Hoe gaan jullie om met het gevoel van eenzaamheid in je relatie?

Mijn vriend en ik hebben duidelijke afspraken gemaakt mbt weg gaan en het gebruik van alcohol. Hij drinkt op dit moment geen alcohol meer en blijft veel vaker bij mij. Gelukkig was dit bespreekbaar en pakt hij het goed op. Hij gaat nog steeds wel naar vrienden en stappen, maar dus nuchter en houdt hierbij rekening met mij Je stelt je totaal niet aan. Hier heeft de bom eerst flink moeten knallen tot hij in zag dat het handiger is als hij niet meer drinkt. Ook voor onze relatie en mijn gevoel.

Het klinkt wel heel vervelend. Ik snap niet zo goed dat jouw vrienden blijkbaar altijd allemaal alcohol drinken. Ik had ook een druk sociaal leven voor ik emigreerde deze zomer (werd ook in de zomer zwanger), maar meestal drinken wij gewoon thee ofzo😅 misschien kun je ander soort afspraken met je vrienden maken, zoals overdag gaan wandelen of gaan lunchen in plaats van uitgaan gerelateerde dingen? Zo kun je je vrienden wel zien, maar ben je niet de enige die nuchter is. Ik zou het ook met je vrienden bespreken hoe het voor jou voelt, ik zou het ook fijn vinden als mijn vrienden dit soort dingen tegen me zouden zeggen.

Het is meer de vriendengroep van mijn vriend (waar de dames inmiddels ook vaak bij aanhaken). Zij spreken vaak in de pub af en dan is dat met de nodige drankjes. Zij spreken dan sowieso daar af, ongeacht of mijn vriend aansluit of niet. En dat zijn dan vaak de momenten dat ik me eenzaam voel. Omdat ik er dan als enige niet bij ben en alleen thuis op de bank zit. Misschien ook een beetje fomo. Ik weet het niet zo goed. Met mijn vriendinnen speelt dit issue gelukkig niet echt, ik spreek dan ook vaker overdag af.

Dank voor je reactie. Hij mag van mij prima wat biertjes drinken, het is dan meer het collectieve ‘10 tegen 1’ gevoel of zo. Zijn vrienden allemaal een vlotte babbel, tegen mij de enige nuchtere die de humor op een gegeven moment niet meer snapt. Maar ik ga het toch nog maar eens proberen aan te kaarten. En proberen uit te leggen wat het met mij doet. Ik hoop gewoon op erkenning denk ik.

Je zit nu in een afbouwende sociale fase. Dit is een natuurlijke reactie op het proces naar ouderschap. Eenmaal in de laatste fase kan het zijn dat je meer op jezelf bent, gaat nestelen en voorbereiden. Minder zin/ energie hebt in anderen. Met de baby kan sociale contacten incl. partner overweldigend voelen. Je bent wat meer in je bubbel, in je nieuwe rol aan het vormen. Ondanks dat het een natuurlijk proces is, is het mentaal wel zwaar of lastig wanneer je er tegen strijdt met gedachten bv; "ik wil wel bij vrienden zijn", "ik wil blijven doen, wat ik voorheen deed", "kan ik dit wel...", etc. Die gedachten maken het zwaarder. Tot je als toekomstige moeder je overgeeft aan jouw nieuwe rol, het nieuwe leven en jouw nieuwe fase. Er gaat heel veel veranderen. Er komt niet alleen een nieuw leven bij, maar ook op sociaal gebied ga je merken dat vriendschappen gaan veranderen. Zelfs wanneer je er mentaal anders in staat. Voor een vader is de overgang naar ouderschap abrupt. Die fase begint pas wanneer de baby wordt geboren. Daarvoor is het niet tastbaar, niet voelbaar, niet merkbaar en voor een partner (man/vrouw die geen kind baart) compleet onbegrijpelijk. Pas zodra de baby is moeten zij het hele proces doorlopen wat een moeder 9 maanden heeft kunnen doorlopen. En dat vraagt ook om beleid en begrip. Het is dus niet vreemd en je stelt je niet aan. Het is een ingewikkeld proces. Voor nu onbegrijpelijk en iets waar niemand je op voorbereid. Bij mijn eerste - inmiddels in verwachting van nr 3 - ervaarde ik op emotioneel gebied, qua gevoelens, in mijn gedachten en op sociaal gebied heel veel verschillen. Alsof alles in mij in contunue strijd was vol onbegrip. Er zijn hier boeken over, studies zijn er naar gedaan, ook wetenschappelijk onderbouwde documentaires, podcasts en uitleg. Dit heeft mij geholpen om de overgang naar ouderschap te kunnen begrijpen en dus accepteren. Er zit een hele psychologie achter. Mijn advies is om dit proces te begrijpen, te omarmen en accepteren. Niet er tegen vechten, maar stel vragen en onderzoek; peobeer het te begrijpen om de overgang te laten versoepelen. Begrijp dan ook dat dit voor jouw partner heel anders is en later komt. Zie het als drijfzand. Als je ertegen vecht zak je dieper en wanneer je rustig blijft en juist positioneert kun je eruit wurmen. Blijf rustig, communiceer, zoek rust op, maak momenten voor jullie samen, spreek af met mensen die jou energie geven en jou begrijpen, maak balans in samen zijn en individuele tijd, doe wat goed voelt en onderzoek hoe dit er straks uit kan komen te zien. Het komt allemaal goed! Het zal wel even een fase zijn die ingewikkeld zal zijn. Ook na de geboorte. Uiteindelijk valt alles op zijn plek. Dan is het een zoektocht naar het balans in partnerschap en ouderschap. Die is voor sommigen lastig, maar wanneer je hierop kunt voorbereiden en momenten samen kunt inplannen komt het ook helemaal goed!

