Eerste Moederdag: mooi maar verdrietig (lastige ouderrelaties)

In de hoop dat iemand dit leest: hoe verwijder ik dit bericht? Ik schaam me voor wat ik heb geschreven dus wil het liever weg hebben 😅 Klinkt zo slachtofferig allemaal

Dit wat je nu schrijft is klassiek geval van parentificatie. Dus je kwetsbaar opstellen, je deelt iets wat je verdriet doet (overigens helemaal terecht) om vervolgens jezelf en gevoel weg te zetten als slachtoffer. Sorry not sorry: maar je (ik ook) BENT slachtoffer van een situatie waarin je als kind eigenlijk de ouder was. En dat doet gewoon intens veel pijn en is echt onwijs verdrietig. Zelf ervaarde ik ook een nieuwe vorm van pijn daarin toen mijn zoon net geboren was. En nu kan ik juist beter uit de rol van “ouder” stappen naar mijn moeder toe en beter mijn grens bewaken. Ik voed mijn zoon op, maar jou niet. Verwijder dit topic niet, je zal meer herkenning treffen dan je denkt.

Ik wou je graag zeggen. Het mag best slachtofferig klinken. Hoe ver je al staat in je proces en hoe zeer je je best doet. Je was ook slachtoffer. Waarschijnlijk niet bewust van je moeders kant uit. Maar ook dan is het zo. Je mag jezelf toelaten hier verdrietig over te zijn. Elk kind verdient het om gezien te worden als kind en een relatie te hebben met zijn/haar moeder. En als je dat niet had of hebt, mag je daarom rouwen. En dat is een proces. En soms, op dagen als vandaag, zal dat extra spelen. En zeker nu je zelf moeder bent en het van de andere kant ook kan bekijken. Ik vind je bericht helemaal niet zielig, maar heel oprecht en heel normaal dat je hier zo van afziet. (Enja zoals je zegt.. er is altijd iets ergers in de wereld... maar dat maakt niet dat dit voor jou niet erg was en dat jij geen tijd, ruimte, etc verdient om te helen). Schaam je niet zou ik zeggen. Je hebt recht op dit gevoel. Omarm het en neem het mee. Schrijf een brief naar je moeder (die je niet hioeft te versturen). Bedenk wat het deel van je moeder dat wel je moeder had willen zijn als ze niet het andere deel had dat haar hierin heeft tegengewerkt zou zeggen tegen jou als ze jou pijn echt zou zien.. bedenk wat jij als mama tegen jezelf als kind zou zeggen. Maar vooral "own" dit gevoel. Hier toon je jou als kind met wat je gemist hebt. En dat zijn belangrijke gevoelens om je eigen te maken. Geen leuke. Wel belangrijke.. om te weten waar de pijn vandaan komt en hoe die voelt. Zodat -als het komt- je de pijn kan neerleggen waar hij hoort. Heel knap geschreven. En heel dikke knuffel voor jou. (Ps: ik denk dat je een topic kan sluiten door het zelf te rapporteren maar van mij hoeft het niet. Noem het een ode aan de vergeten kinderen die vaak erg geparentificeerd zijn).

Dit klinkt zeker niet slachtofferig maar heel kwetsbaar, verdrietig en heel sterk dat je dit durft te delen! Jouw gevoel mag er zijn. Je bent een powervrouw♥️

Geen herkenning, maar wilde je zeggen dat het helemaal niet slachtofferig klinkt én wil je een hart onder de riem steken ❤️

Schaam je niet voor dit verhaal. Het is zo dapper en sterk dat je dit zo durft en kan verwoorden, en dat je dit proces aangaat. Er zijn vele mensen die dit wel zouden moeten/willen, maar het niet doen en het daarmee (onbewust) overdragen op hun eigen kinderen. Jij doorbreekt het patroon. En ja, dit aankijken doet pijn. Dat mag er helemaal zijn. Je BENT ook slachtoffer, en dat is niet jouw schuld, en zéker niet iets om je voor te schamen. Ik herken veel in je verhaal en weet dat het een heel pittig, pijnlijk proces kan zijn. Vooral op dagen als deze komt het dan even erg hard binnen. Je bent niet alleen, en je doet het echt heel erg goed. Heel veel liefs jouw kant op gestuurd🌸

