Bevalverhalen

@moderator, kan deze gepind worden bovenaan?🙈

Zal ik doen!

Afgelopen zondag met 37+4 weken bevallen van ons eerste kindje 💚 Ik werd die ochtend wakker met een gevoel alsof ik de dag ervoor 50 sit-ups had gedaan— echt een soort gespannen en beurs gevoel in m’n onderbuik. Bij het opstaan zei ik nog tegen m’n man: “misschien gaat het vandaag wel gebeuren”… Nog geen halfuur braken spontaan mijn vliezen. VK gebeld; ze kwam rond de middag op controle en bevestigde dat het inderdaad vruchtwater was, maar dat het nog wel 24 uur kon duren voordat de weeën uit zichzelf op gang zouden komen. Toch kreeg ik al vrij snel na haar bezoek last van menstruatie-achtige krampen— einde v/d middag gingen deze richting weeën die ik nog redelijk prima op kon vangen. Voor de zekerheid toch maar even weer de VK gebeld— ze dacht dat het nog niet zo’n vaart zou lopen gezien het mijn eerste bevalling was (en ik nog opgewekt klonk aan de telefoon), en stelde voor om een paar uur later pas weer langs te komen. Mijn gevoel zei dat het allemaal zomaar wel eens rapper zou kunnen gaan dan ik dacht, dus toch maar gevraagd of ze niet meteen al langs kon komen. Binnen een halfuur stond ze op de stoep, en na toucheren constateerde ze lichtelijk verbaasd dat ze al haartjes kon voelen en dat ik blijkbaar al op 5 cm ontsluiting zat 🙈 Spullen gepakt en met de auto naar het ziekenhuis. Inmiddels moest ik me wel echt concentreren op het wegpuffen van de weeën. Eenmaal op de verloskamer waren ze behoorlijk intens, werd ik misselijk en begon ik al wat persdrang te voelen. De VK stelde voor om over anderhalf uur de ontsluiting nog eens te checken— ik had liever dat ze dat meteen deed! Zo gezegd, zo gedaan. Bleek dat ik al op ruim 9 cm zat en passief mee mocht gaan persen. Dat was echt een opluchting. Na iets minder dan een uur persen kwam ons kleintje ter wereld. 💞 Het verbaasde me hoe snel de pijn weer helemaal verdwenen was— vrijwel direct nadat hij eruit was. Twee kleine hechtingen werden geplaatst en binnen een uur stond ik alweer naast het bed. Ook nu, 2 dagen later, voel ik me eigenlijk hartstikke prima, op wat krampjes na! De baby maakt het gelukkig ook heel goed.💚 Al met al vond ik het behoorlijk heftig (en veel intenser & pijnlijker dan ik me had kunnen indenken!), maar als ik iedereen om me heen mag geloven is het allemaal relatief vlot gegaan voor een eerste keer. Ik vond het onwijs bijzonder om te ervaren dat je lichaam precies weet wat het moet doen!

Van harte gefeliciteerd!🥳

Klinkt als een super mooie bevalling ❤️ Gefeliciteerd!! 🥳 Hoelang heeft alles bij elkaar uiteindelijk geduurd?

Dankje! Circa 13 uur van gebroken vliezen tot geboorte

Op maandag naar de verloskundige geweest voor controle (37wk zwanger), helaas was mijn bloeddruk vrij hoog en moest ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis voor een extra controle. Hier hebben ze me aan de ctg gelegd, urine en bloed afgenomen. Uitslag: twijfelgeval zwangerschapsvergiftiging. Ik moest 24u urine verzamelen en de dinsdag terugkomen. Ook dit hebben ze onderzocht, helaas bleek ik toch zwangerschapsvergiftiging te hebben en mocht ik direct blijven… Dezelfde avond hebben ze een ballonnetje geplaatst. Deze viel er op woensdagochtend uit en hebben ze om 9.00u weeenopwekkers aangesloten, deze begonnen om 10.00u te werken. Bouwde best mooi op en had snel regelmatig weeën om de 2.5 minuten. Om 12:30 wouden ze de weeënopwekkers gaan verhogen maar ik zei dat als dit moest ik pijnbestrijding nodig had. Ruggenprik was de enige optie, hebben we een kaart gekregen om in te lezen over de risico’s en zouden ze daarna toucheren. Ik zat tijdens het toucheren om 13:00 op 5 cm. Ik wilde nog graag proberen of ik het onder de douche uit kon houden zodat we geen ruggenprik hoefde te doen. Eenmaal onder de douche krijg ik direct persdrang, eerst geloofde ze het niet zo en moest ik het tegenhouden maar dat lukte echt niet. Moest ik snel onder de douche uit en hebben ze met nat op bed gelegd, opnieuw getoucheerd en zat ik dus binnen 30 min op 10 cm ontsluiting. Ik heb 5 minuten geperst, met 2 persweeen op bed was de kleine man er. Ik denk dat ze mijn weeën niet helemaal goed hebben kunnen monitoren via de ctg. Door de snelheid van de bevalling ben ik behoorlijk inwendig uitgescheurd, gelukkig lukte het hechten op de verloskamer en hoefde ik hiervoor niet naar de ok. Kleine doet het gelukkig super goed, intens genieten 🥰🥰🥰🥰

