Gedachten /bang dat ik gek ga worden

Ik ben eigenlijk opzoek naar mensen die dit ook hebben en dan vooral hoe jullie ermee omgaan?

Ik ben geen psycholoog dus echt raad of hulp bieden kan ik echt niet.. ook denk ik dat het enige juiste om te doen is een therapeut of psycholoog zoeken die je (verder) kan helpen ❤️ Dat gezegd hebbende; Het lijkt op intrusies en die herken ik wel. Vooral net na de geboorte van onze dochter 2,5 jaar geleden. Ik had toen dezelfde gedachten die als flitsen door m’n hoofd gingen. Toen ik wist dat het intrusies waren en dat het misschien wat minder lekker met me ging dan dat ik wilde geloven kon ik meer ontspannen en de gedachten er even laten zijn en weg laten gaan..

Wat heftig en verdrietig voor jou dat je hier zo mee worstelt. Heb je weleens gehoord van de term 'intrusieve gedachten'? Het doet mij daar sterk aan denken. Je kunt er op internet veel over vinden. Jammer dat een psycholoog je tot nu toe niet goed heeft kunnen helpen. Wellicht dat een andere psycholoog/andere vorm van therapie je nog zou kunnen helpen? Mijn ervaring is dat het vinden van een juiste behandelaar en behandeling soms best lang kan duren. Sterkte! Lijkt me heel moeilijk voor je.

Dit zijn intrusieve gedachten. Zoek het maar eens op Google. Iedereen heeft dit wel eens, vooral (nieuwe) moeders omdat we zo beschermend zijn naar onze kinderen. Af en toe heb ik ze ook. Het kan overweldigend zijn, maar je hoeft er niet bang voor te zijn. Onderzoek toont aan dat de intrusieve gedachten die we hebben als doel hebben om ons juist te behoeden voor gevaar. Wanneer je zo´n gedachte hebt, zie je de gebeurtenis voor je. Op die manier maakt je brein je eigenlijk bewust van de gevolgen die de acties zouden hebben.

Wat naar en belastend dat je hiermee zit. Ik wil ten eerste zeggen dat je niet gek of raar bent, zeker niet omdat er zulke gedachten in je opkomen. Er zijn veel moeders die zulke gedachten (intrusies) hebben maar niet bij stilstaan waardoor het wegebt en minder (snel) of helemaal niet meer terug keert. Dat je er zo angstig van wordt en er dus aandacht aan besteed zorgt ervoor dat het vaker en meer terug keert. Je houdt het nog extra in stand door ook niet meer alleen te durven zijn met je dochter, want wat… als en “het zal wel zo zijn, want anders zou ik dit niet denken”. Dit zorgt ervoor dat je angst versterkt wordt. Dat je angstig bent en walgt van de gedachten zegt al heel veel, dat je zoiets nooit zou doen. Ik zou je willen aanraden om met een praktijkondersteuner te praten en om een doorverwijzing te vragen naar een psycholoog. Veel sterkte en het komt zeker goed!

Dat zijn intrusive thoughts. Die heb ik zelf ook bijna elke ouder wel Zelfde als dat je op straat loopt met de kinderwagen en opeens voor je ziet dat je de kinderwagen los laat en er dan wat gebeurt, bah. Ik had gelezen dat dit soort gedachtes een soort waarschuwing zijn zodat je extra voorzichtig of beschermend bent/doet met je kleine en dit dus juist wilt voorkomen. Ik heb het ook precies op momenten als ik bijvoorbeeld aan het koken ben met een pan kokend water en dan zie ik voor me dat ik die pan met water omgooi of laat vallen dus automatisch zet ik haar uit de keuken of iets want ik weet dat ik dat niet wil en het juist een waarschuwing is vanuit mijn hersenen. Het is fucked up bijna ziekelijk maar ik laat die gedachtes als ze er eenmaal zijn daarna weer los en focus ik me op de dingen die ik aan het doen ben en herinner ik mijzelf dat ik er alles aan zou doen om haar te beschermen dus dat het gewoon goed zit. Diep van binnen weet jij dit ook vanjezelf anders had je die angst niet, je zou alles doen voor je meisje. Mediteer je? Doe je aan yoga? Schrijf je? Die dingen helpen mij heel erg want ik merk dat ik die 'waarschuwingen' (zo noem ik ze gewoon) vaker heb als ik niet zo lekker in me vel zit of me onzeker en angstig voel.

Weet dat je hierin niet alleen bent! Dit betekent echt niet dat je slecht of gek bent. Ik heb ook regelmatig van dat soort intrusive thoughts. Zó naar. Volgens mij komt dat door een mix van hormonen, je beschermingsinstinct / evolutie & overprikkelling. Heel vervelend dat je er zoveel last van hebt! Ik kan je niet helpen, maar wil je wel echt meegeven dat ik zeker weet dat heel veel moeders zich (deels) in jouw verhaal kunnen herkennen. En ik denk dat dat besef al heel veel helpt. Mochten zulke gedachten optreden, dan is het belangrijk om er niet in te blijven hangen en te denken "oh god wat heb ik nou weer in mn hoofd gehaald, dit is echt ziek, ik ben gek, ik vind het eng, etc.". Maar om te denken "dit is geen realiteit, let's move on".

