Ik voel mij eenzaam in mijn huwelijk

Ik zou naar relatietherapie gaan. Klinkt voor mij of jullie elkaar even uit het oog vergeten zij met alle drukte van kinderen krijgen.

Lastig hè die tropenjaren. Soms helpt het al dat naar jezelf, hier op het forum en/of naar je man aan te spreken. De tip van relatietherapie is een goede. Een andere, kleine, tip is om eens te lezen over de talen van de liefde als je dat nog niet kent. Je zou dan ook je man hierover kunnen vertellen en vragen wat zijn "taal" is en aangeven wat die van jou is.

Ja dit! Ik heb ook relatietherapie gehad en het voordeel is dat je partner daardoor ‘moet’ luisteren, zonder ruis en de relatietherapeut ook goede gerichte vragen stelt. Ik kwam echt achter dingen waarvan ik niet wist dat hij het zo voelde of ervaarde en zij gaf hem ook echt goede feedback hoe hij zich beter kan uiten. Bij ons heeft het enorm geholpen en we wijzen elkaar ook op deze gesprekken.

Je verhaal lijkt heeel veel op mijn verhaal. Alleen dat mijn man wel huishoudelijke dingen doet ook uit zichzelf. Mijn ervaring is en was dat als ik zwanger was het tussen ons altijd minder lekker liep. Ik was mezelf niet en ook vroeg naar bed. In tijd van zwangerschap kan alles ook anders lijken. Ik moet zeggen dat het hier nu echt beter gaat nu ik weer mezelf ben zonder zwangerschapshormonen. Maar begrijp je volkomen dat het je soms teveel word. Want het is wel een draaglast die je draagt. Ik heb verder niet echt tips of advies. Adviezen van relatietherapie kan sowieso geen kwaad.

Ik zou hem jouw getypte berichtje hier laten lezen… het is alles omvattend en krachtig!

Ik kan me voorstellen dat hij ook niet happy is met hoe dingen nu gaan… maar met doorgaan kom je niet verder. Telefoons weg en praten met elkaar, desnoods een keer overdag als je nog niet zo moe bent, even de kinderen uit huis bij oppas oid en even de tijd nemen om in te checken bij elkaar

Ik denk dat het ook veel met hormonen te maken heeft en prioriteiten in huis. Jullie hebben 2 kinderen die ook veel aandacht nodig hebben. Hoe was hij voor de kinderen? Was hij toen ook zo? En eerlijk? Mannen zijn eenmaal zo, hun behoeften zijn zo anders dan die van ons. Op een gegeven moment is het alleen maar gewenning ook bijv. met cadeaus. Als het huis ontploft dan vinden ze dat geen eens zo erg. Terwijl wij (vrouwen) alles zien en opmerken. Elke kruimel willen we gelijk opruimen. Je kunt eigenlijk niet veel doen dan relatietherapie (wat is genoemd), nogmaals een serieuze gesprek aan gaan of accepteren (dat je man zo is) en los laten.. Klinkt hard misschien maar ik zie verder helaas geen andere opties..

Hoe heb je de stap gezet en dit aan je man voorgelegd om naar therapie te gaan?

Ja eens! Dit lijkt mij een communicatieprobleem. Dat mannen nou eenmaal zo zijn is natuurlijk de grootste onzin. Dit is misschien heel goed op te lossen met therapie.

Ik heb 'm nog niet gelezen, maar ik kreeg de tip dat het boek How to not hate your husband after Kids een aanrader is... En verder sluit ik me aan bij de suggestie relatietherapie. Kan heel zinnig zijn is mijn ervaring. En nee, jij stelt je niet aan en je man could step up his game.

Ja echt hoor. Erger me echt aan die reacties. Mijn man is totaal niet zo. Hij is juist degene die wil dat het huis opgeruimd is etc. Wij hebben ook relatietherapie gehad, omdat juist mijn man zichzelf voorbij liep en het allemaal niet meer trok (vanuit perfectionisme en pleasgedrag). Hij heeft tijdens de therapie goede handvaten gekregen om hiermee aan de slag te gaan. Samen hebben we gekeken naar communiceren. Elke avond even bij elkaar inchecken hoe de ander zich voelt. Hoeft maar 5 minuten, maar dan heb je wel even aandacht voor elkaar.

Dat inchecken is een goede tip!

Ik heb gezegd dat ik echt niet gelukkig was op deze manier en graag in gesprek wilde met iemand erbij en anders niet verder wilde, zodat we allebei ons verhaal kwijt konden bij een neutraal persoon. Heel hard, maar anders veranderde er gewoon niks. Hij vond het echt totaal niet leuk en hij wilde bijna omdraaien toen we er bijna waren. Uiteindelijk zijn we 3x geweest en het heeft ons enorm geholpen.

Enerzijds denk ik dat er weinig koppels zijn die in de tropenjaren écht tijd hebben voor verbinding. Het voelde voor mij meer als overleven als team. De ultieme relatietest. Maar ik lees ook wel dingen in je verhaal die ook nu wel zouden kunnen verbeteren. Met kleine stapjes. Zou hem vragen die telefoon even aan de kant wil doen als je iets zegt en hij niet iets belangrijks doet. En dat seks/intimiteit meer is dan alleen bloot zijn (weet even niet hoe ik dat moet noemen), mag hij ook wel leren. Dat dit voor vrouwen totaal anders werkt. Misschien een idee om savonds sowieso even een kwartier naar elkaar te luisteren zonder kids en zonder telefoons? Even een kwartiertje om en om vertellen wat er in je hoofd omgaat.

He wat rot zeg. Je bent nu zwanger. Hoe was dit gevoel hiervoor? Ik neem aan dat je geen 3e kind gaat maken als je je zo voelt over iemand. Toch? Kan het niet zo zijn dat dit alles nu zo voelt omdát je zwanger bent? Dat ke eigen beeld en belevenis negatiever is dan het zou zijn zonder al die hormonen? Wellicht werkt relatietherapie. Maar ik denk oprecht als je elkaar niet leuk vindt maak je geen 3e kind. Of ik moet me vergissen natuurlijk. Dus ik gun je dat je die gevoelens van destijds erbij kunt halen om zo de zwangere periode uit te zitten. De eerste weken zwangerschap, zijn ook gewoon pittig.

Weet je wat mij ook stoort aan je bericht? Dat jouw eigen moeder je verteld dat je blij moet zijn omdat hij een goede vader is. Ik vind dat vreselijk omdat 1. Ze jouw emoties daarmee aan de kant zet en 2. Doet alsof je maar alles van een man moet pikken als hij maar iniedergeval een goede vader is. Nee nee: jij hebt totaal recht om deze gevoelens te voelen en ze zijn ook zeer valide. Je wilt je geliefd en bemind voelen, zoals ieder mens. Toch denk ik dat je het gesprek aan moet gaan met je man, wellicht zullen dit misschien wel meerdere gesprekken zijn. Of zijn jullie elkaar een beetje verloren in deze periode van jullie leven. Wat zou helpen om jullie wat nader tot elkaar te brengen? Hoe kunnen jullie ontspannen? Dit zijn twee factoren die wellicht voor jullie beide anders zijn en anders werken.

Hier een soort van vergelijkbare situatie, was even benieuwd hoe het nu met je/jullie gaat? Is er inmiddels al iets veranderd?

Ik zou relatie therapie doen samen en ook eens kijken wat jullie beide love languages zijn. Het klinkt alsof jullie daarin verschillen en dan kan het ook zo zijn dat je elkaar soms wat misloopt als je het niet weet van elkaar.