2 jarige krabt en is erg stout

Time out. Of meteen iets wegnemen wat ze wel leuk vindt. Dat is bij ons de manier om iets af te leren. Goed gedrag belonen en slecht gedrag zoals dit niet perse straffen, maar dan pak ik wel hetgeen waarmee ze speelt af. Bij mijn jongste werkt het om haar even op de trap te zetten, dat vindt ze vreselijk. Kijk vooral wat jouw kindje niet leuk vindt denk ik en gebruik dat

Totaal mee oneens. Dit is de 'ouderwetse' en autoritaire opvoedstijl waarvan we al heel lang weten dat dit niet werkt. Het werkt op lange termijn stiekem en manipulatief gedrag in de hand. Het kind gaat leren straf te vermijden in plaats van gewenst gedrag te laten zien. Je bent alleen maar macht aan het gebruiken. Ts: dit gedrag is volkomen normaal gedrag voor een bijna peuter. Ik zou stoppen met de keiharde nee en je gaan richten op neutrale communicatie. Een peuter heeft veel herhaling nodig. Ik zou dus rustig benoemen: nee, je mag hier niet opklimmen en dan afleiden/meenemen: kom we gaan daar spelen. En dit blijven herhalen. Dat een moeder boos wordt om een klein kind dat krabt, vind ik bijzonder. Dit gebeurd gewoon en is niet goed, maar elk kind slaat, duwt, krabt, trekt haren en moet leren dat dit niet mag. Maar zie je kind alsjeblieft als een lief kind dat de wereld moet gaan begrijpen en wat daarin wel en niet mag in plaats van een erg stout kind die straf verdiend en waar je leuke dingen vanaf gaat pakken.

Het is wel een erg oordelende reactie, maar oke. Wat we helaas ook zien is dat we momenteel veel prinsjes en prinsesjes voortbrengen die niet om kunnen gaan met normale gedragsnormen en waarden. Gentle parenting is mooi, tot een bepaalde grens. Een kind van 2 kan prima allang weten wat wel en niet mag. Ik snap best dat een andere moeder boos wordt. Een keer gevoelens uiten door slaan/knijpen/krabben akkoord, maar structureel nee. Als ik op de opvang ook een moeder haar kind voor de 1000e keer poeslief uitlegt dat slaan niet mag, terwijl mijn kind vaak thuiskomt met verhalen over die dat meisje allemaal geslagen heeft. Dan mag je echt wel optreden, autoriteit is niet altijd slecht. Conclusie: eerst praten, zonder resultaat hebben ze echt wel wat meer nodig om te leren.

Soms werkt de zachte aanpak die jij beschrijft helaas niet...als je 2x rustig hebt gezegd nee mag niet en waarom niet, moet je mijn inziens over naar een andere aanpak. Toch iets autoritaire aanpak kon je dan op uit. Bij ons was dit bij de oudste ook weleens nodig in zijn jonge jaren. Alleen zetten we hem niet in de gang met de woorden: je hebt straf. Maar met de woorden: jij gaat door met (gillen, krijsen, schoppen, slaan etc.) en dat mag niet. Ik heb je twee keer gewaarschuwd dat het moet stoppen. dus dat ga je nu even op de gang doen als je wilt doorgaan. Als je klaar bent, kom je terug. En ja, ze moesten er even blijven staan 1 minuut sowieso. En ja, dan moest ik ook weleens mijn stem verheffen. En daar heeft hij niks aan overgehouden. Dat weet ik heel zeker. ❤️

Jij noemt het gentle parenting, ik niet. Verdiep je bijv eens in Nieuwe autoriteit. Mooie podcasts over waarin op basis van wetenschappelijk onderzoek wordt uitgelegd hoe het werkt. Het gaat niet over geen grenzen stellen of handhaven maar over de manier waarop. Ook als je consequenties stelt, kun je in verbinding blijven met je kind. Als je kind structureel grenzen overschrijdt waarvan jin weet dat het zich er qua ontwikkeling wel aan kan houden, dan heb je de keuze in wat je consequentie is. Die van jou is volgens jouw reactie dat je je kind straft door iets leuks van je kind af te nemen. Daarmee probeer je je kind te raken en beinvloeden maar je kind gaat niet luisteren omdat je in verbinding bent maar omdat je de macht hebt. Je kunt je kind ook op andere manieren leren dat gedrag consequenties heeft. Prinsen en prinsesjes krijg je als je geen grenzen stelt. Niet iets leuks van je kind af willen pakken, betekent niet dat je geen grenzen of consequenties stely

Als ze na een derde keer rustig uitleggen/bespreken etc nog steeds slaan, ja dan komen er consequenties aan gedrag. Jij omschrijft het wel als een dictator 🤭

Allereerst even over je laatste zin. Dat is natuurlijk echt niet zo! Dit hoort zo bij de leeftijd. Tips die ik je vooral wil geven:op momenten dat het kan, negeer het nare gedrag. Is bijvoorbeeld je neefje er en doet ze iets? Zet haar zonder wat te zeggen ergens anders. Vraag de rest van de familie om ook niet te reageren. Negatieve aandacht is namelijk ook aandacht. Benoem heel erg het fijne gedrag!

