Hoe 'kijk jij terug' op een miskraam die al wat langer geleden is?

Ik heb een zoon van 10 jaar. 2 jaar terug begonnen we voor een tweede. 1,5 jaar terug was het raak. En inderdaad net als bij jou, eerst hartje zien kloppen met 7 weken en met de termijnecho te horen gekregen dat het hartje vlak na die eerste echo was gestopt. Ik was kapot, heel verdrietig, hele zware miskraam waarmee ik in het ziekenhuis belandde en een maand moest herstellen. Dit gaf wel de tijd om te rouwen. Ook wel met de gedachtegang dat er iets niet goed was met het vruchtje, maar verdrietig om de toekomst die niet zo zou zijn als bedacht. Tijdens de zwangerschap een bod gedaan op een grotere woning en die ook gekregen, en net nadat we getekend hadden en niet meer terug konden hoorden we dat het een miskraam was. Dit huis en de miskraam zijn daardoor lang met elkaar verbonden geweest in mijn gedachten. Inmiddels zijn we 1,5 jaar verder, ben ik 12 weken zwanger en heeft de miskraam wel echt een plekje gekregen. Het is onderdeel van ons levensverhaal. Ik heb wel gezegd, dat kindje noemden we Spruit, zo gaan we dit kindje niet noemen. Dus die heet Puk. De werknaam tijdens de zwangerschap zeg maar, uiteraard niet de uiteindelijke naam. Ik vind het bijzonder dat de verloskundige je corrigeerde op kindje. Ik denk dat ze het goed bedoelde, in de hoop dat het troostend zou zijn. Maar ik noem het ook een kindje.

Ik hou het heel bewust wel op vruchtje, om een stukje afstand te bewaren maar ook omdat ik het eigenlijk wel een mooi woord vond. Het is iets dat groeide maar niet "echt een hele baby" (aanhalingstekens omdat dat voor mij zo voelt. Als het voor jou anders voelt dan geldt dat zinnetje natuurlijk niet!). Een vruchtje past daar mooi bij en klinkt nog een soort van lief. Ik heb ook de mazzel gehad dat mijn mijn miskramen redelijk vroeg waren en alleen voor de zwangerschap voor mijn oudste kindje waren. Ik heb wel wat hulp gehad bij het verwerken, gesprekken bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Het klinkt nu misschien heel knullig maar inmiddels is het een soort van feit in mijn leven geworden. Net als dat hele belangrijke tentamen dat ik niet gehaald had en het overlijden van mijn oma. Diep verdriet en pijn toen het gebeurde maar nu voel ik me er grotendeels rustig bij. Soms natuurlijk nog de "wat als" vraag maar ook dankbaarheid dat ik mijn zoontjes heb. Alle andere vruchtjes waren een ander kindje geweest en dan had ik nooit gekend wat (en wie!) ik nu heb. Dit was mijn spreekbeurt haha

Dankjulliewel voor jullie openheid en het delen van jullie verhalen. Ik denk inderdaad ook dat mijn verloskundige probeerde me met wat meer afstand naar het 'kindje' te laten kijken, met de juiste intenties. :) En ik vind het mooi om te lezen dat je het als feit in je leven beschouwt, volgens mij is dat namelijk precies hoe ik het nu ervaar, maar kon het nog niet zo juist verwoorden. Dank!

Wat bijzonder dat je dit deelt, ik herken er veel in. Bij mij werd met 9,5 week ontdekt dat het hartje net gestopt was. Dat maakte het in het begin extra moeilijk, omdat het op de echo goed ontwikkeld leek. We hebben daarna twee weken gewacht, toen medicatie gekregen, en die week was echt zwaar. Uiteindelijk verloor ik het vruchtje en heb ik het mentaal ook best zwaar gehad. Het was vóór mijn eerste kindje, en omdat het even duurde voordat ik weer helemaal “schoon” was en verder kon, voelde het soms alsof ik in een soort tussenfase zat. Gelukkig raakte ik daarna snel weer zwanger, en nu mijn zoontje er is (hij is inmiddels 1,5) denk ik vaak: zo had het moeten zijn, anders was hij er niet geweest. Toch denk ik nog geregeld terug, want voor mij wás het ook echt een kindje. Twee maanden geleden had ik nog een vroege miskraam, dat was minder heftig fysiek, maar het blijft toch iets wat je bij je draagt. De angst tijdens een zwangerschap, vooral in het eerste trimester, vind ik daardoor nog steeds best zwaar❤️

