Schuldgevoel: ik voel me niet zwanger

Ik ervaar dit ook zo en voel mij er soms ook schuldig over. Ik mocht eindelijk na jaren een kinderwens stoppen met de pil en ik dacht een gat in de lucht te springen en op een roze wolk zou zitten. Helaas was dit niet zo, toen dacht ik ooh dat komt wel als we het kloppende hartje zien op de echo. Toen baalde ik dat het gevoel er toen nogsteeds niet was. Ik heb amper last gehad van kwaaltjes en ook een erg fijne zwangerschap waarbij ik mijn ding gelukkig gewoon kan blijven doen en daar ben ik ook dankbaar voor. Maar baal ook en voel mij idd schuldig dat ik niet dat gevoel erbij heb zoals ik dat altijd meen te zien bij andere zwangere vrouwen. Ik begin de kleine wel te voelen, wij weten geen geslacht en ik verheug mij wel steeds op een echo om zeker te weten dat nogsteeds alles in orde is omdat het ongeloof blijft. Nu leef ik een beetje naar hetp punt dat ik mijn buik kan zien bewegen en of het gevoel dan meer zal komen. Daarbij wij zitten in een verbouwing en zijn daar meer op gefocust, ik heb ook dat nestel drang gevoel niet en schuif de meeste dingen nog vooruit om te regelen of te kopen omdat het mij ook overwelmt. Heb je wel iets van afleiding waarbij je je wel gelukkig voelt dat je jezelf niet verliest in het schuld gevoel? Daarbij hoor ik dit gevoel van meer dames die moeder zijn geworden om mij heen dat zelfs met de geboorte het nogsteeds onwerkelijk voelt. Het is ook iets heel bijzonders zo een wondertje❤️ Ik probeer beetje bij beetje toch dingen te regelen en de belangrijkste dingen te kopen van de uitzet lijst. Verder zoek ik afleiding in de verbouwing en mijn hobby en ben ik toch wel blij als ik de kleine zo nu en dan even lekker voel bewegen. Succes lieve mama je bent niet alleen🫂

Je bent zeker niet alleen! Ik heb ook wel hetzelfde… heb me ook echt schuldig gevoeld erover. Ik denk dat dit komt omdat ik allemaal verwachtingen had van ‘als ik zwanger ben dan ben ik zo blij’ , ‘als ik het hartje zie op de echo komt het’ ‘als ik het geslacht weet’ , ‘als ik hem voel’… zo stelde ik elke keer verwachtingen van mezelf dat ik opeens wel het roze wolk gevoel ging hebben. Ik heb het nu gewoon geaccepteerd dat ik me niet zo voel zoals ik had gedacht, ook al ben ik heel erg blij om zwanger te zijn! Ik denk dat we gewoon onze verwachtingen over hoe we ons zouden moeten voelen achterwegen moeten laten en gewoon genieten van dat het zo goed gaat 🥰 je bent niet alleen!!

Ik snap jullie gevoel, bij mijn eerste zwangerschap heeft het bij mij geduurd tot ik de kleine echt begon te voelen tot ik wat meer begon te voelen bij de baby. Zelfs vanaf dat moment voelde ik niet een stijgende lijn in de binding, en toen ik bevallen was kon ik alleen maar denken. Het is eindelijk voorbij, voordat ik echte gevoelens had bij mijn baby. Natuurlijk had ik wel een zorg en beschermings drang en meer op dat moment nog niet. Als ik dat gevoel tijdens en na de zwangerschap probeerde op te wekken voelde het heel geforceerd en onnatuurlijk. Maar het mooie is dat het gevoel kan groeien, en dat merkte ik binnen een paar weken na de bevalling. Mijn zoontje is inmiddels 2 en hoewel ik vaak denk dat ik niet meer van hem kan houden dan ik al doe wordt het gevoel nog elke dag sterker en hebben we een hele fijne hechte band. Het kan dus zijn dat het gevoel er nog niet of helemaal niet komt tijdens de zwangerschap, en weet dat dat oke is! Zeker bij een eerste, maar dit kan natuurlijk ook bij latere zwangerschappen, kan het heel lastig zijn om een band te scheppen met iets waar je soms bijna niets van voelt, of juist heel veel doordat sommige misschien wel veel kwaaltjes hebben gehad. Ik merk dat ik bij mijn tweede wel minder last heb van het niet voelen van een binding. Maar dat komt denk ik ook omdat ik nu weet hoe erg het kan groeien, het wordt nu ook meer omdat mijn buik heel veel groeit, en ik hem sinds 17 weken (ben nu 23 weken) elke dag voel. Hoe moeilijk het ook is ik denk dat je voor nu het beste kan proberen te accepteren dat je nog niets qua gevoel hebt. En vooral vertrouwen hebben dat je dit gevoel indien niet tijdens de zwangerschap echt wel daarna gaat krijgen. Weet dat je ervoor gemaakt bent, en dat de hormonen in je lijf je juist ook na je bevalling gaan helpen om een hechte band met je kindje te krijgen.

