Kind wordt fysiek ziek van spannende dingen.

Ze zal niet echt ziek zijn want dan is ze ook nog ziek als je thuiskomt. Dit is een uiting van spanning, veel kinderen krijgen dan last van ‘buikpijn’, of dat ze zich algeheel niet lekker voelen. Goed om haar hierin te begeleiden, wellicht kan het CJG wat ondersteuning bieden?

Ik weet niet of er aan je dochter gevraagd wordt wat ze zelf wil: blijven of naar huis? Ik was vroeger rond die leeftijd zelf ook altijd erg ziek bij ‘spannende’ gebeurtenissen, zoals Sinterklaas, mijn verjaardag en mijn eerste schooldag bijvoorbeeld. Maar ik wilde daar dan juist heel graag bij zijn en niet naar huis. Ik mocht dan ook blijven of gewoon gaan. Kan me voorstellen dat het ziek zijn zo weer over was als ik wel naar huis moest. Ik was gewoon ziek van de spanning.

Ik heb dit zelf ervaren alleen was ik toen wel ouder, 14 jaar ofzo. psychologische hulp heeft me enorm geholpen en ik denk dat je dochter dat ook kan helpen. Het ding met angst is dat als je er voor weg rent het alleen maar erger wordt. Ik zou inderdaad kijken of je gepaste hulp kan vinden. Daarbij kan het misschien dus ook helpen om te kijken of ze toch kan blijven bij wat spannend is, misschien doordat jij aanwezig blijft.

☝️ vanaf jeugd gehad. Het is een angstvorm. Je lichaam zit zo vol spanning waardoor je jezelf letterlijk ziek kan maken. Vroeger vertelden ze mij niets meer als er iets was of we iets gingen doen. Dat ging bij mij wel goed. Alleen heeft zich omgezet in een hele heftige vorm van controle willen en moeten hebben. Als er iets anders liep of niet doorging werd ik daar weer heel erg gestressd en boos over. Daar kon ik dan totaal niet mee omgaan. (Is mij thuis ook nooit geleerd). Ik heb hier nu pas dit jaar eindelijk een werkende therapie voor gehad. Die zijn er gewoon en ik vind het heel naar dat ik dat nooit eerder gevolgd heb. Dat had me zoveel ellende bespaard. Ik raad je dan ook echt aan om hier hulp bij te zoeken voor het nog erger gaat worden.

Ik had dit als kind ook, is idd spanning ! Ik moest wel gewoon blijven, maar wilde dat ook. De ervaring leerde dan dat het gaandeweg steeds beter ging. Ik zou zo min mogelijk gaan vermijden want dan houd je het deels in stand.

Ik had dit vroeger ook, oa met kinderfeestjes. Het hielp mij wanneer mijn moeder er bijv het eerste uur bij was, dat bood mij veiligheid. Aan het begin eerst wel telkend checken of ze er nog was, haar opzoeken en op gegeven moment ontspande ik en ‘vergat’ ik haar. Op gegeven moment ben ik eruit gegroeid, al kan ik nog steeds flinke buikpijn krijgen wanneer ik iets spannend vind of me werkelijk een beetje ziek voelen, wat vervolgens als sneeuw voor de zon verdwijnt wanneer ik me in de spannende situatie bevindt of als deze voorbij is.

Die laatste, op school is ze ziek, thuis weer beter. Maar dat was dan ook nog voor het feestje? Is dit alleen als ze op school is? Of is ze thuis ook wel eens ziek van de spanning voorafgaand aan een onbekend event? Wel enorm vervelend voor haar. Ik zou niet helemaal niks erover zeggen, maar het heel luchtig houden en wat aangrijpingspunten geven zoals 'juf x is er vandaag bij', 'ik haal je om de gewone tijd op'. Dingen als een hartje op het handje tekenen of een knuffel meenemen willen ook nog wel eens helpen. En een gesprekje met de leerkracht lijkt me heel handig als je dit nog niet besproken hebt.

Had ik vroeger ook, maar bij mij kwam het er pas daarna uit. Dus savonds buikpijn... Klinkt mij als 'spanningsziekte'. Erkennen van de spanning is belangrijk, maar een oplossing zoeken ook. Een knuffel, ondersteuning van juf, even erbij blijven. Maar uit de situatie halen, gaat het niet verder helpen. Ze moet ook kunnen ervaren dat je soms door die spanning heen moet en dat het dan best leuk kan zijn.