Ik heb ook een miskraam tussen de oudste en de jongste gehad, een vroege, al voor de eerste echo. Ik vind het heel raar, en naar, dat jouw verloskundige je corrigeerde naar ‘vruchtje’ 🙁 Maar hoe je het ook noemt, het is een kindje dat er niet is gekomen. Ik denk zelf ook vaak aan dit kindje, hij/zij hoort er wel echt bij, het was een leven dat we samen gemaakt hebben. Mijn partner denkt er ook zo over gelukkig. Met enige regelmaat benoemen we het even. We hebben het geen naam gegeven, we noemen het ‘de miskraam’, wat dus eigenlijk geen recht doet aan hoe we ons ertoe verhouden, dus ik ga hier wel over nadenken nu 🧐 Op een bepaalde manier is dit ‘kindje’ in ons hoofd dus wel onderdeel van ons gezin. Ik denk dat ik ooit een kleine tatoeage laat zetten met de geboortebloemen van de kinderen, en dat ‘de miskraam’ daar ook een plekje in krijgt.

Dankjewel voor het delen van je verhaal. Mijn partner is heel nuchter en is denk ik, oprecht, alweer vergeten dat we een miskraam hebben gehad. Voor mij voelt dit stukje geschiedenis dus echt als iets dat ik alleen met me meedraag. Ik draag nu een kettinkje met de beginletters van mijn twee kinderen, en er hangt 'voor de sier' ook een klein diamantje bij. In mijn hoofd heb ik dat diamantje symbool gemaakt voor dat andere kindje, dat er niet is gekomen. Dat voelt toch wel goed, ofzo.

Mijn eerste zwangerschap was een miskraam (januari 2022). Daarna 2 goede zwangerschappen gehad. Het heeft wel echt sporen achtergelaten... zo was ik bij beide zwangerschappen heel behouden met blij zijn tot zeker de 13 weken echo. Daarnaast heb ik sommige mensen wel anders leren kennen. Zo was de nieuwe man van m'n schoonmoeder (zij wisten het nog voor het een miskraam werd) écht een botte lul met bepaalde opmerkingen, dat hou ik toch (onbewust) in m'n achterhoofd. Buiten dat herken ik me wel in YayaB. Het is nu inderdaad een feit. Ik kan er heel makkelijk over praten en vind ook belangrijk dat erover gesproken wordt.

Mooi topic. Kan misschien anderen ook mensen helpen die er middenin zitten. Ik heb 1 kindje verloren met 16 weken en 3 miskramen gehad daarna. De miskramen voelen bij mij (zoals iemand het "goed" omschreef voor mij) ook een soort van als een "feit". Het waren vroege miskramen, rond de 6 weken. Ik vond het vooral moeilijk op het moment zelfs, gaat het ooooooit wel lukken. Maar nu heb ik er geen last van. Ik denk er wel nog regelmatig aan. Het hoort er "gewoon" bij. Ik noem het ook eigenlijk altijd miskramen (niet kindje, vruchtje oid). Behalve ons zoontje die helaas met 16 weken geboren werd. Dat is wel "ons kindje" en dit weten de andere kinderen ook. We staan stil bij zn geboortedag etc. Dat voelt heel anders dan de miskramen voor ons. Gelukkig ook gezegend met 2 gezonde kinderen en nog 1 op komst.

