Huilbaby postnatale depressie

Hoi! Mijn oudste dochtertje had dit ook 😵‍💫 We konden haar niet wegleggen, misschien hooguit af en toe 10 minuten. Er was medisch denk ik niks aan de hand, tenminste, ze is nu bijna 3 en kerngezond voor zover wij kunnen beoordelen. Ze heeft wel een heel gevoelig karakter. Wij hebben haar behoefte gevolgd en haar heel veel vastgehouden. Dus overdag de dutjes in de draagdoek zodat ik wel mijn handen vrij had. En ‘s nachts sliep ze bij mij in bed volgens de regels van veilig samen slapen. Pas met zes maanden konden we haar in een bedje laten slapen maar dan moest ik er wel bij blijven totdat ze in slaap viel, en als ze wakker werd was er grote paniek als ze merkte dat ze alleen was. Dus eigenlijk was ook toen de draagdoek makkelijker dan haar in een bedje krijgen. Ja het was zwaar, maar eigenlijk was het verzet ertegen en die hele strijd nog veel zwaarder dan de acceptatie dat ze nou eenmaal bij mij wilde zijn. Nu is ze bijna 3 en heeft nog steeds heel veel mama behoefte maar ze wordt ook steeds zelfstandiger. Ik probeer er maar geduldig mee te zijn, ze is niet voor eeuwig zo klein op een gegeven moment komt ze vast met een puisterig vriendje thuis en wilt ze heus niet meer met haar moeder in bed liggen 🤪 Ik wens je heel veel sterkte het is echt pittig zo’n kleintje die altijd vastgehouden moet worden 🩷 en volg je moedergevoel, jij kan zelf het beste inschatten of je kindje medisch wat mankeert of dat het gewoon mama-honger/gevoelig karakter is.

Dit herken ik ook heel erg van mijn eerste zoontje. Hij heeft tot anderhalf echt heel veel liefde nodig gehad bij het slapen (nu ook nog af en toe)en huilde als kleine baby echt heel erg veel (ook geen medische oorzaak gevonden). Hij is erg aanhankelijk en erg op mij gericht. Draagdoek was echt m'n redding. Qus huilen vond ik het heel heftig. Ik hoorde hem zelfs huilen als hij niet huilde... m'n hoofd deed echt gekke dingen. Ik voelde de adrenaline/stress stromen zodra ik hem hoorde huilen. Heel naar. Hij is nu bijna 3 en echt een schat van een kind, heel lief, rustig en zorgzaam (en ondeugend). Hij is een mama's kindje, maar speelt ook erg graag met vriendjes, gaat graag naar de opvang en logeert af en toe bij opa en oma. Hij is qua zelfstandigheid niet anders dan een andere peuter. Nu een tweede zoontje en die kan ik in de box leggen, de box heb ik bij mijn eerste alleen als opslag gebruikt. Totaal andere ervaring. Het is echt pittig! En het is een fase. Achteraf is altijd makkelijk praten natuurlijk. Als je er middenin zit weet je soms niet waar je het moet zoeken. Bij ons was tijd de oplossing. Het komt goed!

Zo’n herkenbaar verhaal van onze oudste dochter!! Oh wat was het idee / de strijd dat ze volgens de norm zelfstandig en alleen in bed moest liggen zwaarder dan haar behoefte aan nabijheid accepteren en omarmen. Nu met ons zoontje van 3 weken verwacht ik gewoon helemaal níks qua ‘zelfstandig’ slapen. Wat een mentale rust! Het komt wel. Er zijn gewoon verschillende baby’s, met verschillend temperament. De drang naar nabijheid en niet neergelegd willen worden is eigenlijk zo normaal, het is alleen niet meer normaal in onze cultuur. Die baby’s doen niks fout, wij hebben een fout perspectief van een ‘goede’ baby. Zo jammer en zo zonde. Lieve topicstarter: ik werk ook in de IMH. Het is een hele zachte en liefdevolle benadering van het kijken naar baby’s en hun ouders. Ik heb vertrouwen dat je hier wat aan gaat hebben! Sterkte

