Eigen familie - Deel 4

Ik word zooooo moe van mijn broertje. Hij heeft het altijd slechter dan wie dan ook, volgens hem. Fyi ik ben 💯 afgekeurd vanwege reuma, permanente gehoorbeschadiging en ptss, allemaal dingen die hij niet geeft. Afin dus mijn moeder heeft kaartjes gewonnen voor iets waar ik sowiso al met haar heen zou gaan. Daar heeft mijn broertje lucht van gekregen en heeft zijn afspraak verzet zodat mijn moeder hem mee kan nemen. Want hij heeft het zogenaamd slechter. En waarom zou dat zo zijn? Hij weigert zelf te gaan werken dus zit in de bijstand lekker te profiteren van anderen. Ondertussen geeft hij honderden uit aan games, iets wat ik never nooit niet zou kunnen. Hoezo heeft hij het slechter dan? Het gaat om een ticket van 5 euro entree, niet het meest erge dus, maar gelijk dat gejank over dat hij het zo slecht heeft en ik niet... ik moet me echt inhouden om hem geen stomp op zn neus te geven. Hij weet heeeeel goed dat hij er zelf voor kiest. Hij is nota bene ook nog eens aan het sparen om te emigreren. Doe normaal. Degene die het echt moeilijk heeft, ik dus, wordt altijd achter gesteld want oh oh hij is zo zielig. Bah. Sterf.

En wat doet je moeder? Hem meenemen en jou afzeggen?

Hem meenemen en ik kan apart komen 🥲 Helaas werkt dat zo bij ons thuis, al sinds zijn geboorte.

Ik heb een kliniek gecontacteerd voor een borstverkleining en heb een afspraak vastliggen. Zo’n beslissing maak ik na lang wikken en wegen… Ik ben dus blij met die afspraak en vertel mijn moeder wanneer het is. Het enige wat ze kan zeggen is ‘je zal toch eerst moeten afvallen’. Thanks mom.

Er moet ook een topic over vrienden zijn denk ik 😂 Gisteren gaan brunchen bij een hele goede vriendin van me. Er waren daar nog een tiental andere mensen, waarvan ik de meesten goed ken maar sommige eerder beschouw als kennis. Ik had mijn dochter van 2 maanden aan mijn vriendin gegeven zodat ik mijn zoontje van de schuifaf kon laten gaan. Plots zie ik mijn dochter in de armen van een kennis, waar ik notabene niet super mee overeenkom, terwijl ze met haar in de vlakke zon en ver achter in de tuin rondliep. Mijn man was nergens te bespeuren. Ik hoorde achteraf van hem dat hij de overdracht van arm naar arm niet had gezien want anders had hij er wat wat van gezegd. Mijn vriendin had dus ook niet gevraagd of het ok was dat ze onze dochter doorgaf. Ale je doet dat toch niet, met een newborn wegwandelen, uit zicht van de ouders… Of ligt dat nu aan mij 😂

Mijn mama kan mij niet naar spoed brengen, want werk. Een klant is belangrijker dan mij. Heb het altijd al geweten dat haar werk belangrijker is dan ik, maar blijf mij over de omvang verbazen. Gelukkig voel ik mij op dit moment nog zo slecht dat de pijn nog niet volledig binnen dringt.

Spoed klinkt niet goed 😢! Hopelijk ben je in orde ❤️‍🩹

Mijn moeder was mijn man aan het pesten. Hij heeft op een duidelijke maar nette manier een grens getrokken. Nu verzint mijn moeder dat hij haar heeft geslagen. Is ze verbaasd dat ze niet meer structureel mag oppassen. Inmiddels is de hele familie opgestookt dus wordt alleen ik nog voor verjaardagen etc uitgenodigd en mijn man niet meer “want zij gaan niet samen”. Terwijl mijn man zich er al lang en breed bij heeft neergelegd. En inmiddels is mijn dochter van 4 bang voor haar omdat mijn dochter heel gevoelig is, maar mijn moeder steeds over haar grenzen gaat. En als ik haar wil begeleiden zodat ze een goede band op kunnen bouwen (waarom probeer ik dat eigenlijk nog?!) krijg ik een volle aanval dat ik altijd zoveel kritiek op haar heb en ze heus wel weer hoe ze met mensen om moet gaan. Maar mijn dochter heeft die “aanval” gezien en is nu nog banger voor haar 😅.

Blijkbaar is het geen goed idee om een zware pijnstiller te nemen als je al ziek bent en hoge koorts (tegen de 40 graden aan). Was flauwgevallen, lage bloeddruk, het zweet stroomde van mijn lichaam, overgeven, wazig zien, ..🥲. Medicatie is ondertussen uitgewerkt en de nevenwerkingen zijn ook weg. Lig nog altijd met een fikse keelontsteking en koorts in bed, maar antibiotica opgestart 🙂.

