Het grote burn out topic

Hoi, Wat fijn dat je dit topic geopend hebt. Ook ik zit thuis met een burn-out. Ik zit een paar dagen thuis maar als ik eerlijk ben, voel ik mij al jaren slecht. Somber, nergens zin in en me vooral nergens toe kunnen zetten. Extra spannend nu er een kleintje aan komt. Ik merk dat nu ik thuis zit, ik het heel moeilijk vind om mijn dagen in te delen. Het grootste gedeelte van de dag zit ik thuis. Zelfs als het zo lekker weer is als nu. Ik zit nog erg in de fase van schuldgevoel richting mijn werk en werkgever, maar het ging niet meer. Ik merk dat ik erg verval in catastrofaal denken, wat als ik mijn baan, partner, huis, kind verlies. En dit levert natuurlijk enorm veel angst op. Ik denk dat dit een fase is van mijn burn-out waarin ik nog niet kan verwachten dat ik kan denken aan een zinvolle daginvulling, maar ik ben toch benieuwd naar tips. Ik schrik ervan hoe snel ik me ‘naast de maatschappij’ voel staan, terwijl ik me nooit ziek meld en nu ‘pas’ 2 weken ziek ben. Tips zijn heel erg welkom! Hoe ziet het opbouwen op jouw werk eruit? Heb je hulp van een psycholoog oid? Ik ben benieuwd. Sterkte en liefs

Heel erg herkenbaar! Ik had in het begin letterlijk nergens energie voor en voelde me ook erg schuldig (nog steeds trouwens). Structuur aan de dag ging gelukkig redelijk makkelijk met een kleintje: 07:00 opstaan en ontbijt 08:00 nu werken als het lukt 3 uurtjes/ iets met kleine doen was rusten eerst kon ik niet eens een boek lezen 12:00 lunch en als de kleine thuis is die naar bed en wat schoonmaken (als het lukt) of rusten 16:00 beginnen aan het eten/ opruimen oid 17:45 avond eten en of ik breng ons kindje naar bed of mijn man en de ander doet de vaat en ruimt op 19:00 sporten/ iets met partner doen/ zelf chillen Soms ga ik nu weg met de kleine zoals gister naar een andere stad met de fiets maar probeer de structuur voor haar (en mezelf) aan te houden. Ik probeer naar buiten te gaan en 6000 stappen per dag te zetten omdat t helpt maar ook dit lukt niet altijd. Ik heb een coachingstraject vanuit werk en een psychiater die mij vroeger heeft behandeld en nu bijstaat (niet super actief, 1x per 6 weken ofzo). Ik bouw langzaam op met werk en zit nu op 12 uur, vind dit lastig ook omdat ik ander werk uitvoer dan ik normaal doe dus daar mijn draai in moet vinden.

Oké dit klinkt stom, maar ik ben zo blij met je dagschema. Dankjewel! Ik zie het gewoon even niet meer en heb het nodig om mijn dag op te delen in blokken, anders lukt het me helemaal niet meer om tot iets te komen. Heb je veel aan het coachingtraject vanuit je werk en/of de psychiater? Krijg je veel steun vanuit je partner? Ik heb een ‘niet lullen maar poetsen’ partner die echt probeert begrip op te brengen, maar ik merk dat hij het enorm moeilijk vindt. Mooi ook dat je zegt dat je kleintje je structuur geeft, zo had ik het nog niet bekeken. Ik zie heel veel beren op de weg voor als ons kindje er is, maar dit is misschien wel een heel positieve kant er aan. Hoe gaat het contact met je werkgever? Zit nu elke dag stressvol in mijn mail te kijken of ik al iets moet ofzo, tot rust komen wordt echt nog wel een uitdaging. Argh ik hoop echt dat we dit schuldgevoel allebei eens los kunnen laten, we hebben dit ook niet gewild.

