Rationele keuze derde kind.

Mijn man en ik komen allebei uit een gezin met 4 kinderen. Ik heb de tweede en hij de 4e. Mijn broer is daarnaast gehandicapt dus heeft extra aandacht nodig. Wij zijn allebei niets aan aandacht tekort gekomen. Het ligt er helemaal aan hoe je het als ouder aanpakt.

Hier 2 eigen kids en 2 bonuskids Niemand komt iets te kort Tijd voor jezelf: ja hoor, als de kids op bed liggen dus vanaf een uur of 20.00 ongeveer. Maar zou ook eerder kunnen als ik zou willen. Ik vond de omschakeling van 0 naar 1 groter dan de andere daarna..je hebt al een ritme etc. Enige waar je eventueel mee zit is voor praktisch. Ruimte in de auto etc.

Mijn man twijfelt dat hij een derde evenveel liefde en aandacht kan geven dan de andere 2. Gaat dat derde zich dan altijd tekort voelen? Daar heeft hij schrik voor.

Ik ben nu in verwachting van de tweede en we willen echt geen derde. Qua drukte maar ook qua: -slaapkamers. Er is er dan 1 te kort. -plek in de auto, 3 kinderstoelen past niet overal en op latere leeftijd is het proppen. -oneven aantal, dus bijvoorbeeld in de achtbaan zit er altijd iemand alleen. -kosten. Na onze eerste heb ik ook heel lang gezegd geen 2e maar toen voelde ik me echt heel slecht, dat heeft ruim een jaar geduurd. Nu voel ik me prima (zwanger) en kan ik rationeel bedekken dat het bij ons gewoon niet "past".

Wij hebben er drie, ook vrij kort op elkaar, 1j7m ertussen. Ja het is pittig maar de derde krijgt zeker aandacht. Je zult je aandacht moeten verdelen. - weinig eigen tijd. Ik sta op om half 6 zodat alles om half 8 de deur uit kan, en ben blij als alles om half 9 weer op bed ligt. Maar slechte slaper erbij maakt vaak dat we tot half 10 bezig zijn en dan gaan we zelf ook maar slapen gezien de vroege wekker. - je stelt doelen bij. Eerst was er max een half uurtje tv per dag, zelfgekookte hapjes en het huis vrij schoon. Nu soms wat minder schoon en wat vandaag niet lukt komt morgen wel ;) Als je dat een beetje denkt te kunnen komt het vast goed ;)

Hier twijfels gehad of we 2 of 3 kinderen wilden, als het ons gegund zou zijn. Toen ik voor de tweede keer zwanger raakte werd de keus voor ons gemaakt, we kregen namelijk een (een eiige) tweeling.. Dus van 1 naar 3 kinderen, het eerste half jaar 3 onder de 3 jaar.. en geloof me, dat was echt flink aanpoten. 😉 Maar, het is echt genieten. Natuurlijk, als ze alle 3 aandacht willen, moet er altijd wel iemand (of 2 iemanden) wachten, maar daar is niks mis mee. Ze krijgen allemaal genoeg aandacht, wordt niet op een weegschaal gelegd maar ze komen niks tekort. Ze troosten elkaar soms ook of gaan met elkaar kroelen en kusjes geven. Praktisch zullen ze hier de eerste tijd samen op een kamer moeten slapen, maar daar is ook niks mis mee. In de auto past het allemaal precies, voor nu dan. En als het niet meer past gaan we kijken voor een nieuwe auto 😉

Ik kom uit een gezin van 4 kinderen, ik ben de tweede en mijn jongere broertje en zusje zijn tweeling. Ik vond (en nogsteeds) het altijd super gezellig zoveel kinderen in huis. Altijd iemand om mee te spelen en nooit het idee gehad dat ik wat te kort kwam.

Nog niet echt rationele argumenten voor 3 lees ik, maar ik vind het ook lastig. Wij hebben uiteindelijk ook op basis van gevoel de keus gemaakt want op basis van verstand is het gewoon minder handig. Wat wel fijn is, is dat je dan definitief de knoop doorhakken Geen fear of missing out Wij zijn erg blij met 3 ondanks dat het vooral door gevoel kwam de keus

Dit waren niet onze redenen om ervoor te gaan overigens. Maar deze komen nog in de buurt van ratio en gevoel samen. Wij wilden het gewoon heel erg graag

Rationeel: het is vooral gezellig! Ik kom uit een groot gezin en heb zoveel aan mijn broers en zussen gehad en nog steeds. Kinderen hebben dus hopelijk veel aan elkaar in hun jeugd en hopelijk ook daarna nog. Ik genoot heel erg van de tijd thuis met ze, dus ben blij dat ik daar nog geen afscheid van hoef te nemen met een derde op komst :-)

Redenen om het niet te doen zouden bij mij vooral praktisch zijn: Meer tijd voor jezelf met 2 kids Goedkoper Maar dat was het dan ook... Dus die gezelligheid, lekker wat omhanden hebben met een groter gezin, meer leven in de brouwerij en nog een keer voor een klein kindje mogen zorgen, gaven voor ons wel echt de doorslag om wel voor een derde te gaan.