Wow, heftig zeg, als alles zo snel gaat. Neem maar goed de tijd om het allemaal te verwerken. Al supergoed dat je je verhaal hier deelt; erover praten en opschrijven helpt enorm. Wens je/jullie heel veel geluk met de kleine!❤️

Was dit jouw eerste kindje?

Yep, dit is ons eerste kindje!

21-10 ballon geplaatst met 37 weken. Volgende ochtend terug en 4 cm. Toen zijn de vliezen van de eerste baby gebroken, al gauw kwamen de weeën zelf op gang! Geen opwekkers gehad. Heel veel last van rugweeën en ik trok het niet meer, het ging snel er was geen tijd voor ruggenprik dus over naar een remi popje: ik vond dit heel fijn, werd wel echt heel suf. Na ong 1,5 uur kreeg ik persdrang en mocht ik gaan persen, na een kleine 10 min is onze eerste dochter geboren!! Onze tweede meid lag dwars, en helaas na meerdere pogingen draaide ze niet… dus enige optie, keizersnede… Met spoed naar OK.. ging allemaal zo snel, en voor ik het wist werd ik wakker op de uitslaapkamer… onze dochter is 25 min na haar zus geboren. Het gaat allemaal goed met hun. Ik ben helaas veel bloed verloren en de dag erna een bloedtransfusie gehad. Voel me nu een stuk beter, maar het was echt een rollercoaster. Al met al, hele ervaring en veel pijn aan de wond. Maar ben zo gelukkig met de meisjes 💕

Ach jeetje wat vervelend dat je ook onder volledige narcose bent gebracht bij de keizersnede! Nu bijkomen en herstellen en lekker veel knuffelen met je meiden!!

Mijn verhaal is vrij lang met een oogcomplicatie(29 weken), opname in het sophia (30 weken) waar werd geconcludeerd dat mijn nieren achteruit gingen en het geen vergiftiging was, om vervolgens 1,5 week later (32 weken) wél vergiftiging te hebben, opname van een week, een week thuis monitoren (33 weken) om vervolgens weer opgenomen te worden.. zwangerschaps-cholestase ook nog nog er bij tussendoor.. Op zaterdag/zondag nacht had ik last van mijn rug, voelde me niet lekker, last van weeën dacht ik, maar met mijn 34 weken leerde dokter Google mij dat dit indalingsweeën moesten zijn.. Zondag op maandag nacht echt de hele nacht wakker geweest met dezelfde klachten.. twijfel om te gaan bellen, gezien ik ook zondag overdag niet wist hoe te gaan zitten, liggen of staan door de rugpijn.. maar gezien mn rug altijd al zwakker is geweest en ik op maandag toch een afspraak met de gynaecoloog had staan niets gedaan.. Die maandag op controle, in de wachtkamer stiekem toch ook wat weeën weg gepuft.. volgens de gynaecoloog inderdaad door indalen, verder niet gekeken. Bloed en urine waardes achteruit gegaan dus opname 3 werd een feit. Thuis maar weer spullen gepakt en terug naar het ziekenhuis. Op de afdeling werd gevraagd of er al was gekeken naar ontsluiting, nog niet zei ik en dat was het.. uiteindelijk een ctg gekregen waarop toen toch wel duidelijk werd dat het echte weeën waren! Bij een check werd duidelijk dat mn baarmoedermond al helemaal plat was en ik een cm ontsluiting had, direct naar een verloskamer gebracht. De weeën werden heftiger, die in mn rug niet meer te doen en gevraagd om een ruggenprik (wat ik eigenlijk niet wilde op voorhand, maar toch voor gekozen dus) op de ok waren er 5 pogingen nodig om m gezet te krijgen, de mannen daar waren vooral heel erg verbaasd over het aantal weeën wat ik daar op zat te vangen 🤭 nergens zo veel gehad als daar. Ik had inmiddels 4 bijna 5 cm ontsluiting. Terug naar de verloskamer, waar de ruggenprik goed zijn werk deed, wat fijn dat ik de keuze had gemaakt om eens lief voor mezelf te zijn! Niet heel veel later kwam de gynaecoloog vertellen dat de hartslag van ons kindje steeds weg zakt als ik een wee had.. omdat ik toen nog net 34+4 dagen zwanger was werd er geen risico genomen en hebben ze me een keizersnede gegeven. Dankzij de prik heb ik geen narcose gehad, zo fijn! Ik heb alles goed mee gekregen. Uiteindelijk is ons meisje met 34+5 geboren, papa mocht gelijk bij haar ook terwijl ze alles controleerden, ook heeft ze bij mij gelegen terwijl ze me aan het hechten waren, ik heb haar gezien toen ze uit mijn buik kwam, echt, totaal geen klagen ondanks al het onverwachte! We maken het erg goed! We hebben een week in het ziekenhuis gelegen en mochten daarna met z’n allen naar huis!

