Podcast Docs - Het geboorteprotocol

Interessant. Ik zal de podcast luisteren, daarna kom ik erop terug

Heb de podcast niet geluisterd verder, maar ik lees ook veel positieve verhalen over medisch ingrijpen. Daarnaast heb ik een aantal vriendinnen die het als fijn hebben ervaren.

Hoi, Heb de podcast geluisterd en vind het erg interessant. Ik ben bij mijn 1e kindje ingeleid met 37 weken omdat hij zo groot was. Ik was met 36 weken met verlof gegaan. Vervolgens had ik ontzettende nesteldrang en heb ik mezelf helemaal over de kop gewerkt om het huis spik en span te krijgen. Met een hoge bloeddruk en gigantische voeten van het vocht wat ik vasthield tot gevolg. Met 36,5 weken overleed mijn schoonvader. Mijn man is enigst kind en alles rondom het sterven en overlijden kwam op onze schouders terecht. Op maandag is mijn schoonvader overleden en op donderdag werd ik ingeleid. In de tussentijd zijn we ontzettend druk geweest met de uitvaartondernemer en het maken en versturen van de rouwkaarten. Het bedenken van een toespraak en alle beslissingen rondom de uitvaart die je moet nemen. Toen ik op donderdag in het ziekenhuis kwam zat ik nog helemaal in de stressmodus. Ik kreeg eerst een balloncatheter om de baarmoedermond te primen. Op vrijdag kreeg ik medicatie om de ontsluiting verder te laten vorderen. Op zaterdag werden mijn vliezen gebroken en werd er gestart met weeën opwekkers. Het ging mij allemaal veel te snel en ik voelde heel erg de drang om eerst mentaal tot rust te komen. In het ziekenhuis leek het ze allemaal niet snel genoeg te gaan, er werden ook steeds opmerkingen gemaakt dat het nog niet echt opschoot. De weeën opwekkers werden elk half uur opgehoogd. Het 1e uur gebeurde er niet veel, maar hierna heb ik voor mijn gevoel een milde weeënstorm gehad. Ik had haast geen ruimte om tussen de weeën door bij te komen. Ik heb 7 uur lang die heftige weeën gehad die zich met name als rugweeën voordeden. Ik vond de ECG banden om mijn buik ook heel onprettig zitten. Toen ik eenmaal mocht persen, leek het alsof ik helemaal geen weeën meer had. De verloskundige en verloskundige zeiden steeds. Oké nu persen, je hebt een wee. De persfase ging vrij makkelijk, maar voelde toch gek zonder persdrang. Uiteindelijk kwam hij er na 35 minuten persen vrij makkelijk uit. Nadat mijn zoon geboren was, bleef ik bloeden. Totaal 3 liter verloren. Hier heb ik op de OK waar ze de bloeding hebben gestopt een bloedtransfusie gekregen. Ik kijk enerzijds best positief terug op mijn bevalling, maar zou het bij de 2e graag anders willen. Ben nu 13 weken zwanger. Vanwege het ruime bloedverlies moet ik in het ziekenhuis bevallen. De hematoloog heeft ook een behandelplan met medicatie opgesteld voor tijdens de bevalling. Zelf zou ik het allerliefste thuis en zo natuurlijk mogelijk willen bevallen. Ik weet dat dit vanwege het bloedverlies niet veilig is, dus kan ik me vinden in het advies voor het ziekenhuis. Maar verder wil ik eigenlijk zo min mogelijk interventies. Het liefst beval ik poliklinisch met mijn eigen verloskundige. Zonder verdere toeters en bellen. Ze zijn nu aan het overleggen wat mogelijk is. Ik ben nu wel veel bewuster van het feit dat ik zelf invloed heb in de voorgestelde behandelwijze. Ik wil geen weeën opwekkers. Ik wil geen ECG banden om m'n buik. Ik heb zoveel vertrouwen in mijn lijf dat ik dit gewoon kan.. Ik hoop echt dat ze me tegemoet willen komen in mijn wensen.

Ik heb het geluisterd. Mijn ervaring is dat als je jezelf goed ingelezen hebt, dat je een negatieve ervaring heel goed kan voorkomen. Bij mij is een knip aangeboden omdat op het laatste moment zou blijken dat mijn mini baby een super grote baby zou zijn. Gelukkig heb ik nee gezegd op de knip en bleek mijn baby inderdaad mini te zijn (net zoals de voorgaande 9 maanden al was vastgesteld door de VK en mijn eigen gevoel). Ook kreeg ik door een complicatie geen ruggenprik, wel kon ik een morfinepompje krijgen. Doordat ik vooraf aan de bevalling al naar een voorlichtingsbijeenkomst over het bevallen in het ziekenhuis was geweest, kon ik op een heldere manier mijn keuzes maken tijdens het bevallen m.b.t. de pijnstilling. De podcast vond ik erg goed en liet duidelijk een serieus probleem zien. Toch kan je als barende vrouw wél invloed hebben op je bevalling als je jezelf goed hebt ingelezen op mogelijke ingrepen.

Ik heb niet geluisterd naar de podcast maar als er bij mij niet medisch was ingegrepen had ik geen levend kind gehad. Ik had een spoedkeizersnede onder algehele narcose (nav. slecht ctg) dus ik weet hoe rot het voelt als anders loopt. Mijn initiële wens was een badbevalling thuis. Maarja, soms lopen dingen anders ten behoeve van je kindje. Je raakt dan gevoelsmatig de controle kwijt. In sommige situaties kun je die met hulp misschien weer terug te pakken. Soms kun je echt niet anders dan alles over je heen laten komen. (Zoals bij mij het geval was.) In alle gevallen is vertrouwen in het medische team wat naast je staat denk ik heel erg belangrijk. Ik denk persoonlijk dat dat misschien wel één van de grootste invloeden is op het wel of niet overhouden van een trauma aan de bevalling.