Mijn vriend wilt een abortus en ik niet.

Sterkte met de afweging. Abortus kan een goede keus zijn maar moet wel een keus zijn waar jij achter staat. Gezien jou eerdere ervaring zou ik jou gevoel volgen.je geeft aan okk rationeel over de praktische zaken te hebben nagedacht. Het kan prettig zijn een gesprek met huisarts of fiom te maken zodat jij je gedachten en afwegingen met een professionele buitenstaander kan bespreken. Sterkte!

Ondanks dat je hebt gezegd erg vruchtbaar te zijn, wilde hij toch seks hebben met jou. 'Op eigen risico' het kan niet zo zijn dat jij nu de boeman bent het natuurlijk.... jullie hebben samen ingestemd om seks te hebben en het werkt nu eenmaal zo dat de vrouw dan zwanger wordt en niet de man. Ik vind het een rotsituatie voor je. En je vriend heeft ook zeker recht op zijn gevoelens. Is het geen paniekreactie? Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en verder kunnen bouwen aan jullie relatie.... want als jullie kiezen voor de baby, wordt hij natuurlijk ook vader en ik hoop dat hij zijn verantwoordelijkheid dan ook wil nemen. Niet alleen voor het kind, maar ook voor jou. Veel sterkte 🍀

Als jij vooraf zo duidelijk bent geweest en hij is je daarin toen tegemoetgekomen (gezegd achter je te staan), is er op dat vlak niks wat jij jezelf kan verwijten. Maar ik kan me wel voorstellen dat zijn wereld nu even op z'n kop staat en dat hij tijd nodig heeft om dat allemaal te laten bezinken. Is er iemand met wie hij kan praten? Vriend, familielid, collega die hij vertrouwt? Gewoon om eens rustig met een buitenstaander alles op een rijtje te zetten? Dat zou misschien wat rust kunnen brengen. En meestal doet het een relatie geen goed als je abortus doet om te voorkomen dat je je vriend kwijtraakt...

Abortus is alleen de juiste keuze als het JOUW keuze is. Niemand anders kan en mag dit voor jou bepalen of jou over proberen te halen om dit te doen. Zijn mening doet er mijns inziens ook niet toe, hij wist hoe de vork in de steel zat, hij weet hoe babies gemaakt worden. Tuurlijk mag hij zn eigen gevoel hebben, maar dat is ook alles. Maargoed dat is hoe ik het zie.

Wat heftig voor je. Ik vind hem eerlijk gezegd helemaal niet zo rationeel overkomen. Ja, hij heeft een behoefte om alles te plannen maar dat punt zijn we gepasseerd. Waar jij hem 27x voor hebt gewaarschuwd (heel rationeel van JOU) is nu gebeurd - en nu is hij in paniek. Begrijpelijk maar niet eerlijk tegenover jou en ook zeker niet meer rationeel. Als hij geen baby wilde had hij naar je waarschuwingen moeten luisteren. It takes two maar nu wil hij de consequenties alleen op jou schuiven. Ik zou je gevoel volgen en voor jezelf kiezen, ongeacht zijn reactie. Misschien helpt het om met een buitenstaander er samen over te praten, of hem te herinneren aan jouw waarschuwingen. Geef hem even tijd om eraan te wennen. En als hij niet bijdraait is hij denk ik toch helaas niet wie je dacht dat hij was. Een geweldige rationele man maakt zijn vriendin namelijk niet willens en wetens zwanger om haar vervolgens in de steek te laten. Heel veel sterkte! 💜

Ik vind zijn reactie niet eerlijk. Jij hebt dit van te voren meerdere malen met hem besproken en hij stemde ermee in en wist het risico. Dan moet hij nu niet zo reageren. Dat is ook echt niet eerlijk tegenover jou. Ik vind ook dat je best boos mag zijn en hem nu niet alle steun van de wereld hoeft te geven. Hij zou jou moeten steunen, jij hebt hier ook niet voor gekozen maar moet er nu wel mee dealen. Idd wat je zegt, kom op word volwassen. Ik zou er toch iets harder instaan naar hem. Je hebt het duidelijk aangegeven en dit is nu het gevolg en daar moet hij mee dealen.