Ik heb mijn verhaal al deels verteld in een topic dat ik geopend had over mijn angsten ivm mijn complexe medische situatie, maar misschien is het wel leuk om hier wat meer te vertellen over de bevalling zelf. Afgelopen woensdag 22-10 moesten we ons om 7.15 uur melden in het academisch ziekenhuis hier in de stad. Ik kreeg een kamer toegewezen en zowel mijn man als ik kregen kleding aan voor de operatie (hij zo’n prachtig blauw pak en muts, ik een operatieschort). Rond 8.00 richting de operatiekamers, waar ik in de voorbereidingsruimte twee infusen kreeg ingebracht in beide armen. Ik was doodsbang, maar de medische staf was zo lief en omdat er in dit ziekenhuis jaarlijks weinig keizersnedes / geboortes plaatsvinden waren zij allemaal zeer enthousiast (want: een baby geboren zien worden gebeurt je niet iedere dag) kregen we een hele mooie knuffel van ze. Om 8.35 ben ik zelf vanuit de voorbereidingsruimte naar de operatiekamer toegelopen. Daar was ontzettend veel personeel, met als reden dat ik mogelijk meteen een operatie nodig had indien de tumor in mijn lijf rare dingen zou gaan doen tijdens of net na de operatie. Iedereen stelde zich voor, alle namen meteen vergeten. Ik kreeg nog een extra infuus op mijn hand en na het verkrijgen van de ruggenprik werd ik geholpen met te gaan liggen op de operatietafel. Het is super interessant om te volgen wat er dan allemaal gebeurt: iedereen riep om beurten zijn naam en zijn functie op dat moment, de risico’s werden nogmaals doorgesproken en de verantwoordelijke anesthesisten en artsen gaven aan welke stappen zij zouden ondernemen als de tumor zou gaan bloeden en welk effect dat had voor mij, het operatiescherm werd voor me opgehangen en er is wel 10x getest of de verdoving werkte. Dat bleek wat meer tijd te kosten dan normaal, dus ik werd met mijn hoofd een beetje naar beneden gelegd zodat de verdoving zich wat beter naar beneden zou verplaatsen. Mijn benen werden ‘vastgebonden’. Om 9.21 is de effectieve operatie begonnen en om 9.23 hoorden we ‘there he is!’ gevolgd door een huiltje. Het is een hele gekke gewaarwording: je voelt alles, maar het doet geen pijn. Alleen omdat ze zo in mijn buik aan het wroeten waren en ik enorm zenuwachtig was, werd ik misselijk. Kreeg ook enorme pijn aan mijn schouders, misschien door hoe ik lag. Door deze combinatie raakte ik behoorlijk in paniek en zoomde ik helemaal uit. De anesthesist en assistent waren mega lief, ze probeerden alles te doen om me gerust te stellen en mijn schouders met handdoeken te ondersteunen zodat ik beter lag. Ik was in de paniek inmiddels echter echt wel van de wereld, dus heb nog weinig echt bewust meegekregen. Ondanks dat hebben ze de hele operatie lang steeds heel duidelijk en rustig gecommuniceerd wat er gebeurde en waarom. Wij hadden gevraagd om een Bruce Springsteen lijstje aan te zetten. Wat ik me kan herinneren is dat de muziek aanging en iemand riep ‘dit is geen Bruce Springsteen!’ en het volgende was het liedje ‘Born to run’. Hoe toepasselijk, bij een geboorte. Daarna niets meer bewust gehoord, de muziek werd ruis op de achtergrond. Ik weet dat onze zoon meteen apart genomen is en ik zie op foto’s dat hij heel schoon de baarmoeder uitgekomen is, alleen wat wit op zijn hoofdje. Om 9.27 heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt. Grappig detail; hij wilde bij de baby gaan kijken, maar mij niet alleen laten in mijn paniek. Toen is er iemand anders naast mij gaan zitten om mijn hand vast te houden, wat ik pas een hele tijd later door had. Om 9.39 is Tobias bij mij neergelegd (nadat ik 20x vroeg ‘waarom duurt het zo lang?’). Ik werd toen nog gehecht en het scherm was vrij hoog geplaatst, dus ze konden hem niet echt goed op mijn borst leggen (meer half in mijn nek) maar ik kon hem wel zien en vasthouden. De foto’s van dit moment zijn zo waardevol, want ik herinner me het niet zo heel goed. Rond 10.00 kreeg Tobias een pakje aan en iets te drinken, want zijn bloedsuiker was te laag. Ik was inmiddels klaar en op een gewoon ziekenhuisbed gelegd. Daar heeft de kleine nog 10 minuten bij mij gelegen, voordat ik naar de recovery ging en hij in de incubator met de ambulance naar het geboortecentrum is gebracht samen met mijn man. Hoewel de operatie goed gegaan is volgens het beste scenario (veel van de stand-by artsen waren dus al heel snel weg) heb ik best wat bloed verloren door een bloeding van de placenta die zo laag lag dat die geraakt is tijdens de incisie. Dus daar ging de aandacht naartoe op de recovery. Daar kwam ik langzaam voor het eerst ook weer een beetje bij ‘leven’ en om 13.30 mocht ik naar de gewone kamer, waar ik om 15.30 werd opgehaald door ambulance personeel om me te herenigen met papa en Tobias. Om 16.16 waren we weer samen en kon ik Tobias eindelijk écht bewust in mijn armen houden. Een van de assistenten die er just in case bij was bij de operatie, heeft met mijn telefoon een enorme fotoreportage gemaakt vanaf het moment dat de baby uit mijn buik was. Dit is zo waardevol, want ik weet zoals gezegd nog zo weinig actief van wat er gebeurd is. Ik merk dat het bekijken van de foto’s helpt om toch een beeld te krijgen van de dag, tezamen met alle foto’s en video’s die mijn man heeft gestuurd toen we van elkaar gescheiden waren. Al met al is het geen slechte ervaring geweest denk ik, maar ik vind het wel lastig dat ik me weinig actief herinner en dat ik de eerste uren met onze zoon gemist heb. Maar dat halen we nu totaal in met veel knuffelen.