Ooh dankjewel lieve mensen 🥹 Van een topic willen verwijderen uit schaamte naar ontzettend lieve en begripvolle reacties krijgen. Het heeft me weer even aan het denken/reflecteren op mijn eigen manier van denken en handelen gezet. Daar ga ik nog even mee door en ik zal later nog reageren. Heel erg bedankt voor jullie steun en inzichten ♥️ Ik ga het even laten bezinken.

Lieve mama, schaam je niet voor dit berichtje! Alles behalve een zeikbericht! Ik kreeg tranen in mijn ogen van je tekst, vind dat je het echt super mooi heb verwoord. En hoe verdrietig dat jij zo hebt moeten opgroeien maar hoe mooi dat je het nu zelf anders kan doen. Jij hebt volgens mij echt mega hard aan jezelf gewerkt en bent super dapper. Een hele fijne moederdag nog ♥️

Herkenbaar maar dan vanuit de vader kant. Ik ben blij dat ik voor mijn kind zo’n fijne vader heb gekozen. Maar het is extra pijnlijk en confronterend om te zien wat je zelf hebt gemist. Ik ben er ook vaak verdrietig om, het legt inderdaad oude pijn bloot. Ik ben niet verder dan jij, dus kan je geen tips geven. Bij mij komt er steeds meer boven waarvan ik niet begrijp hoe mij dat als klein meisje ooit is aangedaan. En dan ook nog door (een van je) ouders 🥲 Ik hoop dat je ondanks dit toch een hele fijne dag hebt gehad ❤️

Topic gesloten op verzoek van topicstarter

Topic weer geopend op verzoek van ts 😘

Hey ts, mag ik je een bericht sturen? Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd. ☺️

Natuurlijk! Ik heb je verzoek geaccepteerd 😊

Wat een mooi omschreven proces! Wat knap dat je het zo onder woorden kunt brengen! Hier een kind van een ouder die het patroon doorbrak; mijn vader. Hij heeft bewust álles anders gedaan dan zijn ouders. Als kind voelden we de wrijving tussen mijn ouders en zijn ouders. We zagen hoe hij zijn best deed om voor hen te zorgen en hoe dat nooit (goed) genoeg was. Tegelijkertijd was hij een fantastische, liefdevolle vader. Naarmate de jaren bleef hij het proberen voor zijn ouders en kwamen ook bij hen de oude wonden aan het oppervlak. Mijn oma die ineens oorlogsverhalen vertelde, rouwde om het verlies van haar moeder als klein meisje. En werd het pijnlijk duidelijk dat zij niet de liefde, die zij heeft gemist als kind, kon geven aan haar eigen kinderen. Mijn vader zag dat, voelde dat en toch heeft hij tot het laatste moment voor haar gezorgd. Nu ik zelf moeder ben, mijn dochter is bijna 5 en mijn zoon anderhalf, zie ik hem meer, waardeer ik hem meer om de keuzes die hij heeft gemaakt in ons belang. Ik zie achteraf de ongezonde relatie, de emoties en besef me dat hij de cyclus heeft doorbroken. En daar heb ik het aller grootste respect voor. Dus, van iemand die op een andere plek in ‘het’ proces staat, je doet het fantastisch! Je bent bewust in jouw moederschap andere keuzes aan het maken. Dat is moeilijk en dapper en verdrietig en liefdevol. En niet ongezien. Op een dag zullen jouw kinderen, net als ik bij mijn vader, dit proces zien en alleen maar meer liefde voelen voor jou. Je bent een fantastische moeder! Heel veel liefs van mij.

