Mama is op

Vind dit wel heftig. Zou contact opnemen met HA. Volgens mij heb je postnatale depressie.

Is hartstikke normaal...

Is het normaal om te denken waarom je aan je baby bent begonnen?

Jahoor heb ik ook welleens gedacht bij mijn eerste kindje. Ik heb nooit postnatale depressie gehad. Maar wel veel gedachtes zoals dit.

Herkenbaar dat je soms denkt of je dit wel aan kan en dat je het anders voor je had gezien. Mijn mannetje is nu 6,5 week en ik had een lange/heftige bevalling en hij had een slechte start. Hier heerst vanaf dag 1 al veel onrust. Het enige wat ik tegen je kan zeggen is dat je echt niet de enige bent die het anders had verwacht. Als je al sinds het begin veel onrust heerst en hier geen einde aan lijkt te komen dan breekt dat je mentaal op. Houden van je baby en alles voor hem doen is anders dan het moeilijk hebben met de situatie en omstandigheden. omstandigheden. Niemand zet op social media dat die het zwaar heeft met de baby. Dus je ziet bijna enkel blije babys en moeder die het makkelijk af gaat. De moeder die een hele dag met een huilende baby zit en het huis niet uitkomt laat weinig van zich zien wat een vertekend beeld geeft.

Heb je nog wel plezier in de dingen die je eerder ook blij maakten? Zolang dat wel het geval is en je over het algemeen nog wel lekker in je vel zit denk ik dat het normaal is. Het is ook nogal wat ineens zo'n kleintje om voor te zorgen. Hartstikke mooi maar af en toe loodzwaar. Zeker met een lastigere start.

Heel herkenbaar! Deze gedachten heb ik ook gehad toen mijn meisje 4 weken oud was. Je leven staat op z'n kop en inderdaad wat hiervoor ook gezegd is, deze verhalen zie je nergens terug komen. Zou wel aanraden om dit bij iemand ook kenbaar te maken zodat je erover kunt praten. Alleen het benoemen gaf mij al opluchting en kon het meer relativeren. Gelukkig merk ik nu ze bijna 10 weken is dat het meeste makkelijker wordt. Het heeft tijd nodig om aan dit nieuwe leven te wennen en dat is volkomen terecht.

Heel herkenbaar! In de laatste fase van de zwangerschap soms al tranen gelaten omdat de periode van ons tweetjes over is.. En nu soms ook met vlagen. Ik mis vooral ons tweeën omdat het 24/7 zorgen is en de momentjes samen met partner vaak gehaast zijn of gaan maar gauw slapen, omdat de kleine zich zal melden.

Hier heb je nu helemaal niets aan maar toch: dat wordt beter! Als de kleine je minder 24/7 nodig heeft dan heb je ook echt weer tijd voor elkaar als koppel!

Ik herken het gevoel wel een beetje. Ik ben dol op ons zoontje, maar de newbornfase is eerlijk gezegd echt niet mijn favoriet. Soms kijk ik hem stiekem al groot. Hoe zal hij zijn als hij zes maanden is? Of een jaar? Of net zo oud als onze dochter? Ik kijk daar oprecht soms zo erg naar uit dat ik me soms schuldig voel. En mezelf ook eraan moet herinneren ook van deze periode te genieten. Want tijd van contactdutjes en al die andere kleine, bijzondere dingen gaan ook voorbij. Hij had ook een pittige start (prematuur geboren), en ik besefte pas later dat ik me daar mentaal helemaal niet op had voorbereid. Als het altijd zo zou blijven als in die eerste weken (uren ontroostbaar huilen, slapeloze nachten, de zorgen etc) dan zou ik me ook afvragen waar we aan begonnen zijn. En ik snap dat het kan voelen alsof het altijd zo zal zijn. Maar inmiddels lacht hij regelmatig, en dat verandert zo veel. Het maakt het allemaal zoveel leuker en meer waard. Praat er ook over als je kunt met iemand anders die je vertrouwt. Soms helpt het al enorm als iemand gewoon even echt luistert. En je bent niet begonnen aan een baby, maar aan een kindje voor wie jij jarenlang de hele wereld bent. Van een baby’tje dat naar je lacht en zich helemaal ontspant in jouw armen, naar een dreumes die alleen maar mama wil knuffelen en jou roept als iets niet lukt, een peuter die het liefst met mama speelt, en een kleuter die opschept dat hij de liefste mama heeft... Natuurlijk komen er ook nog zware periodes aan, maar je krijgt er zoveel liefde voor terug en het wordt echt beter!