Ik vind het niet gek dat een moeder boos wordt omdat haar kind gekrabd wordt. Naar mijn idee heb je in monkey Town ook het ideale leermoment. Als je andere kinderen pijn doet ga je naar huis. Mijn kinderen zijn ook echt niet altijd voorbeeldig maar dat is ook precies de reden dat ik ze in de gaten houd. En ander kind krabben (als ze niet eerst zelf gekrabd ofzo zijn) vind ik een goede reden om naar huis te gaan. Als ik alle comments lees ben ik een waardeloze autoritaire ouder maar anderen pijn doen is bij mij gewoon echt een harde grens. Als ze bij ons thuis iemand pijn doen dan krijgen ze geen filmpjes. Dat schrikt meestal prima af. Natuurlijk leg ik ze uit dat ze iemand geen pijn mogen doen en waarom niet en wat ze in plaats daarvan wel kunnen doen maar daar blijf ik geen maanden mee bezig. Ik waarschuw en praat eerst duidelijk wordt dat genegeerd dan maar even geen filmpjes of zijn we ergens anders dan gaan we naar huis. Overigens andere dingen zoals gillen of iets kapot maken of wat dan ook oefen ik eindeloos geduld en blijf ik rustig uitleggen waarom iets niet mag maar een ander pijn doen doen we gewoon niet punt.

Wat een oordelen zeg. Alsof je meteen een autoritaire opvoeding hanteert die ‘niet werkt’ als je je kind opvoedt op een andere manier dan de manier die jij goed vindt. Je kind zonder enige uitleg direct op de trap zetten is uiteraard niet gewenst, maar een kind dat na 6x ‘dat mag niet’ zeggen nog steeds doorgaat kan je prima een consequentie laten ervaren. Als mijn zoontje slaat dan gaat hij na 2x waarschuwen even in de hal zitten. Hij kan mij zien, ik kan hem zien en ik leg uit waarom hij daar zit. Heel simpel: omdat hij mij (of anderen) pijn doet en dus even op een plek moet zitten waar hij niemand pijn kan doen. Hij legt dan juist heel goed het verband: ik doe een ander pijn, dus dan mag ik even niet meer in dezelfde ruimte met de ander zijn. En als een kind mijn kind meerdere keren zou slaan (ik zeg niet dat het kind van TS dit doet overigens), dan mag ik hopen dat de ouder meer doet dan alleen neutraal zeggen dat het niet mag.

Hi, Hoe is jouw kindje in de communicatie/met praten? Mijn dochter is ongeveer even oud en heeft ook een fase gehad dat ze vrij pittig was. Haren trekken / duwen als ze totaal overprikkeld en moe was. Door haar op een dag rust momentjes te geven, een flesje op schoot bij papa of mam of even in bed hielp al heel veel. Maar grootste verandering kwamen toen ze op een dag wakker werd en besloot ze dat ze kon praten. Als ze nu iets doet en ik noem haar bij haar naam, kijkt ze me aan met grote ogen en zegt ze; mag niet toch of geeft ze zelf aan dat ze even naar bed wil. Verder denk ik ook dat de opvang gaat helpen, juist om meer om te leren gaan met samen spelen. Succes!🍀