Ik ben net 5 weken zwanger. Super pril en we hopen dat het goed blijft gaan. Betreft jou pijn voel ik je helemaal. Mijn moeder heeft er ook nooit voor mij kunnen zijn waardoor ik op mijn 19e de keuze voor mijzelf heb gemaakt en het contact heb verbroken zodat ik mij kon focussen op het opbouwen van mijn leven. Dit is een goede keuze geweest en ik ben tevreden met wat het leven me gebracht heeft. Het heeft mij destijd jaren gekost om die keuze een plekje te geven en het is daarna jarenlang goed geweest zo. Maar nu ben ik zwanger en besef ik mij dat ik mijn kind ook een oma heb ontnomen. Mijn partner zijn moeder is overleden dus helaas ook geen oma vanuit die kant. Helaas geen adviezen maar wel heel veel begrip voor jou lastige situatie.

Hi lieve emmacaro, wat goed dat je je topic opnieuw hebt geopend! Het laat zien dat je over je eigen schaamte bent gestapt en je weer kwetsbaar durft op te stellen. Super knap van je. Ik wou de eerste keer al reageren, helaas was je me te snel af met afsluiten 😘 naar mijn idee ben ik een stapje verder in het proces, daarom ben ik blij dat ik een nieuwe kans krijg om mijn verhaal met jou te delen, in de hoop dat het je helpt. Zo niet, leg het gerust naast je neer, hoor ❤️ Mijn jeugd was alles behalve prettig. Vader die worstelde met depressie en alcoholgebruik, en moeder die haar best deed maar de demonen uit haar eigen jeugd niet helemaal van zich af had geschud, waardoor ze me vaak pijn heeft gedaan terwijl ze dacht goed te handelen (op emotionele vlak, nooit fysiek). Ik probeerde daarom het perfecte meisje te zijn, ik wou zo graag aan al hun eisen voldoen, maar dat lukte nooit. En ondertussen was mijn zusje in haar eigen depressie gegleden, waardoor ik mezelf helemaal heb weggecijferd om maar geen extra gedoe te veroorzaken, want mijn ouders hadden dat niet nodig (dat was mijn gedachte dan). Ik ben opgegroeid met het idee dat ik niets waard was, gezien ik niet eens liefde van mijn vader kon krijgen. Veel jaren later, nadat ik verhuisd was naar Nederland (en dus fysiek flinke afstand tussen mijn ouders en in had gezet), ben ik in therapie gegaan. Er kwam zoveel angst, woede en trauma eruit, maar boy oh boy wat heeft het me geholpen. Het heeft me doen inzien dat ik nooit de onvoorwaardelijke liefde heb ontvangen die je zou mogen verwachten van je ouders. Dat ik mezelf helemaal had weggestopt en niet eens meer wist wie ik was. Dat ik een super lage zelfbeeld had en constant bang was dat alles wat ik in het leven had me zou worden afgenomen, omdat mensen er vroeg of laat erachter zouden komen dat ik toch niets waard was. Het was een lange weg, maar nu zo'n 8 jaar later, ben ik een andere mens geworden. Mijn man is de persoon die mij voor het eerst onvoorwaardelijke liefde heeft laten voelen, en in mijn schoonouders zie ik hoe mooi ouderschap kan zijn. Zij kunnen er voor mij zijn op een manier dat mijn ouders niet kunnen doen. Daar wil ik een voorbeeld aan nemen voor mijn eigen gezin. De relatie met mijn ouders, die ik zo min of meer had geaccepteerd in haar imperfecties, is heel scherp komen te staan toen mijn man en ik aan kinderen zijn begonnen. Het heeft mijn ogen wagenwijd open gezet: mijn ouders kunnen er simpelweg niet emotioneel voor me zijn als ik ze nodig heb. Al lijd ik, bijvoorbeeld van herhaaldelijke miskramen in ons geval, moet ik alsnog emotioneel voor hun zorgen en nemen ze het mij kwalijk als ik er niet voor hen ben terwijl zij zo lijden van