Dank je wel voor dit verhaal ❤️ heb binnenkort ook een geplande keizersnede in een academisch ziekenhuis en dit is echt waardevol om te lezen 🫶🏻

Op de nacht van 12 op 13 oktober moet ik om 3 uur plassen. Tijdens het lopen naar de wc voel ik allemaal druppels langs m'n benen glijden en eenmaal op de wc komt er water uit wat niet als plas aanvoelt. Het is doorzichtig. Ik maak het schoon bekijk het eventjes in mn Toiletpapier en pak een nieuwe onderbroek. Ik denk op dat moment niet meteen aan gebroken vliezen en wil weer proberen te slapen. In bed begin ik dan toch na te denken over de situatie en probeer erover iets te zoeken in de 24baby app. Misschien heeft iemand anders dit ook wel gehad. Tijdens het malen in mn hoofd merk ik ook kleine krampen vanuit mn rug. Ik ga toch weer eventjes naar de wc toe en weer gebeurd me hetzelfde dit keer. De krampen in mn rug komen ook weer opzetten en ik weet bijna zeker wat ons wat te wachten staat. Ik loop naar boven om mijn vriend wakker te maken. Hij wordt snel wakker en we bellen de verloskundige op. Tijdens het bellen met de verloskundige merk ik dat ik steeds krampen krijg. Vooral nog vanuit m'n rug die nog wel weg te ademen zijn. Omdat ik nog maar 36 weken zwanger ben spreken we af dat we over een half uur terugbellen. De verloskundige belt het ziekenhuis en ik ga even douchen en mijn vriend pakt de vluchttas in. Daan wat moet er eigenlijk allemaal in? We pakken in voor een weekendje weg met vooral chilkleding en alle onderbroeken die we kunnen vinden. Oh ja ook nog kleren voor de kleine. We hebben wat rompers en pakjes in maat 50 en een pakje in maat 44 en veel sokjes. De krampen lijken wel degelijk weeën en ze komen elke 3 minuten en duren een minuut. De verloskundige heeft contact met het ziekenhuis gehad en komt naar ons toe. Terwijl de verloskundige komt zijn mijn weeën constant aanwezig 1 minuut een wee daarna 3 minuten niks. Ik voel me nog helder en kan ook de weeën opvangen door te lopen, me te laten masseren door mijn vriend en alles rustig weg te ademen. Omdat de weeën meteen constant zijn besluit het ziekenhuis dat we moeten komen. De verloskundige rijdt voorop en wij erachter aan. De autorit zelf ervaar ik als pittig. Om de 3 minuten komt er een wee en mn vriend kan deze nu niet voor mij wegmasseren. Ik sluit veel mn ogen en probeer de pijn weg te ademen. Voor mij helpt het om steeds te zeggen dat een wee 1 minuut duurt en weer weggaat. Eenmaal bij het ziekenhuis merk ik dat in mn eigen wereld zit. Ik luister niet meer wat er om me heen gebeurd. Ik ben er fysiek maar mentaal niet. De verpleegkundige kan mijn naam niet vinden in het dossier en mijn vriend moet daarom mijn gegegevens doorgeven. Het is namelijk voor mij de eerste keer dat ik voor mezelf naar het ziekenhuis ga. Een primeur! We worden naar een kamer gebracht waar ik knoppen met banden op mn buik krijg. Dit is om mijn hartslag en weeën op te meten. En om de baby z'n hartslag te controleren. Ik zit aan bedrading vast en merk meteen dat het niet prettig is. We nemen hier afscheid van de verloskundige en hebben nu een ander contactpersoon. Er komen veel mensen binnen om ons een update te geven. Eerst willen ze kijken of ik echt al aan het bevallen ben of dat ik last heb van blaasontsteking. Al snel wordt er geconcludeerd dat ik aan het bevallen ben en alles wordt ervoor gereed gemaakt. We gaan naar een andere kamer waar ik uiteindelijk zal gaan bevallen. De zuster pakt wat spullen die ik fijn vind om te gebruiken zoals een yogabal, ondertussen blijven de weeën komen. De weeën worden pittiger en ik merk dat ik echt in mezelf keer en alleen met mn vriend wil praten. Hij mag geen seconde van mijn zijde wijken. Alle gesprekken om me heen zijn vaag. Omdat de banden op mijn buik niet blijven zitten omdat de baby beweegt maar ook ik vooral veel aan het bewegen ben tijdens mn weeën, komen er constant zusters langs om de banden/knoppen terug de plaatsen. Ik irriteer me eraan maar merk ook dat ik teveel met bevallen bezig ben waardoor het ook langs me heengaat. Aan mijn vriend wordt gevraagd of het goed is om bij de baby zn hoofdje een zendertje te plaatsen zodat zijn