Partner emotioneel onbereikbaar

Ik zou op het moment zelf je gevoel meteen aangeven. Dus aangeven: ik vind het niet fijn / het maakt mij verdrietig dat je niet op mij reageert / mijn gevoel niet bevestigd en serieus neemt.

Klinkt een beetje alsof hij geen idee heeft hoe dat moet en blokkeert?

Heb je dat al eens aan hem gevraagd, of hij nog liefde voelt?

Kan het zijn dat hij het gewoonweg niet vanuit huis heeft meegekregen? Dat alles werd weggewuifd of weggestopt waardoor hij nooit echt geleerd heeft om z’n emoties te laten zien? Alvast heel veel succes voor de bevalling! Hopelijk zal het allemaal spoedig verlopen 🫶🏻

Klinkt inderdaad alsof hij nooit goed geleerd heeft hoe dat moet: emotioneel verbinden, praten en gevoelens uiten. Komt vaker voor in relaties. Kan met een vermijdende hechtingsstijl te maken hebben, maar hoeft niet. Misschien kun je er eens wat over lezen... Is wel erg naar voor jou om je alleen en niet gehoord te voelen 😘. Ik snap je helemaal. Relatietherapie een optie? Belangrijk om te blijven benoemen denk ik wat het met je doet en dat het niet oké is, dat hij je negeert. Tegelijkertijd ook waardering uiten voor de dingen die hij wel goed doet.

Denk ik ook. Is hier ook herkenbaar. Ik zie het terug aan zijn manier van opvoeden dat hij het van huis uit heeft meegekregen, hij benoemt bijv emoties niet van de kleine. Gesprek over gaan en evt relatie therapie.

Al heeft hij het niet van huis uit meegekregen, wat let hem om het alsnog te leren???? Sorry maar ik vind het echt geen eerlijke op ermerking. Alsof je nadat je uit huis gaat stopt met jezelf te ontwikkelen en bent wie je bent. Als je al 10 jaar in een relatie bent en dit is al 10 jaar een issue en je werkt er niet aan... dan heb je gewoon iets laten liggen wat je al lang en breed op had kunnen pakken...

Ik vind dit een beetje kortzichtig. Dingen die je zo sterk hebt meegekregen vanuit huis (als dit zo is) zie je zelf vaak als normaal en dat stukje openen/er wel bewust voor staan is dan een blinde vlek en voelt dan als niet relevant. Bij mijn man is dit precies zo, hij vond het allemaal niet zo nodig om over emoties te praten. In de tijd dat hij meer los kwam van zijn familie heeft hij nooit gedacht van oh, laat ik dit even gaan uitpluizen. Voor hem speelde het gewoon niet en die spiegel komt vaak pas voor als je eenmaal met iemand anders samen bent. @TS, ik zeg bij zulke dingen altijd: hoe komt het dat je er niet op reageert? En ik geef na zijn antwoord aan hoe dat voor mij is, hoe mij dat laat voelen. Ik ben echt een open boek, als ik ergens tegenaan loop zeg ik dat en daardoor is het bij ons na 10 jaar wel echt veranderd. Als ik bijv mentaal erdoorheen zit en mijn man weet dat vraagt hij soms een dag later: hoe gaat het nu met je? Dat was in het begin echt niet gebeurd haha. Blijf je behoeftes aangeven, hopelijk verandert het dan bij jullie op den duur ook. 🥰

Het is net zo kortzichtig door helemaal voor iemand die je niet kent opkomen en je eigen man als voorbeeld voor alle anderen gebruiken. Ik denk dat je bedoelt dat ik een andere mening heb. Dat kan, maakt jouw mening niet beter of meer dan die van mij natuurlijk. Ik vind oprecht dat je in een relatie aan de dingen werkt die je partner ongelukkig maken. En als dat gebrekkige emotionele verbinding is, dan ga je daaraan werken. Het "niet meegekregen van thuis" is een verklaring voor zn gedrag, maar geen excuus. Zo zie ik het...

Zoals ik het lees denk ik niet dat hij problemen weg wuift ookal voel jij je wel afgewezen door zijn houding was logisch is. Ik denk dat je man ook de zorgen heeft die jij hebt maar zelf niet zo goed weet hoe hier mee om te moeten gaan en dan ook jouw emoties hier nog bij. Uit wat voor een gezin komt hij ? Er heerst helaas nog altijd veel taboe op mannen die emoties tonen en sommige komen uit gezinnen met "echte mannen huilen niet" regel. Mijn man zei jaren geleden "misschien ben ik wel meer vrouwelijk omdat ik zo gevoelig ben" uhm nee dat is juist goed. Maar ook mijn man is een binnenvetter en ik heb jaren uren met hem gesproken een dag nadat mijn emoties weer geland waren en uiteindelijk brak hij en gaf dingen toe en sindsdien hebben we wel vaker dit soort gesprekken niet om ernstige dingen maar ook gewoon over andere dingen. Mijn man komt bijvoorbeeld uit een gezin waarbij kinderen eigenlijk voor zichzelf moesten zorgen, mijn schoonzusje kan bv nog steeds niet normaal met bestek eten, moeder was en is alcoholist en z'n vader was altijd werken. Z'n vader is oke maar was wel veel afwezig. Aangezien jouw man jouw wel komt troosten maar niks zegt geeft mij aan de empathie is er maar het verwoorden lukt niet.

Misschien geen onwil, maar niet weten hoe hij het emoties om te gaan? Heeft hij dit ooit geleerd? Vraag eens of hij ervoor open staat hier samen aan te werken.

Herkenbaar.. wij zijn pas 9 maanden samen maar ik denk vaak eigenlijk zijn we samen voor de baby die komt volgens mij? Voel me de zwangerschap ook alleen, hij toont zo weinig interesse en dit is zijn eerste kind.

Herkenbaar 2 zwangerschappen alleen gedaan en heb nu zo iets nee zo niet meer. Ben als een hond zelfs behandeld. Negeerde mij. Denk laat maar lekker dan.

Soms hebben mannen een letterlijke vertaling nodig: Ik maak me druk om : blablabla en ik wil het hier nu over hebben.