Moeder zonder moeder 💔

Ik wil je gewoon even een hele dikke knuffel geven na het lezen van je verhaal. ❤️❤️❤️

Och wat een verhaal. Heel veel sterkte. Het moet een groot gemis voor jullie zijn. Ik heb een geheel andere situatie. Ik heb ook geen 'moeder'. Ze leeft nog maar sinds m'n 8e heeft ze afstand van mij en mn zus gedaan. Ik mis soms wel een moeder alhoewel ik ook niet echt weet hoe dat is om een moeder te hebben. Soms zie ik andere moeders met hun moeder en kinderen winkelen of gezellig thee drinken. Dat vind ik prachtig om te zien en ziet er zo gezellig uit, maar tegelijkertijd steekt dat ook wel eens. Ik vind het super knap dat je hulp zoekt en ik wil je alle liefde en succes toe wensen.

Och wat een groot gemis ❤️ Wil je heel veel warmte, liefde en sterkte wensen ❤️❤️❤️

Een hele dikke knuffel voor jou 🫶🏻. Ik herken wat je zegt, mijn mama is gestorven aan longkanker 5 jaar geleden en ik wordt nu zelf voor de eerste keer mama in mei 🩷. Ik mis haar verschrikkelijk en heb enorm veel verdriet dat ik dit niet met haar kan delen en denk soms wel eens: “hoe weet ik nu hoe het straks moet als ik het haar niet kan vragen”.. herkenbaar, neem tijd die je nodig hebt en een doorverwijzing naar de psycholoog kan je absoluut helpen (weet ik uit eigen ervaring) ♥️! Heel veel sterkte 🫶🏻♥️

Dikke knuffel 🫂 Ik heb sinds m’n 15e geen contact met m’n moeder ivm hevige psychische problematiek. Ze heeft op m’n 21e gekozen voor een euthanasie traject en is overleden. Zelf ben ik nu 29 en moeder van twee kindjes. Het is dubbel, ik had graag een moeder willen hebben, maar ze was helaas zo ziek dat het haar niet lukte.

Allereerst een hele dikke knuffel! Ik ken je gevoel zo goed! Mijn moeder is 2 maanden voor mijn positieve zwangerschapstest plotseling overleden. Ik heb het hier tijdens de zwangerschap en ook toen onze zoon was geboren erg moeilijk mee gehad. Ook wij belden elke dag met elkaar. Wat mij heeft geholpen is een dagboek. Ik heb gekozen voor een dagboek app, naar je kunt natuurlijk ook een echt dagboek gebruiken als je dat fijner vindt. In dat dagboek vertelde ik zeg maar nog steeds alles aan m'n moeder. Zo had ik het gevoel dat ik haar toch alles kon vertellen en dat heeft mij wel heel erg geholpen. Ook vond ik het erg lastig dat ik geen dingen kon vragen over hoe zij vroeger dingen deed, of hoe ik als baby was. Gelukkig wist mijn vader nog wel het een en ander en zijn er fotoboeken van mij als baby en invulboeken. Daar heb ik ook nog wel wat uit kunnen halen. Op dit moment voelt alles voor jou nog heel zwaar. Goed dat je ook hulp gaat zoeken. Ik heb zelf EMDR therapie gehad en dat heeft mij erg geholpen. Maar echt waar, uiteindelijk wordt het wat makkelijker. Ik dacht destijds ook dat ik bijvoorbeeld nooit meer kon lachen, of dat het leven nooit meer mooi zou worden, omdat het verdriet en gemis overheerste. Natuurlijk denk ik nog steeds veel aan haar en mis ik haar enorm, maar het voelt nu ruim 5 jaar later, echt niet meer zoals toen. Het wordt echt beter, al kun je je dat nu nog niet voorstellen. Heel veel sterkte!

