Zware tijden

Ik zou je adviseren om contact op te nemen met de huisarts en dit eens te bespreken, misschien ook dat het fijn is om opties door te spreken met de POH-GGZ. Je zult zeker niet de enige zijn die zich zo voelt of heeft gevoeld, maar je berichtje leest alsof dit voorbij gaat aan een 'gewone' dip en dat dit gevoelens zijn om serieus te nemen. En waarbij je misschien wel wat hulp kan gebruiken.

Lieve moeder, Een afspraak maken met de huisarts is stap 1. Zo begon bij mij de depressie met als gevolg van een burn out (alle ballen hoog houden, werk, thuis gezin e.d). Ga praten met je huisarts en vraag om hulp. Blijf niet met deze gevoelens zitten. Ik heb door alles bijna een jaar thuis gezeten en merk dat het al een stuk beter gaat. Al heb ik wanneer alles tegen zit nog steeds wel depressieve gedachten en wil ik soms echt nog wel wegrennen, maar door therapie heb ik wel weer plezier gevonden in mijn leven en kan ik steeds vaker zeggen dat ik toch wel van het moederschap geniet. Iets wat ik de afgelopen 2 jaar niet heb kunnen zeggen. Je rol aannemen als moeder gaat bij de een als vanzelf en de ander moet zichzelf weer compleet herontdekken. Ook samen als gezin je draai vinden gaat tijd overeen. En ik snap eigenlijk dit alles pas echt wat de term tropenjaren betekent. En weet dat je het als moeder goed doet 😘

Het is ook heel heftig allemaal, je vrije leven is ingeruild voor opvoeden, huishouden, werken, je relatie in stand houden, luiers verschonen, eten maken, zorgen. Ik vond het bij de tweede ook heel erg zwaar (de eerste niet). Langzamerhand wordt t makkelijker (2 en 4 jaar) maar hier komt t ook wel eruit nu de zware jaren. Ik heb mezelf voorgenomen dat het weer een beetje mijn tijd mag worden. Blijf vooral niet zitten met die gevoelens, praat erover, je bent niet alleen maar er is (in mijn beleving) veel schaamte wat betreft dit onderwerp.

Hee Wat naar dat je je zo voelt. Ik heb hier laatst ook een topic over geopend (“ouderschap peuter zwaar”). Vind het heel erg herkenbaar. Ook dat gevoel dat ik soms naar huis rij van werk en er gewoon zo tegenop zie. Dat ik denk hoefde ik hem maar niet op te halen. Terwijl ik zielsveel van hem hou uiteraard. En ik heb er maar 1… Ik heb nu wel hulp gezocht. Denk daarnaast ook dat er ook te weinig openheid en te veel taboe op heerst. En de individualistische samenleving maakt dat je heel erg op een klein cirkeltje bent aangewezen om alle ballen hoog te houden. Dat helpt niet. Maar misschien zit er meer onder waardoor je je zo voelt. Bij mij hangt het erg samen met dwangmatigheid die mijn energie in de basis al op slokt en de lat veel te hoog leggen. Daar heb ik nu dus hulp voor. Ik zou inderdaad adviseren er eens met je huisarts over te praten. Sterkte!🫶🏻

Je zit midden in een loodzware periode. Af en toe vraag ik me ook af hoe wij dat destijds overleefd hebben met een jongste die ook nog eens vreselijk slecht sliep. Ik had denk wallen tot op mijn knieën. Maar het word beter, echt! Tot die tijd, hulp inschakelen, huishouden op laag pitje (waakvlaml) en echt al is het maar een uurtje per week, mensen buiten je gezin die energie slurpen ook even mijden, iets voor jezelf doen en dan geen mama zijn en vooral door blijven ademen. Je doet het goed hoor mama!!!