Wel hulp inschakelen of niet?

Ik vind het zeer kwalijk dat hij zich lelijk uitlaat. Ja, we verliezen allemaal wel eens ons geduld en dan schreeuw je misschien een keer, maar herstellen (!) is zo belangrijk. Dat mis ik enorm in dit verhaal en jij dus ook. Hoe langer de kinderen hier inzitten, hoe normaler het voor ze wordt. Dit maakt vader echt niet leuker voor ze, eerder traumatischer. Ik zou zeker hulp zoeken.

Praat er over met je coach/mediator om de opties te verkennen. Je hoeft geen beslissingen te maken waar je niet klaar voor bent.

Mijn gok is dat je man wel eens overspannen zou kunnen zijn? Zelf hebben wij ook samen (zonder hulp van andere familieleden) een boerenbedrijf en ben ik nu hoogzwanger van onze derde. Een boerenbedrijf runnen samen met een jong gezin erbij kan erg pittig zijn. Je staat altijd aan en bent nooit klaar. Kom je binnen ook nog weer in de drukte van het gezinsleven terecht. Erkennen dat het (te)veel is is stap 1. Kunnen praten met zijn tweeen kan al enorm opluchten. Hoe oud zijn jullie kindjes? Is het mogelijk om wel de zorg deels uit te besteden zodat er ook momenten komen dat jullie eens rustig alleen thuis kunnen zijn (al is het maar tijdens de lunch). Onze zoon zit al op de basisschool en dochter van 2 gaat 2 dagen in de week naar het kdv plus nog een dag naar oma (dit ook omdat ik normaal buiten meewerk). Verder weet ik hoe lastig (en duur) extra personeel kan zijn, maar mocht dat lukken is dat wellicht nog een oplossing tijdelijk. Jullie hebben er allemaal niks aan als je mag straks wel plots omvalt. Zelf moeten wij waken dat m’n man (mentale) steun genoeg heeft en minder het gevoel heeft dat ie alles zelf dragen moet. Daarom vinden we het fijn om samen te werken. Momenteel ben ik hoogzwanger dus ligt dat even anders en direct merken we dan dat het mentaal ook soms moeilijker is voor mijn man. (Sowieso een gevoelig punt want het was nooit de bedoeling het zo vroeg al op deze manier te doen, mijn schoonvader overleed plots toen onze onze oudste 3 maanden was, daarom is het extra confronterend vaak als ie weer voelt er alleen voor te staan).

Eens, overleggen en sparren hierover met iemand die rust/overzicht kan bieden is altijd prettig. Klinkt als een heel verdrietige situatie. Jullie gaan er wel uitkomen, met of zonder elkaar. Veel sterkte, mama!

Gewoon even een beetje brainstormen maar zou je hierover contact kunnen hebben met veilig thuis? Gewoon voor wat informatie? Kan denk ik zelfs anoniem als je dat wil. Want het klinkt echt wel heel schadelijk voor je kinderen wat zij nu mee moeten maken. En voor jou natuurlijk ook. Ik wens jou in ieder geval heel veel kracht toe en meer wijsheid dan ik heb 🍀

Lieve mama, We zitten in eenzelfde schuitje. Wat herken ik veel in je verhaal. Ik las laatst over eenzijdige relatie therapie/coach. Ik heb namelijk een partner die geen hulp wil (zelfde, erkennen komt er niet en zal ook nooit komen). Gaat hier nog wel een stapje verder, hij dreigt me het leven zuur te maken als ik wegga. Ik kan dus alleen maar zwijgen en een masker ophouden. Ik weet hoe zwaar dat is en vind het naar om te lezen dat je ook voelt dat je dit moet doen en dat voor deze moeilijke keuze staat. Ik ben er van overtuigd dat het goedkomt als je voor jezelf zorgt en een blije mama belangrijker is dan een mama die bij papa blijft. Dus als je de keuze hebt… Plus het helpt om te bedenken wat voor voorbeeld je wil zijn voor je kinderen (hoe hard ook). Wat zou je ze gunnen. Gun dat ook jezelf. Ik wil dat ook maar ben bang. Dus het zwijgen gaat door. Het masker blijft op. Dit zorgt voor gezondheidsklachten en uiteindelijk val je erbij neer (ik letterlijk). Dus be warned. Sterkte powervrouw <3