Allereerst een dikke knuffel 💕 Wat heftig allemaal en super goed dat je er hulp voor zoekt ! Ik hoop dat je gedachten gauw zullen omslaan naar mooie gedachten. Hier een soort gelijk verhaal alleen leeft mijn moeder nog. Toen ik voor het eerst zwanger was (4 jaar geleden) is er bij mijn moeder ook kanker ontdekt. Heel zwaar traject doorlopen met 7 weken lang iedere dag bestralingen en chemopillen. Nadat mijn eerste dochter is geboren heeft mijn moeder nog een hele zware operatie ondergaan om alles "weg" te halen. Dit is allemaal goed verlopen en ze was kanker vrij. Wel ernstig lymfoedeem in beide benen waardoor ze niet ver kon lopen en rollator gebonden was. Ondanks dat heeft ze toch bijna 4 jaar op mijn oudste dochter gepast. Nu afgelopen zomer weer naar de huisarts vanwege een een bobbel in haar hals. En later nog een pijnlijke heup. Heel wat gedoe maar kort gezegd is er niet goed gekeken en zijn er veel fouten gemaakt. Op den duur kon mijn moeder helemaal niks meer en nog gaf de huisarts aan dat er niet veel aan de hand was. Via via is ze uiteindelijk in een verzorgingstehuis komen te wonen. Ook hier zijn meerdere fouten gemaakt. Ik kan dit niet allemaal vertellen want dan wordt het verhaal nog langer haha. Uiteindelijk is er bloed geprikt en heeft Certe meteen gebeld dat mijn moeder moest worden opgenomen want haar ontstekingswaarden waren 204. Lang verhaal kort: ze heeft/had een levensbedreigende infectie en als er 1 of 2 dagen later aan de bel was getrokken, was ze er niet meer. De kanker is terug op meerdere plaatsen en mijn moeder krijgt nu palliatieve zorg. Ze kan alleen nog maar in bed liggen. Inmiddels alles qua uitvaart geregeld zodat alles gaat zoals zij zelf wil. Hoelang ze nog heeft durven we niet te zeggen. Zal weken tot misschien nog een maand of 2/3? zijn. Ik vond/vind dit ook zwaar. Mijn verlof had ik niet zo voorgesteld natuurlijk. En het valt mij zwaar dat ze vele moment van mijn dochters nooit zal gaan zien. Wel ben ik dankbaar dat ze die 4 jaren heeft kunnen oppassen en een "echte" oma heeft kunnen zijn. Ik weet dus nog niet hoe het is als je moeder er niet meer is maar ik weet ook dat dit voor mij erg dichtbij is. Ik kan nu nog met haar appen, bellen en op bezoek en probeer dit nu zoveel mogelijk te doen. Nogmaals super knap dat je hulp hebt gezocht en ik hoop dat dit jou veel goeds zal doen 🫶🏼

Ooh dat zou echt mijn grootste nachtmerrie zijn. Heeel veel sterkte met dit grote gemis ❤️❤️❤️

Ach lieve mama, wat vreselijk🥺... Ik ben zelf (nog) geen mama, maar wel ook mijn lieve mama verloren op 1 juni dit jaar. Ik herken je gevoel, je wilt alles delen en dat kan niet meer... Goed dat je hulp zoekt, dit kun je niet alleen❤️

Ach lieverd, wat verdrietig. Mijn moeder (en vader) leeft/leven ook al een tijdje niet meer. Ik heb haar tijdens de zwangerschap echt enorm gemist. Het wordt allemaal beter en op een gegeven moment kan je terugdenken aan je moeder met veel liefde en trots, naast het gemis. Maar rouw kost tijd en aandacht.

Wat verdrietig zeg! Dikke knuffel voor jou!!! Mijn moeder is al heel lang geleden overleden, ondertussen alweer 13 jaar. Ik dacht dat ik het wel een soort van verwerkt had en leefde gewoon m’n leven. Totdat ik voor het eerst zelf moeder werd.. ondertussen van 2 kindjes alweer. Maar vanaf dat moment heb ik het toch weer een partijtje zwaar! Ik vind het zo lastig om moeder te zijn zonder zelf een moeder te hebben. Ze vertelde vroeger altijd dat ze zo graag oma wilde worden en ze zou fantastisch zijn geweest als oma. Dat gemis doet zo’n pijn, vooral als je om je heen wel allemaal vrouwen met hun moeders en kindjes ziet. Het had zo mooi kunnen zijn, en dat is iets wat je moet leren accepteren. Maar het is echt heel moeilijk. Heel veel sterkte voor jou en voor iedereen hier die hetzelfde heeft meegemaakt!!

Jeetje wat heftig, dikke knuffel. Niet helemaal hetzelfde, want jk heb wel een moeder maar geen contact met haar. Dus kan ook niks delen of vragen hoe t vroeger met mij was als kind. Ik heb PE gehad maar wist bv niet of zij ook hoge bloeddruk of iets heeft gehad. Soort levend verlies maar staat natuurlijk echt in het niets in vergelijking met jouw verhaal en de rest wat ik lees Heel veel sterkte lieve mama!

Dankjewel! Gefeliciteerd met je zwangerschap! ✨️ Wat naar om te lezen dat jij dit ook hebt meegemaakt en juist nu weer zoveel terugkomende gevoelens hebt. Ik merk dat ik er zelf veel aan heb door te denken 'wat zou mama zeggen' en meestal is de conclusie dat ik goed bezig ben met de kleine gelukkig. Maar het niet kunnen delen van de dagelijkse dingen en mijlpalen is zo erg.

Bedankt voor je reactie. Dit geeft me hoop! En ik vind je tip heel fijn. Ik heb gelijk een dagboek app gedownload. Ik hoop dat het mij ook mag helpen zoals het jou heeft geholpen.

