Geen contact met ouders

Hi, Ik heb al jaren geen contact met m’n moeder. En sinds kort ook niet meer met m’n vader. (Waren al heel lang gescheiden) Wanneer grenzen niet geaccepteerd en getolereerd wordt, is dat echt wel pijnlijk 💙 En dit “gezeik” wil je er niet bij hebben de laatste weken. We horen volg te genieten van de laatste weken, zonder stress, gezeik en alles. Ik sta op het punt men overal te blokkeren enzovoort. Want het blijft een visuele cirkel helaas. Daarentegen heb ik schatten van schoonouders, maar ze weten dat het niet hetzelfde is als je eigen ouders hebben. Ze doen een hoop voor me en zijn er voor me als het nodig is. Daarmee ben ik echt gezegend. Je bent niet alleen hierin ❤️ al voel je je soms wel zo! Dikke knuffel voor jou!

Ik zit niet in een soortgelijke situatie maar wilde je even een hart onder de riem steken. 🫶🏻 Knap hoe je erin staat, helaas hebben we geen invloed om wat anderen denken/doen en kan jij er in dit geval denk ik alleen zelf mee aan de slag om de beste versie van jezelf te zijn voor je kleintje! 😘 Ik hoop dat het je niet teveel stress bezorgt, pas goed op jezelf en sterkte!

Heb ook al jaren geen contact met mijn moeder en haar kant van de familie. Alleen nog contact met mijn vader en stiefmoeder. In principe is mijn moeder het probleem en niet de rest van de familie, maar door haar manupilatie is het niet mogelijk om de rest nog te zien. Hierdoor kom ik in principe helemaal niet meer bij haar in de buurt of familie die goed met haar kan. Dat helpt. Ik ben tegen haar heel duidelijk geweest de eerste jaren dat ik absoluut haar niet weer wil zien of spreken. Na jaren gedoe laat ze me gelukkig de afgelopen jaren met rust. Voor mij heeft de geboorte van ons eerste kindje alleen maar meer bevestigd dat ik haar toxische, narcistische slachtoffergedrag niet in de buurt van mijn kinderen wil. Enige advies wat ik kan geven is wees duidelijk wat je wilt en hou daar aan vast.

Ik heb denk ik meer dan tien jaar al geen contact meer met mijn ouders ivm mentale en fysieke mishandeling in mijn jeugd. Ze weten wel dat ik zwanger ben via mijn zus (die wilde het graag vertellen omdat ze bang was dat mijn nichtje of neefje het per ongeluk zouden vertellen en die de volle laag zouden krijgen). In de periode dat mijn zus hun dit ging vertellen heb ik weken lang nachtmerries gehad dat ze mijn baby van de kinderopvang zouden kidnappen of mijn buik zouden opensnijden. Slaat nergens op, maar nachtmerries zijn raar. Ik heb zelfs besloten op de geboortekaartjes geen adres en telefoonnummer te zetten zodat ze die kaartjes niet bij mijn zussen zien en mij gaan stalken..

Heftig te lezen. Ik zit zelf soms nog verstrikt in het idee dat ik het met ze zou kunnen aanpakken in een therapeutische setting, waardoor er wel gezond gedrag naar de toekomst mogelijk is. Maar dit soort voorvallen maken het weer zo duidelijk hoe ver toch de persoonlijkheidsproblematiiek reikt van met name m'n moeder... Heb je het er soms nog lastig mee? Fijn dat je fijne mensen om je heen hebt❤️ Dikke knuffel terug!

Dankjewel! Lief berichtje! Zo is het ook. Het belangrijkste is nu hoe ik kies dat het verder gaat en wie ik ben voor mijn dochter. Cleo Sol heeft een album 'Mother' wat me echt op die laag mooi spiegelt😘

Knap van je dat je hier zo sterk en stellig in bent. Ik heb eigenlijk sinds mijn achttiende al af en aan contact met mijn ouders, met periodes dat ik het weer probeer of contact heb met familieleden om haar heen waardoor ik er meer verstrikt in raak. Herken de manipulatie waar je over schrijft. Hier is er op mijn vijftiende samen een boerderij gekocht waar mijn oudste broer en zus met hun kinderen in kwamen wonen, ondanks spanningen en huiselijk geweld vóór die tijd al. Mijn ouders hebben geen contact met mijn broer en zus, maar het is alleen al moeilijk langs te gaan vanwege de reden dat ze daar wonen. Ik zie ook het loyaliteitsconflict sterk terug, waardoor ik maar gewoon mijn eigen leven leef op afstand. Ik had misschien toch ergens nog de hoop in therapeutische setting gezond contact in een bepaalde vorm mogelijk te maken, maar welke illusie heb ik eigenlijk? Heb jij soms nog moeite te accepteren dat het is zoals het is en verder te gaan met je leven zonder dat je er iets mee moet?

Wat heftig lieve vrouw! Ik herken de dromen/nachtmerries al heb ik ze nog niet in die mate gehad. Het is te absurd voor woorden dat je op je hoede moet zijn voor de mensen die je juist hadden moeten beschermen. Mijn moeder is wraakzuchtig en maakt dat ik ook vaker wel twee keer nadenk, of ze niet plotseling toch op de stoep staan. Het is lastig uit te leggen aan anderen hoe je moeder kan voelen als de plot van de eerste Insidious film.. Heb jij een warm netwerk om jezelf heen opgebouwd van mensen die je kunnen opvangen in jouw moederschap, met je kinderen? Een dikke knuffel voor jou💖

Ik herken me redelijk wel in jou verhaal. Met mijn biologische ouders heb ik geen contact , en mijn pleegouders zijn nog steeds redelijk betrokken in mijn leven omdat voor mijn gevoel ik ze niet kan afkappen omdat ze aantal jaar zorg voor me hebben gedragen. (Ben daarin tegen al 10 jaar uit huis). Nu ik net een jaar uit een burn out ben erg voor me zelf gaan kiezen, en merk erg het vingerwijzen, schuld afschuiven en verwijten maken. Ik heb hierdoor pas ook laat mijn zwangerschap verteld dat nemen ze mij ook kwalijk. Dingen uit eigen gevoel uitleggen komt dan niet binnen bij ze.Ik kies er bewust voor om niet langs te gaan omdat ik kies voor me eigen rust en mijn gezin. Ook al nemen ze me dit kwalijk praat ik hier over met mijn psycholoog en dat helpt wel dat ik niet deze lasten alleen moet dragen. Lieve mama kies wat voor jou beste is ondanks hun het er niet mee eens zijn en probeer te genieten nog van je laatste weken zwangerschap 🤍

Ik snap echt wat je zegt. Maar kiezen voor jezelf is ook houden van en loslaten lieverd 🩷 Soms verandert het gedrag of de gewoonte gewoon helemaal niet meer. En is het zonde van je energie, die je juist nodig hebt voor je laatste weken en herstel en genieten met je kleine. Het is uiteindelijk ook hun gemis. Ik zou liegen als ik zou zeggen “ik heb er geen last van” maar wat ik wel weet (na therapieën etc.) is dat ik een ouder figuur mis, maar niet de personen aan zich. Snap je wat ik bedoel? En daarbij is het ook bescherming naar m’n kindjes. Zij hoeven niet te maken krijgen met hun toxic persoonlijkheden en doorbreek ik (hopelijk) cirkels. Ik hoop oprecht dat jij ook lieve mensen om je heen hebt, die jou kunnen helpen en bijstaan❤️ ze vervangen niets, maar vullen wel aan/op. 😘😘