hartslag goed wordt gemeten en een van de banden wegkan geeft wat mij meer rust geeft. Hij geeft hierin akkoord. Om 5 uur zijn we ongeveer in het ziekenhuis gekomen om 7 uur gingen ze kijken naar mn ontsluiting deze was toen 2 cm, om 9 uur krijg ik het zendertje ipv de band en checken ze nog een keer m'n ontsluiting. Deze was 4 centimeter. De zusters zeggen dat het snel gaat. Maar ik merk dat ik teleurgesteld ben dat ik nog zo lang moet en merk dat de weeën pittig zijn. Ik vraag aan de verloskundige of ik misschien een paracetamol kan nemen om de pijn iets te verlichten. Bij menstruatiepijn werkt dat immers ook. Achteraf kunnen we lachen om deze vraag. Maar het antwoord is dus nee. Ik besluit dat ik voor nu nog geen andere pijnstillers wil. Ik begin moe te worden en weet me geen houding meer aan te nemen. Ik lig op bed en hou stevig mn vriend zn hand vast of de rand van het bed terwijl hij me masseert of ik lig tegen de bal aan de wiegen en adem zo de weeën weg. Ik denk ook de hele tijd te moete plassen. Maar er komt niks als ik ga zitten. Mn vriend is heel motiverend. Hij zegt elke keer dat het goed gaat en de wee weer bijna weg is. Ik merk dat de weeën naast nog heftiger ook steeds sneller komen en de rug en buik weeën wisselen elkaar af. Zelf kan ik de rugweeën beter wegademen dan mn buikweeen. Ineens krijg ik de drang om te poepen. We bellen voor assistentie en ik merk dat ik een beetje in paniek raak. Er is niemand, ik verlies bloed en heb drang tot poepen. Wat gebeurd er met me. Snel zijn er personen in de kamer, 2 verloskundigen plus één in opleiding en de verpleegkundige die de hele tijd bij ons in de kamer is geweest. Ik wordt nog een keer gecheckt en er wordt vertelt dat ik 10 cm ontsluiting heb en we ons gaan klaarmaken tot de bevalling. Toen me dat werd vertelt was ik ineens weer helder en kon ik weer praten. Het bed werd bevalklaar gemaakt. Ik krijg tips over wat ik kan doen tijdens een perswee. Als ik een voel komen moet ik diep inademen en de drang die ik voel tot poepen, wegduwen naar beneden. De eerste perswee is geen succes, ik maak vooral veel geluid en ben lichtelijk in paniek omdat niet bekend ben met wat ik doe. De tweede perswee gaat beter. Iedereen helpt me en samen tellen we 3 x van 10 tot 0 waarbij is pers naar beneden. De tijd tussen de persweeën zijn prettig ik kan goed op adem komen en kan me focussen op wat er aan me wordt vertelt. Tijdens de persweeën komt een verloskundige naar me toe met het verhaal dat de gynaecoloog langskomt om te checken of ik een knip of pomp ga gebruiken omdat de baby heel erg zn best moet doen maar het mogelijk voor hem te zwaar wordt.. Ik luister ernaar maar ook weer niet. Na de 4e perswee hoor ik in ineens 'plons' 'hij komt eraan' 'hij is er al' en m'n hele shirt is nat van het vruchtwater. We horen een baby huilen en ik weet dat het goed is. Ik hoor op de achtergrond iets over navelstreng om zn nekje maar daar was niks van te zien toen hij op mn buik werd gelegd. HIj is perfect en heeft mijn neus! Onze zoon is er gewoon en we hebben het samen gewoon geflikt. Mn zoon (Sil) ligt lekker bij me terwijl de verloskundige mijn onderkant checkt. De placenta moet eruit en dot gaat heel makkeljjk. Hij wordt aan ons getoond. Ik heb wat scheurtjes die worden gehecht en ben redelijk veel bloed verloren hiervoor krijg ik iets aan mn infuus. Mn vriend mag de navelstreng doorknippen. Ik heb de bevalling als iets bijzonders ervaren. Ik vond de weeën aan het einde erg intents maar ben de pijn echt vergeten toen mn zoon in mn armen lag. Ook de kracht die wij vrouwen hebben tijdens zo'n bevalling( van weeën tot persweeën) is niet te omschrijven. Wat ben ik trots op wat wij kunnen als vrouw🩵🩷!

Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Proficiat met de geboorte van jullie zoon Sil! Wat knap, en wat mooi geschreven

Gefeliciteerd! Mooi geschreven, leuk om te lezen! Lekker genieten met elkaar!

Van harte gefeliciteerd🩵 wat een mooi geboorte verhaal! Nu lekker genieten met Sil!

Wat mooi, fijn en duidelijk omschreven. Kreeg er tranen van haha. Hallo hormonen. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon! Geniet ervan 😊