Extreme voorkeur voor papa

Ik zie dat ik pijn doen heb getypt, ik bedoel bijten

Dit komt ontzettend veel voor bij kinderen. Helaas is het wel een fase, maar een fase kan ook lang zijn.. Blijf doen wat je altijd doet, probeer kleine momenten samen te hebben (hoeft niks groot te zijn, samen een foto bekijken is ook iets) en probeer je eigen irritatie en ergenis niet op je kind te projecteren.. Heel veel meer opties heb je helaas niet. Hoe gaat het trouwens als vader niet in de buurt is?

“Hierdoor zie ik ook wel dat het aan mij moet liggen, maar wat moet ik anders doen?” Ach jij arme mama, mijn hart breekt als ik dit lees. Ik vermoed dat je helemaal niks mis doet. Dit is voor veel kinderen een normale fase die ook vanzelf weer voorbij gaat. Voor je het weet is deze fase voorbij en wordt het weer gelijker verdeeld of zelfs dat het de andere kant doorslaat en jij favoriet bent. Blijf gewoon quality time met hem doorbrengen, goed voor hem zorgen en zorgen dat je goed in je vel zit en dan komt het vanzelf goed.

Als het een fase is, zou ik blij zijn want dan gaat get tenminste over. Eerst ging het oké als papa er niet is maar nu wil hij me steeds vaker pijn doen , huilt ie enorm vaak om papa en heb ik een boos kind

Hier was het echt een (hele lange) fase. Bij ons wel andersom, mijn zoon wilde alleen maar bij mij zijn en deed bewust naar tegen mijn man. Ook met woorden als “ik hou alleen maar van mama” of “ik vind alleen mama lief”. Was echt heel erg vervelend voor m’n man. Wij hebben ervoor gekozen dat hij consequent elke dag onze zoon naar bed bracht. Ik mengde me er niet in, dit was echt het papa moment. Daarnaast bleef mn man leuke dingen met hem ondernemen en nam hem ook vaak alleen mee op stap. Nu, bijna twee jaar nadat dit startte, is hij bijna vier en zeiden we toevallig gisteren dat het minder lijkt te worden. Nee, het is niet over. Maar hij is echt veel minder in zijn doen en laten naar mn man en de balans komt wat beter terug. Ik vond het vanuit mijn perspectief erg naar om te zien dat kind zich zo focuste op mij en mijn man hier (onbewust) pijn deed. Het deed man en mij goed om hier veel over te praten. Zo kon hij zijn frustratie met mij delen ipv te uiten op kind.

Hoe moeilijk het ook is, heb begrip voor de gevoelens voor je zoon. Benoem dus bijv “ je mist papa, mama kan je troosten” en probeer geduldig te blijven en hem af te leiden met leuke dingen zodat hij meer geniet van jullie tijd samen. Hoe reageer je op hem als hij je pijn doet? Dit is waarschijnlijk grensen testen of niet met zijn emoties om kunnen gaan. Probeer hem hierbij te helpen. Geef hem ook een optie wat wel mag als hij boos is, bijvoorbeeld stampen mag, mama bijten mag niet. En blijf rustig. Je doet het goed en het is echt een fase ❤️

Wat een nare ervaring heb je bij je eigen ouders. Wel herkenbaar helaas. Bij je kindje is het echt een fase en gek genoeg zelf een compliment. Vaak zie je dit gedrag naar de ouder die er altijd is en het meeste doet. Kindjes weten dat je onvoorwaardelijk van hen houdt en ze altijd bij je terecht kunnen. Dan kunnen ze ook best gemeen worden, alle frustraties uiten ze naar die ouder. Daarnaast hebben ze een ouder die er minder is/ minder doet en vaak is dat de papa. De aandacht en zorg van die ouder gaan ze dan opijsen. Het is echt ern fase en je zoontje voelt zich veilig en geliefd genoeg op dit gedrag te vertonen. Het zal uiteindelijk echt beter gaan!