Beste mama, ik hoop dat het je gaat lukken toe te geven aan wat je kindje nodig heeft. Zoals je zelfs al zegt, vasthouden. Je hebt daarmee zelf al het antwoord voor de oplossing gegeven denk ik. Vast houden, bij je dragen, nabijheid bieden. Voor mij persoonlijk geldt. Ik herken het enkel als heel normaal en gezond dat je kindje nabijheid en genegenheid nodig heeft. Mijn eerste zoon heeft ook gewoon aan mij en papa vast "gewoond" Zeker de eerste maanden. En verwacht dit niet anders met de volgende die op komst is. Probeer je enkel te richten op wat je moedergevoel je verteld en wat je kindje nodig heeft, geef hem dat, en waarschijnlijk is er dan niets aan de hand.

Hoe hebben jullie de nachten gedaan? Ik vind veilig samen slapen met een baby van 4 weken echt heeel lastig! Iemand daar tips voor? Op dit moment houden mijn man en ik letterlijk ‘wacht’ in de nacht om de voedingen. Alsin wij wisselen elkaar midden in de nacht af met ons zoontje vasthouden en gaan dan zelf een boek lezen of iets dergelijks. Maar dit gaat ons uiteindelijk natuurlijk ook opbreken. (Of misschien dat iemand van jullie dit ook wel deed! Hoor ik ook graag haha! Herkenning is altijd fijn) Tips voor samen slapen zijn ook welkom dus!

Ja moeilijk nu nog hoor! Ik merk dat ik zooo alert blijf omdat ze nu nog zo mini zijn. Bij onze oudste pas rond 4 maanden aan samen slapen gedaan. Ik houd me aan de Safe Sleep Seven. En ik doe op eigen inschatting voornamelijk chest sleeping op dit moment (zie instagrams van cosleepy of happycosleeper voor goede informatie hierover). Ik heb al enkele pogingen gedaan om in de C-curl te voeden en te slapen maar onze baby van 3 weken waardeert dat nog niet echt. Ik verdeel om het een beetje draaglijk te houden de nachten dus waar ik kan met mn vriend: ik ga vroeg naar bed, heb dan daarna paar uur ‘dienst’ en dan neemt mn vriend weer over na de voeding. Ene nacht gaat het best okee, andere nacht is heel weinig slaap 🥵.

Wij slapen ook samen. Ons matras ligt op de grond. Mijn dochtertje ligt rechts (ik in het midden) helemaal bovenaan. Ik lig een stuk naar beneden zonder kussen met mijn dekbed op mijn heupen. Misschien heb je er iets aan..

Oja ik geef flesvoeding trouwens! Dus misschien dat iemand ook nog ervaring heeft met flesvoeding en samen slapen, dit lijkt mij iets ‘ingewikkelder’ dan wanneer je dus borstvoeding geeft (kan het mis hebben natuurlijk, maar kan me voorstellen dat het met borstvoeding iets ‘natuurlijker’ gaat)