Zou wel oppassen dat je jezelf niet te veel oplegt. Een burn-out is niet niks! Heb zelf ook maanden echt nauwelijks iets gekund (tot frustratie van mijn partner). Heb zelf een beetje het idee dat ik parttime een burn-out heb kunnen hebben. Als onze dochter naar de opvang was en mijn partner werken had ik die tijd om te rusten. 4 dagen per week waren hun thuis dus had ik dat niet. Ook begreep mijn partner het niet/ zat zelf ook tegen zijn limiet en kwam uiteindelijk nog steeds veel op mij. Hebben jullie al opvang voor jullie kindje? Dat heeft mij wel een beetje gered een hele dag alleen is nog steeds intensief! Ik heb het boek “je partner heeft een burn-out” cadeau gedaan aan mijn man. Dat heeft iets geholpen. Je werk mail zou ik per direct uitzetten en bij je leidinggevende aangeven dat je alleen op je privé telefoon beschikbaar bent en of hij je kunt berichten om een bel afspraak te maken. Voor de bedrijfsarts krijg je een brief. De coaching heeft veel gedaan net als psychiater. Ben je al bij de huisarts geweest? Ik deed trouwens ook veel dutjes en kan dat aanraden 😊 zeker omdat je ook ren kleintje draagt.

Ja ik doe ook te veel. Vind het heel moeilijk om aan mijn partner uit te leggen dat ik echt helemaal niks kan. Ook niet ‘even’ dit of dat. Misschien is het inderdaad goed om een boek voor hem te kopen, of om hem mee te nemen naar afspraken (maar hij moet ook gewoon werken). En ook hier komt bij mezelf de schaamte weer om de hoek kijken. Waarom kan ik niet ‘gewoon’ functioneren. Mooi dat je me er op wijst niet te veel te doen, dankjewel. Waar in het ‘proces’ zit jij nu? Want ik lees dat je je zwaar klote voelt maar tegelijkertijd dat je opbouwt op het werk, gaat het niet te snel?

Hé wat fijn dat je dit topic bent gestart! Mooi om te delen en herkenbaar wat ik hier lees. Ik zit sinds december thuis en het gaat langzaam wat beter, dat durf ik nu te zeggen :) al blijven mijn angsten en heb ik wekelijks nog mindere dagen waarop ik somber en depri ben. Wat je schrijft over de structuur met je kleintje is zeker waar! Mijn kleine heeft er voor gezorgd dat ik op stond en dag dagelijkse taken liet doorlopen, maar hierdoor kwam ik soms ook moeilijk tot rust, ik sta altijd aan voor mijn gevoel. Mijn kleine gaat voor alles en dat gaat soms ten kosten van mijzelf. Balans daarin vinden is lastig voor mij, waardoor ik soms te veel heb gedaan op één dag en savonds niets meer waard ben. Verder overheerst hier veel schaamte dat ik momenteel niet werk, dat is een constant conflict in mijn hoofd. Hoe is het om werk weer op te pakken, want ik lees dat je weer werkt? 🍀

Heel herkenbaar! Ik ben begin dit jaar weer begonnen met werken en zit nu op 4x 3 uur en heb net weer complexer werk gekregen maar pff het valt me zwaar. Kom er moeilijk in en vind het werk eigenlijk ook niet zo heel boeiend 😝 ben ook erg gefrustreerd dat ik nog steeds zo tegen mezelf aanloop soms en had verwacht dat het opbouwen makkelijker zou gaan. Ook merk ik nu dat ik meer ruimte heb over nadenken wat ik wil maar dat niet weet; is irritant. En ik ben zo ontzettend veranderd in sociale setting. Kan niks met informatie van de ander dan oppervlakkige shit 😖 normaal had ik altijd goeie diepe vriendschappen maar ik voel dat nu niet en kom erachter dat dit aan mezelf ligt 🤣 is ook irritant. Denk niet dat ik te snel ga maar het proces is en blijft pittig

Heel erg herkenbaar! Als ik met onze dochter ben geweest ben ik savonds ook niets meer waard. Vandaag een paar uurtjes gewerkt en dan lukt me ook nauwelijks nog iets 🥹

Herkenbaar verhaal heb je en goed dat je dit deelt. Ik ben tijdens mijn burnout terecht gekomen bij een psycho somatisch fysiotherapeut wat mij heel erg geholpen heeft in het daadwerkelijk leren ontspannen en inzicht krijgen in je energie.

Interessant! Doorverwijzing door de huisarts of zelf naar op zoek gegaan?