Onze kinderen zijn 7 maanden, bijna 2 en bijna 4. Tijdens een uitbarsting komt vaak na voren dat het hem te druk is. Maar als we later erover praten dan laat hij de keuze aan mij om de kinderen in de opvang te doen. Van mij hoeft dit niet maar ik ben zeker bereid om dat wel te doen zodat ik achter meer doen kan. Maar dan moet hij dat wel zelf aangeven. Hij krijgt hulp van mijn vader maar die is het niet altijd eens met mijn man en neemt daarin geen blad voor de mond. Hier al meerdere keren gesprek over gehad met mijn vader maar dit is een karakter trek die niet eruit te krijgen is. Altijd als er woorden wisseling is tussen mijn vader en man komt de uitbarsting ook in huis terug. Want iedereen zeurt. Hulp van een externe weigert hij. Fijn om te lezen dat bij jullie ook herkenning is binnen het boerenleven. Ik praat er wel eens voorzichtig met een vriendin over maar die heeft weinig idee wat een boerenbedrijf runnen in houdt en daardoor weinig begrip.

Wat vervelend om te lezen dat je hetzelfde ervaart. Mijn man weigert ook contact met een therapeut. Vind ie maar onzin allemaal. Maar degene die ik gevonden hebt komt aan huis. Dan maar zien wat man doen gaat. Hij roept hier soms ook de meest lelijke dingen over en na mij en de kinderen. Maar daarna is hij weer poeslief. Gisterenavond moest ik voor 19 u het huis uit wezen met de kinderen anders ging hij daar zelf voor regelen. Roept dan ook dat hij mij haat vanwege mijn familie en dat ik zijn leven verpest. En dat hij mij dat allemaal ook aan doen gaat. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik nergens heen ga en net zoveel recht heb om hier te wonen als hij. Na het werk komt hij binnen zegt geen woord en kruipt avonds weer bij mij in bed en probeert tegen mij aan te liggen. Hij is wel het type grote mond maar doet het niet. Ik weet niet hoe dat bij jouw man is?

Je zegt dat je oudste bijna 4 is, dus over niet al te lang zal de dynamiek veranderen als die naar school gaat (en misschien is die daar ook heel erg aan toe). Helpt die gedachte je man niet? Of tijd voor zichzelf inplannen om een uitbarsting te voorkomen? Merkt hij een uitbarsting die opkomt? Dan kan hij het best zichzelf even terugtrekken in een andere ruimte, even rust. Misschien kan je samen met hem afspreken dat je dat tegen hem kunt zeggen als hij een uitbarsting heeft. Iets van: ga even liggen. Ik hoop dat je dit kunt bespreken met je man op een rustig moment. Voordat jullie naar bed gaan of zoiets. Sterkte! Klinkt als een lastige situatie, zeker voor jou

De oudste gaat over 12 weken na school. Hij geeft idd aan daar aan toe te zijn en dat hij toe is aan rust en vakantie. Een uitbarsting voorkomen door eruit te gaan hebben we geprobeerd maar werkt de laatste tijd niet meer. Ik heb van het weekend gevraagd of en wat hem te veel wordt maar daar wil hij niet over praten. Ik zou het wel willen bespreken maar vind ook dat het initiatief nu wel eens van hem mag komen. De uitbarsting is vervelend maar ik vind het nog vervelender dat hij daarna niet in ziet dat hij fout zit en een sorry zorgt. Dit hoor je imo ook je kinderen te leren. Fouten maken mag maar daar hoort een excuses bij.