Ik denk dat hoe je je voelt ook normaal is, net als dat het normaal is op een roze wolk te zitten. Iedereen beleeft het anders en ik denk dat je veel topics op dit forum zit van vrouwen die er wel “helemaal in opgaan”. Als ik kijk naar mijn vriendinnen, stond ongeveer de helft (zo niet meer) erin zoals jij. Heel nuchter, het komt zoals het komt. En (een tijdje) na de bevalling kwam de liefde voor het kind vanzelf. Maak je dus vooral niet zorgen! En ik zal niet zeggen “geniet” van je zwangerschap, maar “aanschouw het met bewondering” haha. Het is gek wat het lichaam allemaal kan en met je doet.

Ik ben van mezelf ook wat meer nuchter aangelegd en zit ook niet op een enorme roze wolk ofzo. Dat verschilt volgens mij per persoon. Nu ik de baby kan voelen merk ik wel dat ik ook meer verbinding begin te voelen. Ik had dit trouwens van mezelf wel verwacht en voel me daar ook niet schuldig over. Ik weet dat ik blij ben dat ik zwanger ben, en dat ik er naar uit kijk om straks een baby te hebben, en dat is voor mij genoeg. 😊 Dus wees vooral niet te streng voor jezelf! Het komt vast vanzelf 😊

Dit gevoel is heel normaal en niks om je schuldig over te voelen. Bij mijn eerste zwangerschap heeft het echt lang geduurd voordat ik er echt iets bij voelde. En eerlijk? De hele zwangerschap vond ik gewoon ruk. Ik vond het ook lastig om echt verbinding te voelen. Maar dat is ook omdat je je er niks bij kunt voorstellen en alles nieuw is. En het beeld wordt gigantisch geromantiseerd waardoor je hoge verwachtingen hebt. Het komt vanzelf en als het niet komt is het ook oké. Zodra ik m’n dochter in m’n armen had was alles goed 🩷

Dit herken ik wel — maar vooral omdat anderen steeds zeiden: “Je moet er echt van genieten”, “Je voelt je echt op en top vrouw” en “Voor mij voelde alles natuurlijk.” Mijn situatie is zo dat ik het besef dat ik zwanger ben ook lang niet voelde; ik was bang dat het misging, had geen idee hoe dat op-en-top vrouwelijk zijn dan voelt. Ik voelde me een tijdje daarin ‘mislukt’. Waarom voel ik me niet zo? Langzamerhand hoor en lees ik ook de verhalen van vrouwen die het net zo ervaren als ik, en denk ik: ik ben gewoon zwanger op mijn manier. En dat betekent niet direct dat er iets mis is met mij. Ik zit gewoon niet zo enorm op een roze wolk en vind het soms een raar idee dat er een baby in mijn buik zit, in plaats van dat het allemaal heel vertrouwd en natuurlijk aanvoelt. Dus fijn ook om alle verhalen hierboven te lezen — dan besef ik me weer dat dit ook normaal is. 😉 En ook ik voel nu trouwens steeds meer verbinding en rust, misschien juist omdat ik me niet meer probeer te conformeren aan hoe ik denk dat ik me zou moeten voelen. Ik heb het een beetje losgelaten en nu wordt het steeds fijner!