Ik ben eerst naar de huisarts geweest en poh. Uiteindelijk heeft de poh dit als tip gegeven was geen verwijzing voor nodig. Mogelijk wordt het ook vergoed door je zorgverzekering, bij mij viel het onder fysiotherapie namelijk

Wat een fijn topic! Ik zit sinds januari met een burn-out thuis. Ik liep al bij de psycholoog voor de verwerking (EMDR & ACT therapie) van de traumatische bevalling en hierdoor mijzelf geen goede moeder voelen. Uiteindelijk in januari met een paniekaanval voor de klas gestaan (ik ben basisschool leerkracht). Het was allemaal teveel en kwam er toen helemaal uit. Sindsdien met behulp van de psycholoog en bedrijfsarts aan de slag gegaan met de paniekaanvallen en mijn werk. Twee weken geleden heb ik de keus gemaakt om te wisselen van school & hier verder te gaan met mijn re-integratie. Ik werk nu 3x4 uur en bouw dit langzaam op. Maar wat valt het soms zwaar, vooral in combinatie met thuis. Schuldgevoel tegenover de kleine, maar vooral tegenover mijn partner door soms gewoon echt even niks meer te kunnen voor mijn gevoel. Fijn om te lezen dat ik, ondanks dat het zo rot is, niet de enige ben die hiermee worstelt.

Goedemorgen, Ik zit inmiddels bijna een jaar thuis, ik heb eerst 8 sessies gehad bij een psycholoog om meer voor mezelf te kiezen. Dit bleek niet voldoende en heb nu bijna een intensieve therapie van een half jaar achter de rug. Hier ga ik 3 á 4 keer per week naar toe. Ik heb een cognitieve- , een psychosomatische- , een leefstijl en vitaliteit- en een fysiotherapeut. Het heeft mij iets geholpen en het meeste moet je zelf doen. Dingen uit het verleden verwerken. Ik heb geleerd meer rust in mijn dag te creëeren om de dag beter door te komen en wat energie over te houden. Ik heb nu weer meer aan het opbouwen met werk zijnde 2 uren per week. Mijn therapie duurt nog tot begin juni. In augustus zou ik weer geheel aan het werk moeten zijn. Ik moet eerst 4 weken 36 uren werken volgens contract en daarna ga ik naar 28 uren. Ik merk dat mijn eigen grenzen bewaken erg belangrijk is. Niet teveel plannen op een dag en nee zeggen tegen anderen. Ik had laatst een weekend zo'n inzinking dat ik echt niet meer verder wilde. Dit heeft een dag of 3 geduurd en heb me zo slecht gevoeld. Ik weet nu dat als het even gaat ik ook nog steeds mijn grenzen moet bewaken, meermaals per dag bij mezelf na moet gaan of ik een stapje terug moet doen of dat het goed is zo. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Wat ik vmook mee wil geven is accepteer dat je je zo voelt. Dit mag er zijn. Een kind opvoeden is ook niet niks. Ik heb het idee dat wij vrouwen buiten het leven dat we hadden dit erbij willen/moeten doen. Ik dacht dit ook wel even te doen en dat gaat natuurlijk niet. Ik wens jullie allemaal veel wijsheid en een voorspoedig herstel. Denk aan jezelf! ⚘️

Hé thanks voor het delen van jouw verhaal en wat naar om te lezen wat je hebt meegemaakt! En je schuldgevoel ken ik, al weet ik zeker dat wij als mama's het beste met onze kids voor hebben en hard aan ons zelf werken ❤️ De reden dat ik thuis zit heeft te maken met een traumatische bevalling en ik ben hier momenteel nog voor in therapie. Vraagje, wanneer wist je of voelde je dat je er weer klaar voor was om te gaan werken? Heeft de EMDR en ACT voor jou geholpen? Het voelt bij mij soms zo uitzichtloos namelijk, ik ga wel vooruit, maar blijf ook terugvaldagen hebben, daar wil ik zo graag vanaf. Ben opzoek naar ervaringen van anderen hierin. Hoe gaat dit bij jou in combi met werk hervatten? Is het behapbaar? 🌸

Ja pittig en frustrerend, dat is mijn angst ergens ook bij mijn werk weer oppakken, dat ik te snel weer schiet in oude patronen en dan thuis voor mijn gezin er onvoldoende kan zijn of savonds afgedraaid ben. Vind het lastig om aan te voelen wanneer iets genoeg is. Fijn herkenning, maar ook spijtig om te lezen dat je dit ook ervaart!

