Spijt van het nemen van een kind?

Hee, het eerste wat in mij opkomt is een postnatale depressie. Misschien is het een idee om een afspraak te maken bij de huisarts en daar je gevoelens bespreekbaar maken? Weet ook dat een rozewolk voor heel veel mensen niet bestaat. Ouder zijn is zwaar, en 12 dagen is natuurlijk nog maar heel kort! Je moet nog heel erg wennen aan dat nieuwe mensje waar je ineens voor moet zorgen. Kan je hier met je partner over praten? Wat vind hij/zij hiervan? Heb je misschien een vangnet om je heen zodat je een momentje voor jezelf kan nemen?

Lieve mama, Wat doet dit mij zeer. Niet omdat je niks voor je zoontje voelt maar omdat je zo streng bent voor jezelf. 12 dagen geleden bevallen... Dat is kort! En geloof mij dan heb je nog steeds last van hormonen etc. Er komt zoveel op je af, je leven veranderd enorm. Daar moet je aan wennen en dat voelt niet altijd direct als leuk. Misschien helpt het als ik vertel dat ik een heel nuchter persoon ben, de zwangerschap fluitend doorging en werkte tot de dag voor bevalling (ruim 41 werken). Ik keek uit naar ons kindje maar had geen idee wat ik moest verwachten. Mensen zeggen weleens dat je 9 maanden hebt om je voor te bereiden. Zo voelde dat voor mij niet toen ons kindje er was. Ik vond het veeeel en heftig. Ik was compleet in onbalans en heb mijzelf echt weer opnieuw moeten vinden. En ja, de eerste periode is zwaar, hoe een makkelijke baby je ook kan hebben het blijft zwaar. Maar... je vind een ritme, je groeit meer naar elkaar toe, en ja, soms moet liefde groeien. En ja, het wordt beter, hou dat vooral in je achterhoofd. Wanneer? dat is voor iedereen anders. en praat of schrijf het van je af, dat helpt ook echt of zoek desnoods hulp. Heb je een partner die je helpt? Lieve mama, je kan dit! En je bent de beste mama voor je kindje!

ow lieverd, dit is veel te snel voor conclusies. Hormonen gieren door je lijf. Neem echt contact op met je verloskundige en deel je gevoelens met haar. Zij kan je hier echt alles over vertellen en je verder helpen. Dit soort gevoelens komen best vaak voor, dat maakt het niet leuk of geen probleem. Maar relativeert het misschien wel. Mensen zijn vaak niet eerlijk over hoe ze zich in het begin voelen en er wordt vaak een roze wolk voorgesteld en voor veel vrouwen komt die er gewoon niet. Komt goed ❤️

Ik heb dit ook gehad, precies zo. En zeker kunnen dat kraamtranen en hormonen zijn, maar maak het wel bespreekbaar met bijvoorbeeld de verloskundige. Zij houden een oogje in het zeil. Ik had ook spijt en nam de baby ook een soort van kwalijk van het ontwrichten van mijn leven. Klinkt nu gek. Helemaal goed gekomen. Geef het wat tijd ❤️

Wat ontzettend rot voor je dat je je zo voelt! Het is idd nog kort na de bevalling. Ik zou het zeker bespreekbaar maken met je verloskundige, hoe spannend ook. Sterkte! 💙

Ach wat rot ☹️ twaalf dagen is echt nog maar kort, alles is nog zo nieuw en vreemd. Geef jezelf de tijd om te wennen en te groeien. Die eerste periode is zó intens. Ben je al buiten geweest? Als het kan (fysiek), probeer elke dag een klein ommetje te maken met muziek of een gezellige podcast op. En praat met je verloskundige of als dat niet gaat, bel je huisarts.

