Bewust 1 kind

Wij hebben een dochter van 2,5 jaar. We zijn er nog niet 100% over uit. Maar de kans is groot dat ze alleen blijft.

Wij houden het bij 1 kind vanwege mijn lichaam die nog een kind niet aankan. Ik heb ontzettend veel bekkenpijn gehad tijdens de zwangerschap en nu nog steeds, langer dan een jaar erna. Wanneer ik nog een kind zou krijgen, heb ik deze klachten zeer waarschijnlijk weer of nog erger. Ik ben ook bang voor blijvende schade. Ik vind het soms lastig dat onze dochter enig kind zal blijven, maar het is echt beter zo. Daarnaast is een bevalling nou ook niet per se heel leuk om te doen :)

Wij hebben een zoontje van 3 en hebben om eigenlijk verschillende redenen bewust gekozen voor één kind; - Onze leeftijd. Zelf was ik 35 en mijn man 41. - Als we voor een tweede zouden gaan wilde we er zeker een aantal jaren tussen, dat zou betekenen dat ik rond de 40 zou zijn en mijn man rond de 45. Wij willen allebei op deze leeftijd niet meer aan kinderen beginnen. - We hadden er voor kunnen kiezen om dan dus wel kort op elkaar een tweede kindje te nemen (als het ons natuurlijk gegund zou zijn) maar ik ken mezelf en dit zou mentaal voor mij te zwaar zijn. Ik weet dat ik dan geen gelukkige mama zou zijn geweest. - en wat nu dus een fijne bijkomstigheid is is toch de grotere vrijheid en rust die je ervaart met een kindje, hij hoeft geen aandacht te delen en de focus kan alleen op hem liggen, financieel is er meer ruimte voor nu en voor de toekomst voor hem. (Het hoeft niet gedeeld te worden). Voor ons is het de juiste keuze, als ik twijfel is het alleen omdat ik dan denk dat ik hem een broertje of zusje moet gunnen. Laatst weer een kleintje geboren bij een vriendin van ons maar echt, dan voel ik het ook gewoon echt niet meer!

Ik ben zwanger van de 1e, wij houden het bij 1. Ik heb mezelf nooit als moeder van meerdere kinderen gezien. Klinkt misschien wat egoïstisch maar ik ben erg gesteld op mijn vrijheid. Met 1 lijkt het mij makkelijker om ook mijn eigen ding te kunnen blijven doen. Daarbij vind ik het fijn om haar alle aandacht te kunnen geven, samen leuke dingen ondernemen, enz. Ik ben 37 en mijn vriend is 43, ook dat is een factor. Ik weet natuurlijk nog niet hoe het zal zijn als de kleine er is, maar dit voelt voor ons 100% als de juiste keuze. Enige minpunt vind ik dat ze straks geen broertje/zusje heeft, maar we hebben wel fijne familie en vrienden om ons heen en het is natuurlijk geen garantie dat een kindje een topband met haar broertje/zusje krijgt.

Ik kom uit een familie met allemaal 2 of 3 kinderen. Zelf ook altijd gedacht 2 kinderen te willen. Mijn man 1. Dus met 1 beginnen en dan verder zien. Onze dochter had pittige medische start en bleek verder ook temperamentvol. Wij hechten ook aam tijd voor onszelf. Wij waren daarom compleet. En nog steeds geen spijt.

Mijn ouders hebben dit gedaan vanwege mijn moeder haar mentale gezondheid. Ze trok het moederschap maar net en was anders waarschijnlijk psychisch dermate ontregeld geraakt dat ze zou moeten worden opgenomen. Ze heeft het wel een tijdje lastig gehad toen ze gevoelsmatig voorbij de "nu of nooit" leeftijd kwam.(Heeft ze me later verteld) Ondanks dat staat ze er nogsteeds achter en heeft er "vrede mee". Ik tel voor 2. 😉 Nu ik zelf volwassen ben, kan ik hun weloverwogen keuze heel erg waarderen. Ze wilde liever een goede moeder voor mij zijn (en was/is dit ook) ipv. dit niet meer kunnen bieden bij meer kinderen. Ik hoop zelf dat ik ooit een tweede kindje mag krijgen. Als dat toch mentaal te veel gaat zijn voor mij of bijboorbeeld financieel te krap wordt dan maak ik dezelfde keuze.

Dit is voor mij ook de reden om het bij 1 kindje te houden. Zoontje is nu 13 maanden en ik ben eindelijk weer uit een heel diep dal aan het klimmen. Ik wil het voor hem kunnen zijn en ik denk niet dat ik met twee kindjes een ‘volwaardige’ moeder kan zijn.

Hier ook (mede) deze reden. Ik weet het natuurlijk niet 100%, maar ik denk dat ik psychisch een tweede kindje niet trek. Wil ik er zijn voor mijn dochter? Ja. Gun ik haar een broertje/zusje ten koste van een moeder? Nee. Daarnaast zou ik lichamelijk gezien niet nog eens zwanger willen zijn, bevallen kan me gestolen worden en de allerbelangrijkste voor mij; ik voel dat we compleet zijn (mijn vriend denk hier anders over).

Bij ons was van tevoren al besloten dat we voor 1 zouden gaan. Mijn man wist dat hij het best moeilijk zou vinden op sommige momenten, en dat klopt ook. Een tweede zou hij niet alleen kunnen, althans niet op een fijne en gelukkige manier. Mocht er iets met mij gebeuren, weet ik zeker dat hij voor onze jongen goed en liefdevol kan zorgen. Met twee zou hem dat niet lukken. Daarnaast merk ik dat ik er ook geen tweede bij zou willen (nu). Ik geniet zo van die kleine, ik zou het zonde en moeilijk vinden om mijn aandacht te moeten verdelen. Dus ja, goede keuze nog steeds!