Hier was het de eerste 2 maanden zittend, dit ontstond vanwege reflux, als we hem ook maar iets bewogen na het voeden dan liep het allemaal terug. Dus ik hield hem in dezelfde houding en hij viel dan altijd aan de borst in slaap. Ik had dan ongeveer 10 min tot maximaal een half uur mijn handen vrij en dan begon hij met zijn mondje alweer te smakken dus was het tijd voor de volgende ronde. Tussen de rondes door deed papa zijn luiertje en liep meestal even met hem om voor mij nog een paar minuten te rekken. Overdag deed ik ook niet veel anders dan dit. Behalve dat hij dan vaker bij papa op zijn borst lag te slapen. Maar dan bleef ik vaak wel wakker want papa viel meestal ook meteen in slaap. En zat ik dus te waken. Slapen deed ik dus eigenlijk ook bijna niet. Maar ik vond het prima zoals het ging, ik was in staat om mijn zoon te geven wat hij nodig had. Ik was veel bloed verloren dus kon toch al niet zonder hulp rond lopen. En sliep dus steeds korte stukjes zowel overdag als in de nacht. En ik denk dat het tekort aan slaap geestelijk erg goed te doen is, als je wel kan genieten van je tevreden en gezonde kindje. Och lieverd, terwijl ik dit type denk ik "ik hoop zo voor je dat je dit heel snel wel gaat ervaren". Want wat vreselijk moeilijk waar je nu inzit met alles wat er is gepasseerd en al je gevoelens daarbij. Ik weet niet meer precies vanaf wanneer, maar op den duur sliep ik wel zittend met hem in mijn armen. Maar had toen ondertussen ook kennis gemaakt met mijn waakzame moeder instinct en dat ik dus bij ieder geluid wat niet in orde zou zijn. Direct aan zou staan. Denk dat dit na de eerste 3 weken was. Toen kende ik ondertussen ook ieder geluidje natuurlijk. Ik vond het heerlijk daar op te kunnen en mogen vertrouwen. Ik weet wel dat ik met hem liggend samen ging slapen vanaf 2 maanden oud. Want ineens was de reflux voorbij. Althans dat merkte ik toen bij toeval op, want had het niet getest of geprobeerd. Ben toen dus ook liggend gaan voeden. En na een tijdje deed ik dit dus ook half slapend. En wist ik nooit een antwoord meer hoe vaak hij snachts nog dronk. Al slapende een borst erbij en was zo weer vertrokken. Dit is altijd zo blijven door gaan tot ik weer zwanger was. Toen werd het pijnlijk namelijk. Pas toen ik dit samen slapen al heel lang deed kwam ik erachter dat ik dit altijd al deed in de zogeheten maternale houding.

Geen tips maar ik wil je gewoon even een virtuele knuffel op afstand geven🤍

Helaas hier hetzelfde meegemaakt. Agh ik weet hoe vreselijk het huilen is. We zijn nu voor de tweede keer zwanger en hopen echt op een meer tevreden kindje. Niet alleen voor onszelf, want phoeh wat is het loodzwaar, maar het is ook gewoon sneu als je kindje zoveel huilt. Wij zijn ook ziekenhuis in, ziekenhuis uit gegaan, alles geprobeerd en niks hielp. Elke week hoopte ik op verbetering. Het verbeterde uiteindelijk maar helaas van maand op maand. Pas met 6 maanden werd het draaglijker, met 9 maanden echt minder. Al die tijd hebben we ons compleet weggecijferd. Ik vind het al heeel erg goed van je dat je meteen hulp vraagt, dat heb je echt nodig!! Maar weet en ik heb het ook van andere moeders gehoord, het wordt echt beter. Maarja de dagen duren heel lang zo:( Wij hebben het overleefd door kindje overdag alleen maar te dragen en snachts bij ons laten slapen. Osteopaat verhielp het probleem niet, maar we hadden wel het gevoel dat dat wat rust bracht. Ik zou nu iets meer letten op voeding. Krijgt hij wel echt genoeg en is er geen koemelkallergie. En misschien helpt zo'n ademend/lichtgevende knuffel? Hou vol en vraag zoveel hulp als je nodig hebt!

Herkenning van beiden veel en veel te weinig slapen vanwege "de wacht houden"... ...zeker dus. En dan een 2 jarige erbij, daar ziet hier, vooral papa dit keer tegenop omdat hij erg slecht gaat op een te kort aan slaap. Ik zie er niet tegenop, maar besef me wel dat er een pittige tijd voor de deur staat. Want ondanks dat ik kon genieten was het echt ook wel zwaar en af en toe pittig die eerste 8 weken.