Wat ga je een zware tijd tegemoet dan. Wat bizar dat er zoveel fouten zijn gemaakt zeg. Schrijnend! Koester de momenten die jullie samen nog hebben en zeg alles wat je nog wil delen. Dat is heel waardevol uiteindelijk! Heel veel sterkte 😔

Gecondoleerd en sterkte met het verlies 🧡 Ikzelf had niet super contact met mijn moeder, maar ook niet erg slecht. Toch miste haar wel erg tijdens mijn zwangerschap en geboorte van onze oudste. Ze kreeg op oudejaarsdag van 2020 op 2021 de diagnose darmkanker en is in mei dat jaar overleden. Nog geen half jaar later raakte ik zwanger, dus ze heeft het allemaal met niet mee mogen maken. En ik weet dat ze het echt helemaal geweldig had gevonden om oma te worden, ze leefde echt voor kinderen. Ondertussen heb ik een tweede en ik merk dat het gemis al wel een heel stuk minder is dan bij de eerste, al blijf je het met momenten houden. Vooral nu de oudste langzaam op een leeftijd gaat komen dat ze het gaat begrijpen.

Ach wat verdrietig. Het is gewoon zo oneerlijk hè. Wat hadden we ze het oma-schap gegund. En onszelf ook een moeder. Mijn moeder is overleden toen mijn zoontje net 1 was. Dus later dan jouw moeder. Alsnog vind ik het zo verdrietig dat ze hem niet ziet opgroeien. Ik kan me soms ook wel eens boos voelen als ik andere oma’s met kleinkinderen bezig zie. Wat iemand anders ook zei, herken ik wel.. de pijn neemt af.. het gaat niet weg, maar de scherpe randjes gaan er (het grootste deel van de tijd) wel af. Maar het blijft wel zo , dat veel mooie dingen nu ook we verdrietig randje hebben. Maar 3 maanden is nog heel kort (en tegelijkertijd zo lang om je moeder te missen). Goed dat je hulp zoekt. Ik ben nu weer zwanger en dit kindje zal ze niet ontmoeten. Heel Verdrietig vind ik dat, alhoewel ik ergens wel het gevoel heb dat ze het weet ? Het kan natuurlijk niet, maar Troostende gevoelens koester ik maar.

Ik deel sinds mijn moeder overleden is trouwens meer met andere mensen. Het is even zoeken , want mijn moeder had natuurlijk altijd de meest enthousiaste reacties op alles rondom zwangerschap en baby en ik stuurde alles naar haar. Maar ik probeer dat nu meer te delen met mijn nicht, zusje en vader. En die reageren ook heel betrokken. Hopelijk kun jij zo iemand vinden (maar vervanging is het natuurlijk niet).

Ik wil toch even reageren op jouw verhaal en dat ook jij je verdriet niet hoeft weg te cijferen. Ik ben zelf mijn moeder verloren en mijn vader heeft een tijd later het contact met mij verbroken. Ik vind zelf dat het ook veel overeenkomsten kent omdat je geen idee hebt of je hem/haar ooit nog gaat zien. Mogelijk heb je er ooit nog zelf invloed op, maar mogelijk ook helemaal niet. Leven zonder dat je ouder(s) deel uit maken van je gezin is bij momenten heel verdrietig en vaak is dat juist zo bij de mooie momenten. Gelukkig blijft er genoeg te genieten over, maar dat neemt niet weg dat het soms ook verdrietig, zwaar en oneerlijk is. Een dikke knuffel voor jullie allemaal!

Wat een vreselijk moeilijke situatie voor jou :( ik heb niet helemaal hetzelfde maar herken toch wel een beetje in je verhaal. Mijn vader is 4 jaar geleden overleden aan longkanker, ook uitgezaaid naar zijn lymfeklieren. 3 jaar geleden heb ik mijn man ontmoet en nu verwachten we ons eerste kindje. Ik vind het ook heel erg dat hij nooit opa heeft kunnen worden en niet weet dat ik nu getrouwd ben en zwanger. Had zo graag gehad dat hij mijn man had kunnen ontmoeten en straks ook ons kind. Bij jou is het allemaal nog heel pril natuurlijk. Er blijven moeilijke momenten is mijn ervaring, maar er komt ook echt een soort gewenning en die hele intense pijn wordt wel minder. Ik denk dat het heel goed is dat je naar een psycholoog gaat, ik heb zelf ook therapie gehad en dat heeft me wel geholpen. Wat mij ook helpt is soms tegen mijn vader praten, of hem een brief schrijven over mijn leven. Ik wil ons kind ook over hem vertellen. Zo voelt hij toch iets dichterbij. Heel veel sterkte en een dikke knuffel ❤️