Misschien dan toch kiezen voor 1 -2 dagen kinderopvang, zodat jij hem meer kan gaan helpen en je vader juist wat minder? Hij heeft dan minder 'gezeur' en een partner die hem helpt/steunt? Hopelijk wordt die dan minder moe/gestresst wat een uitbarsting helpt te voorkomen. Mijn broertje heeft autisme en ook van die woede uitbarstingen als het hem allemaal teveel wordt, bijv een hele drukke werkweek, verdriet om zijn stilgeboren dochter of een combinatie van beide. Toch gebeurd dit niet als hij alleen met mijn nichtje is. Hij is dan juist een lieve en zorgzame vader. Helaas heeft die wel een keer z'n uitbarsting richting mij gehad, waar mijn dochter bij was 😢 Ik ben toen flink boos geworden en heb het contact even stopgezet. Pas nadat hij zijn excuses aanbood aan mij én mijn dochter, werd hij pas weer onderdeel van ons leven. Verder een vervelende situatie voor jou en je kinderen. Sterkte lieve mama.

Ooh zooo pijnlijk om dit te lezen, puur omdat dit precies hetzelfde gaat bij ons. Hij is hierbij ook erg fel en helaas nu ook in bijzijn van de kinderen. Nadat ie me letterlijk verbaal bedreigt gaan zeuren dat ik iets moet doen aan mijn lage libido.. als het dan gebeurt klagen over dat mijn lichaam niet meewerkt. Goh. Daarnaast terwijl ik in de ziektewet zit en op alle vlakken hulp zoek, zet hij de deur op slot omdat ik degene ben die alle problemen in stand houd.. echt geen gezonde patronen. Ik weet dat ik meer moet groeien en mijn grenzen aan moet geven, maar sinds ik dat ben gaan doen zijn er alleen maar meer confrontaties. Lekker makkelijk zo’n meegaand tiepje. Hij heeft niet gevraagd dat ik op dit vlak verander. Maar een relatie moet gelijkwaardig zijn en pijnlijk genoeg bevestigt alles op een dag dat die vannons dat niet is. Meneer moet sochtends bepalen hoe en wanneer we de deur uit gaan. Ik heb niet eens tijd om te ontbijten en de kinderen de aandacht te geven die ze nodig hebben, nee alles moet snel snel terwijl het niet uitmaakt of de kinderen onrustig zijn of hoe ik me voel. Als ik dan weer thuis kom kan ik dan de rommel wel opruimen ‘omdat ik toch in de ziektewet zit’.

Ik vind dat bij jou nog pijnlijker om te lezen. Wat is de reden dat je niet bij hem weg durft/wil? Kan hij je daadwerkelijk het leven zuur maken? Bij ons is de uitbarsting en dan de fase daarna als ik 'moeilijke ga doen het probleem. Momenteel doet hij weer poeslief alsof er niks gebeurd is. In de weken dat er geen uitbarsting is dan is hij een lieve vader en fijne partner om mee samen te leven. Hij moet alleen zijn eigen gedrag eens onder de loep nemen waarom hij dit doet en waarom hij het niet goed maakt..

Besef je wel wat je schrijft? Hij zegt dat hij je haat en beveelt je het huis uit te zijn of anders regelt hij het zelf. Geen haar op mijn hoofd die zou accepteren dat mijn partner zo'n toon tegen mij zou aanslaan. Echt niet oke.

Jij hebt die keuze ook he. Je kinderen en jij verdienen een veilige omgeving. De rillingen lopen over m'n rug als ik door je tekst heen ga. Breek door die angst heen en wees dat goede voorbeeld. Je kinderen hebben je nog zoveel langer nodig en dat gaat niet als je instort.

Nou dit inderdaad! En dan ook nog met kinderen onder de 4 voor 19u het huis uit moeten. Die horen voor die tijd veilig in hun bedje te liggen. Zou het echt erg vinden als mn man dit überhaupt zegt en dan ook geen rekening houdt met onze kinderen...