Geen ervaring, maar wil je wel een hart onder de riem steken. Moedig im hier ook hulp te vragen en in het echte leven natuurlijk. In het ziekenhuis was hij rustig, misschien een gek idee, maar is het wisselen van omgeving wat hem rustig(er) houd? (Eerste weken was onze zoon overal buitens huis voorbeeldig, en thuis alleen maar aan het huilen, nu begrijp ik hem beter en weet ik vaak wat hij nodig heeft als hij zo huilt dus is het een heel stuk minder. Maar mensen geloofde het bijna niet dat het thuis zo krijsen was) Misschien is het een idee om wat uit logeren te gaan bij familie en vrienden? Ik hoop dat het bij jullie snel beter word!

Mijn zoontje wordt snachts wakker en wil binnen 10 seconden de fles hebben anders komt er een flink volume uit 😅 ik heb dus naast het bed op een klein tafeltje de brezza baby warm water tapper staan, voor het slapen gaan zet ik alle flessen (een paar extra want soms heeft hij meer honger) klaar, en al 1 onder de tap. Heb een bakje waar de melkpoeder alvast gedoseerd inzit, die zet ik ook vast klaar. Op die manier heb ik binnen een halve minuut de fles klaar snachts. Na de voeding zet ik alles weer in handbereik klaar voor de volgende voeding. Daarvoor had ik de flessen warmer van philips, dat duurde 3 minuten dat was echt te lang voor hem, dan was hij al zo over stuur dat het bijna tot de volgende voeding duurde voor hij weer rustig was…

Heb je een heftige bevalling gehad? Misschien zit er iets dwars of heeft hij ergens last van. Je kunt altijd een osteopaat opzoeken! Sterkte. Ik hoop dat het snel beter word😰

Ik herken veel dingen in dit verhaal. Mijn dochter is 02-03 geboren met 37+5, kleine baby (2483 gram). Deze achterstand heeft ze nu al ruimschoots ingehaald. Over het algemeen redelijk rustige kraamweek gehad (op onrustige nachten na), maar kon ze overdag nog in haar bed/box slapen. Sinds tweede week helemaal omgeslagen. Huilen van voeding tot voeding en meestal stil te krijgen in draagzak of op mij/haar papa slapen. Maar soms is het dan alsnog huilen. Ik trek het slecht. Ik 'hoor' haar constant huilen, zelfs als ik zie dat ze slaapt. Ik heb er veel moeite mee. Zou haar graag een paar slaapjes kunnen neerleggen, maar dan is het binnen 10 min gillen. Mijn man en ik doen de avond/nacht in shifts. Hij slaapt van 6 tot 1, ik van 1 tot 7. Ik geef borstvoeding en kolf overdag zodat hij snachts flesjes kan geven, als ik niet genoeg heb kunnen kolven krijgt ze beetje kb bij. Het is niet anders. Vrijdag gaan we naar het consultatiebureau, ben benieuwd naar hun advies. Maar ik ben bang dit niet lang vol te houden. Elke keer als zij huilt, huil ik mee. Dus geen verlossende antwoorden, wel veel herkenning. Vervelend dat we dit moeten meemaken (roze wolk/baby bubbel waar), maar wel ergens 'blij' deze verhalen te lezen. Voelt soms heel eenzaam.

Wat ontzettend heftig en wat goed dat je je verhaal hier wil delen.. naast alle adviezen van hieronder wil ik je meegeven dat het echt heel goed is dat je even aan jezelf denkt en je eigen rust neemt. Wat je beschrijft dat je helemaal “aan” gaat en moet huilen om zijn huil is hé-le-maal logisch maar ook zo heftig.. het is denk ik heel goed om te weten dat er niks mís is met je kindje of met jou. Op het spectrum van huilen heb je nu eenmaal kindjes die bijna nooit halen en kindjes die voor je gevoel altijd huilen maar ook die beide kindjes zijn “normaal”. Jouw kindje heeft nu nog geen “eigen energie” dus als hoe gestresster je je voelt hoe meer gestrest je baby ook raakt (en hiermee bedoel ik totaal niet dat het jouw schuld is ofzo!) maar het kan wel echt helpen om bijv eerst een paar ademhalingsoefeningen te doen voor je naar kindje gaat of bijv een koptelefoon op te doen met muziek die je leuk vind en een beetje gaan dansen terwijl je je kind vast houdt. Nogmaals helemaal niet dat je de oorzaak van het probleem bent hè, maar meer als een praktische tip om je eigen zenuwstelsel tot rust te brengen. Het feit dat je zo getriggerd raakt door het huilen wil alleen maar zeggen dat je een hele goeie moeder bent en het beste voor je kind wil. Ik hoop echt heel erg voor jullie dat het snel beter gaat worden!