Natuurlijk stel je als ouder grenzen en heb je autoriteit. De manier waarop je dat uitvoert, heb je toch echt keuze in. Ik reageer op de comment waarin gezegd wordt dat je iets leuks van je kind moet afpakken als consequentie. Ik ben het daar gewoon niet mee eens. Niet eens zijn en veroordelen wordt tegenwoordig vaak gelijk aan elkaar gekoppeld. Ik zie het als verschil van inzicht. Doe het vooral als je denkt dat het werkt en goed is voor je kind. En ja, ik stel ook grenzen en als hij erover gaat, haal ik hem uit de situatie tot hij het weer kan. En ik heb ook weleens mijn stem verheft en een consequentie gegeven uit onmacht. Dat is dan beiden omdat ik te weinig zelfcontrole had op dat moment en niet omdat dat de opvoedstijl is die ik nastreef. We doen het nooit helemaal perfect. Maar natuurlijk grijp je in als je kind iemand pijn doet en ga je dan niet 6x je kindje lief zeggen dat dat niet mag. Nee, dan grijp je in en zet je je kind bij je totdat het weer lief kan spelen. Je beschermt je kind en de kinderen om hem of haar heen. Dat is wat anders dan zijn speelgoed af gaan pakken omdat dat iets leuks is voor hem en jij iets wilt hebben om te straffen. Maar nogmaals, verschil gerust met inzicht van mij. Ik probeer te delen hoe ik ernaar kijk (openbaar forum dus dat mag he?) en deel en doe jij gerust wat jij denkt!

Hier helpt het om te zeggen wat WEL mag ipv niet. Dus, niet krabben dat doet pijn! Je mag wel even met je voeten stampen als je boos bent :) Heel veel succes!

Dus jij doet iets bij je kind wat zij niet leuk vind, om haar af te leren iets te doen wat anderen niet leuk vinden? Lekker dubbel 🙈

Pedagoog hier, zelf zou ik het zo aanpakken: Stel dat een moeder met mijn 2 jarige aankomt en zegt dat die haar kind gekrabt heeft zou ik al volgt reageren: oei! Bedankt voor het aangeven, ik praat even met mijn kind en kom zo even naar u toe. Vervolgens zou ik aan mijn kind vragen wat er gebeurt is. Soms zul je geen duidelijk verhaal krijgen, maar geef je kind wel een kans om het te vertellen. Dan zou ik een duidelijke grens stellen: er word niet gekrabt. Als het nog een keer gebeurt betekent dit dat we nu niet kunnen spelen hier en dan gaan we naar huis. Krabben doet pijn, wij doen andere geen pijn. Oid. Tip! Geef alleen grenzen aan die jij bereidt bent te houden. Dus niet iets zeggen en het vervolgens niet waar maken. Mocht je kind nog een Krabben, wordt niet boos maar geef aan: o, nu Krab je alweer. Je doet een ander pijn. Je kunt nu niet hier spelen, wij gaan naar huis. Dit zijn natuurlijke consequenties. Ik zou kijken of mijn kind bereid is sorry te zeggen en anders voordoen bij het kind hoe dit gedaan kan worden. Dit ligt echt aan de leeftijd. Denk aan natuurlijke, duidelijke consequenties. Schreeuwen of iets afpakken, boos worden ect. Heeft weinig zin. Voorspelbaar zijn en duidelijkheid geven en daarop doorpakken heeft vaak het beste effect. Zo is het niet op basis van angst, maar op duidelijkheid en nieuwe kansen

Dit is prachtig verwoord!

En wat als het kind vervolgens erg hard en lang huilt?

Nagels kort houden😆 en even op de gang met deur gewoon open 15sec

Dan zeg je: ik snap dat je verdrietig bent dat je naar huis moet, maar als jij kinderen krabt dan kunnen we niet blijven. En dan wacht je gewoon tot ze stoppen met huilen en doe je verder niets. Want als je ‘toegeeft’ zodra ze beginnen met huilen is dat ook onveilig voor ze en leren ze nooit dat er grenzen zijn en gaan ze ook eerder raar gedrag vertonen zoals krabben. Een kind vind het niet altijd leuk als er begrensd wordt, maar ze hebben het nodig om veilig en emotioneel en gezond op te groeien.

En je hoeft dus niet heel boos te worden of te straffen of keer op keer uit te leggen dat iets niet mag. Gewoon rustig blijven en je kind even door de emotie laten gaan. Het is logisch dat kleine kindjes hard huilen als ze nog niet helemaal snappen waarom iets ineens niet mag. Maar ze leren alleen DAT iets niet mag als jij als volwassene de leiding neemt en grenzen stelt.

Mooi beschreven! Ik vind zelf alleen wel dat je een voor het kind heftige consequentie (naar huis gaan) aangekondigd moet hebben zodat het kind weet wat er gaat gebeuren als het weer niet luistert. We hebben het overigens over een kindje van nog geen 2. Ik ga ervanuit dat in de meeste gevallen een consequentie als naar huis gaan, niet nodig is. Bij een 1 / 2 jarige is het meestal echt voldoende om het kindje uit de situatie te halen en te vertellen dat het niet mag. Afleiden, mee gaan spelen, kan helpen om het kindje eruit te halen en houden, zonder dat je richting vervelende consequenties hoeft.