Vriend wilde aanvankelijk geen kinderen, toen max 1 Hij is nu 47 en vind het echt goed zo Ik ben inmiddels ook al weer 38 en in de zwangerschap 3,5 jaar geleden kreeg ik trombose. Gaan we niet nog een keer doen. Verschillende redenen maar gelukkig met hetzelfde resultaat Ik wil er theoretisch wel 4 maar is me dus niet gegund en 1 is ook echt fantastisch!

Dit heb ik dus precies hetzelfde. Mijn vriend zou ook wel heel graag een tweede willen. Soms heb ik wel lichte twijfel maar ik zou het dan alleen voor hem doen en voor ons dochtertje om haar toch een broertje of zusje te “gunnen”.

We hebben na 10 jaar een prachtige dochter. Ik ga niet nog een keer de medische molen in voor een kindje. Wij zijn allang blij dat ze er is en kunnen haar nu alle aandacht, liefde en toekomst geven. Daarnaast speelt de grootte van ons huis mee, onze leeftijd, en mijn lijf dat het zwaar genoeg heeft gehad tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Ik denk niet dat ik lijfelijk nog een zwangerschap trek.

Het lijkt mij een moeilijke keuze maar wel heel sterk. Ik heb heel veel respect voor iedereen die voor dat blok staat. Vind ook het idee dat je een kind zou moeten "nemen" voor je kind echt onzin... Er zitten (vaak maar geen garanties) leuke kanten aan broers/zussen hebben maar enigste kind zijn is ook echt niet zielig. Ook daar zitten voordelen aan. Vooral doen wat bij jou past.

Wij hebben er 2, maar met de kennis van nu hadden we het denk ik bij 1 gelaten 🫣 😅

7 jaar over gedaan om zwanger te worden Traumatische bevalling Postnatale depressie Ik ben nu 38, man 42 Ouders zijn te oud/ gezondheidsklachten om ondersteuning te kunnen bieden in de vorm van (incidentele) oppas We houden beiden én van rust én van ruimte om nog ons eigen ding te doen Daarbij heb ik geen goed contact met m’n broertje en m’n man niet met z’n halfzus, dus dit is nooit een reden geweest om te overwegen te proberen voor meer kinderen, garantie heb je niet.

Sinds mijn zwangerschap van onze dochter. Heb ik er eigenlijk 95% alleen voor gestaan. Door verslaving, andere vrouwen etc etc. Dochter is nu ruim 3 en in juni heb ik definitief de knoop doorgehakt om alleen door te gaan. Ik ben nu 38, het zal voor mij helaas bij 1 blijven.

Wij hebben er bijna vier, drie was een bewuste keuze nummer vier een verassing. Ik kan heel goed begrijpen waarom je bewust kiest voor 1 kindje. De rust, de aandacht die je het kind kan geven, maar ook het financiële wat je niet hoeft te delen met andere kinderen en daarnaast vooral de tijd voor jezelf en je relatie/vrienden. Het is niet dat ik spijt heb van mijn keuze, maar ik snap heel goed waarom mensen een keuze maken voor 1 kindje:)

Ik heb NAH (niet aangeboren hersenletsel) ik kan 1 ding tegelijk... 2 kinderen ga ik gewoon niet trekken. 1 is al pittig. En het mooie er van is dat ik mijn dochtertje alle aandacht kan geven die ze nodig heeft. Ik ben een goede moeder. Het is gewoon net ff makkelijker... makkelijk op vakantie, makkelijk even ergens laten logeren. We zijn ook echte vriendinnetjes 🥰 ik dacht dat 2 ook een soort van gewenst iets was... maar als ik naar m'n omgeving kijk zijn er ook gezinnen met 2 kindjes die veel ruzie hebben, botsen etc. 2 is niet altijd beter dan 1 😏 dat zie ik nu.

Ik dacht er vooraf precies zo over. Maarrrr... Al in de kraamweek kwamen de twijfels. Mijn dochter heeft alles zoveel meer veranderd dan ik ooit had kunnen bedenken (ten goede, voor de duidelijkheid ☺️). Er is minder tijd voor 'eigen' dingen en met een 2e erbij zal dat nog veel minder zijn. Maar met mijn kind zijn is mijn favoriete tijdsbesteding tegenwoordig! Ze is nu ruim 15 maanden en ik twijfel dus nog iedere dag over wel of niet voor een 2e willen gaan. (Dit was vooral bedoeld als reactie voor TS overigens, niet om jou te ontmoedigen v.w.b. je keuze @Books.and.butterflies ☺️ Ik quote je vooral omdat ik me in je verhaal herkende, maar realiseer me nu dat het ook anders kan overkomen)

Wij laten het ook bij één. De zwangerschap kwam ongepland (geen kinderwens), de bevalling was horror, en de eerste drie/vier maanden ook. Want huilbaby. Deze ene kunnen we maximaal van houden, optimaal verwennen en hun hoeft geen aandacht te delen. Hij heeft veel vriendjes op school, maar vooral in de straat. Hij heeft letterlijk altijd wel iemand om mee te spelen. Dat is fijn. Ik denk ook niet dat onze relatie een tweede kind had overleefd. Dus zeker weten blijft dit ons enige kindje. Het was even wennen, maar ik wil hem niet meer missen. ♥️