Hier een zwaar verminderde vruchtbaarheid en zwanger worden was geen gegeven. Na een medisch traject helaas een missed abortion bij 8 weken en als klap op de vuurpijl 2 weken later een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gevonden. Dus in een keer 2 'kindjes' kwijt. Wat het erg moeilijk maakte was dat het ontdekken van de buitenbaarmoederlijke meteen zorgde voor spoed: operatie of chemo. Het voelde net alsof dat 'kindje' niet werd geëerd maar alleen werd gezien als levensbedreigend voor mij. Theoretisch was dat het ook, maar bij de missed abortion wordt er meer ruimte gemaakt voor het verlies. De 3 maanden niet zwanger mogen worden hakten er heel zwaar in. Ik heb bij een medisch maatschappelijk werkster gelopen. Gelukkig werd ik na een half jaar weer zwanger en heb ik een heerlijke dochter van bijna 13 weken. Zij was er dus niet geweest als de twee eerdere kindjes er waren geweest. Ik heb een prachtige ketting voor ze gekocht en een lampionnetje te water laten gaan in het buitenland. Mijn moeder heeft een ketting met een zilveren boekje met hun uitgerekende datum en hele mooie tekst laten maken. Al deze dingen hebben geholpen en ik heb er nog wel pijn van, maar ik ga wel weer door met het leven.

Dankjewel voor het delen van je verhaal, en gefeliciteerd met je huidige zwangerschap! Oef, wat verdrietig, een kindje verliezen bij 16 weken. Ik vind dat ook echt wezenlijk verschillen van een vroege miskraam. Fijn dat jullie zijn korte bestaan levend houden. Ik had, realiseer ik me, wel echt de 'mazzel' dat ik ten tijde van de miskraam al een kindje had rondlopen. Ik heb me niet echt zorgen hoeven maken over of ik überhaupt wel mama zou worden. Terwijl, als mensen me dat destijds zeiden ("je weet tenminste dat je wel gezonde kindjes kan maken", "je hebt er gelukkig al een"), ik hen in mijn hoofd een paar keer flink verrot had gescholden. 🙈

Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam. Omdat ik hoorde dat dit vaker voorkomt bij vrouwen dacht ik dat ik dus gewoon maar ‘even slikken en weer doorgaan’. Tweede zwangerschap was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met gescheurde eileider. Heftige spoedoperatie ondergaan. Ook daarna dacht ik ‘maar ik leef nog, en door’.. Daarna kwam de klap. 2x een zwangerschap en geen kindje. Ik zag achteraf pas dat ik niets verwekt had. Heb daarna ook miskraambegeleiding gevolgd, om te kunnen rouwen om wat niet is geweest/gekomen. En daarna nog veel meer psychische hulp nodig gehad door de bijna dood ervaring. Derde zwangerschap heel stressvol en angstig ervaren. Heeft echt nog z’n naweeën gehad. Pas vanaf 20 weken wat meer kunnen genieten. Laatste zwangerschap heel fijn ervaren.

Ik heb een dochter uit oktober 2021. Ik heb in september 2024 een miskraam gehad bij 8 weken. En in december 2024 weer zwanger. Inmiddels in augustus 2025 bevallen van onze 2de dochter. Heel af en toe denk ik er nog wel eens aan en ik zie het ook gewoon als "kindje" en niet vruchtje. Ook omdat ik het hartje heb zien kloppen. Maar ik heb het er verder niet moeilijk mee. Ik heb echt zoiets van het had niet zo mogen zijn en er is een reden waarom dit kindje niet op de wereld kon komen. Ik vind het trouwens wel bijzonder dat je verloskundige je corrigeerde. Mijn verloskundige noemde het ook gewoon een kindje en ik vond dat erg fijn dus ik snap je dat vervelend vond.

Ik heb 2 dochters van 5 en 7 jaar en een zoon van 5 maanden. In 1 jaar tijd heb ik vanaf november 2024 3 miskramen gehad en 1 missed abortion. Ik vond vooral de laatste missed abortion heel heftig want na 3 spontane miskramen leek het toen goed te gaan, 2 goed echo’s en slechte bij 11+4. Voor mij waren het toch al soort van kindjes in mijn hoofd. Ik vind vruchtje zelf vreselijk. Ik moet zeggen hoe meer miskramen hoe lastiger het verwerken werd en dus helemaal de laatste. Maar nu is het goed! We hebben een gezonde zoon. Ik ben nog steeds wel eens nieuwsgierig wat de geslachten waren van de miskramen, al was onze zoon er dan natuurlijk niet geweest. Maar ik heb ook niet het gevoel dat ik 7 kinderen heb haha Heb een ketting met de geboorte bloemen van mijn 3 kinderen en aan de achterkant 4 kleine sterretjes voor de miskramen.