Ik had precies hetzelfde. Ik voelde me 2 weken ontzettend somber. Daarna ging het wat beter. Maar het is ook niet gek als dat nog wat langer duurt. Ergens tegen het einde van die tweede week heb ik huilend de verloskundige gebeld. Ze kwam meteen langs. Het gesprek met haar was prettig en gaf me lucht. Ik voelde ook spijt en voelde ook nog geen sterke band met mijn zoontje. Hoewel je het nu misschien nog niet gelooft wil ik toch zeggen dat dat echt goed komt! Dit is hoe dan ook niet het moment om conclusies te trekken. Dat moet je sowieso niet doen als je erg moe bent, maar nu ben je ook nog eens aan het herstellen van je bevalling. En je bent geen slechte moeder. ❤️

Hoi, wat vervelend dat je je zo voelt. Zelf heb ik een postnatale depressie gehad. Ik had vooral veel gevoelens van falen door allerlei omstandigheden. Ik zou een afspraak met kraamzorg (die mag je nu ook nog bellen) of huisarts maken om je gevoelens te bespreken. Dit kan laagdrempelig en als het snel beter wordt kan je met gesprekken stoppen en als toch niet bwter gaat kan je indien nodig worden doorverwezen naar psycholoog . Hopelijk voel je je snel weer beter.

Lieve mama, Geef het wat meer tijd. Hier heeft het zeker 3 maanden geduurd. 12 dagen is echt nog kort. Je moet er echt langzaam aan wennen.

Laat dit bericht lezen aan je verloskundige en maak een afspraak bij de huisarts. Ik denk meteen aan een postnatale depressie als ik dit lees. Dit wordt veroorzaakt door je hormonen dus niks om je voor te schamen, gewoon een lichamelijke reactie. Juist je schuldgevoel vertelt dat het je uitmaakt en zegt dat je een fantastische moeder bent♥️

Oh ik had dit bij mijn oudste ook.. ik dacht dat het aan mij lag.. maar nee hormonen en postnatale depressie. Zoek hulp bij de huisarts.

Ik lees veel reacties over depressies. Persoonlijk vind ik het veel te vroeg om dit soort uitspraken te doen... begrijp me noet verkeerd. Het zou kunnen, dus volg je gevoel de komende tijd op en grijp tijdig in, maar feit dag je het al herkent/erkent is een heel positief feit. Dat gezegt hebbende: 12 dagen is echt nog zo vers. De kraamtranen kunnen het nog steeds zijn. Daarnaast.... je hele leven is compleet veranderd, voor altijd! Je hebt zo veel hormonen in je lijf nu, je bent vreselijk moe van alles wat er is gebeurd en het enige wat je nu "moet" doen is kei en keihard werken terwijl je lichaam in feite nog in de kreukels ligt. Geef het tijd, blijf praten met bijvoorbeeld je partner... bespreek alle positieve en negatieve gevoelens die jullie ervaren maar wees vooral niet te hard voor je zelf. Die hele roze wolk, die je zogenaamd moet hebben, is in mijn ogen onzin! Als je dit verhaal zo deelt met andere moeders zul je zien dat de meeste zich zo voelde zoals jij nu doet! Het komt echt goed, en als je over een aantal weken geen verschil merkt, maak dan zeker een afspraak bij je huisarts.

Eens met jou. Bij mij duurde de kraam tranen zo’n drie weken. Dus 12 dagen is kort. Heb je een partner die nog thuis is? Laat al je emoties zijn. Spreek het uit. Huil asjeblieft. Die hormonen zijn zo heftig. Ik heb zo veel gehuild en me zo in de war gevoeld na beide bevallingen. Mocht ik ooit weer bevallen dan kijk ik meer op tegen die periode dan de bevalling zelf!

Hierop aanvullend Lieve mama, Je mag super trots op jezelf zijn. Je zoontje heeft een super goeie, liefe moeder getroffen, hij zal van je houden en je zal zijn heldin zijn, alleen al omdat jij zijn moeder bent. Heel veel geluk en liefde voor jullie gezinnetje. Er zijn hieronder al een hoop goede tips gegeven.

