Al een aantal weken het kindje niet meer willen

Ik zou sowieso dit gevoel met specialisten om je heen delen. In ziekenhuizen bestaan er bijvoorbeeld POP poli’s of met een maatschappelijk werker.

Heei wat vervelend dat je je zo voelt , al moet ik zeggen dat ik denk dat het door de hormonen kan komen . Ik zit ook helemaal niet in mijn geluk sinds ik zwanger ben . Terwijl ik het zo graag wilde , ben ik verre van gelukkig . Misschien kan je met je verloskundige in gesprek gaan dat is het slimste

Ben je bedoeld of onbedoeld zwanger geraakt?

Hee wat onwijs naar voor je! Ik denk dat het aan een hoop factoren ligt. Was je al een tijdje actief aan het proberen om te zwanger te raken? Dan zou ik bijvoorbeeld kunnen zeggen dat het je hormonen zijn. Ben je echter ongepland zwanger en past een zwangerschap en kindje totaal niet in je leven, of weet je niet zeker of je uberhaupt kinderen wilt dan kan de situatie anders zijn. Ik zou je adviseren dit met je huisarts of verloskundige te bespreken. Zij oordelen niet om welke keuze je maakt en zij kunnen je ook verwijzen naar instanties die jou kunnen steunen, ongeacht wat voor keuze je maakt. Heel veel sterkte toegewenst x

Hiii, wat knap dat je dit durft te delen! Ben je bewust zwanger geraakt? Op momenten dat ik het even niet meer weet probeer ik erbij stil te staan dat ik hier heel bewust voor heb gekozen toen ik stopte met de pil en de hormonen mij zoveel emotioneler en bang maken dan nodig. Waar denk je zelf dat het vandaan komt? Ben jij vanbinnen nog niet klaar of zijn er andere randvoorwaarden (huis, geld, partner, etc) waardoor je twijfelt? Ben je bereid hier aan te werken dat je er wel klaar voor bent of zie je dit nog niet zitten? Ik was zelf 19 (bewust) met de eerste en het is echt wel een hele grote verandering die je aan moet willen gaan…. Het is prachtig en ontiegelijk zwaar tegelijk…

Ik heb mijn spiraal eruit gehaald, omdat ik klaar was met al die hormonen in mijn lijf. Toen hebben we wel besproken dat mocht het gebeuren het welkom is, maar ik dacht altijd dat ik geen kinderen kon krijgen. Zelf vermoed ik dat ik er van binnen gewoon nog niet klaar voor ben en het te snel is gegaan. De strijd die ik met mezelf voer is echt mega zwaar en het voelt alsof ik faal🥲

Hoi lieve Zebra, Wat heftig voor jou dat je die gevoelens hebt, en wat knap dat je hier zo voor uit kan komen en om advies vraagt. Ik heb je vanaf het begin voorbij zien komen, en ook berichten gezien hoe (voorzichtig) blij jullie waren met de positieve testen… Ik zou het advies willen geven om je oude berichten even terug te lezen, wie weet dat je dat wat rust geeft?🥰 Het is ook heel heftig een zwangerschap, hormonen, je word een heel ander mens. Ik zal als ik jou was dit ook zeker even met de verloskundige bespreken, ik den dat zij het beste advies kan geven en ik denk ook echt dat je niet alleen of de eerste bent met deze gevoelens. Ik hoop dat je bij iemand terecht kan die goede adviezen kan geven❤️🍀