Wat vervelend hoe je gecorrigeerd bent door de vk. Dat lijkt mij heel pijnlijk om te horen! En ik vind ook, dat al het hartje klopt, het gewoon een kindje is! Heel naar dat je dat hebt moeten meemaken. Ik heb enkel een biochemische zwangerschap meegemaakt, dus ik werd “ongesteld” nog voor de eerste echo, maar wel gewoon dagen lang positief getest. Voelde ook aan alles dat ik zwanger was. En zelfs dat, doet mij nog pijn. Laat staan wat jij meegemaakt hebt! Je gevoel mag er zijn, het was jou kindje die je helaas hebt verloren 😢

Wat een open verhalen hier zeg. Mooie vraag ts. Hier een miskraam gehad tussen de 1e en 2e (nu zwanger van nr.3). Ik was heel dankbaar dat ik al een kindje had, want dan kun je alsnog meedoen aan alle gesprekken over zwanger, bevalling etc! Wel heb ik weinig tijd voor mezelf genomen. Een volgende keer zou ik dat hoe dan ook anders doen. Wij hadden een miskraam op dezelfde dag dat we in de ochtend nog een kloppend hartje hebben gezien (7wk). Echo vanwege bloedverlies en dat betekende dus toch wel een miskraam. Na de echo taart gegeten, en toen in de avond toch het vruchtje (ja zo noem ik het) verloren. Wel foto's van gemaakt, daarna toch door toilet. De nasleep duurde 3 maanden. 3 maanden elke keer die confrontatie op het toilet (bloedde nog steeds, of roze slijm). Dat vond ik heel heftig, mijn man had dat namelijk niet, die dagelijkse confrontatie. Gelukkig daarna net als de andere keren in 1 keer weer zwanger geworden en zou onze lieve zoon er niet zijn als het geen miskraam was geworden. En ik kan hem echt niet missen 🥰🥰. Als iemand in mijn omgeving een mk heeft, dan doet het me wel weer even, maar verder niet meer. We hebben het zo goed ❤️

Ben nu voor de vierde keer zwanger. De eerste zwangerschap was een missed abortion en daar ben ik echt wel langere tijd verdrietig door geweest. Niet continu, maar met vlagen. Was wel echt een rouwproces, heb ook een brief geschreven aan dat ongeboren kindje om het af te sluiten en we hadden destijds ook een "werknaam" voor ons toekomstige kleintje en dat is de tweede naam van onze dochter geworden. De derde zwangerschap was een vroege miskraam en vond ik een stuk minder heftig. Inmiddels 30 weken zwanger van ons tweede kindje. Dat voelt ook echt wel zo. Dat we een gezond meisje kregen na de eerste miskraam, zorgde er wel voor dat ik weer durfde te geloven, maar een onbezorgde zwangerschap zit/ zat er niet meer in. Een enkele keer schiet ik nog vol als men vraagt naar de hoeveelste zwangerschap dit is. Maar dat zullen ook de hormonen zijn. Ik heb de miskramen een een plekje kunnen geven.

