Scheiden met 4 kinderen ervaring

Lieve TS, allereerst; dit moet vast een heel lastig besluit voor jullie zijn! Wat verdrietig dat ondanks al jullie harde werken het niet gelukt is. Ik begrijp dat hier veel vragen en ook emoties bij komen kijken. Wel heel fijn dat jullie nog met elkaar in contact zijn en het allebei het zo goed mogelijk voor de kinderen willen regelen. Dat scheelt een hele hoop gedoe. Hierbij wat tips: - Vertel het op een rustig moment en neem de tijd hiervoor; niet vlak voor het slapengaan of als jullie bv bijna ergens naartoe moeten. - Houd het gesprek met z’n allen; dit zodat ze het van jullie beiden horen en het verhaal hetzelfde is. Ook al zijn die van 1 en 3 nog heel jong wel belangrijk dat ze aanwezig zijn bij dit belangrijk moment - Geef de kinderen na het gesprek de ruimte voor eigen vragen en emoties. Je mag ook eerlijk vertellen als je iets nog niet weet. Dat je hier later op terugkomt. En als ze boos/verdrietig zijn geef ze dan ook echt de ruimte om uit te razen/huilen. Blijf wel in de buurt zodat jullie ze kunnen troosten. - Licht alvast bv de juf in, buurvrouw, trainer van de sportclub zodat zij het weten en de kinderen kunnen bijstaan nadien als dat nodig is. Evt een boekje waar de oudste kinderen dingen op kunnen schrijven. Er zijn ook mooie voorleesboekjes over dit thema te vinden. Blijf communiceren over de belangrijke dingen. Ook wanneer je het eens niet eens met elkaar. Probeer niet op elke slak zout te leggen. Accepteer de verschillen en ook hoe verschillend ieder kind hiermee om kan gaan. Tips: Vila Pinedo; de online plek voor kinderen met vragen over gescheiden ouders. Ze kunnen evt ook een buddy krijgen. Heel veel sterkte in deze tijd! Ik hoop dat jullie beiden lieve mensen naast jullie hebben staan die zowel jullie apart als de kinderen kunnen ondersteunen.

Als jullie goed uit elkaar gaan, is een mediator een goed idee. Die gaat niet alleen over verdelen van huis en spullen. Maar ook hoe om te gaan met elkaar mbt de kinderen. Welke afspraken worden daarover gemaakt. Welk aandeel hebben jullie qua opvoeding maar ook financieel. Wat is haalbaar qua woonruimte en onderdak. Het scheiden geeft veel zorgen, maar een mediator kan veel zorgen wegnemen

Hoi! Ik heb geen ervaring met scheiden met kinderen en mijn reactie komt misschien verkeerd over. Maar ik voelde me op de een of andere manier toch genoodzaakt om een bericht te sturen. Als ik je bericht lees, doet het bijna pijn — omdat ik tussen de regels door lees dat jullie nog van elkaar houden. Jullie hebben alles geprobeerd om de relatie te redden, hebben als team het aangedurfd om vier kinderen te nemen, en willen nu op een vriendelijke manier uit elkaar. Wat ik lees, is dat er nog liefde is. Geen passie misschien, maar liefde. En daarom voelt het voor mij alsof het misschien nog de moeite waard is. Het eerste dat bij me opkomt: hebben jullie al een andere therapeut geprobeerd? Zoals met alle vormen van hulp kan je gewoon een slechte match hebben — of zelfs een slechte therapeut. Misschien is er met de juiste hulp nog iets mogelijk. Voor mijn gevoel brandt er nog een waakvlammetje tussen jullie. En wat ik ook dacht (gebaseerd op mijn korte 7 maanden als moeder): hebben jullie wel wekelijkse dates? Het is zó zwaar om alleen maar in die ouderrol te zitten. Ook al voelt het misschien raar of ongemakkelijk, één ochtend of middag per week samen besteden — gewoon om te kijken of je elkaar weer kunt leren kennen — kan heel veel brengen. Alhoewel de kinderen dan bij een oppas zitten denk ik toch dat het uiteindelijk veel beter is voor hen om wat minder tijd met jullie te hebben, maar dat jullie wel samen zijn. Ik wil je geen pijn doen met dit bericht. Maar ik hoop oprecht dat jullie het nog een kans geven. Want de liefde lijkt er nog te zijn.