Falen doe je sowieso niet! Alleen al dat je hier bewust over nadenkt en erover praat laat zien dat je absoluut niet faalt!! Had je met de gedachte: “ik kan geen kinderen krijgen” ook de hoop dat dit zo was of dat niet? Ik ben nu ook zwanger van de tweede (9 weekjes pas) en heb het er op momenten ook echt moeilijk mee. Ik heb de diagnose PCOS gekregen dus wij hadden ons ingesteld op een jaar proberen. 1 maand verder en het was al raak! Dus ik snap je gevoel voor het te snel gaan echt! Wij hadden een hele pittige eerste waardoor ik echt wel 1,5 jaar met mezelf in de knoop heb gezeten. Wij hebben hier echt weken over gepraat of dit wel echt was wat we wilde. Nu ben ik zwanger en heb ik ook echt momenten waarop ik twijfel of dit wel de goeie keuze is geweest. Maar ik weet dat dit uit een plek van hormonen komt, want de gedachte dat ik nu niet zwanger zou zijn beangstigd mij ook! Ik denk dat je vooral hierover na moet denken… hoe zou je je voelen als je nu niet zwanger zou zijn? Zie je een toekomst voor je met kindjes en wil je dat die nu al start?

Klinkt voor mij alsof een pop-poli of andere begeleiding je heel erg zou kunnen helpen! Ik denk dat het afbreken, je nog meer aan het denken gaat zetten in het negatieve. Had ik maar (niet).. enz. Ik zou echt zeggen wacht niet te lang met hulp vragen (praktijkondersteuner huisarts kan ook, vaak korte wachttijd, laagdrempelig!). Een peri-natale depressie bestaat namelijk ook... Heel veel liefs voor jou❤️ En misschien helpt t ook om te weten dat dit 1e trimester niet het meest leuke is voor jezelf. Je hebt alleen maar klachten, je lijf veranderd enz, terwijl het tegelijkertijd nog heel onwerkelijk is. Heb je het nieuws (en je gedachten)al gedeeld met familie of een goede vriendin die wellicht ook kid(s) heeft?

Wat heftig en mooi tegelijk voor jullie zeg!❤️ Nou heel hard gezegd kijk ik er een beetje naar uit om nu niet meer zwanger te zijn, ik heb een heel fijn leven nu en wil nog veel genieten van mijn paard, wedstrijden rijden, feestjes bezoeken etc. Ik heb adhd en ik weet van mezelf dat ik impulsief kan zijn en ik ben bang dat dit ook zoiets is geweest. Het gevoel wordt alleen maar sterker en ik begin er zelfs depressief door te worden merk ik. Ik kan er niet van genieten en ik merk ook dat ik het niet graag vertel aan mensen. En als ik het dan wel vertel dan merk ik dat ik helemaal niet blij ben🫠

Ohja en… week 9-10 is piek HCG. Al je emoties, gevoelens en gedachtes worden super erg versterkt! Ik ben heel gevoelig voor hormonen en dacht bij de eerste echt dat ik gek werd, maar dit werd bij mij echt wel minder na 12-14 weken. Het klinkt lang… maar het is belangrijk om niet te onderschatten wat zwanger zijn met je doet….🫶🏻❤️

Nou het lastige is dus, ik heb 0 klachten en voel me prima, maar in mn hoofd wil ik deze zwangerschap echt niet en wil ik mijn leven op dit moment er niet voor opgeven.

Ja dat las ik ook idd! Maar het gevaarlijke vind ik dat ik het al vanaf 5 weken heb en het steeds erger wordt😔

Dit erkennen is echt al een hele mooie en grote stap! Ik kan het niet mooier maken dan dat het is en in ons geval moesten wij inderdaad ons leven echt wel enorm omgooien. Voornamelijk door het soort baby wat we dus kregen, wat nergens sliep behalve thuis. Ja op en geven moment moet je iets en dat was dus thuis blijven… Ik zou zeggen bel de verloskundige en ga hiermee in gesprek. Schaam je niet voor wat je voelt en denkt want je bent echt niet te enige. Een lijstje maken met voor en nadelen kan je helpen en misschien (ik weet de band niet met je ouders) maar hier een gesprek mee voeren, die kennen je misschien ook goed genoeg om open hierover te kunnen praten! En je keuze accepteren… als je vanbinnen eigenlijk al een keuze hebt gemaakt (in overleg met je partner), is dit echt oke! Het is jouw lichaam en jouw leven dat veranderd.