Ik drink nooit, ook niet met het uitgaan. Mijn vrienden wel, kon het alsnog super gezellig hebben. Wat dat betreft denk ik altijd je hoeft niet te drinken om het gezellig te hebben. Qua energie snap ik het wel, misschien kan je met je vriend afspreken om een uurtje te gaan en dan samen naar huis te gaan? Ik vind het niet egoistisch als je van hem vraagt meer rekening met je te houden, jij draagt ook zijn kind, mag hij ook wat voor doen.

Heel herkenbaar, inmiddels voor de derde keer zwanger en toch verbaas ik me weer over hoe verschillend de impact is tussen mijn man en mij. Ik ben moe, slaap veel, en hou daardoor weinig energie over voor ontspanning of leuke dingen. Mijn man zijn dagen zien er nog hetzelfde uit. Enige wat hier werkt is communiceren! Bevragen hoe de ander het beleeft, vertellen hoe het voor jou is, en realistisch en begripvol zijn over de verschillen

Het is inderdaad de energie. Ik dronk sowieso nooit veel. Maar nu ligt alles onder een vergrootglas en het gaat me dus om het gedrag. En dat ik het niveauverschil te snel te groot vind en te vervelend. En daarom ga ik maar niet meer mee en voel ik me dus zo.

Je geeft aan dat dit eigenlijk de vrienden van je partner zijn die altijd savonds afspreken en drinken. Je eigen vrienden zie je wel op andere momenten. Is het voor jou dan echt zo erg dat je deze sociale activiteit mist (of wel gaat maar het niet zo leuk hebt), of zit het er meer in dat je partner niet thuis is op die momenten? Is het dan een idee dat je partner pas later op de avond zonder jou gaat, als je toch al richting bed gaat? (Geen idee hoe laat je bedtijd is, tot hoelaat ze weg blijven en hoe ver van jullie huis dat is hoor, als dat daarna nog maar een half uurtje is dan schiet dat natuurlijk niet op, maar voor 2 of 3 wel een mogelijke compromis) Of laat hem minder vaak gaan en nodig dan een van je eigen vriendinnen uit voor een filmavondje, thee, breien (ik zeg maar wat haha, geen idee wat je hobbies zijn of wat je graag samen doet met je vriendinnen). En ga zelf iets doen (boek lezen, thuis spa, puzzel), in ieder geval niet zielig alleen zijn en doomscrollen, want daar wordt iedereen depressief van. Het begin van alles is natuurlijk wel communicatie met je vriend hierover, maar ik dacht misschien vast wat oplossingsrichtingen waar je aan kunt denken. En inderdaad, jij wordt nu al 'beperkt' in je sociale leven, hij nog wat minder. Maar straks kun je het beter in verhouding brengen met een fysieke baby. Allebei 0 tijd en energie om sociaal te zijn, samen weg met kind bij de oppas, of afspreken om omstebeurten weg te kunnen. En dan is het ook makkelijker om af te spreken dat je het eerlijk verdeeld, want nu is het nog vooral jouw lichaam dat moe is.

