Wel of geen 2e kindje?!..

Ik snap je dilemma en je twijfels. Heb dat ook altijd lastig gevonden. Heb nu een kleine van 18 maanden. Ook de dilemma met welke leeftijd er tussen is dan leuk. En het is al druk zat, moeten we het niet bij 1 houden. Maar ik denk dat ik wel graag een 2e zou willen. Ik denk dat je ook na moet denken over de praktische dingen maar als het kan, dan vooral naar je gevoel luisteren.

Ja vind het ineens zo lastig! Mijn gevoel die gaat echt alle kanten op dus dat werkt niet echt mee. En in die zin dus ook “tijdsdruk” omdat mijn partner sowieso niet nog een jaar wil wachten vanwege zijn leeftijd. Ik kan me niet voorstellen dat je uiteindelijk spijt krijgt maar het is geen kleine beslissing dus je moet er ook wel 100% achter staan maar heb je dat gevoel ook echt of zijn er altijd wel “twijfels”.. alles zal zich waarschijnlijk wel redden maar ik hoor van zoveel mensen om me heen dat een 2e erbij toch echt wel “tegenviel”..

Ja! Het zal je leven zo veel leuker maken nog een kindje er bij!! Vooral als ze samen gaan spelen, bizar gelukkig en trots gevoel! Als het financieel kan voor jullie zou ik het echt doen! 41 vind ik nog best jong hoor ;)

Ik denk dat het heel normaal is om je zorgen te maken over het verdelen van de aandacht. Mijn eerste is net 4 en tweede is nu net een half jaar en ik kan je zeggen; daar vind je echt je weg in! Je partner wilde eigenlijk na z'n 40e geen kindje meer, maar zegt er volledig voor te gaan als jouw wens er nog is. Hoe lief en vooral... hoe duidelijk. Als hij twijfels had, of het niet had gewild, had hij wel anders gezegd toch? 😊 het blijft altijd spannend om voor een kindje te gaan, omdat het je leven toch altijd zal veranderen. En verandering is nou eenmaal spannend! Daar ga je op voorhand geen duidelijkheid over krijgen, want het staat je nog te wachten. Niemand kan deze keuze voor jou/jullie maken. Ik denk vooral dat je er samen over moet praten en je gevoel moet volgen! (P.s. de liefde tussen broer en zus is echt ge-wel-dig om te zien🫣)

Wij hebben het bewust niet gedaan. Inmiddels is ze 5. Ik denk er nog steeds niet anders over. Mijn grootste angst is Inmiddels zelfs weer zwanger raken. Ik wil het echt bij een kind houden.

Ik wilde er altijd 1 en nu begin ik toch te twijfelen. Maar denk dat onze relatie het niet aan zou kunnen. Ik denk ook dat ik het uiteindelijk meer voor mijn zoontje zou doen, om hem een broertje of zusje te geven. Heel moeilijke keuze om te maken vind ik

In mijn ervaring gaat de tweede in alles veel makkelijker dan de eerste. De tweede draait overal zo in mee, je hebt al een ritme en je hoeft niet te wennen, de tweede is groot voordat je het weet. Maar het aller aller allerleukste is de interactie tussen de oudste en jongste. Nu zijn ze bijna 4 en anderhalf en ze spelen iedere dag zoooooveel met elkaar. Gierend van de slappe lach door het huis heen om monstertje te spelen. Samen in bad. De oudste gaat ‘s ochtends naar de jongste toe als ze wakker zijn waardoor wij nog ff kunnen blijven liggen. Een jongste wordt vanaf z’n geboorte geëntertaind en de oudste krijgt een speelmaatje dus je maakt het jezelf ook makkelijker als ouder. Persoonlijk lijkt het me voor een kind ook eenzaam om de enige te zijn. Niet alleen nu, maar ook als pa en ma oud en ziek worden of sterven. Honderd procent: ja ga ervoor!

Lastig hoor! Als het een tijdje duurt voor je zwanger raakt is er vaak dus ook weer tijd voor twijfel. Daarnaast was het bij mij ook wel zelfbescherming omdat het niet lukte, zou zoiets nog aan de hand kunnen zijn? Zelf zat ik midden in de ivf in de twijfel namelijk 😆

Bij twijfel zeker niet doen. Ik vind het hebben van 2 Kids niet te vegelijken met het hebben van 1 kind. Qua impact op je leven.

Kun je specifiekere voorbeelden noemen waar aan je dat merkt?

Wat bij mij hielp was 1) er met mensen over praten of in ieder geval je partner. Als ik het heb over dat het niet lukt om een 2e te krijgen schieten de tranen al in mijn ogen. Duidelijk signaal van hoe graag ik het wil. 2) ipv focussen op wat de eerste periode moeilijk wordt, kijken hoe je je gezin het liefst ziet over 5 of 10 jaar (dus na de moeilijke baby periode zeg maar). Als dat toch echt met 2 kindjes is, dan denk ik dat alle praktische bezwaren wel op te lossen zijn op 1 of andere manier.

Ja dit! Kijk echt naar hoe je je gezin op de lange termijn voor je ziet. Baby’s zijn groot voor je het weet namelijk!

Dit is echt heel persoonlijk voor iedereen. Ik heb namelijk nu na 4 jaar een tweede kindje en vind het echt niks voor stellen met de impact op je leven na het krijgen van je eerste kind. T gaat me nu ook 100x beter af.

