Twijfelen over het dragen van een 2e kindje

Het dragen van een kindje brengt mijn inziens altijd wel spanning met zich mee. Ook het traject wat jullie in zullen gaan lijkt me heel spannend en je weet op voorhand niet hoe je op de hormoon medicatie zal reageren. Dit is echt een afweging die je zelf moet maken. Ondanks dat het allemaal heel spannend is en zeker gepaard gaat met de lichamelijke ongemakken, vind ik het erg bijzonder om te ervaren dat er een kindje in mij mag groeien ❤️

Wat een lastige beslissing zeg, ik heb geen ervaring want ik ben getrouwd met een man. Kan ook niks zinnigs zeggen over de keuze, want elke vrouw ervaart een zwangerschap anders (van magisch tot vreselijk en alles ertussenin). Ik vraag me wel af als je volkomen eerlijk bent naar jezelf; twijfel je echt nog over wat je wilt? Of weet je eigenlijk al dat je liever niet jullie tweede kindje zou dragen? Kan me namelijk voorstellen dat je misschien druk voelt (van buitenaf of door jezelf opgelegd?) om jullie volgende kindje te dragen, gezien jouw vrouw jullie eerste kindje heeft gedragen en jullie dit eerst zo hadden afgesproken. Maar als zij daarvoor openstaat en voor jou hoeft het niet (het hele ivf traject, hormonen, zwangerschap, kwalen), dan is dat ook helemaal oké. De zwangerschap doen jullie immers hoe dan ook samen, de een draagt het kindje fysiek en de ander ondersteunt zoveel mogelijk om de zwangerschap zo licht mogelijk te maken voor de zwangere vrouw. Welke keuze jullie samen ook maken is goed, zolang jullie er beiden achter staan. Veel succes met deze beslissing!

Dankjewel voor je uitgebreide reactie Ik weet oprecht niet waar ik goed aan zal doen Ik denk dat ik 70% het niet wil / laat leiden door angst En 30 % de gedachten heb : wat als ik spijt krijg De vorige zwangerschap van mijn partner was ik heel nauw betrokken Ging mee naar elke echo naar elke controle afspraak Het enige verschil was dat de echo kop op haar buik werd gezet ipv op die van mij Voor de rest voelt het vanaf de positieve test mijn kind Van buiten af voel ik niet echt druk Familie weet wel dat ik de volgende zou zijn Maar mijn partner heeft altijd gezegd we zetten vervolg stappen wanneer jij er klaar voor bent Wel vind ik het spannend om familie in te lichten over de keuze wanneer ik zeker weet dat ik het niet wil… Weet niet hoe ze zouden reageren Misschien was het anders geweest als ik niet zoveel last had gehad van de hypochondrie en angst klachten Dat weet ik niet Bovenstaande klachten lijken me vooral heel naar in combi met extra hormonen (ivf) en evt zwangerschapskwalen Maar ja dan de vraag is dat een angst voor de angst Of realistisch Aangezien ik ook nog verantwoording heb voor mijn andere dochter…

Het lijkt mij ook erg bijzonder Ik weet alleen niet of mijn spanning die ik daar nu bij voel gezonde spanning is Of dat ik er mentaal gewoon niet voor gemaakt ben 🫩

Is het mogelijk dat je met bijvoorbeeld een praktijkondersteuner bij de huisarts kan praten die je kan helpen om al je gedachtes op een rij te zetten en jou 'tools' te geven die jou kunnen helpen met het maken van de keuze? Dat een derde misschien net die hulp kan bieden op je twijfels. Want de gedachte wat als ik spijt krijg is vervelend maar wat als je geen spijt krijgt? In hoeverre kan jij nu je beslissingen laten afhangen van een mogelijke toekomstversie van jezelf. Sowieso zoals al gezegd over zwangerschap geldt het ook voor IVF, iedere vrouw reageert anders op de hormonen die je krijgt, dus daar is weinig van te zeggen.