Ik heb in 2021, met mijn eerste zwangerschap, een miskraam gehad. Het was mijn 5e IUI na 2,5 jaar proberen zwanger te raken. Daardoor kreeg ik al vroeg een echo en leek er al iets niet goed. HCG ging ook niet goed, het bleef wel stijgen, maar niet verdubbelen per 2 dagen. Na 2,5 week echo's en testen bleek dat het vruchtje nooit goed was gaan groeien, maar dat het lege vruchtzakje wel doorgroeide. Ik vond het destijds echt heel zwaar. Aan de ene kant was de positieve test zo euforisch geweest, waar we zo lang op gewacht hadden en met het fertiliteitstraject naartoe gewerkt hadden. Het was echt rouwen om die euforie die ineens onder mijn voeten vandaan getrokken werd. Aan de andere kant had ik dus geen vruchtje. Er was geen hartslag, geen embryo. Dat maakte het rouwen juist ook heel lastig omdat het iets heel ontastbaars was. Met mijn volgende twee zwangerschappen (ik heb nu twee gezonde kindjes) vond ik het eerste trimester ook slopend en vol onzekerheid. Ik durfde beide keren ook niet heel blij te zijn tot het 2e trimester, voor het geval het weet mis ging. Ik ben nu zwanger van onze derde en ik vond het deze keer dragelijker. Toch een soort (wellicht misplaatste) zelfverzekerdheid dat het nu vaker goed dan fout is gegaan. Ik denk er nu eerlijk gezegd niet zo heel vaak meer aan, gelukkig, alleen in context als dit waar ik mijn ervaring deel. In dat opzicht voelt het in mijn specifieke situatie ook niet als een kindje dat ik heb verloren. Destijds voelde het meer als een toekomstbeeld dat ik verloor, maar dat is ons daarna alsnog gegund en dat heeft voor mij de meeste wonden wel geheeld, hoe gek dat ook klinkt.

Mijn miskraam was eind 2022, januari 2025 ben ik van een dochtertje bevallen. Ik had het best moeilijk met die miskraam, vooral ook de situatie er omheen ("papa" wilde het niet, drong aan op abortus en ik koos mijn kindje. Voelde dus erg of ik voor mijn kindje moest vechten, het moest beschermen en het toch verloor). Ik heb een armbandje gekocht wat lang mijn houvast is geweest en vond het lang lastig om kindjes te zien van de leeftijd die mijn kindje gehad kon hebben. Nu, zoveel jaar later en met een eigen kindje ks het gevoel steeds minder. Soms denk ik er nog wel eens aan terug, maar niet echt met het gevoel van rouw of gemis. Meer de gedachte dat alles anders was geweest en ik mijn huidige dochter noet had gehad, maar een ander en ouder kindje.

Ik vond mijn miskramen heel heftig. Het voelde echt al als ons kindje, ongeacht het aantal weken. Mensen stellen vragen die veel pijn doen, ook al bedoelen ze het zo goed. Dat vond ik ook erg ingewikkeld. Ik heb 3 waxinelicht houders met de buiknamen en uitgerekende data erop besteld zodat ik een kaarsje voor ze kan branden. Daarna een zoon gekregen. En nog een miskraam. Dat voelt wel echt anders maar alle trauma's en gevoelens en angsten waren gelijk weer terug. Ik heb nu een ketting laten maken met alle voorletters, die draag ik aan de achterkant en op de voorkant de letter van onze zoon. Ik zeg niet dat ik 5 kinderen heb maar wel dat het mijn 6e zwangerschap is. Dat is en blijft zo voor mij. Een zwangerschap word nooit meer zorgeloos, het is meer angst dan genieten, maar als de kleine er is komt alles wel weer goed :)

Ik heb ook tussen de eerste en tweede een miskraam meegemaakt. Ook net als bij jou eerst een kloppend hartje en met 10 weken erachter gekomen dat het niet goed was. Ik vond het toen vooral naar dat er al die tijd al een dood kindje in mijn buik zat. Ondanks dat ik erg verdrietig was, was er weinig tijd om te rouwen omdat een paar dagen later onze verbouwing startte. Soms kom ik de echo nog wel eens tegen. Ik denk dan weer terug aan hoe onsympathiek de assistente was van de vk over waarom ik mijn man (in coronatijd) mee had genomen naar de afspraak. Zij had niet door dat ik daar zat vanwege bloedverlies en wachtend op een spannende echo. Maar ook die stomme opmerkingen van mensen 'je kan tenminste zwanger worden of het was nog niet veel'. Ik vind het fijn dat ik de echo bewaard heb en ik heb als herinnering een extra steentje aan mijn "mama" ketting. Want ook al was het nog maar een ini mini vruchtje, voor mij was het al een kindje.