Ik voelde me bij mijn eerste zwangerschap echt top, sterk, en voelde me helemaal verbonden met het kindje. Na de bevalling de zwaarste 1,5 jaar van m’n leven fysiek en mentaal gehad. Die roze wolk totaal voorbij gestapt. Het duurde zolang voordat ik me weer mezelf voelde. Dus het kan ook andersom😅 Nu zwanger van de tweede en de placenta ligt aan de voorkant dus voor het nog maar sinds een weekje bewegen. Voel me deze zwangerschap alleen maar moe en zwak en totaal nog geen ´connectie ´ nog met het kindje. Elke zwangerschap is anders denk ik en hormonen zullen ook wel een rol spelen. Mss een wat mindere zwangerschap maar beter voelen na de bevalling. Ik hoop daar nu in ieder geval maar op😂

Dank je wel voor je reactie en je verhaal. Doet me goed om te lezen! 🥰 Ik raak er gelukkig niet in verdwaald en mijn werk is tot nu toe gelukkig een goede afleiding (waar ik met plezier naar toe ga). Succes lieve mama❤️

Ik snap dit volledig. Ik ben nu 21 + 3 en heb ook echt een hele makkelijke zwangerschap zonder kwalen en ook een kleine buik. Ik voel mn kindje al wel zon 2 weken nu, desondanks dat mn placenta voor ligt maar het heeft nog weinig gedaan voor dat gevoel. En hoe schuldig ik me dan kan voelen als anderen veel enthausiaster lijken te zijn over mijn zwangerschap dan ik, dat ik me afvraag hoe het overkomt op anderen. Ik hoop eigenlijk dat het het de tijd een beetje gaat komen. Je bent in ieder geval niet de enige!

Bij mijn zwangerschapsyoga nemen we elke keer een momentje met de baby. Ogen dicht, handen op je buik, rustig ademhalen. En dan iets moois bedenken bijvoorbeeld wat je de kleine toewenst. Vind ik een fijne manier om op zoek te gaan naar de connectie!

Bij de eerste heb ik eigenlijk de hele zwangerschap dit gevoel gehad. Vond het zo'n gek idee dat er echt een baby in mijn buik groeide. Ook nog toen mijn buik al behoorlijk was en de kleine elke dag voelde bewegen. Had toen een hele makkelijke zwangerschap en kon soms echt vergeten dat ik ook nog zwanger was. Pas ver in het derde trimester begon ik het zwaarder te voelen maar zelfs toen was het echte gevoel bij mijn baby er niet. Echt een verschil tuussen gevoel en verstand (wel heel blij met de zwangerschap) wat ik bij jou ook lees. Het echte verliefde moeder gevoel kwam pas in de eerste weken na de geboorte.

Het komt goed! Bij de eerste kwam het ook heel laat, maar hoe meer we er mee bezig gingen, hoe meer ik overal een voorstelling en beeld bij kreeg.

Ik heb dit ook :) ben heel blij, dankbaar etc maar die intense verbinding voel ik nog niet. Ik ga er gewoon vanuit dat dat gaat groeien komende maanden!

Wees vooral niet te streng voor jezelf. Het word vanzelf meer realiteit hoe verder je in de zwangerschap komt en misschien pas na de bevalling. Iedereen is anders en er is geen "norm" over wat je wanneer moet voelen. Je baby en buik word steeds merkbaarder. Doe wat goed voelt.

Ik had mijn vorige zwangerschap precies hetzelfde en had ook verwacht dat het na de 20 wekenecho (en geslacht weten) anders zou zijn, maar ook niet. Begon me toen ook wel zorgen te maken voor als het kindje geboren werd, maar dat was nergens voor nodig! Misschien niet een extreem liefde op het eerste gezicht gevoel, maar wel echt gevoel, wat er heel de zwangerschap niet echt was geweest (behalve gewoon wel leuk en fascinerend vinden). Heb nu ongeveer hetzelfde, maar weet dat ik me er geen zorgen om hoef te maken!