Preventieve cerclage werd toch een noodcerclage, ervaringen gezocht

Ik ben met 21 weken bij mijn zoontje er achter gekomen dat ik een slappe baarmoederhals had. Inwendig was mijn baarmoedermond compleet geopend en had ik 3mm gesloten stuk over. Omdat het toch al mis was, wou een arts wel een risico wagen in een cerclage plaatsen. Ik ben uiteindelijk met 35 weken bevallen van een gezonde zoontje. Ik moest wel, ondanks niet bewezen, bedrust houden. Dagelijks progesteron slikken en wekelijkse progesteron injecties krijgen. Mijn vliezen zijn uiteindelijk met 34+6 gebroken Omdat ik de bedrust zat was en die dag gewoon wat vaker in huis liep en ging zitten ipv liggen.

Beetje het verhaal van mijn mama, alleen moest zij toen haar hele zwangerschap die bedrust in het ziekenhuis houden, ging haar gynecoloog met verlof, sruurden ze haar door naar een ander ziekenhuis waar ze niet akkoord gingen met de bedrust en is ze met 31 weken hierdoor bevallen. Ts, ik zou bedrust eens bespreken!

Ik heb afgelopen jaar met 17 weken een noodcerclage gehad. Uiteindelijk is met een dikke 38 weken mijn kindje gehaald. De artsen zeiden dat alles gewoon mocht en kon met de cerclage, maar traplopen en tillen beperken. Ik heb zelf ook extreem rustig aan gedaan (vroeggeboorte in voorgeschiedenis dus de schrik zat er diep in), veel liggen en zitten. Pas vanaf 34 weken durfde ik wat blokjes om te lopen buiten. Heel veel sterkte en succes, mocht je een privé berichtje willen sturen, mag dit altijd! 🤍

Vorig jaar met 19+1wk een noodcerclage gekregen ivm verkorte baarmoederhals van +/- 1cm. Ik gebruikte al preventief progesteron en had regelmatig controles waarbij de bmh opgemeten werd. Een week voordat we erachter kwamen dat het opnieuw verkort was, was de bmh nog 3,5cm. De cerclage is uiteindelijk pas bij 36wk verwijderd en ons meisje is met 40+2 geboren. Hier heeft de noodcerclage dus heel goed gewerkt gelukkig! Als we de 20wk echo een week later hadden gehad, was er een grote kans dat we opnieuw ons kindje waren verloren.

Overigens moest ik zelf per direct stoppen met werken van de artsen. Hoefde geen bedrust te houden, maar wel heel rustig aandoen. Vooral naar mijn lichaam luisteren. Tot de 24 weken durfde ik bijna niets. Dus toen wel echt veel op de bank doorgebracht. Stapje voor stapje kwam er meer vertrouwen en durfde ik weer wat wandelingetjes te maken bijv. Maar het belangrijkste is om naar je lichaam en haar grenzen te luisteren.

Wat fijn dat die arts toch die poging heeft gedaan en dat de noodcerclage tot week 35 is blijven zitten en dat je uiteindelijk een gezonde zoon hebt gekregen. Bij mijn vorige zwangerschap hebben ze lang getwijfeld en mij uiteindelijk alleen met progesteron naar huis gestuurd, terwijl mijn vliezen al gezakt waren. Ik had toen al het gevoel dat ik het niet zou halen, maar een noodcerclage kwam er helaas niet. Hoewel de gynaecoloog nu heeft aangegeven dat ik mijn dagelijkse leven mag oppakken, durf ik dat niet. Als ik dit zo lees, lijkt bedrust toch wel geholpen te hebben. Ik hoop zelf ook minimaal de 28 weken te halen met bedrust, maar ik heb nog minimaal zo’n 13 weken te gaan. Ik vind het nog zo’n lange weg.

Jammer dat het andere ziekenhuis daar destijds niet in mee is gegaan en dat ze daardoor met 31 weken is bevallen. Ik vind het opvallend hoe verschillend het beleid van ziekenhuizen hierin kan zijn. Tegenwoordig adviseren ze geen bedrust meer, maar ik kies er zelf bewust voor om bedrust te houden. Ik wil alles op alles zetten om hopelijk minimaal de 28 weken te halen.

