Obstetrisch geweld.

Hey wat heftig joh dat je hiermee te maken hebt gehad en dat je hier nog steeds mee loopt. Ik herken dit specifieke stukje niet maar wel veel met onaardig/agressief/denigrerend zorgpersoneel te maken gehad. Zoiets kan best wel traumatisch zijn en je zou het hier zeker eens over kunnen hebben met je huisarts!

Wat ontzettend maar dat je dit hebt meegemaakt. Helaas herkenbaar. Ik heb een brief geschreven naar de afdelingsmanager en daaruit is een gesprek gekomen. Daaruit weer een officiële klacht ingediend. Achteraf had ik die klacht niet in moeten dienen. Wel voor de zichtbaarheid van de fouten en voor het obstetrie geweld maar voor mij en mijn herstel was dit mentaal niet de beste keuze. Het schrijven van de brief en het gesprek hebben mij goed gedaan. Ook ben ik erover gqqn praten en heb ij het voor mijzelf opgeschreven. Ik kan het bij vlagen nog zo ontzettend verdrietig vinden maar het heeft nu wel een plekje.

Och mama, over het stukje dat je er niet toe doet doet mij verdrietig. Helaas heb ik dit ook ervaren, ik heb het alleen nooit onder obstetrisch geweld genoemd, omdat sommige verhalen veel heftiger zijn. Ik ben bij de eerste ingeleid vanwege PE. Ik zag zo op tegen het ballonnetje plaatsen en toucheren ivm een verleden van vaginisme. Dit met de gynaecoloog besproken en plan gemaakt voor het ballonnetje plaatsen. Toucheren had ik eigenlijk niet veel keuze kwam erop neer dat ze een uur moeten toucheren, anders leveren ze kwaliteit in en dat willen ze niet. Eenmaal bij het plaatsen van de ballom was ik zo zenuwachtig, maar alles verliep niet volgens plan. De eendebek gebeurde zonder vooraankondiging en werd gewoon naar binnen geduwd. Dit deed zo'n pijn, ik verstijfde en kon alleen maar auw schreeuwen, maar ze bleef doorgaan. Deze poging mislukte en er ontstond een bloeding. 2e poging vroeg ze 'wat is je naam ook alweer?' wat voor mij bevestigde dat de verloskundige niet mijn dossier gelezen had. Na 6 weken een gesprek aangevraagd met de gynaecoloog waaronder zij werkte en waar ook het behandelplan mee opgesteld was. Echter na mijn verhaal begon hij met: je kunt een brief schrijven die wij haar laten lezen. Echter, moet je wel beginnen hoe dankbaar je bent want ze heeft je wel geholpen. Dit schoot mij totaal in het verkeerde keelgat en heb het uiteindelijk gelaten. Mijn eerstelijn verloskundige gaf nog aan dat ze dit helaas vaker heeft gehoord bij betreffende klinisch verloskundige. Maar ik merk wel dat dit mij nog diep raakt als ik verhalen zoals jou hoor. ❤️ Inmiddels een tweede bevalling gehad en was een droombevalling, dat maakt de eerste weer een beetje goed. Helaas verder geen tips voor je.

Geen idee of mijn ervaring hier onder valt, maar het bleef ook lang aan mij knagen waardoor ik uiteindlijk klacht heb ingedient met als doel dat er meer aandacht komt op de ervaring van de vrouw. Misschien kan je dit ook doen? Verder heelt tijd bij mij wel, nu 7 maand later kan het me weinig meer schelen en denk ik vooral aan de positieve puntjes terug.

Wat naar dat je dit hebt meegemaakt ❤️ Mij hielp het schrijven van een brief (die ik niet verstuurd heb) waarin ik omschreef hoe ik het ervaren had. Die brief heb ik besproken met een therapeut. Je zou eventueel ook 1-2 gesprekken met de POH GGZ van de huisarts kunnen vragen om deze ervaring een plekje te geven. En als er eventueel sprake blijkt te zijn van trauma daarna een doorverwijzing voor EMDR te krijgen.

Bij mij leidde het verloop van mijn eerste bevalling (mede) tot postnatale depressie en ik heb het uiteindelijk pas een plek kunnen geven na EMDR therapie.

Ik start binnenkort met therapie voor traumatische gebeurtenissen van mijn bevalling in augustus 2024. Tijd heeft een beetje geholpen, maar niet zo veel dat ik er mentaal geen last meer van heb. Omdat ik nu weer zwanger ben en wel vertrouwen terug wil in de zorg gs ik voor therapie, benieuwd wat het me gaat brengen.