Dank voor je bemoedigende woorden. Heb je misschien voorbeelden van de boeken/podcasts/docu’s?

Ik vind het een groot verschil tussen dansen, of pub hangen. Nuchter uit / dansen deed ik altijd al,no problem. Als enige nuchtere aan een bar hangen, dan was ik het met een half uurtje wel zat, zeker als het een groep is die snel doortankt qua alcohol en echt flauw wordt.

ik heb daar nooit zn probleem mee gehad. Maar dat ligt miss indd ook aan de vrienden groep.

Ik weet niet hoevaak je vriend weg is, maar anders misschien vragen of hij af en toe thuis blijft en niet weg gaat. En zelf misschien iets van een hobby dat je kan niet als hij er niet is?

Klopt, het zijn van origine zijn vrienden maar met de dames erbij is het toch wel een grote groep geworden. Ik denk dat het beide is. Dus enerzijds balen dat ik de activiteit dan mis, maar ook dat mijn vriend ‘gewoon’ gaat en zijn leven gewoon doorgaat en dat van mij op pauze staat of zo. En dat ik dat maar lastig kan accepteren op het moment. Ik wéét dondersgoed dat het voor een goed doel is en dat mijn lichaam hard aan het werk is, maar dat doe ik voor mijn gevoel wel alleen. Ik probeer het doel voor ogen te houden, maar ik verwachtte misschien meer begrip vanuit vriendlief haha.

Daar ben ik het mee eens hoor, in mijn vriendengroep die vaak thuis of in het spelletjes cafe afspreekt en dan meestal wat sterks drinkt kan het wel. In de groep die in de bar afspreekt en alleen maar bier drinkt niet.

Klinkt alsof heel veel met hem praten de oplossing is. Soms helpt het al om erkenning te krijgen of dat hij straks 1x zelf een keer zegt hey, zullen we samen thuis blijven vandaag?

Heel eerlijk, misschien unpopulair opinion, maar jij kiest er voor thuis te blijven. Wat natuurlijk je goed recht is, maar zoals je zegt, jullie leven was normaal gesproken anders, voor je vriend is er (nog) niks veranderd. Ik zou er persoonlijk niet zoveel problemen mee hebben. Hij komt er snel genoeg achter als de baby er is dat het niet allemaal meer kan… dus laat hem nog even genieten 😂

Die herken ik heel erg, dat meer begrip willen hebben. Mannen denken toch ook echt wel anders en wellicht ziet jouw man (en mijn man) niet in dat het soms fijn is om wat meer begrip te krijgen dat een kleintje maken best veel energie kost en we hierdoor ook niet meer alles willen/kunnen doen wat we voorheen wel deden? Sterkte!! En fomo herken ik ook haha

Ja dit herken ik ook wel. Mijn doet alles voor me (hond, zoontje van net 1) omdat ik me deze zwangerschap ook duidelijk minder goed voel. Dan zie ik hem festival tickets kopen, reizen plannen met zn vrienden voor deze zomer, en alles gaat ik goed overleg en ik gun het hem echt heel erg. Ik vind niet dat omdat ik aan het lijden bent hij maar mee moet lijden, of omdat ik deze zomer verlof heb en herstellende ben, hij niet af en toe weg mag. Maar het gemis IS er. Het helpt mij dan om te erkennen dat die 2 naast elkaar staan, het verdriet van jezelf om dingen te missen én de ander zn vrijheid te gunnen. Maar dan niet daar waarde aan te hechten. Dus we bespreken het veel, zonder dat het hoeft te veranderen vanuit beide kanten. Maar daardoor mag het gevoel er wel gewoon zijn. Uitspreken lucht al zo erg op, dan is het niet meer van jouw alleen. Misschien helpt jou/jullie dat ook.

Sorry, maar mijn vriend gaat echt niet op vakantie met vrienden deze zomer nadat ons kleintje er is hoor 🫢