Ik zou je beslissing niet te hard laten afhangen van praktische dingen zoals brengen naar 2 verschillende plekken enz. Dat is allemaal maar tijdelijk. Wij hebben net een tweede kindje en ik ga er gewoon van uit dat de babytijd kut is (en voorlopig valt het iets beter mee dan gedacht) en dat het makkelijker wordt als ze minder zorg nodig hebben. De oudste is 2.5, dichter op elkaar had het voor mij niet moeten zijn. Puur voor mezelf zou 1 kind misschien genoeg zijn geweest maar ik wilde niet dat mijn dochter enig kind zou zijn. Een speelmaatje lijkt me leuk binnenkort. Ik ben ook blij met mijn zus ondanks dat we heel verschillend zijn en in andere omstandigheden waarschijnlijk niet bevriend zouden zijn. En ook later als onze ouders ziek worden of sterven sta je er niet alleen voor.

Het is lastig om er een antwoord op te vinden omdat je het alleen zelf kunt bepalen. Maar wanneer je het eenmaal ervaart, kun je niet meer terug. Wij wilden graag twee kinderen, hun leeftijdsverschil is 3 jaar en 3 maanden. Handig dat de oudste al ietwat zelfstandiger is en nu hij naar school gaat, de jongste al uit die eerste babyfase. Samen spelen? Ah nee de jongste sloopt wat de oudste bouwt. De oudste trekt het liefst aan armen en tenen voor een reactie. Wij leren een nieuwe skills: die van scheidsrechter en uitsmijter. Toen de oudste naar school ging, zat de jongste in de fase van verlatingsangst en sliep niet, huilde veel. Onze wallen hadden een eigen postcode nodig. Vandaag zat man vast in de file, dus ga ik op de fiets naar de BSO, samen terug naar huis, om daarna lopend de jongste op te halen van een andere locatie. Ze zijn moe en dat heb ik geweten. Vind ik het pittig? Ja. Ben ik moe? Ja. Zit het wel eens tegen? Zeker. Maar wij wisten: we zijn niet van deze zorgfase. Daar moeten we even doorheen bijten (naast het genieten hoor. Hun knuffels, lieve woordjes, lachjes, goud waard). Spijt, nee nooit. Maar al haal je 1000 ervaringen op, je zult het samen moeten bepalen.

Hier ook best een poosje getwijfeld over een 2e. Maar vooral doordat de 1e best een pittige baby was. Wat uiteindelijk wel een beetje de doorslag heeft gegeven hier was dat ik het best sneu vond als we ergens naar een speeltuin of zo gingen, hij altijd alleen moest spelen (of met ons) ik miste echt een speelmaatje voor hem. Uiteindelijk is zijn zusje geboren toen hij 3,5 was en we zijn allemaal zo blij dat zij erbij is. Het leeftijdsverschil vinden we ook ideaal zo. Zoontje is al best zelfstandig, heeft de zwangerschap en geboorte ook best bewust meegemaakt en ook qua spullen konden we alles zo doorschuiven dus we hebben ook niets dubbel hoeven kopen.

Ons zoontje is al 1,5 jaar ziek, kan bijna niet naar de opvang want ziek. Slaapt erg slecht.. dat zorgt er ook voor dat ik denk, een tweede redden we niet

Ik vond/vind dat 1 kind gewoon mee leeft met jouw eigen leven. Met 2 draait alles om de kinderen. Er er altijd wel 1 van de 2 die iets moet. Maargoed, dit is heel persoonlijk en net hoe je je leven inricht en hoe oke je daar mee bent.

Deze twijfel is heel natuurlijk denk ik. Maar ik zei vanochtend nog tegen mijn man: 'je zal toch enig kind zijn', toen ik onze kindjes samen zag. En ze waren elkaar aan het irriteren, maar ze zijn zo heerlijk sámen. (en ik bedoel dit absoluut niet oordelend of beschuldigend. Het is gewoon letterlijk wat ik zei. Want wat zou onze dochter veel gemist hebben zonder haar broertje. Dat hadden wij met de extra aandacht echt niet kunnen bieden. Verder moet iedereen zijn eigen keuze en afweging maken. Ik wilde discussie over mijn opmerking maar even voor zijn ;) ). Ze hebben altijd een maatje. Wij hadden 2x een huilababy, baby's zijn de hel als je het mij vraagt. Wij hebben ook ontzettend getwijfeld na de eerste of we dat nog een keer aandurfden. Maar de jongste wordt over 6 weken 2 en wat is het alle ellende waard geweest. Wij hadden onze dochter nooit iets mooiers kunnen geven dan haar broertje.

Maar dit weet je natuurlijk nooit zeker van te voren. En puur om die reden zou ik nooit aan een kindje beginnen. Onze jongens spelen regelmatig leuk samen. Maar ik denk oprecht dat onze oudste een heel gelukkig enig kind had kunnen zijn. Hij heeft heel veel vriendjes en speelt daar 1000x liever mee dan met zijn broertje 🫣 Daarnaast ken ik heel veel volwassenen die heel slecht gaan met hun broer/zus. Het is dus geen gegeven. En om die reden zou ik nooit voor een tweede gaan. Ik zou voor een tweede (of derde of vierde) gaan omdat je zelf die wens hebt. Maar niet omdat het zielig is voor het potentieel enig kind.