Wat fijn om te lezen dat de noodcerclage het tot het einde heeft gehouden en dat je kindje uiteindelijk met 38 weken is gehaald. Dit geeft echt een beetje hoop. De schrik zit er bij mij ook goed in. Ondanks het advies om mijn dagelijkse leven op te pakken, houd ik nu toch al een week bedrust. Ik hoop dat ik het op deze manier minimaal tot week 28 kan redden. Dank je wel voor het delen en voor je lieve woorden. 🤍

Jeetje, wat een schrik inderdaad. Bij jou is het dus ook binnen zo’n korte tijd zó extreem verkort. Wat ontzettend fijn dat de noodcerclage uiteindelijk zo goed heeft gewerkt en dat jullie meisje met 40+2 is geboren. Dit geeft echt hoop. Ook heftig om te lezen dat als de 20-weken-echo een week later was geweest, jullie het waarschijnlijk niet hadden gered. Ik was zelf ook al begonnen met progesteron, de hele zwangerschap omdat het een IVF-baby is, maar ondanks dat gebruik is het bij mij binnen een week ook zo extreem verkort. Ik snap volledig dat de schrik er bij jou zo goed in zat dat je ondanks het advies tot week 24 bijna niks durfde. Dat herken ik heel erg. Ik houd nu ook volledig bedrust en hoop dat ik hiermee minimaal de 28 weken kan halen. Dank je wel voor het delen en je tips.

Ik ben op eigen initiatief naar België gegaan, in NL werd door elk ziekenhuis afgewezen omdat de kans dat het goed zou gaan heel minimaal was. Uiteindelijk blijft jouw situatie vele malen beter dan die van mij toendertijd. Ik had de rest van de zwangerschap nog steeds uitpuilende vruchtzak en 3mm gesloten baarmoedermond. Als je gewoon rustig aan doet, in elk geval wel pelvic rust neemt, zomin mogelijk belasten heb ik alle vertrouwen in jouw zwangerschap. Er bestaat een cerclage FB groep misschien kun je daar lid van worden, daar ben ik zelf echt toen erg blij mee geweest

Ik hoop het ook voor je! Er zijn gelukkig echt goede kansen. Probeer wel iets in beweging te blijven (dwz, naar de keuken lopen om zelf drinken te pakken bijv). Of iig niet de hele dag op bed / bank, maar ook even aan tafel zitten. Puur vanwege de kans op trombose. Dat wil je ook echt niet. Veel sterkte in deze spannende tijd!

Wat goed van je dat je uiteindelijk naar België bent gegaan. Ik hoor inderdaad veel positieve verhalen over zowel België als Duitsland. In mijn vorige zwangerschap heb ik achteraf spijt gehad dat ik die stap niet heb gezet, zeker omdat ik toen alleen met progesteron naar huis ben gestuurd. Ik herken wat je schrijft. Bij mij lijkt het misschien anders, maar helaas gaat het bij mij erg snel. Daardoor voelt het onzeker of ik het ga redden tot minimaal week 24. In mijn vorige zwangerschap had ik eerst 1,5–2 cm en waren mijn vliezen al naar beneden gezakt. Ik werd toen alleen met progesteron naar huis gestuurd en binnen 48 uur verloor ik mijn slijmprop, was mijn baarmoederhals nog maar 0,5 cm, waren de vliezen naar buiten uitgepuild en begonnen de harde buiken. Dit keer is het opnieuw snel gegaan: binnen een week (mogelijk zelfs korter) van 3,9 cm naar 2–2,5 cm en flink open. Met een (nood)cerclage had ik tot nu toe geen ervaring, maar ik ga mijn uiterste best doen om het zo rustig mogelijk aan te doen 🤍 Dank je wel voor de tip over de Facebookgroep, ik ben direct lid geworden.

Dank je wel, lief van je! Aan tafel zitten lukt mij op dit moment nog niet vanwege de pijn van de cerclage. Zodra dat wel gaat, ga ik het zeker proberen. Voor nu sta ik alleen even op voor de wc, tandenpoetsen en dergelijke.