Ik heb ook weleens intrinsieke gedachten. Als ik auto rijd vooral dan denk ik weleens ik zou zo mijn stuur om kunnen gooien, ga ik natuurlijk nooit doen. De gedachte is er en die laat ik voor wat het is. Toen ik een tiener was en vooral slechte gedachten had over mezelf, werd mij door een poh aangeraden om die stem in je hoofd een naam te geven en toe te spreken. Dat het niet klopt en het niet is wat jij zelf echt denkt. Misschien dat het voor intrusieve gedachten ook zo werkt? Bij mij belemmerd het mijn functioneren niet, dus ik laat de gedachten gaan, soms gaat mijn fantasie best aan de haal na een intrusieve gedachten, maar merk dat ik daardoor soms juist iets aan het verwerken ben. Als je er echt last van hebt dat je er angst van hebt zou ik het bespreken. Eerst met je partner om het kwijt te zijn of een vriendin. En anders een afspraak maken bij de huisarts, die kan je doorverwijzen naar de poh of één psycholoog.

Ik wil er nog aan toevoegen dat het er mogelijk wel op lijkt dat er sprake is van een obsessieve compulsieve stoornis. Omdat je last hebt van angstgedachten die je probeert te verminderen/neutraliseren met bijv. het niet meer alleen zijn met je dochtertje. ‘Om het zo in ieder geval te kunnen voorkomen’. Dit noemen we compulsies. Compulsies kunnen ook in andere vormen voorkomen. Met een psycholoog kan je die cirkel gaan doorbreken! Door jezelf eigenlijk bloot te stellen aan de angst/spanning die je voelt als je dochtertje naast je komt staan en je merkt dat er niks gebeurt. Dit zou in een psychologisch traject ook aan bod komen.

Dit komt echt ontzettend vaak voor! Het is eigenlijk net een teken van de liefde die je voelt, je beeld je je grootste nachtmerrie in en zo blijf je ook alert op gevaar. Hebben ze in therapie geen uitleg gegeven? Volg je nog steeds therapie? Ik vind het best al lang dat je er last van hebt en ze storen je in je dagelijks functioneren? Ik zou opnieuw iemand zoeken om mee te praten. Maar het is echt het tegenovergestelde van je kindje iets willen aandoen ❤️

Ik werk in de psychiatrie en dit is heel normaal tenzij je er zoals jij zo’n last van hebt dat het aanwezig is. Dan wordt het een probleem (voor jezelf met name). Emdr voor deze klachten kan ik zelf niet zo goed plaatsen, al heb je het tegenwoordig ook wel op toekomst gebaseerde gedachtes, is dat wat ze gedaan hebben? Dat is relatief nieuw. Klinkt alsof je meer baat zou hebben bij een cognitieve gedragstherapie (wat een heel standaard, fijne en veelvoorkomende manier van therapie is!). Ik hoop dat je nog een keer naar een psycholoog gaat want hier is echt heel goed mee om te gaan op een manier waarop het je niet zo in de weg zit. Liefs!

Wat lijkt mij dit ontzettend naar om te hebben. Ik vind het knap dat je je verhaal doet. Ik herken wel intensieve gedachtes. Had er vooral het 1e jaar best last van. Wat mij 'rust' gaf was dat instructieve gedachtes vaak zijn van iets wat je absoluut niet wil. Weet dat je echt niet alleen bent en dit nog best wel een taboe is. Ik heb eens een dagboek bijgehouden wanneer ik deze gedachtes/angsten had. Bij mij kwam er wel uit dat deze gedachtes vele malen sterker waren en meer aanwezig wanner ik slechte nachtrust had.

Ik volg. Heb ook last van intrusieve gedachten sinds de geboorte van zoon (4m). Tot nu toe (gelukkig) alleen als ik de trap af loop . Vind het heel naar. Heb dit niet zo gehad na de geboorte van dochter..

Dit heet intrusies.. Komt veel voor bij nieuwe moeders, maar extra bij post-natale depressie en post-natale ocd. Het klinkt alsof je al een tijdje in een soort van post-natale depressie zit, ik zou snel hulp zoeken via de huisarts. Ik heb dit soort gedachten ook heel erg gehad in het eerste jaar na de geboorte van mn dochter.. uiteindelijk heb ik een tijdje medicijnen geslikt en toen ging het veel beter. Nu is de angst (ze is nu 2,5) niet meer zo aanwezig.. Ook kun je met therapie veel doen aan dit soort gedachten. Sterkte!