Dankjewel voor je lieve woorden! Ik heb de keuze van binnen al gemaakt, maar het uitvoeren vind ik echt nog een stap. Het is nu gewoon nog niet het moment voor mij denk ik en daar moet ik me aan overgeven. Ik ben nog te ‘egoïstisch’ op dit moment op een kind op de wereld te zetten. Mocht het zo zijn dat wij ook een lastig kindje krijgen dan ga ik dat echt niet trekken. Een kind verdiend het om ouders te hebben die 100% achter de keuze staan vind ik en dat is niet het geval. Mijn vriend vind het heel lastig, maar staat in alle tijden achter mijn keuze dus dat helpt enorm ❤️

Wat naar dat je je zo voelt. Dit zou zeker door de hormonen kunnen. Bij m'n vorige zwangerschap was ik ook zeker niet blij. Ik voelde me daardoor ook schuldig naar de baby toe. Het duurde toch echt wel tot in m'n 2de trimester voor ik een beetje begon uit te kijken naar de komst. En eerlijk pas toen de kleine er ook echt was was ik echt blij. Ik was zelf ook heel bang dat ik het alleen moest doen en m'n man niet echt mee zou helpen, omdat we al een peuter hebben en hij hem als excuus zou gaan gebruiken. En m'n eerste zwangerschap heb ik 20 weken thuis gezeten. Het is een grote verandering in je leven. Je lichaam veranderd. En je hele routine gaat op de schop. Maar een baby is toch echt het mooiste geschenk wat er is. Ik ben zo ontzettend blij dat ze er is. En kan me geen leven zonder haar voorstellen. Je kunt dit echt aan! Je moederinstinct is echt een oerkracht dat van binnen uit komt, waar je versteld van zal staan. Het feit dat je dit al durft te delen laat al zien dat je een sterke vrouw bent!

Het is super knap dat je je hier bewust van bent.. ga het gesprek aan en volg je gevoel, hoe zwaar het ook kan zijn (ook als dit ineens weer veranderd) je staat zelf op plekje 1 en daarna pas eventuele kids…..

Hier iets totaal anders maar misschien herken je bepaalde dingen. Ik heb vorig jaar oktober een gezond dochtertje gekregen (zwangerschap was niet gepland maar wel heel gewenst) vanaf de positieve test was ik super blij en stond ik er 1000% achter. Na mn verlof in januari in de ziekteverzuim gekomen (dochter was een huilbaby, pittige nachten, mega zware bevalling gehad waarbij ze niet wisten of ik mijn dochtertje levend ter wereld zou brengen, veel veranderingen waardoor ik er mentaal aan onderdoor ging en de meest gekke gedachtes heb ervaart) In April weer een positieve test absoluut niet gepland maar was door de pil heen. De eerste gedachtes waren letterlijk "shit.. en nu?" Straks ervaar ik weer hetzelfde. Wat gaat het werk hiervan vinden? Wat zijn de meningen van anderen? Ik heb na mn zwangerschap psychologische hulp gekregen en die heeft me ook geholpen met de keuze om voor deze zwangerschap te gaan. Heb het laten bezinken, en begin nu steeds meer een beetje te genieten. Ookal vind ik het nog steeds moeilijk om het binnenkort te moeten vertellen op het werk. Mijn advies is, bespreek dit met je verloskundige, mocht je daar moeite mee hebben kan je de huisarts bellen en een afspraak maken bij de praktijkondersteuner. Zij kunnen je echt verder helpen met een keuze 😊

Ik heb morgen samen met mijn vriend een afspraak bij de verloskundige staan, hopenlijk kan ik hier mijn verhaal kwijt en steunen zij mijn besluit en helpt dat om mezelf minder schuldig te voelen

Wat naar om te lezen dat je je zo voelt. Ik heb eerder een keuze gemaakt niet door te gaan met een zwangerschap en dat was voor mij en mijn partner de juiste keuze. Mocht je hierover willen praten oid, stuur gerust een vriendschapsverzoek. Heel veel succes en sterkte!