Ik kan alleen spreken uit mijn ervaring als kind van gescheiden ouders. Scheiden op zich hoeft niet traumatisch te zijn. Afhankelijk van hoe de ouders ermee omgaan. Als ik het zo lees gaan jullie er zo goed mogelijk mee om en dat maakt een wereld van verschil! Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4jaar was. Hun relatie zat al jaren niet goed. Er waren veel ruzies in huis die escaleerde. Uiteindelijk een vechtscheiding. Dit heeft mij en mn broers &zus veel gedaan.

Ik kan me vinden in wat jij zegt.. mijn man en ik zijn al 10 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen. Door de sleur van het leven vergeten wij soms waarom wij getrouwd zijn en hoeveel wij eigenlijk van elkaar houden. Er zijn periodes waarin wij elkaar de nek kunnen omwringen en alles eindigt met een discussie en/of ruzie. Als we dan beseffen dat wij allang geen date hebben gepland prikken we asap een datum in (kids blijven met de babysitter) en gaan we samen weg. Op dat moment beseffen we dat wij eigenlijk nog steeds een sterk en liefdevolle team zijn maar we te weinig tijd voor elkaar maken…

Wat een ontzettend moeilijke situatie voor jullie. Ik kan geen specifieke tips geven maar wel deze ervaring delen: Als kind van ouders die juist veel te laat (lees: na bijna 20 jaar slecht huwelijk en dus met volwassen kinderen) zijn gaan scheiden kan ik alleen maar bewondering hebben dat jullie wél de knoop hebben durven doorhakken. Mijn zus en ik zijn in zo’n instabiele situatie opgegroeid waarbij de relationele spanningen tussen onze ouders met de tijd alleen maar extremer werden. We hebben altijd gewenst dat onze ouders zouden scheiden, als kind al. Zeker als jullie het op een respectvolle manier kunnen doen weet ik zeker dat de kindjes veel gelukkiger zullen zijn dan als je tot in den treuren gaat proberen de relatie te redden. Heel veel sterkte de komende tijd 🙏🏻

Wat een heftig besluit en begrijpelijke vraag. Enige wat ik kan meegeven als kind van gescheiden ouders (toen 8 jr) is ga nog respectvol met elkaar om. Van niet in de straat afgezet mogen worden tot vervelende dingen over elkaar zeggen. En zelfs tot op de dag van vandaag heb ik er nog last van. De wrok is er 25 jr later nóg.. (binnenkort eigen bruiloft waar ik nu al weet dat er niet wordt gepraat en ik niet de dag zo kan indelen zoals ik zou willen). Het heeft mij altijd veel ellende bezorgt. Niet het feit dat ze zijn gaan scheiden (want ik begrijp heeel goed dat ze voor hun eigen geluk gingen, kan dat alleen maar aanmoedigen), maar hoe ze ermee omgingen erna. Laat de kids er niet de dupe van worden. Dat doe je NIET door te scheiden, maar door als volwassenen respectvol te zijn met elkaar. Heel veel sterkte en succes!!

Op fb heb je lotgenoten groepen zoals gescheiden mamas. Ik zou je vraag in zon groep droppen, dat kan gewoon volledig anoniem. Sterkte met alles, lijkt me pittig met 4 kinderen en dan 2 hele jonge kinderen nog scheiden. Kan me niet anders voorstellen dan dat jullie daar hele goede redenen voor hebben, anders zouden jullie daar nooit nu al met zulke jonge kids voor kiezen. Dapper besluit!! Het is nu even pittig maar straks zien de kinderen een mooi voorbeeld van een vader en moeder die hebben laten zien dat je niet ongelukkig hoeft te zijn met je partner keuze. Hopelijk nemen ze dat zelf ook mee voor later. Sterkte