Ohh bij mijn eerste dochter hebben we de eerste weken/maand met haar ‘s avonds gevochten tegen onze slaap. Ik durfde ook niet samen te slapen, maar uiteindelijk gekozen om beter bewust wel samen te slapen. Ipv onbewust in slaap te vallen en een onveilige situatie te creëren. Heel vermoeiend. Bij mijn baby nu heb ik meteen gezegd dat ik ga samen slapen als zw niet in de cosleeper wil.

Tips om veilig samen te slapen: https://kiind.nl/5-keer-veilig-samen-slapen-volgens-mckenna/ Ik heb dat hele boek van James McKenna gelezen. Hij is een slaaponderzoeker met specialisatie in moeder-baby slaap. Het belangrijkste wat ik eruit heb gehaald is : 1. niet roken (en niet samen slapen als je wel rookt of hebt gerookt tijdens de zwangerschap). 2. Niet samen slapen als je alcohol hebt gedronken of zware pijnstillers neemt 3. Geen dekbedden en kussens in de buurt van je baby. Gebruik een katoenen of wollen deken die niet “fluffy” is zoals een dekbed en/of een slaapzakje 4. Geen dieren/andere kinderen in bed 5. Zorg dat je baby niet uit bed kan vallen of in een spleet terecht kan komen (zet bijvoorbeeld je bed tegen de muur aan of leg een matras op de grond) 6. Baby op de rug laten slapen, of in maternale houding kan de baby ook op de zij liggen. In ieder geval geen buikligging 7. Zorg dat de baby niet te warm wordt 8. Niet samen slapen als je koorts hebt 9. Niet samen slapen op een bank of stoel, een bed is veel veiliger 10. Maternale houding is het veiligst Als je je aan deze punten houdt is samen slapen echt veilig. De kans op overlijden door wiegendood is voor een gezonde baby die niet te vroeg geboren is en samen slaapt in bed met een niet-rokende moeder 1 op 16.400

Heel herkenbaar! Mijn oudste was een huilbaby en was heel intens. Hij huilde ook niet rustig zoals de meeste baby’s en dat het opbouwde, maar gilde gelijk vanaf het eerste moment. Wij hebben toen de nachten ook om en om gedaan & ook echt momenten huilend bij elkaar aangegeven dat de ander het moest overnemen omdat het te veel werd. Wij hebben toen uit wanhoop alles geprobeerd ook. Midden in de nacht wandelen in de kinderwagen, rondjes rijden met de auto, speciale druppels tegen krampjes, de fles verdikken met speciale pap etc. Het ene trucje werkte even maar was altijd van korte duur en dan was het weer zoeken wat werkte. Ik denk achteraf dat het een combinatie is geweest van een temperamentvolle en gevoelige baby( & dat is hij altijd gebleven) & de spanning die wij uitstraalde naar hem omdat wij niet wisten wat we moesten doen. Baby’s zijn daar erg gevoelig voor. Na een paar weken werden de nachten beter, maar hij bleef naast zijn slaapjes een huilbaby tot een lagere leeftijd. De enkele tip die ik je kan geven is omarm alle hulp die je kan krijgen ❤️ en super goed dat je je gevoelens er over uit en optijd aan de bel trekt. De onzekerheid en de emoties die bij een huilbaby komen kijken zijn echt intens en probeer echt aan jezelf te denken. Ik hoop dat het snel beter gaat! Maar aan mijn woorden heb je helaas niks als hij weer moet huilen en het je even te veel wordt, maar weet dat het ‘tijdelijk’ zo is, al lijkt het nu eindeloos te zijn.