Hi! Wat lastig zeg, misschien kan je er inderdaad met een onbevooroordeeld persoon over praten zoals de praktijkondersteuner. Is het voor jullie ook een optie om bijvoorbeeld jouw eicel te gebruiken bij IVF? Dit hebben twee goede vrienden van mij gedaan. 🥰

Ik ben al onder behandeling van een psycholoog Ik snap wat je zegt Maar ik weet niet of ik het risico durf te nemen Want inderdaad wellicht reageer ik heel goed op zwangerschap hormonen Maar die hormonen zullen misschien niet mijn hypochonder gevoelens weg nemen Bijvoorbeeld ik raak nu al best wel benauwd als ik hartkloppingen krijg Bij een zwangerschap pompt je hart meer bloed en door progesteron kun je wat kortademig zijn Gun ik dan die baby in mijn buik de stress ? Omdat ik in de paniek schiet van waar komt het vandaan.. Snap je wat ik bedoel? Het kan 2 kanten op denk ik Of het zal een proces worden om te accepteren dat ik wellicht mentaal niet klaar ben om een zwangerschap te dragen Of Ik neem het risico met als gevolg dat ik me 9 maanden rot voel Het is heel lastig om buitenstaanders uit te leggen Wat ik vooral belangrijk vind is dat de beslissing wel overwogen is Maar dat neemt niet weg dat het verdomd moeilijk is Want ik wil het beste voor mezelf maar ook het beste voor mijn partner en mijn andere dochter

Nee is bij ons geen optie De methode die jij bedoeld is de Ropa methode Dat bieden ze geloof ik maar in een enkele kliniek aan En ons donorzaad ligt al opgeslagen in een ziekenhuis Daarnaast is zo’n behandeling ontzettend duur omdat je de pogingen zelf betaald + zo’n zwangerschap is niet geheel zonder risico’s Daarnaast gaat het mij echt niet om het stukje dna daarvoor hoef ik het niet te doen Ik zie mijn dochter wat niet biologisch aan mij gelinkt is compleet als mijn eigen kind Maar bedankt voor je imput

Wat een lastige keuze inderdaad. Ik ben zelf ook getrouwd met een vrouw. Zij heeft ons eerste kind gedragen. Ikzelf de 2e. Dat was altijd de afspraak. Ik had het zelf nooit willen missen, ondanks dat ik haar zwangerschap ook heel bijzonder vond. We hebben zelfs gekozen voor een 3e kindje en ook die heb ik gedragen. Wij hebben geen IVF trajecten ondergaan, dus daar kan ik niet over meepraten. Maar iedereen is anders uiteraard. Dit is iets wat je alleen zelf kan beslissen. Hoe je reageert op hormonen en zwangerschapkwalen kan je van te voren niet voorspellen, dat kan ook meevallen. Ook de volgende zwangerschap van je vrouw kan nu heel anders verlopen. Succes bij je keuze!

Ik weet niet of je nog iets aan mijn advies hebt, maar ik wil wel even zeggen: welke keuze je ook maakt, het is zeker een weloverwogen beslissing! ❤️ Hier thuis hebben we de "bij twijfel"-regel. Als je twijfelt, is het antwoord dan ja of nee? (Dus je moet volmondig iets kunnen antwoorden, anders is het het andere antwoord..) Bijvoorbeeld: ik moet een stuk met de auto rijden, maar ik ben moe en twijfel of het een goed idee is. Dit is overduidelijk een "twijfel = nee"-situatie. Ander voorbeeld: ik heb een belangrijke afspraak op werk, maar de opvang is een dag dicht. Blijf ik thuis of partner? In dit geval: twijfel is naar werk gaan, want voor het probleem zijn andere oplossingen. (Het kan ook zijn dat je zegt: dit is een twijfel= nee - hangt af van je eigen normen/waarden/...) Ik ga er niet vanuit dat dit alles meteen oplost, maar misschien kun je er toch iets mee. Je doet het goed, mama ❤️

Geen ervaring mee maar misschien geruststelling ik zelf heb altijd onwijs veel last gehad van me hormonen en in de zwangerschap was echt niet alles rooskleurig maar had er niet zo heel last van als prezwanger Ik ben zelf ook hypochonder Was ook echt bang voor de zwangerschap en alles wat er bij kwam kijken maar ik heb daar eigelijk helemaal geen last van gehad en vond het heel leuk en prachtig wat er allemaal gebeurde in me lichaam alsof het even was afgesloten ik had zo veel vertrouwen in me lijf hoe kon ik dat niet hebben ik was een mens aan het maken best bijzonder dat een lichaam dat kan

Ik ben ook samen met een vrouw en 2 kinderen samen. Mijn vrouw heeft beide kinderen gedragen. Zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld om zwanger te worden. Ben ook erg angstig maar heb ook gewoon niet dat gevoel want andere vrouwen wel ervaren. Het voordeel vind ik bij ons dat onze dochters biologisch volle zusjes zijn. Ik zou je psycholoog hierover vertellen en met hem/haar onderzoeken wat je wil. Want je kunt ook tegen je angsten zeggen; wat is nou 9 maanden? Die kom je wel door! En je krijgt er iets prachtigs voor terug😃

Als het kon zou ik met alle liefde mn partner de kinderen laten dragen. Helaas kan dat niet aangezien mn partner een man is 😁. Maar die 'ervaring' is voor veel vrouwen echt geen roze wolk. Als je daar dan ook nog eens slecht tegen kan terwijl je vrouw dat wel kan zou ik voor die route gaan.

