen. Wilde meer dan dat ze kon, veel ziek/verkoudheid/tandjes dat soort dingen. Ze is nu 9 maanden en het gaat op en af, maar er zitten dagen bij dat ze alleen maar gedragen wil worden. Dan kom je echt handen tekort en wordt de oudste ook mopperig omdat ik niks met haar kan. Ook heb je nooit meer een moment rust, de oudste ziet de dutjestijd van de jongste als haar moment 😅. De oudste sliep al even niet meer toen de jongste geboren werd, dus je bent elke seconde bezig. En de nachten zijn al die tijd gewoon pittig geweest. En áls de baby dan een keer goed slaapt, roept de oudste midden in de nacht omdat ze moet plassen of een nachtmerrie heeft oid. Ik vind het op dit moment dus wel pittig, vooral omdat je gewoon handen tekort komt en áltijd bezig bent. We waren laatst een week op vakantie, wat was ik blij dat ik weer op werk zat en een kop koffie kon drinken en niet elke 5 seconde hoefde op te staan 😅. Hier staat tegenover dat het echt goud waard is om die twee samen te zien ❤️. Ze zijn ongelooflijk dol op elkaar, de oudste is zo lief voor de jongste, helpt regelmatig met dingen pakken/de jongste even vermaken etc. De jongste is het grootste cadeau dat we de oudste hebben kunnen geven. Qua balans in de relatie, we zijn echt een superteam. Als iets mij even teveel wordt, springt mijn man altijd in en andersom doe ik dat ook. We maken geregeld ook echt tijd voor elkaar in de avonden en geven elkaar ruimte om te sporten. Wel zijn sociale contacten op het moment wat minder frequent, met name omdat de nachten nog zo pittig zijn. We spreken weinig in de avond af. Ik vind dat oké, man vindt dat soms wel echt frustrerend. Dus hopelijk wordt dat snel beter ☺️.

Van 1 naar 2 was hier een prima overgang. Ben veel relaxter met de jongste en nu hij 2 is en de oudste bijna 4 kunnen ze elkaar ook vermaken. We proberen nu een 3e kindje te krijgen, vind dat wel erg spannend hor, maar dan vooral het wegbrengen en ophalen naar school/opvang met zoveel kinderen 😅 vind dat nu altijd al een uitdaging, haha.

Het ligt echt aan je baby. Ik maak “niet weg leg baby’s”. Die ook niet in een kinderwagen slapen Ofzo. Dus echt handen binders. Maar tweede fietste ik er wel zo bij. Wist wat me te wachten stond en m’n leven was al “aangepast”. Ik weet dat ik een jaar een kluizenaar ben en zodra ze kan lopen en de slaapjes minder worden ben ik er weer. 4 jaar verschil.

Ik vond het de eerste vier maanden goed te doen. Daarna heel zwaar worden, o.a. door slaaptekort. Slapen wanneer de baby slaapt is er niet meer bij, want je hebt een peuter die weggebracht moet worden en om 6.30 klaarwakker is. Ik vond het echt heel heftig. Vanaf 1,5 jaar werd het veel makkelijker en vanaf dat de jongste 2,5 is, superleuk. Nu zijn ze 3 en 5 en ik vind het elke dag geweldig en zo blij met de beslissing en blij dat ik heb doorgezet. Onze jongste was wel pittig hoor met flesweigeren en erg slecht slapen. Tot 2,5 jaar borstvoeding gegeven. Maar de dynamiek verandert zeker en het is niet altijd rozengeur en manenschijn! Maar 2 kindjes die met elkaar kunnen spelen en zoveel van elkaar houden is echt het mooiste wat er is 🥰 Wij houden het wel bij 2.

Hier even de andere kant op, ook exact dit leeftijdsverschil maar ik was juist heel erg uit balans bij de eerste en na de 2e veel relaxter en makkelijker in alles. Zo zie je maar dat het voor iedereen anders en je het toch zelf moet gaan ervaren.

Ik vond van 1-2 heel erg meevallen en ging erg goed. Wij hebben 22 maand leeftijd verschil. Zoeken naar een nieuwe balans viel eigenlijk wel mee, ons leven was al ingericht op kinderen. Wat bedoel je precies met balans?

Hier moest ik er met 14 maanden ook echt niet aan denken. Begonnen met proberen voor de tweede toen oudste bijna 2 jaar was, op dat moment werd het in huis iets rustiger. Zit straks bijna 3 jaar tussen, lijkt me ideaal.

Ik vond van 1 naar 2 veeeel pittiger dan van 0 naar 1. Je bent de hele dag wel met iemand bezig. Wel word je veel makkelijker in dingen. Wij hebben net geen 2,5 jaar er tussen en ik vind de dynamiek tussen de kindjes echt ge-wel-dig. Ze zijn echt gek op elkaar en dat terwijl de jongste pas 7 maanden is.

Hier trouwens nog een gelijkwaardige topic. Misschien interessant die meningen ook terug te lezen, erg uiteenlopend ook 😊 https://community.24baby.nl/forum/baby/wat-is-zwaarder-van-0-naar-1-kind-of-van-1-naar-2-kids-nNmOAyB

Ik denk echt dat het ligt aan wat voor een kindje je krijgt. Want als de eerste heel makkelijk is en de tweede een huilbaby bijvoorbeeld dan is het gewoon ook heel zwaar en dat maakt de overgang ook lastiger. En daar heb je helaas geen invloed op. Ik zou vooral kijken naar: stel ik hou het bij een kindje. Krijg ik daar dan spijt van? En ook hoe trek jij het emotioneel gezien, kan ik het handelen als het even wat pittiger wordt met twee kids.

Het ligt echt aan hoe je kinderen zijn. Onze eerste was heel makkelijk, maar ik herken je gedachten. Toen ik hoogzwanger was van m’n eerste, dacht ik: Ik moet er niet aan denken dat ik nog een kind heb rondrennen. Ik lag op bed te zeuren en te puffen en te appen. Bij m’n tweede zat ik hoogzwanger alle speelgoed opruimen en sorteren van m’n peuter en ging ik gewoon door met alle taken. Je wordt wel veel praktischer bij een tweede. Je kan beter multitasken (je eerste voorlezen terwijl je de baby voedt ofzo). Onze tweede was wel moeilijker dan onze tweede. Ze weigerde de fles en werd bij elk doorkomende tand ziek. Onze peuter was ook erg jaloers zodra z’n zusje kon kruipen en speelgoed kon pakken. Toen ze bijna 2 werd, kwamen we eindelijk in rustig vaarwater. De jaloezie werd minder, de tanden en kiezen zijn er allemaal door, ze eet en drinkt goed waardoor ze ook beter ging slapen, etc

*op te ruimen en te sorteren