Als jouw gevoel zegt dat je geen abortus wil laten doen zou ik het sowieso niet laten doen. Ik zou ook heel duidelijk in jullie relatie jouw behoeften aangeven, jij hebt ook niet voor deze situatie gekozen maar wil het graag samen oplossen, een abortus zou betekenen dat hij wil dat je het oplost op de schijnbaar "makkelijke" manier maar dit is niet iets wat jij wil en dus jullie samen willen, terwijl je juist hoopt dat jullie dit samen doorstaan. Hij was er zelf bij toen hij je zwanger maakte, dit is de natuur en hij zal er mee moeten leren dealen, ik hoop dat jullie er samen uitkomen of anders een keer bijv samen naar de praktijk ondersteuner of de huisarts kunnen om in een gesprek ruimte te creëren voor de beleving van jullie beide. Sterkte!♥️

Dankjewel! Ik sta je berichtje erg op prijs!! 🫂

TS, wat verwoord je je gevoel en zijn gevoel zo mooi. Je bent zo wijs en eigenlijk al iets meer volwassen dan je vriend als ik het zo lees. Ik leef helemaal met jou mee en jullie situatie is al veel meer beter dan die van mij toen ik zwanger werd van mijn vriend (geen huis, financiël ook niet echt in orde, net bij elkaar) en je raad het al? Alles is goed gekomen en we zijn nu zo compleet en gelukkig! Jij wilt geen abortus dus doe dat ook aub niet. Ik ben het met de andere reacties eens dat het niet eerlijk is van jouw vriend want je hebt dit al meerdere keren uitgelegd en 'it takes two to tango' ook hij is hier mede verantwoordelijk voor. Ik denk idd wat je zelf al zegt dat je vriend te veel in zijn hoofd zit en het glas alleen maar half leeg ziet. Zijn er mensen in jullie omgeving (vrienden, familie) waar jullie samen mee kunnen praten en jullie gevoelens kunnen uiten? Misschien helpt het je vriend dat ook andere hem kunnen geruststellen. Je zit in een lastige situatie maar 1 ding wat zeker is als jij besluit je kleine te houden en je partner hier achter staat en hij deze in zijn armen krijgt voor het eerst, ook voor hem alles op zijn plek valt en hij die intense liefde gaat voelen die je voor je kinderen krijgt. Veel sterkte, ook hier komen jullie uit!❤️💗

Wat een super nare ervaring zeg meid! Ik hoop dat jullie er saampjes toch uit kunnen komen.

Ik wil hier toch even op reageren! Wat fijn dat het bij jou goed gekomen is en dat jullie gezin compleet en gelukkig is! Wat fijn voor je man dat hij er nu echt van kan gaan genieten. Maar je kan echt niet zeggen “als hij de kleine in zijn armen heeft dan zal hij helemaal verliefd zijn”. Dat weet je simpelweg gewoon niet. Het kan ook zijn dat hij de kleine vasthoudt en zich enorm ellendig voelt. Dat hij blijft vanuit verantwoordelijkheidsgevoel en niet vanuit liefde. Het is een enorm ingewikkelde situatie. TS wat onwijs knap hoe je de situatie uitlegt, hoe je jouw gevoelens en die van je vriend relativeert. Ondanks dat je het allemaal zo helder hebt zal je heel erg in de war zijn en je machteloos voelen. Ik voel ontzettend voor je mee! Ik heb niet echt advies, want jullie staan lijnrecht tegenover elkaar (wel gelukkig nog bij elkaar! Dat zegt ook heel wat) We kunnen discussiëren over eerlijkheid, maar volgens mij kunnen we allemaal zeggen dat het leven niet eerlijk is. Ik wil je wel graag vragen na te denken over de belangen van jouw kind(eren). Gevoelsmatig heb je de keuze al gemaakt en zoals ik het interpreteer ben je zelfstandig in staat om voor beide kinderen te zorgen. Hieruit zou ik rationeel kunnen verantwoorden dat je de kleine houdt en ontzettend lief zal hebben! Ik zou alleen wel rekening houden dat je niet weet hoe het zal zijn tussen jou en jouw partner en wat voor vader hij zal zijn voor jouw baby. Jullie daten net en je bent verliefd. Ik ken je partner en de situatie niet, maar als jouw partner blijft vanuit verantwoording en niet vanuit liefde wil ik je vragen om extra op te letten. Zoals je weet doen slapeloze nachten veel met een mens en als je de kleine dan eigenlijk ook niet wilde… Wellicht spreek ik vanuit wantrouwen door persoonlijke ervaringen en 95% kans dat jouw partner toch een liefdevolle vader kan zijn als hij blijft, maar houdt toch rekening met die 5%.