Voor mij is de drijfveer ook dat de kinderen elkaar graag zien, leren zorgen voor... en dat zij mij echt leren leven in het moment & leren genieten. Ik zie m'n kindjes zo graag en ik voel gewoon dat een derde meer dan welkom is. Een extra leven, liefde dat gaat verdubbelen, de eerlijke kindermondjes, alle leuke (en minder leuke) fases. Ik kijk daar zo hard naar uit. Het voelt alleen dat mijn partner op dit moment een derde als heel negatief ziet. Op vlak van tijd, aandacht en energie...

Hmmm, jouw hart staat er heel erg voor open. Alleen je man dus niet, omdat hij misschien vooral vanuit het praktische stuk kijkt. Dat lijkt me lastig inderdaad... Hoe oud is jullie jongste kindje?

Ons jongste is 1,5 jaar. Mag ik jou even privé sturen? :)

Natuurlijk!

Wij hebben afgelopen januari ons 3e kindje mogen krijgen. Het is ook de laatste, dat is wel rationeel, ik word bijna 42. Maar de keus om voor de 3e te gaan, was alles behalve rationeel. Een 3e kindje is eigenlijk super onhandig 😅 maar we vinden het fantastisch.

Mijn man kwam er toen onze jongste 2,5 jaar oud was zelf mee. Een jaar daarvoor had hij dat denk ik nooit voorgesteld. Dus misschien maakt dat ook nog verschil :-)

Ik kom uit een gezin van 2 kinderen, maar heb aardig wat mensen in mn omgeving die uit een gezin van 3 kinderen komen. Uit hun verhalen maak ik op dat er altijd wel eentje buiten de boot valt. Van de gezinnen met 4 kinderen hoor ik juist vaak positieve verhalen (zo ook in dit topic). Voor mijzelf is het dus 2 of 4, maar geen 3. Aangezien ik al wat ouder ben, vrees ik dat het bij 2 blijft. Voor mij dus geen rationele argumenten om voor een derde te gaan, tenzij het de tussenstap naar 4 is.

Wij hebben nu een baby van 4 weken en hebben ook na deze heftige bevalling besloten om het hierbij te laten. We waren met onze dreumes van 1 jaar en 9 maanden al lekker in een ritme en nu we weer terug zijn in de pittige newbornfase weten we zeker dat we nu compleet zijn. Ik heb nu al schuldgevoelens naar beide kindjes qua aandacht, laat staan naar 3 kindjes…

Zelf kom ik uit een gezin van 3 en vooral toen ik 10er was heb ik gemerkt dat ik aandacht miste. Maar wellicht ook omdatbik de middelste was en weinig aandacht vroeg. Na de pubertijd was ik juist heel blij dat we met ons 3en waren. Altijd iemand die klaar stond, naast mijn ouders. Ik voelde zelf na de 1e dat ik er ook wel 3 zou willen. Als dat gegund was natuurlijk. En sinds de derde er is, voelt het compleet en heb ik geen gedachten of twijfels over een 4e. Niet rationeel, maar gewoon gevoelsmatig. Rationeel zagen we bij 3 eerst wat beren op de weg. Zoals vakanties altijd 6 persoonshuisjes of een grote auto als must of planning en routines en te weinig aandacht. En tegelijkertijd dacht ik altijd: is fat echt waar of belemmer je jezelf? Mijn man was er wat huiveriger voor en benoemde vooral de praktische bezwaren. Toen ik zwanger bleek van de derde en een miskraam kreeg, was hij er onverwacht van ontdaan. En zei: ik zag het al helemaal voor me. 3 kids en chaos. Maar heerlijke chaos die mij wrs ook gedwongen relaxter maken. Daarna met meer overtuiging vanuit zijn kant opnieuw zwanger geraakt en die ging goed. Inmiddels dus 3 kids: 8, 5 en 2. Dus zo'n 3 jaar ertussen. In baby fase van de jongste vonden we het pittig. Vooral 2e half jaar. Dat lag er met name aan dat de middelste niet altijd begreep wanneer de jongste eerst aandacht kreeg. Dan kon ze het best even uitschreeuwen. Ruimte geven en betrekken hielp dan goed. Inmiddels vinden wij het erg goed te doen! Een fijn ritme en de kids bewegen er meestal moeiteloos in mee. Het helpt dat we hen onderdeel maken van de ritueel afspraken en ons daar aan houden. En als het een keer anders gaat, kondigen we dit aan. Als 1 van ons alleen is in de avonden, of weekenden, vragen we de kids om papa of mama goed te helpen. En zijn we wat gemakkelijker als het iets anders loopt. Die verantwoordelijkheid vinden ze zelfs fijn. Oftewel: wij zijn trots op onze kids. En wanneer chaos uitbreekt, worden we steeds flexibeler om in het moment mee te bewegen Oh en met vakanties: we slapen graag in diverse combi's. Minimaal aantal kamers is 2, maar liever 3. En auto: alleen wanneer je je wagen en babybedje overal naartoe sleept heb je echt een grote auto nodig. En wij hadden geluk dat de oudste tussen 2 van die grote stoelen in kan en mag zitten.