Wat een lastige situatie. Sinds wanneer heeft hij deze uitbarstingen? Was dat altijd al zo? Zo niet, zou ik toch een beetje denken aan 'in de eerste 2 jaar van je kind niet uit elkaar gaan'. En dan bedoel ik 2 jaar van de jongste. Ik denk dat een boerenbedrijf zo'n beetje het meest belastende bestaan is dat er is. Ik woonde in mijn jeugd naast een boer en hielp daar veel mee. Als jouw vader komt helpen en dat eigenijk alleen negatief is, snap ik dat dat je man enorm frustreert, zeker als hij eigenijk geen ruimte heeft om de hulp echt af te slaan. Ik denk dat je juist op een goed moment, dus niet rondom een uitbarsting, moet proberen hierover te praten. Ik denk als je verderv wel een fijne relatie hebt, dat het, ik voor je kinderen, wel echt de moeite is om er zoveel mogelijk aan te doen je man weer in balans te krijgen. Deden jullie het bedrijf samen, voor de kinderen er waren? In dat geval klinkt het redelijk om opvang voor de kinderen te regelen, of toch iemand in te schakelen die jouw taken over kan nemen. Als je man nu al jaren 24/7 aan staat als papa en voor het bedrijf, dan is de rek er bij hen waarschijnlijk nog meer uit dan bij jou als fulltime moeder. Dus, wat heb jij nodig? Wat heeft hij nodig? Hoe kunnen jullie dat regelen rondom de kinderen? Sterkte!

Ja dat besef heb ik idd gekregen en dat is ook de reden dat ik dit topic open om erover te praten. Nou weet ik dat hij groot praat heeft maar het niet meent/doet. Dit praat het natuurlijk niet goed en hoort niet zo. Ergens denk/hoop ik dat deze uitbarstingen minder voorkomen als de oudste na school gaat. Er is dan 1 kind minder thuis en het ritme wordt ook anders. Hij zal ze dan minder gaan zien en dus minder mee krijgen van de drukte. Toch heb ik besloten om vanavond als de kinderen op bed liggen nog 1 laatste poging te wagen om dit uit te praten (met wel in het achterhoofd dat hij dit had moeten doen). Lukt dit niet dan schakel ik morgen externe hulp in.

Dingen zeggen die je niet meent door stres of oververmoeidheid. Maar dan hoort excuses aanbieden een paar uur later of een dag later er wél bij als naasten. Dit klinkt niet als een gezonde relatie en ik zou hulp vragen. Relatietherapie en/of losse therapie zodat hij zijn woede beter kan uiten.

Deze uitbarstingen heeft hij altijd wel eens gehad. Maar kreeg ik veel minder van mee omdat ik voorheen buitenhuis werkte en hij ondertussen wel weer gekalmeerd was als ik thuis kwam. Wat mijn vader uitvoert helpt wel erg maar er komt 9 vd 10 keer gezeur over dingen die mijn man ( anders) moet doen in zijn ogen. Mijn vader kan dit niet voor zich houden en heeft wat last van controle freak. Verder prima man hoor (vooral als je het eens bent). Maar wanneer is dan het juiste moment denk jij? Ik dacht aan vnv omdat de sfeer nu ook killing is, hij doet wel lief tegen de kinderen. Of zou ik nog even wat langer moeten wachten? Wat heb ik nodig? Dankbaarheid, steun en een team gevoel. Ik doe de kinderen, huishouden en help mee achter. Als de kinderen dan een mindere dag hebben dan kan ik het ook niet altijd bijbenen, iemand die mij dat (mentaal) steunt ipv uitbarst zou fijn zijn. Wat heeft hij nodig? (Mijn invulling) Ik denk wel eens rust. Hij is altijd vroeg wakker en 7 dagen aan het werk. Als je eetmomenten dan ook nog eens uit drama bestaan dan is dat natuurlijk alles behalve relaxed.