Ik zou geen abortus plegen als je dat niet wil. Wel vraag ik me af hoe je zwanger kan raken door anticonceptie en condoom heen. Ik ben ook erg vruchtbaar en elke keer meteen zwanger als ik dat wil, maar met anticonceptie lukt het altijd om te voorkomen. Bedoel dit niet veroordelend overigens, maar het is gewoon bijna onmogelijk als je alles goed gebruikt. Ik zou bij je standpunt blijven en geen abortus kiezen. Ook al betekent dit dat jullie uit elkaar gaan. Sterkte!

Dit had ik ook bij het lezen van dat stukje idd. Ik ben niet voor of tegen abortus, die keuze is alleen aan jou. De situatie lijkt mij ontzettend stressvol voor je, of jullie allebei eigenlijk, maar: je kunt met zekerheid zeggen dat je z anger bent, je kunt niet met zekerheid zeggen dat hij blijft als je de zwangerschap doorzet en ook geen zekerheid dat de relatie doorgaat als je voor abortus kiest. Mijn vraag aan mezelf zou zijn, zou ik het kindje in mijn eentje op kunnen en willen voeden? Nogmaals, zwanger ben je sowieso. Over zijn denken en doen heb je geen controle en “hopen of verwachten” dat het allemaal goed komt als de baby er is zou ik een vrij groot risico vinden. Maar je weet dus ook niet of de relatie überhaupt over een jaar of twee jaar nog succesvol is, die garantie heb je ook na 5 jaar huwelijk niet natuurlijk, maar dan ken je elkaar wel al beter en zijn er waarschijnlijk al veel meer hobbels voorbijgekomen. Zolang het helemaal jouw beslissing is en je daar vrede mee hebt dan is er geen goed of fout. 🫂

Je hebt het mooi verwoord. Mijn gevoel zegt dat hij even ruimte en tijd nodig heeft. Hoe graag je ook met hem samen wil zijn, dat verliefde gevoel weer wil hebben, die leuke tijd samen.. geef hem de ruimte zijn hoofd op orde te krijgen en zijn wereld opnieuw te ordenen. Evt kan je hem de tip geven met een psycholoog te gaan praten. Maar geef hem lucht, afstand, tijd. Hoe moeilijk dat ook is met je zwangerschapshormonen en ik weet niet of je verlatingsangst hebt, maar ook dat zal je dan even los moeten laten. Je kan dit niet voor hem oplossen. Hij moet er zijn eigen weg in vinden. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn levensgeluk. Dat is hij zelf. En jij bent wel verantwoordelijk voor je eigen levensgeluk. Dus neem de beslissingen waar jij later als omaatje met een tevreden gevoel op terug zal kijken. Mijn moeder heeft onder druk ooit een abortus laten uitvoeren en nog altijd doet het haar pijn om er over te praten. Je moet er echt volledig achterstaan. Een relatie kan weer over gaan. Maar de baby krijg je er niet mee terug.

Wat een vervelende situatie! Ik denk in deze vooral: Gelukkig heb je je eigen koophuis en de boel al voor elkaar. Je bent niet afhankelijk van hem. Je kan volledig voor jezelf en je kind kiezen. Wat hij doet is aan hem. Maar ik denk dat dit vooral zijn eerste paniekreactie is. Geef hem de ruimte en de tijd om de paniek te laten zakken. Ik zou het echt even laten rusten en het gesprek later nog eens aan gaan. Maar ga geen abortus plegen als je er niet achter staat, want dit gaat jou de rest van je leven achtervolgen. Het lijkt een “makkelijke en snelle” oplossing maar de gevolgen zijn voor jezelf groot. En het gaat alsnog je relatie kosten want je zal het hem altijd verwijten. Het zal altijd tussen jullie blijven staan.

