Spijt van One and Done

Hier ben ik ook benieuwd naar!

Misschien helpt t om ook wat over jezelf te vertellen. Ik heb er 1 en ben zeer tevreden. Ik kan haar alle aandacht geven die ze nodig heeft en heb zicht op eigen hobby's, interesses. Bij moeilijke fases biedt dat perspectief. Voor mij de beste keuze.

Heb je zelf twijfels of je het bij 1 wil houden?

Hoi, ik heb een dochtertje van 1 en vind het heerlijk zo met haar. Het idee was in principe om het bij 1 kindje te houden. Maar ja, ik twijfel toch wel echt regelmatig. En in topics over dit onderwerp lees ik vaak terug dat men zich uiteindelijk bedenkt en voor een 2e gaat. Vandaar benieuwd naar de ervaringen van mensen die het definitief bij 1 hebben gehouden.

Hier ook iemand die zwaar aan het twijfelen is. Verstand zegt: One & Done. Gevoel zegt van niet. Waar luister je dan naar he ?

Hi Rooosie, ja klopt! Voordat mijn dochter er was dacht ik dat zeker te weten, nu toch wel veel twijfels. Twijfels zitten hem o.a. in leg ik straks niet te veel focus en druk op mijn dochter? Is het toch niet gezelliger met een broertje of zusje erbij? Ik weet dat het niet zielig is als ze dit niet heeft, maar als ik dan bijv op tv weer broers/zussen hun ouders zie verrassen of kattekwaad zie uithalen dan steekt het toch of zo. Of nog erger, wat als haar iets overkomt? Nu zijn het nog twijfels, maar ik ben bang straks echt spijt te krijgen als het te laat is. Heb jij hier ervaring mee?

Nou, precies dit inderdaad. Waar zitten voor jou de lastigste overwegingen?

Heel herkenbaar. Al vind ik ook wel dat mensen vaak relatief snel een keuze maken. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Mijn zoontje is bijna 1,5 en het lijkt of “iedereen” rond die leeftijd wel kiest al voor wel of niet. Wij geven het gewoon wat meer tijd, want vinden dat we nu niet rationeel de overweging kunnen maken (slaapgebrek). Áls toch voor een tweede zouden gaan nog, vind ik een leeftijdverschil van 4 jaar ook prima. Misschien juist….

Ik heb een 2e kindje m ert 2 jr verschil. Ben alleenstaand geworden in mn zwangerschap. Vader is ervandoor. En maan wat is het pittig. Regelmatig denk ik terug aan de tijden met 1 kindje. Spijt van mn 2e kindje heb ik niet. Wel spijt dat ik niet meer kan doen dan nu. Dat het mij teveel is. Dat ik mij elke dag schuldig voel bij deze 2 kleintjes. Ik heb gefaaald als moeder

Daar ben ik het helemaal mee eens! Ik ben alleen helaas niet de jongste meer en heb ergens de rust nodig van in ieder geval weten of we het nog gaan proberen blijkbaar 🙈

Jeetje. Daar hou je natuurlijk geen rekening mee ☹️ Je hebt niet gefaald, je doet wat je kan 💕 Heb je wel hulp uit je omgeving?

Ik heb zelf een broer. Hele leuke jeugd mee gehad samen, maar nu nog amper contact mee, wat ik heel jammer vind Als er wat met je kind zou gebeuren zou dat vreselijk zijn, maar dat 'wat als'-scenario zou geen reden moeten zijn voor een tweede Zelf een dochter van 6 maanden en vooralsnog voelt het compleet met haar. Misschien een snelle conclusie, in m'n hart zou er nog een kindje bij kunnen. Maar ik ken mezelf en ik denk dat dat mentaal erg pittig gaat worden dat ik een leukere, meer ontspannen moeder ben als we het bij 1 kindje houden. Dan kies ik in dit geval liever voor verstand en geef ik alle liefde aan onze ene dochter.

Ik riep, zelfs voordat ik zwanger was, dat alles één keer meemaken meer dan voldoende was. Ook na de bevalling van de eerste was dit gevoel heel sterk. Totdat ik met 2.5 jaar overvallen werd door twijfels. Uiteindelijk, na veel gesprekken samen, ruim een half jaar later zwanger geworden van de tweede. Hij is nu bijna drie maanden oud en de oudste is net vier jaar. Ja, ik zou de jongste nu vreselijk missen, want ik weet inmiddels wie hij is. Hij is onderdeel van ons gezin. Ook vind ik de interactie die er nu al is tussen de broers prachtig om te zien. Maar ja, achteraf praten is natuurlijk het makkelijkste en dan hoop je dat het 'goed heeft uitgepakt'. Ik ben wel heel blij met het leeftijdsverschil. Dit is wat bij ons past en eerder had ik het echt niet gewild.

Aanvulling; ben je bang om spijt te krijgen van het niet 'geven' van een broertje/zusje of van het niet 'hebben' van een tweede kind? Dat zijn namelijk wel twee hele andere dingen.

Goede vraag! Hier ben ik ook wel benieuwd naar, al kan het inderdaad ook een gevoelig/confronterend onderwerp zijn. Ik merk bij mezelf wel dat mijn gevoel langzaam verandert. Het eerste jaar dachten wij ook One & Done te zijn, maar nu onze dochter bijna 2 is, zou ik een tweede nog wel willen. (Mijn vriend is er nog niet uit). Misschien kun je nog meer ervaringen vinden in de Facebook groepen One&Done (of One&Done on the fence)

Hoe oud ben je? Zelf ben ik 33 en mijn man 38, en het zit in mijn persoonlijkheid om inderdaad ook gewoon te weten gaan we het doen of gaan we dat niet doen. Daar zou ik heel veel rust door ervaren. Lijkt me heerlijk. maar dan relativeer ik het weer en denk ik waarom zou ik nú een keuze moeten maken?

Ik denk dat als je echt zeker weet dat je na 1 klaar bent, dat je het gewoon weet. Ik heb 1 kind en ik heb nooit een miliseconde getwijfeld om voor een tweede te gaan, dat is een harde nee, nope. Het blijft bij 1. Jij twijfelt wel. Ik zou als ik jou was proberen je leven in te beelden met 2 kids en ook te bedenken hoe goed je 1 kind "trekt". Vind je het heel zwaar, vermoeiend etc? Dan zou je een tweede misschien nog moeilijker gaan vinden. Maar als je 1 kind makkelijk vindt, dan zou een tweede misschien eerder een optie zijn.

Sluit me hier bij aan. Bij one and done voel je dat zo mega overduidelijk. Je voelt je namelijk compleet. Is dat gevoel er niet, dan is het het waard om het te gaan onderzoeken. Maar bij een kinderwens zeg ik altijd: bij twijfel niet doen. Het is geen pakketje dat je kan retouneren.

Ik ben bang dat ik mijn dochter tekort ga doen als ik mijn aandacht moet verdelen over nog een kindje. Vooral tijdens de zwangerschap-periode en het eerste jaar. Ik kan haar nu alle aandacht geven die ze wil en die ze verdient en dat gaat dan echt niet meer lukken. We hebben het nu zo goed met zijn drieën en de balans is echt fijn nu. Ik ben bang dat echt te verpesten door er toch voor te gaan. Maarja dat is verstand, gevoel daarentegen.. partner twijfelt nog en laatst leek die tijdens een gesprek een beetje om te slaan. Toen was ik daar echt een halve dag helemaal vrolijk/hyped om. Stom hè ?

Ja, goed hoor dat je dat kan relativeren! Ik ben bijna 36...