Google maar eens op de term ‘matrescentie’; de overgang van vrouw naar moeder. Daar komen heel veel emoties bij kijken en daar kan zelfs een soort rouw bij zitten omdat je je oude zelf en je oude leven mist. Helemaal niks vreemds aan dus! En echt: de zwaarste newbornperiode is achteraf sneller voorbij dan je denkt en dan wordt het echt makkelijker en leuker. Al denk ik met 2 heerlijke kindjes ook heus nog weleens: wat zou het lekker zijn om even een keer gewoon zo de deur uit te kunnen lopen om iets leuks te gaan doen zonder na te hoeven denken😅

Ik vind dit eerlijk gezegd een vrij heftige reactie... Een postnatale depressie stel je niet zo maar op basis van een kort berichtje. Dat gezegd hebbende.. het is hardstikke normaal om dit soort gevoelens te hebben, zeker als je zo'n pittige start hebt gehad. Ik voelde mij ook 'abnormaal' na de geboorte van ons eerste kindje. Had het HELLP syndroom waarbij ik acuut in levensgevaar was en daarna de eerste drie maanden een huilbaby. Vond het heel lastig dat er vooral de roze wolk werd geschetst. Toen ik wat meer durfde te praten over die gevoelens kwamen er opeens soortgelijke verhalen uit de kast. Ook van de mensen die eerder de roze wolk versie benoemde. Je bent er dus echt niet alleen in hoor. Blijf vooral lekker je gevoel delen, dat is ook een goede manier om te verwerken. Aan ouderschap zitten nou eenmaal naast alle leuke en mooie kant ook een heleboel moeilijke kanten en onzekerheden. Niks om je voor te schamen ;)

Inderdaad, ik verbaas mij soms hoe snel er over vrouwen geoordeeld worden die iets van negatieve emoties of gedachtes ervaren. Of het wordt op 'hormonen' gegooid, alsof je het anders niet mag ervaren of het is meteen een stempel als postnatale depressie. Ik denk ook dat het heel normaal is, maar ook afhankelijk van hoe je leven vantevoren was én hoe je met je kindje omgaat. Ben je sowieso een huismus die een klein wereldje heeft? Dan is datzelfde doen met een kind geen grote stap. Ga je er veel op uit, heb je heel vrij geleefd? Dan is het echt een groot verschil met als je een babytje hebt. Kan je je baby in een box leggen en slaapt deze 1,5 uur waarin jij volledig jezelf kan verzorgen of heb je een plakbaby? Huilt me baby veel? Etc. Het maakt allemaal verschil in hoe je de ondergang naar moeder zijn ervaart. Ik heb een plakbaby met huilbuien en was hiervoor echt super vrij, dus mij valt het ook zwaar. Toen ze haar eerste huilbui van 2,5 uur kreeg dacht ik echt 'mijn relatie haar hierdoor kapot'. Maar inmiddels weet ik wat te doen en huilt ze nog maar 10 minuutjes. Ik stelde mij altijd een ouder kind voor en wist weinig van de newborn fase. Jouw gevoelens en gedachtes heb ik ook gehad, over gepraat, mee gedealt en Inmiddels weet ik én veel beter wat te doen bij de baby, is ze weer wat tevredener én werk ik weer toe naar een wereld met haar waarin ik ook weer in mijn kracht sta. Het is echt beter om dit echt te ervaren als je het voelt en er effe doorheen te gaan, dan geleefd te worden en het weg te stoppen. Het is oké om niet altijd oké te zijn. Zolang je niet continu neerslachtig bent en ook van mooie momenten kunt genieten.

Dit stuk uit Matrescence geeft het ook mooi weer.

Leestip voor wie meer wil lezen over matrescentie (moederteit in het NL): Moederteit van Lucy Jones. Sommige hoofdstukken zijn wel een beetje deprimerend of wat dramatisch verwoord. Maar ook zoveel herkenning van de verschillende gevoelens en gedachten die zich voor kunnen doen. De mooie maar ook de negatieve. Deed me wat minder eenzaam voelen.