Zo veel herkenning lees ik! Ik heb zelf een burn-out gehad, stortte in op werk en ben een jaar eruit geweest. Ik wilde op een gegeven moment niet eens meer naar buiten, dus de huisarts verwees mij door naar de praktijkbegeleider en die heeft mij goed geholpen! Daar heb ik pas geleerd om mij niet meer schuldig te voelen naar werk en collega’s. De eerste stap was ook mail eraf gooien en Teams. Strikte afspraken dat manager om de zoveel weken belde, met vooraf een afgesproken dag en tijd. Ik werd gek van dat onverwachts bellen. Ik heb toen ook Whatsapp eraf gehaald. Mijn belangrijkste hulpmiddelen/dingen die ik nog steeds doe: - Ik raak snel getriggerd van veel geluid, dus ik ga vaak naar buiten in de ochtend vroeg als het rustig is of de basisschoolkinderen uit de buurt op school zijn. - Niet elke dag hoeft nuttig te zijn. - Kies 1 ding dat je vandaag wilt doen, maar bedenk dat zelf niet een dag van te voren anders ga ik de hele nacht malen. - Bij opstarten van werk zelf een locatie gekozen, 2 uur per keer en als het niet ging dan ging het niet. Maar dit alles heeft een jaar geduurd en heb er nog steeds weleens last van 🥲

Ik weet ook zeker dat we het beste voor hebben met onze kids, daar hou ik mij echt aan vast!❤️ Lief dat je dat zegt! Ik had het idee heel snel weer terug te moeten naar mijn werk. Het lerarentekort bleef ook knagen.. uiteindelijk merkte ik dat het niet lukte, maar dit lag deels aan de plek waar ik werkte. Ik voelde mij er niet meer thuis. Nu begonnen op een andere plek, in overleg met de bedrijfsarts en daar draai ik puur mee als extra. Dat doet erg goed, geen gevoel van moeten. Maar vooral ervaren dat het lukt. En lukt het niet, dan heb ik altijd de escape om te mogen gaan. Mijn EMDR heeft heel goed geholpen. Ik kon eerst geen keizersnede zien, nu heb ik pas voor het eerst mijn foto’s van mijn eigen keizersnede gezien en ik was puur emotioneel door hoe bijzonder het eigenlijk was. Ook op tv kan ik er nu naar kijken, zonder te huilen. De ACT therapie heeft mij veel handvaten gegeven om echt mijn gedachten te leren veranderen. Iets wat een heel moeilijk proces is, waar ik iedere dag nog mee bezig ben. Maar ik zie echt vooruitgang en dat is wat ik nodig heb. Ik snap je gevoel over de terugval dagen heel goed, dat heb ik ook echt nog. Ik heb mijn therapie nu bijna afgerond en dat vind ik erg spannend. Kan ik het wel alleen.. maar door veel praten met mijn partner weet ik dat ik het niet alleen doe. Ik vind het wel fijn dat het opbouwen van mijn werk nu aan het einde van de therapie is, de combi was zwaar. Maar uiteindelijk was ik blij dat ik ook daar mijn ei kwijt kon over het werk. Het kwam allemaal helemaal samen.

Thanks voor het delen! Heel fijn dat therapie heeft geholpen en wat mooi dat je weer naar de foto's kan kijken! Ik weet uit ervaring hoe dit is mbt de foto's, ik ben zelf alles maanden uit de weg gegaan en heb alles weggestopt. Ik kan er sindskort ook eindelijk naar kijken met een fijn en mooi gevoel erbij en heb zelfs nu een fotoboek kunnen maken 🙏 Je verhaal geeft steun, ik ben zelf namelijk nogal zoekende met mijn gevoel, angst en de mindere dagen (ik vraag mijzelf vaak af of dit normaal is nl) in combi met het opstarten van het werk. Geen druk klinkt goed, positieve ervaringen op doen in het wel slagen van de dag, dat heb ik ook nodig denk ik na dit jaar, goede ervaring die je deelt! Mooi dat er weer een zonnetje zichtbaar is op je pad ☀️

Voor degene die emdr gehad hebben. Hoeveel sessies heb je gehad? Wanneer begon je je beter te voelen? Ik wil ook emdr proberen. Ptss.depressie

Ik ben ook benieuwd naar emdr. Bij mij is in het verleden ook een depressie en ptss vastgesteld. Voor ptss ben ik nooit behandeld omdat ik niet ‘geloofde’ in deze diagnose, zo heftig is het niet wat ik heb meegemaakt (in mijn ogen) maar nu vraag ik me af of mijn angstklachten hier toch niet mee samen hangen. Ik ben sowieso benieuwd waar burn-out stopt en depressie/ptss begint maar dat is misschien meer een theoretische discussie. Hoe is het met iedereen hier? Ik heb het idee dat ik werk ietsje meer kan loslaten maar het is nog wel erg grillig en ik ben heel vaak chagrijnig :(. Is dat ook herkenbaar?