Moeilijke situaties uitleggen

Met 1,5 jaar liet ik het nog wek op z’n beloop. Maar nu met 3 en 5 jaar wil ik niet dat ze het meekrijgen. Mijn vader is rolstoelafhankelijk dus dat is heel zichtbaar voor ze, en ze zijn niet anders gewend. Ze vinden het heel erg leuk en vragen eigenlijk niet eens waarom hij niet loopt. Maar een paar leden in de familie kampen met mentale problemen en ik wil mijn kinderen hier niet bij betrekken. Zelf werd ik veel te jong al belast met dit soort dingen en ik zou dat nooit voor mijn kinderen willen. Wellicht omdat het heel negatief en zwaar benadrukt word in mijn omgeving, maar ik denk zo: later gaan ze genoeg ellende zien. Die tere hartjes wil ik gewoon beschermen. Misschien niet fair en ik snap en heb begrip voor ouders die andere keuzes maken hoor, alleen zo denk ik erover :)

Als ik mij niet fit voel dan benoem ik dat. Mijn dochter van bijna 4 snapt dat ook, mijn dreumes van 1,5 snapt dat niet, maar toch benoem ik het. Mentale problemen, volwassen problemen/discusiies/ruzies etc laat ik ze niet mee krijgen. Kinderen kunnen nog helemaal niet relativeren en projecteren vaak iets op zichzelf. Tuurlijk hebben mijn man en ik wel eens een discussie, maar dit gaat op respectvolle manier en wanneer er emoties bij komen stoppen we de discussie en bespreken het op een ander moment zonder de kinderen erbij. Bij dingen bespreken die niet voor kinderoren bedoelt zijn of iets wat niet goed voelt heb ik dat ook benoemd bij bezoek. Dat ik die dingen nu niet bespreek in bijzijn van kinderen. Ondanks dat ze de woorden misschien nog niet begrijpen voelen ze wel veel aan en kunnen ze goed emoties aflezen.

Afgelopen jaar is hier zo'n beetje iedereen ziek geweest. Onze oudste kinderen zijn 6 en net 5. Ik lag (samen met onze baby) 1 week in ziekenhuis voor mijn galblaas en alvleesklier ontsteking in maart. In dezelfde maand kreeg opa een ingreep voor zijn hart. In mei lag oma erg ziek met longontsteking in ziekenhuis in Zuid Amerika. In juli werd mijn man geopereerd, ook aan zijn galblaas, maar had complicatie en was weken op bed. In september/oktober was opa weer in ziekenhuis voor zijn hart. We leggen de kinderen wel uit dat de persoon ziek is en in ziekenhuis is. Vooral onze oudste heeft hier wel veel stress van gehad en soms nog steeds. Er is altijd ruimte vooe vragen en zal ook zo eerlijk mogelijk zijn.

Afgelopen weken heb ik een miskraam gehad en dat had enorme mentale gevolgen voor zowel mij als mijn man. In het begin wilde ik onze zoon (5, bijna 6) hiervoor beschermen en ik wilde hem geen verdriet doen, maar we merkte dat hij qua gedrag aan het veranderen was. Toen kwam ik op internet een uitspraak tegen over dat kinderen zonder dat je de situatie hebt uitgelegd dan toch een stuk rouw of verdriet overnemen en gaan verwerken zonder dat ze snappen waar het over gaat. Ook wilde mensen die bij ons op bezoek kwamen er over praten en dat wilde ik ook graag, want dit kindje heeft ook een plaats in ons gezin. Dus hebben we het onze zoon uitgelegd, hij stelde veel vragen en mocht verdrietig zijn. Daarna is hij weer rustiger geworden in gedrag en is hij zichzelf weer. Ik vind het onwijs fijn dat hij het nu ook weet. Wij zijn altijd heel open naar hem en zullen geen vragen van hem uit de weg gaan.

Als jij het niet fijn vindt als anderen ergens over beginnen en je kind is erbij en dat voelt voor jou niet goed, snap ik dat helemaal en lijkt mij ook niet raar om dat dan aan te geven. Gewoon zeggen “zullen we het er een andere keer over hebben?” Echt prima hoor. Verder wel eens met wat de rest zegt.

O wat verdrietig. Sterkte samen. Wel bijzonder en fijn om te merken dat het uitspreken ervoor heeft gezorgd dat hij ook rustiger is geworden, dan weet je direct dat het bijdraagt.

Maar bedankt voor het delen allemaal. Ik ga dan toch mijn gevoel volgen en wat meer aangegeven dat we bepaalde gesprekken beter op een ander moment kunnen voeren. Zelf stond ik daar ook niet zo bij stil toen ik geen kinderen had, maar eigenlijk voelt het nu compleet logisch.