het feit dat het ons maar niet lukt om ouders te worden (is inmiddels wel gelukt hoor). Toen ik eenmaal gezond zwanger was, kreeg ik het idee van "shit nu moet ik versneld werken aan die relatie, het moet opgelost zijn voor de kleine er is". Gelukkig kon mijn man die gedachte uit mijn hoofd zetten, waardoor ik weer ontspanning kreeg richting de bevalling. Alsnog vlak voor en na de bevalling vervelende gesprekken met mijn ouders gevoerd waarin in mijn grenzen aangaf en daarop stond, en zij vervolgens lieten merken dat ze daar niet van gediend waren en alsnog hun zin proberden door te drukken. "Ik wil dat niet" is voor hun geen goede reden om iets niet te doen, als ze zelf willen dat het gebeurt. Ze zullen blijven drammen tot ik zeg dat het gewoon niet kan (want dat is opeens wel oke) of het gesprek beëindig. Ze missen een stuk empathie en inlevingsvermogen, dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Ik verwacht het niet meer van ze en werk eromheen, ik deel niets meer met ze, we blijven praten over koetjes en kalfjes, en als ze vervelend doen laat ik het over me heen gaan. Ik sta op mijn strepen en laat ze niet meer over me heen lopen. Alles wat met hen is gebeurd is voor mij extra motivatie om het anders te doen bij mijn zoon. Ik zal er alles aan doen zodat hij voelt dat hij geliefd is en mag zijn wie hij is, omdat het daarvoor ten alle tijden gewaardeerd zal zijn. Ik heb een voorbeeld van wat ik niet wil (mijn eigen ouders) en wat ik wel wil (mijn schoonouders). Natuurlijk zal ik fouten maken, want ik ben niet perfect, maar ik zal mijn best doen om mijn zoon de mooie, leuke, liefdevolle jeugd te geven die ik niet heb gehad. Terug naar jou: het feit dat je al bewust bent van de patronen die je wil doorbreken is fantastisch. Het is de eerste stap die je moet nemen om het dan werkelijk anders te kunnen doen. Heb je al een beeld van bepaalde dingen die je anders wil gaan doen? Heb je goede voorbeelden om je heen die je kunnen inspireren in vormgeven aan je moederschap, bijvoorbeeld vriendinnen? Ik snap ook heel goed dat het eenzaam voelt. Ik heb wel een goede band met mijn schoonouders, toch is het gemis dat ik niet op mijn ouders kan leunen gewoon pijnlijk en ik heb me alsnog vaak genoeg eenzaam gevoeld daardoor. Want stiekem blijf je hopen dat je ouders ook werkelijk je ouders kunnen zijn en zich ernaar gedragen, vind je niet? Heb vertrouwen in jezelf. Je doet het al ontzettend goed en ik heb geen twijfels dat je een liefdevolle moeder zal zijn en al bent, waardoor jouw babytje veilig en geliefd zal opgroeien. Zet hem op mama! En als je wil kun je me een priveberichtje sturen, zodat we hier verder over kunnen babbelen met elkaar 😘

Lieve vrouw, ook ik wil even kwijt dat ik veel in jouw verhaal herken. Zelf hebben wij nog geen levend geboren kindje mogen krijgen, maar toch ben ik mijzelf hier altijd ook zo van bewust. Het is een hele strijd die je continue van binnen voert. Soms denk ik wel eens diep van binnen… dat dat gevoel van alleen zijn/iets missen nooit helemaal weg gaat. Sinds een aantal maanden heb ik ook via WhatsApp contact met een andere vrouw via 24Baby. Ik heb echt ontzettend veel aan dit contact en merk nu pas hoe fijn het is om met mensen te kunnen praten die je ook begrijpen. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik weet eigenlijk niet precies wat ik wilde zeggen, maar weet dat je niet alleen bent en je hebt het zo goed onder woorden weten te brengen! 🤍