Oooh wat verwacht je veel van jezelf! Je verwacht dingen die mogelijk helemaal niet realistisch zijn. De eerste periode is zooo nieuw en spannend dat er bijna geen ruimte is om (vaak) te genieten. Er zijn zoveel hormonen, spanningen, veranderingen in jezelf etc. Geef jezelf de tijd. Ik heb weken lang het gevoel gehad dat ik mijn kind niet zou herkennen als er 4 andere baby's naast zouden liggen. Was dit mijn kind? Dit komt echt goed. 12 dagen is echt niks... Geef jezelf de tijd maar als je twijfelt over de intensiteit, schakel hulp in!

Dit is of ik mezelf lees: ik vond de eerste 4 weken ook zwaar ruk… Een zwangerschap en een bevalling vond ik makkelijker. Er komt veel op je af en je hebt hormonen, onderschat dat niet, geef jezelf de tijd, het wordt echt beter! 😙

Lieve mama, Je hebt een zware bevalling en tijd achter de rug. Op dit moment is het standje overlevingsmodus. Wees lief voor jezelf en niet te streng. Alles komt echt goed. Je moet landen. Een kind is geboren maar ook een moeder. ❤️

Geef jezelf de tijd! Ik had ook geen roze wolk, was super emotioneel en paniekerig en had heimwee naar de periode zonder mijn kind, met alleen mijn partner. Ik was ook niet op slag verliefd. Het heeft een tijdje geduurd om mijn dochtertje te leren kennen en van haar te gaan houden. Maar dat is nu helemaal in orde. Ik houd zielsveel van mijn kindjes. Daarnaast zie ik dat je de hele dag door pijn hebt door je hechtingen. Dat bevordert de situatie ook niet echt. Ik zou in ieder geval om hulp vragen, zodat er iemand met je mee kan kijken. En geef het vooral de tijd, je hormonen zijn ook zo anders nu dan tijdens de zwangerschap. Hopelijk voel je je snel beter ❤️

Je hebt het uitgesproken nu, en dat is al heel goed. Dat alleen al geeft lucht. Wat jij schrijft is heel normaal, en zeker 12 dagen na de bevalling. Een geboorte is zo’n beetje de meest levensveranderende gebeurtenis die je kunt meemaken. Geef jezelf tijd, heel veel tijd. Doe het liefst 6 weken zo weinig mogelijk behalve je kleine leren kennen in zijn behoeften. En vergeet daarbij vooral die van jezelf niet. Lekker douchen, gezond eten, slapen als het kan. En verder niets. Dit hebben vrouwen nodig, al is het tegenwoordig heel modern om zo snel mogelijk weer je leventje op te pakken. Die druk is zo gigantisch. En dat hoeft helemaal niet. Pas als dit langer duurt en heftiger word (die gevoelens die je niet hebt) kun je aan de bel trekken. Voor nu zijn het echt hele normale gevoelens!

Je eerste kindje. Iedereen stelt zich de roze wolk voor met directe moedergevoelens en onvoorwaardelijke liefde. Poh, wat zijn er veel op hun bek gegaan! (Waaronder ook ikzelf). Het is zo'n zoektocht. Hét is zwaar! Je slaapt slecht, continu dorst en onstilbare honger, je lichaam is sloppy, je voelt je niet aantrekkelijk, bent suuuuper moe en hebt geen idee waar je goed aan doet. Dan het allerergste: iedereen zegt dat je moet genieten en heeft alle adviezen, die soms tegenstrijdig zijn met jouw wensen! De ene moeder kan heel weinig met pasgeboren baby's, de ander minder met de peuter en de ander ziet op tegen de puberteit. Je kan niet overal een ster in zijn. Ik heb ook dagen afgeteld dat mijn man thuis kwam, omdat ik zo uitgeput was en tijd voor mezelf wilde. Sinds mijn dochtertje zelfredzamer is, 9 maand was dat hier, begon het genieten! Samen wandelen, samen spelen, lekker kwebbelen en van alles ontdekken. Ze maakte de leukste grapjes en liet haar karakter zien. Het begin is zwaar, eenzaam en uitzichtloos. Geloof me, het wordt beter!