Fijn dat je reageert!! Ik ben het helemaal met je eens! Ik probeer juist heel erg mijn vriend er erl bij te betrekken. Mijn eerste ervaring met mijn zoontje had ik een vader die juist heel erg graag aanwezig wilde zijn en mij toen toch heeft laten zitten. Ik heb alles alleen moeten doen. En het is inderdaad ontzettend zwaar.maar ik weet eigenlijk niet beter hoe het is als alleenstaande moeder.dat neemt niet weg dat het met twee nog zwaarder is! Maar ik heb hier jammergenoeg het meest over na gedacht. Ik hoop dat hij bijdraait maar ik ga dus van het ergste uit... Want ik weet niet beter. En als ik er alleen voor sta zou ik het graag ook nog steeds willen houddn. Want ik wilde het eerst niet. Maar nu elke dag voel ik alleen maar meer liefde en kijk ik er steeds meer naar uit. Maar heel erg bedankt voor je bericht! Ik snap erg goed wat je probeert duidelijk te maken! ❤️

Haha! Ja dat vraag ik mij ook steeds af. Maar dan kijk ik naar mijn zoontje die door de hormoonspiraal is gekomen. Dit kindje door de anticonceptie ring en mijn arbortus door de anticonceptie plijster... En dan heb ik toch echt pech gehad...

Dat is waar. Ik ga dan gelijk van het positieve uit omdat ik geen slechte ervaringen heb. Ts, idd rekening houden met stel dat hij toch niet wil of in staat is om vader te zijn. Je hebt helaas hier al ervaring mee dus heel veel sterkte met alles wat gaat komen!

Ik zou geen abortus doen voor je partner, ik heb zelf ook toen ik eerste kindje net geboren was van dezelfde partner werd ik na 3 maanden postpartum weer opnieuw zwanger me vriend dwong me abortus, met pijn en moeite gedaan voor hem. Slechte keus want paar dagen na vruchtje verloren was stond ik op en had ik hele erge steken in me darmen en kon niet staan of lopen en voelde me duizelig of ik elke moment out kon gaan terwijl ik die dag alleen was met me baby ik was helemaal in paniek, kon me partner maar niet bereiken en maar ambulance gebeld die waren snel gekomen ik hoefte niet naar de Spoed toe maar wel huisartsenpost (het was weekend) na wat onderzoeken en echo hebben ze niks gevonden omdat ze misschien dachten dat het me baarmoeder was, die was schoon. Maar toen ik weer thuis kwam met taxi want was gebracht met ambulance kreeg ik thuis ook nog is zware diarree, dus blijkbaar darmontsteking van gekregen door abortuspil en daarna ook 2x keelontsteking gekregen... had enorm veel pech en tot dag vandaag enorm spijt van abortus dus ik zelf zou ook nooit meer abortus doen voor me partner. Ben nu opnieuw zwanger en inprincipe verwachte hij in begin weer abortus van mij maar ik koos voor mijn kind want me eerste is nu 13 maanden oud, me partner heeft uiteindelijk de keuze bij mij gelegd en hij is nog bij me ondanks ik het kindje gewoon hou. In sommige gevallen kan zijn gedachten nog veranderen en dat hoop ik ook voor jou, maar 1 ding doe nooit abortus als je het zelf niet wil! Ben nu ruim 8 weken zwanger☺️🍀

Ook heb ik door de abortus trauma van gekregen en onlangs gediagnosticeerd met PTSS ook nog dingen vanuit verleden is teruggekomen waar ik eerst minder aan dacht tot ik moeder werd en na abortus nog meer last van kreeg.. Dus daar krijg ik ook nog behandeling voor. Abortus is ergste wat ik ooit gedaan heb in me leven pffff😔😔