Ik begrijp dat dit heel frustrerend en verdrietig kan zijn. Wat ik wil meegeven is dat je echt moet proberen dit je kind niet kwalijk te nemen. Ik heb zelf als kind lang zo'n fase gehad, maar dan richting m'n vader. En hij heeft me dat de rest van m'n leven kwalijk genomen waardoor we een heel slechte band hadden toen ik thuis woonde. Hij heeft mij hierdoor ook het gevoel gegeven dat mijn gevoel er als kind niet mocht zijn en ik heb hier nog last van. Hoe moeilijk het ook is, en hoe lang het ook duurt, het is echt een fase. Probeer juist te blijven tonen hoeveel je van hem houd en te laten merken dat dit onvoorwaardelijk is. Het gaat niet om leuk gevonden worden maar om een veilige basis voor je kind te bieden. Veel succes!

Interessant dat je zelf de relatie met je eigen ouders erbij haalt. Dit ligt niet aan jou en is vast een fase, maar sta je misschien open voor familieopstellingen, onbewust energiewerk etc.? Misschien kan het helpen zonder dat je echt iets anders in je gedrag hoeft te doen.

Bedankt allemaal voor jullie reacties. Ik weet inderdaad dat ik ons zoontje dit niet kwalijk moet nemen en dat het misschien ook juist is omdat ie zich bij mij kan laten gaan. Soms denk ik ook juist dat ie n voorkeur heeft voor papa omdat papa niet consequent is dus ik gedraag me daarom altijd lief bij hem want ik weet niet hoe zijn bui is? Ik ben steady (saai misschien weinig pieken in een dag), duidelijk (vaak zeg ik streng maar ik weet dat het duidelijk is) en daarom niet de leuke ouder? Alleen soms trek ik het gewoon niet, nu zijn we op vakantie en is alles een strijd met mij. Ik probeer leuke momenten te hebben maar het is wel heel lastig zo

Hoe bedoel je? Qua therapie? Ik heb bij een haptonoom gelopen en die gaf ook aan dat als ik wil dat het helemaal goed gaat, ik ook aan het stuk met mijn familie moet werken, maar ik heb geen contact meer met mijn moeder (lang verhaal voor meer info mag je dm sturen). Hij had het zelfs over emotionele mishandeling /verwaarlozing door met name mijn moeder, en ik kan het eindelijk ook zo zien. Ik ben echter zo bang eenzelfde patroon te gaan laten zien richting mijn zoontje dat ik dit te veel laat doorschemeren of zo?

Toevallig kwam ik online iets tegen van iemand die dit had. Ze gaf aan aan alles te voelen dat het geen fase was en dat het aan haar lag. Ook zei ze dat als je dat gevoel hebt je daar naar moet luisteren. Lang verhaal kort: ze is aan haar eigen energie gaan werken en het is helemaal omgeslagen. De pijn en afwijzing die je voelt is van jou en zit diep in jou. Kinderen voelen dingen zo goed aan, ookal snappen ze dit niet in onze taal. Deze pijn komt naar boven omdat je hier iets mee moet doen. Heel veel sterkte hier mee en wat rot voor je dat je je zo voelt in je eigen gezin ❤️ Ik wens en veel warmte en liefde toe.

Ik snap het. Mn beide oudste kinderen hadden het. Het is verschrikkelijk en met jouw achtergrond waarschijnlijk nog meer. Het werd bij beide rond 2 of 2.5 beter want toen kwam er een nieuwe baby. Maar bij mn oudste werd het echt goed rond 3 of 3.5 (m'n middelste is wat jonger en gaat ook die kant op maar heeft nog voorkeur). Nu heeft hij echt geen voorkeur meer. 0. Ik dacht dat het nooit zou stoppen maar het was écht een fase. Ik zie het bik mn middelste Nu ook.

Ja bijvoorbeeld. Of een sessie familieopstellingen, reiki, misschien een NEI of MET sessie, wat fijn voor jou voelt! Je hoeft om dit op te lossen denk ik geen contact met je familie te herstellen (je zal een goede reden hebben dat dat verbroken is) maar dit stukje in jezelf (met jezelf) meer helen kan misschien verschil maken. Kindjes voelen zoveel aan!