Joh dat is heftig zeg! Ik vond het al heel wat toen mijn moeder mijn zoontje niet kon komen zien omdat ze een werkoverleg had en daar moest ze bij zijn. Mind you, mijn ouders hadden mij het leven zuur gemaakt omdat ik ze niet op het weekend dat ze hadden gekozen langs liet komen op kraambezoek (ze wonen in Frankrijk en moeten minimaal 6u rijden om hier te komen, dus dit soort dingen moet je goed plannen, plus onze relatie is niet al te best de laatste jaren dus het gesprek daarover ging gewoon stroef, ze hadden moeite met luisteren naar onze wensen en onze grenzen respecteren). En dan zijn ze eenmaal bij ons, zien ze de kleine 2 keer op de zondag, hadden ze nog langs kunnen komen op maandagochtend voor vertrek, maar nee hoor werk ging voor. Was blijkbaar voldoende of zo, weet ik veel 🤔 bijzonder was het wel Dus ik herken het helaas een beetje. Je voelt je geen prio, alsof er andere dingen zijn die belangrijker zijn. Naar eh? Maar super fijn om te horen dat je inmiddels aan de herstellende hand bent. Dat is in ieder geval een geruststelling ❤️

Toen mijn dochter geboren was, dan is mijn mama ook pas erg laat op de avond langskomen. Dochter geboren om 03u47, naar mijn mama gebeld om 07u00 en denk dat ze pas om 20u00 langs is geweest, want ze moest werken de ganse dag. Denk ook maar 10 minuten, want er was te moe van het werk. Ze had nochtans de ganse dag beloofd dat ze eerder ging langskomen. Maar wow, actief leven zuur maken … dat is echt next level. Jammer dat ze zo zijn 🤐.

Ik kan me voorstellen dat jullie al veel ervaringen hebben die niet prettig zijn geweest met jullie ouders. Maar werk vraagt/is toch ook een verantwoordelijkheid? Ik zou mijn werk ook niet altijd/gemakkelijk kunnen aanpassen. Niet leuk, maar hoort wel bij het leven. Denk ik… Zelf ook eens met spoed de taxi naar het ziekenhuis moeten nemen. Het is niet in me opgekomen gefrustreerd te zijn over de onmogelijkheden van evt chauffeurs…

Deels mee eens.. maar als mijn kind mij belt en naar de spoed moet, dan heeft mijn werk echt even pech, want mijn kind is ziek en heeft me nodig. Ook als ze volwassen zijn. Je kind is toch ten alle tijden belangrijker dan je werk? Met bezoekjes enz heb ik wel zoiets van ja.. daar ga je je werk niet voor verzetten. Maar als je kind in nood je nodig heeft ben je daar. Jammer voor je werk dan.

Ik denk dat dit wel van je werk afhangt. Ik kan inderdaad best weg; een vergadering gaat ook wel zonde mij door. Maar als je bijvoorbeeld in de zorg werkt en mensen afhankelijk van je zijn dan kan ik mij voorstellen dat het lastiger is.

Helemaal mee eens, het is echt werk afhankelijk. In mijn geval is mijn moeder privacy recht consultant, er gaat echt niemand dood/iets kapot als ze er even niet is. En zeker omdat we het bezoek een maand van tevoren hebben gepland, vond ik het wel bijzonder dat ze haar vergadering niet had verplaats of overgedragen aan iemand anders. Dit allemaal nadat we ruzie hadden gemaakt over wanneer mijn ouders op bezoek konden komen en ze mij op mijn kop hadden gegeven dat ik mijn behoefte aan rust (want net bevallen) prioriteit gaat boven hun behoefte om hun kleinzoon te zien 🤔 ik denk dan, als je het echt zo belangrijk vindt dat je bereid bent ruzie met mij te maken, dan verzet je je vergadering. Maar goed, het past binnen haar gedrag, dus ik was ook niet helemaal verrast toen ze dat zei. Ik blijf het wel bijzonder vinden. Ik heb in het algemeen moeite met begrijpen hoe mijn ouders keuzes maken soms 🫠

Het zal echt van je werk afhangen. Ik denk ook dat tegen de tijd je kind volwassen is, en je als ouder werkt, je ook een beetje mag verwachten dat je volwassen kind zelf acties kan uitzetten. Ik zou alles op zij zetten voor mijn kind, maar die is echt hulpbehoevend (dreumes). Maar als ik me slecht zou voelen zou ik niet meer mijn moeder bellen maar gewoon arts, ambulance, etc. Mijn moeder heeft me altijd geleerd toen ik jong was, ik zal er altijd voor je zijn, maar ik zal er niet altijd voor je zijn. Dus soms zal je dingen zelf moeten leren doen. Ik vond dat de meeste mooie en wijze les die ze me had kunnen geven

Snap deze reactie niet. Je geeft zelf aan dat er veel ervaringen zijn die niet prettig zijn geweest. Ja, inderdaad. Al 34 jaar lang ervaring waarbij mijn moeder keer op keer voor haar werk kiest. En sorry, maar gezondheid is het aller belangrijkste. Niet je job. Iemand die iets anders zegt moet duidelijk eens naar zijn of haar prioriteiten kijken in het leven.

En je man dan?

Wij hebben een dochter van bijna 1,5 jaar die ook ziek is waar we gisteren nog mee op spoed hebben gezeten. Ik belde mijn moeder niet zomaar op.

Het was niet beoordelend bedoelt, ik hoop dat je het op een andere manier dan hebt kunnen oplossen. Sterkte met de ziekenboeg!