Hier kan ik mij helemaal in vinden. De eindeloze ruzies, discussies en rot sfeer vonden mijn en zus en ik vreselijk. Ik heb zovaak aan ze gevraagd, waarom zijn jullie in godsnaam samen?? Als het er niet meer is, dan is het er niet meer. Dat er nog liefde hangt betekent niet dat het nog werkt tussen elkaar en zo te lezen hebben jullie zo goed als alles geprobeerd. Beide verander je wanneer er kinderen waardoor je soms simpelweg gewoon niet meer bij elkaar past. TS: Mijn man zijn ouders zijn al gescheiden toen ze klein (7,8,9) waren dus hier mijn tips vanuit hem. - Verplicht je kind niet om erover te praten met een mediator etc. Zowel hij als zijn broer hadden hier geen behoefte aan en hebben er praktisch een trauma aan hoe het opgedrongen werd. Beide praten ze ook echt nooit over hun gevoelens mede door dit - Laat wanneer mogelijk een strenge omgangsregeling los, zeker in het begin. Wanneer ze even meer behoefte hebben aan de andere ouder, laat ze er dan gewoon naar toe gaan - Spreek geen kwaad over elkaar tegen de kinderen. Zij hebben niet de relatie die jullie hebben en dus een ander referentiekader - Probeer belangrijke momenten nog samen te vieren zoals verjaardagen. Het gaat op dat moment om je kind, niet hoe jij en je (ex) man zich voelen. Veel sterkte de komende tijd!!

Heel lastig. Fijn dat jullie beiden denken dat het geen vechtscheiding gaat worden. Je zin "het gaat weken goed en dan gaat het weer ontzettend fout" doet me denken aan de situatie van m'n zus. Zij hebben wel echt nog liefde voor elkaar maar samen zijn lukte gewoon niet. Ze zijn toen eerst een tijd gescheiden van tafel en bed. Dus beiden een ander huis, kinderen ene week bij haar andere week bij hem. Dit ging voor zowel haar als partner heel goed. Zo hadden ze wel nog de liefde voor elkaar maar niet meer die enorme klappen waardoor de sfeer in huis ver te zoeken was. Regelmatig gingen ze wel nog met z'n alle weekendjes weg, korte vakanties en zelfs met z'n tweeën uiteten, naar theater etc. Inmiddels wonen ze soort van in 1 huis, allebei aan de andere kant van een 2 kapper. Kinderen kunnen dus zo bij beide in en uit lopen. Ze zijn nog steeds getrouwd. Maar dit werkt wel voor hun relatie. Ik zeg niet dat je dit moet doen. Maar ik weet niet of dit is waar jullie al aan gedacht hebben. Soms is het gewoon te veel om zoveel samen te zijn in een relatie en heb je meer eigen dingen/ruimte nodig. Wie weet helpt het ook wel om uiteindelijk toch elkaar volledig los te laten of juist wel weer bij elkaar. Maar dit was voor m'n zus en d'r partner iig een fijne manier om met liefde zonder ruzie toch samen te zijn.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was. Ze voelde niet meer de liefde voor elkaar maar zijn tot op de dag van vandaag nog steeds vrienden. Misschien heb je iets aan deze ervaringen. - wacht niet te lang met vertellen nu je de knoop hebt doorgehakt. Waarschijnlijk wordt er, zeker door de oudste, wel aangevoeld dat er iets gaande is en kan de spanning oplopen. - mocht een van jullie tijdelijk ergens gaan logeren tot er een andere woonruimte is, probeer dan nog wel zoveel mogelijk langs te komen en tijd door te brengen met de kinderen. - blijf goed communiceren over de opvoeding en hanteer zoveel mogelijk dezelfde regels. Zeker als ze later puber zijn. - als het kan, vier verjaardagen en speciale gelegenheden zoveel mogelijk samen. Vindt het zelf zo fijn dat ik er niet over na hoef te denken wanneer ik wie uitnodig. Dat kan voor veel mensen enorme stress opleveren. - probeer alles om jullie persoonlijke situatie zoveel mogelijk hetzelfde te houden zodat de kinderen daar houvast aan hebben.

In de echtscheidingsmediationpraktijk noemen we dit gesprek met de kinderen het “paraplugesprek”. Zelf geef ik mensen altijd mee om duidelijk te zijn naar de kinderen (gericht op leeftijd). Dus dat de boodschap papa en mama gaan scheiden, duidelijk is. Daarbij is het iig goed om aan te geven dat dit niets verandert aan het feit dat jullie de ouders zijn, voor de kinderen blijven zorgen en van hen houden. Daarnaast is het goed om te benoemen dat de scheiding niet aan de kinderen ligt. Zij kunnen dit anders zo gaan invullen. Zodra je een zorgregeling samen hebt afgesproken, is het ook goed om deze samen te bespreken met de kinderen. Zodat ze weten dat papa en mama daar samen in goed overleg voor heb over na hebben gedacht. Afhankelijk van de leeftijd kunnen ze daar dan ook op reageren / vragen over stellen. Veel sterkte! Een familierechtadvocaat-mediator 🙋🏻‍♀️