Als je er nu al zo tegenop ziet zou ik het niet doen en samen nogmaals van een zwangerschap genieten bij je vrouw. Misschien kan je wel voor een eicelpunctie gaan zodat ze jouw biologische kindje kan dragen? Het is ook even zwaar, maar minder dan dat je ook de terugplaatsing, zwangerschap en bevalling moet doen.

Wat een lastige keuze! Ik kan je geen advies geven hierin, maar ik wilde toch even het volgende delen 😊 Ik had ook altijd best wel veel last van mijn hormonen tijdens menstruaties. Denk hierbij aan down voelen, angstgevoelens en ocd gedachtes. Ik heb hier veel aan gewerkt met behulp van een psycholoog en acupunctuur (voor m’n hormonen). Dit was helemaal weg, voordat ik zwanger werd. Ik was best wel angstig dat dit terug zou komen tijdens de zwangerschap of dat mijn gevoeligheid zou leiden tot een postnatale depressie. Gelukkig is dit absoluut niet gebeurt en heb ik mij de hele zwangerschap mentaal goed gevoeld! 😊 Ook heb ik tijdens mijn zwangerschap nooit last gehad van hartkloppingen oid! Wel ‘gewoon’ de misselijkheid en af en toe wat duizelig met opstaan, maar niets waar ik ook echt weer angstig van werd. Je kunt natuurlijk nooit 100% zeker weten hoe je er vooraf op reageert, maar wat mij heel erg hielp was dat ik wist waar ik terecht kon mocht het wel gebeuren (POP Poli, acupunctuur, psycholoog, verloskundige). Wellicht helpt het als je een plannetje maakt met je psycholoog? Succes met je keuze! ❤️

Het lastige is.. ik heb vroeger wel altijd een draagwens gehad Dat is even weg geweest, weer terug gekomen En nu twijfel ik weer.. Ik zou willen dat het zo makkelijk gaat qua je angsten toespreken 😅 dat had me een hoop ellende gescheeld Helaas zit het bij mij dieper dan dat

Ik kan alleen mijn eigen ervaring omtrent zwangerschap delen. Ik heb 2 zwangerschappen gehad met veel bekkenpijn. Ik heb ze als heel erg pittig ervaren en heb me best eenzaam gevoeld voor maanden omdat ik zo aan huis gekluisterd was. Ondanks dat had ik het voor de wereld niet willen missen. Dat getrappel in je buik en ook de magie van de bevalling waarna ineens dat nieuwe leventje op je borst gelegd wordt. Dat gelukshormoon waarmee je overspoeld wordt na dat keiharde werken. Nou moet ik ook zeggen dat ik nu voor de 2e x een hele prettige kraamtijd mag ervaren, wat waarschijnlijk ook helpt met je beleving van het geheel. Succes met je keuze🩷

Dat is de ropa methode Onderschat het niet Het word door veel mensen als iets romantisch gezien maar ze bieden dat maar in een enkele kliniek in nederland aan + zoiets is niet geheel zonder risicos + je betaald dan je ivf pogingen etc zelf Dat vind ik het niet waard Het gaat mij ook niet zo zeer om het stukje dna

Stel nou dat je van tevoren zou weten dat je zwangerschap (en IVF proces) heel goed en gemakkelijk zou verlopen. Geen rare complicaties, geen HG, etc. Maar wel natuurlijk de dingen die er "gewoon" bij horen (hormonen, puncties, dikker worden, bevalling, etc). Zou je het dan 100% willen?

Ik moet de auto instappen dus ik breid mn reactie nog even uit. Als je antwoord niet volmondig "ja" is in the best case scenario, zou ik gewoon dankbaar gebruik maken van het feit dat je toevallig in de situatie zit dat je partner het kan overnemen. Als je antwoord wel volmondig "ja" is, dan zou ik (samen met een psycholoog/therapeut) gaan uitbreiden naar "waar ben ik precies bang voor? Hoe realistisch is het? Wat zou er moeten gebeuren wil ik echt spijt krijgen van deze beslissing? Hoe realistisch is dat? Etc."