Kind wil niet bij mama zijn

Ik denk dat veel 3 jarigen door deze fase gaan met 1 van de ouders en dit bij de ontwikkeling hoort. Ik kan mij wel voorstellen dat het in jouw situatie extra pijnlijk is, omdat je haar al de helft van de tijd moet missen. Ik denk dat dit helemaal los staat van jou en dat je absoluut niet aan jezelf moet twijfelen. Ze is juist zo veilig bij jou, dat ze durft te experimenteren met afstand, afwijzing en hoe een ander dan reageert.

Ik zit niet in dezelfde situatie als jou, maar ik heb wel een fase meegemaakt met m’n dochter van 3 dat ze ineens niet meer met mij wilde zijn. Het was papa voor en papa na, terwijl ze altijd mama’s kindje was. Het was exact zoals jij het omschrijft: eenmaal alleen met mij was alles prima en wil ze alle aandacht, maar liet ze ook wel vallen dat ze liever met papa was geweest. Ik snapte er werkelijk niets van en na een paar weken dacht ik wel ouch.. m’n moederhart breekt echt wel een beetje. Ik las veel op dit forum dat meerdere ouders dit ervaarde, dus heb geprobeerd er niet te veel aandacht op te leggen. Uiteindelijk waaide het ook weer over en is ze nu weer helemaal mama’s kindje. Ik denk dus dat het misschien gewoon dezelfde fase is bij jou, maar dat het extra rot voelt ivm de scheiding. Ik had in ieder geval ook wel een beetje het idee dat het een soort uittesten was, van hoe ik er dan op zou reageren ofzo. Misschien dus toch nog even wat meer tijd geven en het niet te veel aandikken. Sterkte! Het is niet makkelijk

Ik denk dat dit absoluut niks met jou te maken heeft. Loyaliteit is een bijzonder iets...en ik denk dat ze daarin een conflict heeft .

Kinderen kunnen tot een bepaalde leeftijd nog maar een voorkeursouder hebben. En dat zegt niks over jouw kwaliteiten want je hebt waarschijnlijk nog een hele mooie tweede plek. Het is lastig voor een kind om dit week op en af te wisselen. Wanneer ze iets ouder is zal je zien dat er een gedeelde eerste plek komt (even simpel gezegd). Maar het past dus helemaal bij de leeftijd dat dat niet kan. Het is dus geen afwijzing van jou. Lijkt me wel heel vervelend om mee te maken.

Wij zijn niet gescheiden, maar mijn dochter zei op die leeftijd ook dit soort dingen (maar dan tegen papa): nee papa niet jij! Jij moet naar je werk. (Ja echt, met deze bewoordingen) Heel sneu voor mijn man. Maar volkomen normaal voor de leeftijdsfase

Wat ik wil zeggen: ik denk niet dat het iets met jou of je scheiding te maken heeft. Het is iets wat heel veel kinderen hebben rond deze leeftijd. Zegt ook niets over de hechting of hoe graag ze je mag. En ik vind het heel goed hoe je dit aanpakt!!

Hier perspectief vanuit een bonusmoeder uit onze situatie. Mijn man en zijn ex zijn uit elkaar gegaan toen hun jongste net 2 was. Hij is door beide fases gegaan. Eerst heel erg huilen, soms zelfs krijsen dat hij bij mama wilde blijven als mijn man hem kwam halen. En daarna een fase precies hetzelfde dat hij bij papa wilde blijven. Beide fases hebben toch wel zo’n half jaar/driekwart jaar geduurd. Nu is hij 7 en hij heeft nog steeds een voorkeur voor papa, maar hij heeft het bij mama net zo goed en hoeft ook helemaal niet meer te huilen bij het wisselen.

Denk vooral dat dit een leeftijdsgebonden fase is. Onze dochter van 2 jaar en 9 maanden heeft ook al langere tijd een voorkeur voor mij en wijst papa dagelijks met soms harde bewoordingen en gedrag af. Maar ook weten we dat het helemaal goed is als ik niet in de buurt ben. Dus zolang jullie hier als ouders niet verder op inspelen, verwacht ik dat het vanzelf beter zal gaan. Maar uiteraard lijkt het me wel lastig en pijnlijk om te ervaren, maar hou je vast aan het feit dat je weet dat het goed is, zodra jullie samen zijn.

Allereerst: wat mooi om te lezen hoe goed jullie met de scheiding en met elkaar omgaan. Dikke pluim en ik zou willen dat alle ouders zo volwassen waren. Dat gezegd hebbende: mijn oudste is een enorm papa's kindje. Nu ze bijna 5 is begint het recht te trekken, maar oeioeioei wat vond ik het soms lastig. Alle goedbedoelde adviezen ten spijt, het is gewoon heel akelig en een gevoel van falen kan je bekruipen. Ik heb het haar in elk geval nooit kwalijk genomen en meestal zei ik gewoon "ja papa is lief he, blabla", al heb ik ook wel eens gezegd "je mag dit natuurlijk zo voelen, maar ik hoef het nu even niet te horen." Pedagogisch verantwoord? Geen idee, maar ik ben ook maar een mens en het is ook een stukje fatsoen om niet elke voor een ander kwetsende gedachte uit te spreken, dacht ik maar. Anyway, ik heb niet de oplossing, behalve een stukje herkenning en hopelijk het hoopgevende bericht dat het hier beter werd naar mate ze ouder werd. Ps: voor mij was het krijgen van de tweede heel helend omdat dat juist een mama's kindje is. Lag het dus toch niet aan mij!