Bedankt voor je ontzettend lieve en uitgebreide reactie 🩷 Het is inderdaad een heel zwaar wegende besluit met alle gevolgen van dien maar we hebben denk ik eigenlijk alles wel geprobeerd inmiddels. Ik vind het zo erg voor de kinderen maar we kunnen zo gewoon niet door, ook voor de kinderen niet goed, uiteraard staan zij altijd op nummer één en zullen we er alles aan doen de situatie zo goed mogelijk voor hun te regelen. Hartstikke bedankt voor de tips, daar heb ik echt wat aan, vila pinedo is denk ik wel wat voor de oudste vooral, super idee ook😊

Oh ja super, meteen afspraak gemaakt bij de mediator, man ook gedaan van zijn kant dus kunnen we snel aan de slag. Super bedankt voor de tip, helemaal niet aan gedacht!🫣

Nee hoor, je reactie komt helemaal niet verkeerd over😊 je hebt helemaal gelijk en het doet ook erg pijn😔 Het is natuurlijk wel wat ingewikkeld onze situatie en dan is het inderdaad ontzettend stom om voor 4 kinderen te zijn gegaan, daar heb ik ook een gigantisch schuldgevoel over maar we houden allebei zielsveel van onze kinderen en die blijven altijd onze prioriteit. We hebben inderdaad maar één relatie therapeut gehad,het heeft niet echt geholpen maar is niet in ons opgekomen om een andere te zoeken, het ging alleen maar slechter eigenlijk met therapie en de discussies kwamen steeds vaker en heftiger daardoor, of een andere therapeut het beter had kunnen doen geen idee eigenlijk 🤔 Dates hebben we helaas niet, mijn man werkt veel en ik ben thuis met de kinderen sinds de laatsten geboren is en heb totaal geen opvang net kwa familie of vrienden, en mijn eigen koppigheid om geen oppas te willen voor de kinderen, ik durf eigenlijk niet de kinderen aan een vreemde achter te laten😥 Maar het is ook een beetje een relatie die begon toen we beiden heel jong en ambitieus waren, hij was ontzettend knap en leuk en ik was liefdesblind haha, maar daarna altijd gewerkt en om elkaar heen geleefd eigenlijk, toen werdt ik zwanger van de oudste door de pil heen, alles leek perfect, we kochten een huis en kregen nog twee kinderen en bleven ook als gekken doorwerken, nu is de 4de door mirena spiraal heen gekomen en man wou dat ik abortus deed wat ik heb geweigerd, sindsdien is het nooit meer goed gekomen, ook heeft hij een heftige vroege 40 jaren crisis en is hij veel veranderd, niks kan ik nog goed doen, al mijn denkbeelden zijn opeens verkeerd en zoveel meer, ruzie is er niet, het is meer doodzwijgen en ik trek het niet meer. In de grote lijnen zijn we altijd met oogkleppen volgens het boekje het leven ingestapt, alles zoals het hoort gedaan en komen er nu achter dat er geen echte liefde is, onze wereld draait wel voor onze kinderen dus dat is tenminste één iets waar we wel over eens zijn... Maar dit is misschien een beetje lang en verwarrend verhaal 🫣 Heel erg bedankt voor jou inzicht in iedergeval en geniet van je lieve kleine 😊

Oh en voor de extra toevoeging want zie dat ik het onduidelijk heb geschreven, ruzies en discussies waren er wel veel, maar nu is vooral hij compleet dichtgeklapt en ik heb ook geen argumenten meer om tegen een muur te praten😔

Mijn man en ik komen allebei uit een gebroken gezin. We weten hoe het voelt als de basis niet stabiel is, als liefde niet vanzelfsprekend is. Juist daarom geven we bewust al onze liefde, aandacht en veiligheid aan onze dochters. Zij zijn het middelpunt van ons leven, en we willen ze laten opgroeien in een thuis waar ze zich gezien, gehoord en geliefd weten. Heel veel sterkte met deze besluit en het verwerken ervan en dat jullie als gezin een goede omgangsregeling met elkaar hebben ❤️

Misschien een vaste dag in de week ervan maken? Dat ga ik proberen in ieder geval. Want ik sta nog aan het begin en merk hoe GIGANTISCH groot het verschil is. Van elke avond lekker met elkaar kletsen, op de bank knuffelen en intimiteit wanneer je wil, naar alleen maar zorgen voor je kindje. Die ene date lijkt zelfs enorm weinig! Maar ik vind het voor nu ook nog lastig, we gaan volgende week eens daten. :) makkelijker gezegd dan gedaan, I know.