Wat heftig dat je dit hebt meegemaakt en helaas herkenbaar. De bevalling zelf was bij mij al pittig en traumatisch, maar het gedrag en het inadequaat handelen van een aantal zorgverleners heeft ook veel schade toegebracht. Dat maakte mijn traumatische bevalling nog een stuk traumatischer. Het is al met al een lang verhaal, maar ik heb uiteindelijk besloten om een officiële klacht in te dienen via de klachtencommissie. Hieruit is een gesprek voortgekomen waarin ik een brief met mijn ervaringen en de gevolgen van hun handelen heb voorgelezen. Dit heeft voor mij gelukkig goed uitgepakt en geholpen in mijn herstel, maar ik vond dit wel mega spannend om te doen. Ik ben er nog lang niet, maar het heeft mij wel goed gedaan om mijn verhaal te kunnen vertellen, om te zien dat mijn woorden binnenkwamen en dat ze hier echt van willen leren. Ik gun echt niemand de ervaring die ik heb gehad, dus daarom wilde ik het gesprek aangaan. Met de hoop dat dit in de toekomst niet meer bij een andere vrouw gebeurt. Het is goed opgepakt, binnen het gehele team besproken en besloten dat ze op basis van mijn casus een training/intervisie gaan volgen. Dus in mijn geval is het van waarde geweest dat ik een klacht ingediend heb. Zelf heb ik psychische hulp gezocht bij het verwerken van de gebeurtenis. Hier zit ik nog midden in en het is zwaar. Ik krijg EMDR en ik hoop dat het mij gaat helpen om het trauma te verwerken. Het heeft mij ook geholpen om er met een paar goede vriendinnen over te praten, dus als je iemand hebt met wie je hierover zou kunnen praten en waarbij het veilig en vertrouwd voelt om je verhaal te delen, dan kan ik dat zeker aanraden. Ik wens je veel sterkte!

Ik zie deze term de laatste tijd vaker voorbijkomen, vooral op Instagram. Ik ben echter benieuwd naar wat er onder obstetrisch geweld valt, meer vanuit nieuwsgierigheid! Om een antwoord te geven op je vraag, ik denk dat het goed is om hier niet in je eentje mee te blijven zitten. Vooral als je er iedere dag aan blijft denken of er last van hebt. Mogelijk kan een gesprek met het ziekenhuis hierbij helpen of inderdaad een brief schrijven. Je hoeft het niet alleen op te lossen 🌸

Jeetje wat vervelend. Ik heb zelf geen idee wat er onder obstetrisch geweld valt. Dat je er zo veel mee bezig bent, geeft wel aan dat je er denk ik met iemand moet praten. Ik denk dat je zelf moet wat voor jou gaat helpen. Wil je een klacht daar indienen en met hen specifiek in gesprek of er gewoon met iemand over praten. Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt. Mijn eigen verloskundige was erbij en ik vond iedereen in het ziekenhuis echt super lief, behulpzaam en meedenkend.

Dank voor jullie verhalen en woorden! Dit helpt mij toch de drempel over om hulp te zoeken. Ik wil niet dat het mijn dag zo nog beheerst. Ik wilde heel graag met ziekenhuis in gesprek, maar die arts werkte er al niet meer. Achteraf had ik het alsnog met iemand anders moeten doen.

Je kan het nog steeds doen! Ik deed het ook pas na enkele maanden. Ging toen op gesprek met de ombudsdienst van het ziekenhuis en heb eigenlijk net een gesprek met de gynaecoloog zelf geweigerd omdat ik die confrontatie niet wilde. Achteraf gezien en goede keuze want kwam haar eens toevallig tegen en maakte nog een beleefde lach, kreeg een vieze blik terug.

Dat is misschien nog een goed idee. Ik weet dat de meeste arts echt wel ok zijn, maar jeetje je hebt wel echt een rotte appel meegemaakt zeg.

Ja, ik heb het meegemaakt. Ik zal nooit vergeten dat mijn dode kind zonder mijn toestemming of medeweten met kracht uit mij werd getrokken door de gynaecoloog, eindigend in een totaalruptuur. Het is voor mij nog niet te vatten hoe sommige zorgverleners, die voor kwetsbare vrouwen zouden moeten zorgen, zo ziekelijk onverschillig en wreed kunnen zijn. Mocht je meer willen weten dan kun je een privébericht sturen.

Pardon? Ik heb hier geen woorden voor…. Had je iemand bij je die jou kon steunen/er iets van kon zeggen?

Helaas niet. Mijn man was erbij maar die wist ook allemaal niet wat er gebeurde en dacht dat het 'normaal' was. We waren allebei in shock ook door alle omstandigheden.

Wat vreselijk voor alle vrouwen die dit mee hebben gemaakt in dit topic. Ik helaas ook, hoewel mijn ervaring minder heftig is dan sommige hier. Ik heb na 9 maand een gepeperde klachtenbrief gestuurd, luchtte eigenlijk niet op.. enige dat hielp was tijd, ik word nu alleen nog pissig als ik eraan denk maar verder geen last van. Ik ben niet een type dat erover praat met een professional, het moest bij mij gewoon wegzakken.

Ik heb het ook meegemaakt, niet, niet zo erg als sommigen hier. Echt verschrikkelijk dat jullie dat mee moesten maken. Ik heb een hele periode erg boos geweest, verdrietig. Nu nog steeds wel, maar niet zo erg meer. Ik heb wel echt spijt gehad dat ik nooit meer een gesprek ben aangegaan. Hoop dat tijd helpt!

Ik heb dit ook meegemaakt, denk ik. Toen ik tijdens de bevalling in de persfase was kon ik kiezen voor de vacuümpomp omdat het maar niet wilde lukken. Voordat ze de pomp wilden aanbrengen werd er gezegd ‘ik ga nu de knip zetten’. Terwijl ik helemaal niet wist dat je standaard ingeknipt wordt bij een vacuümpomp. Ik kon niet echt meer iets opbrengen op dat moment dus ik ben het maar ondergaan. Als ik wist vantevoren dat ze zouden gaan inknippen had ik denk ik anders gekozen… ik vond het echt niet kunnen ze dat niet van tevoren hebben geïnformeerd. Maar ja, wat doe je eraan.

Ik vind dit zo naar. Het spijt me heel erg dat je zoiets mee hebt moeten maken!