Hmm, ik denk dat een andere therapeut zeker de moeite waard kan zijn. Ik snap je gevoel over oppas heel goed; mijn baby gaat ook niet naar het KDV, terwijl ik een PhD doe en mijn vriend een goede baan heeft. We hebben een vriendin die een paar uur per week oppast terwijl wij thuiswerken. Dat helpt zó veel. Misschien zou zoiets ook voor jullie kunnen werken? Je verhaal klinkt helemaal niet verwarrend, eerder alsof jullie elkaar over de jaren heen langzaam zijn kwijtgeraakt. Jullie kennen elkaar gewoon niet meer zo goed. En ik kan me voorstellen dat je man zich op de tweede – of eigenlijk vijfde – plek gezet voelt. Dat is natuurlijk niet letterlijk zo, maar gevoelsmatig misschien wel, omdat de kinderen bijna al jullie tijd en aandacht opslokken. Als je man nu in een crisis zit – een midlifecrisis misschien – kun je zijn gedrag misschien proberen te zien vanuit die pijn. En gezien jouw grote moederliefde helpt het misschien om hem even te zien als een kind dat zich diep ongelukkig voelt. Dat klinkt gek, en hij ís natuurlijk geen kind, maar hij hééft wel een emotionele binnenwereld. En als iemand daarin verdwaalt, kan dat eruit komen als schreeuwen, schoppen – of in zijn geval: gemeen doen. Niet omdat hij je haat, maar juist omdat hij zich veilig genoeg voelt bij jou om zijn wanhoop te laten zien. En jij – heel begrijpelijk – reageert daar weer boos of gekwetst op. Op een gegeven moment klapt hij dan dicht. En de komst van het vierde kindje maakt het nog moeilijker om tijd te vinden voor jullie samen. Misschien voelde dat voor hem als het bewijs dat het nooit meer ‘jullie twee’ wordt, maar alleen nog maar zorgen en opofferen. Tegelijkertijd heb jij natuurlijk óók je eigen beleving. En het is hartstikke oneerlijk dat hij zich zo op jou afreageert, terwijl jij waarschijnlijk keihard werkt voor een gezin waar hij net zo goed bewust voor gekozen heeft. Misschien kunnen juist een oppas én een andere therapeut jullie weer wat ruimte geven om elkaar opnieuw te leren kennen. Ik snap dat het spannend is om je kinderen aan iemand toe te vertrouwen – misschien heb je daar zelfs nare ervaringen mee – maar is er echt niemand in jullie familie of vriendenkring die je vertrouwt? Een vriendin, zus, nicht, tante of schoonmoeder misschien? En als dat er echt niet is, kun je misschien iemand zoeken en betalen voor een paar uurtjes per week – en dan heel zorgvuldig screenen. Het hoeft allemaal niet perfect. Alleen een beetje ademruimte kan al zoveel verschil maken. Tot slot: je noemde zijn uiterlijk. Misschien voel je je minder tot hem aangetrokken, en dat snap ik ook. Maar ik geloof dat als iemand zich lelijk gedraagt, je ze vaak ook als lelijk ziet – en andersom. Aantrekkingskracht zit vaak dieper dan alleen het uiterlijk

Misschien kan je hem dit laten lezen en kijken of hij het ermee eens is. Verder wil ik ook nog zeggen, natuurlijk moet je niet nog jaren ruziën in huis. Maar een tweede therapeut kan echt de moeite waard zijn. Het klinkt alsof jullie weinig inzicht hebben gekregen vanuit de eerste! Vandaar dat je het zelf ook zo verwarrend vindt klinken waarschijnlijk.. Maar hey ik ben maar een vreemde op het internet.