onzekerheid..

Hii, dit lezen doet mij heel veel pijn! Ik herken deels jou verhaal over het niet kunnen genieten van de zwangerschap. Ik heb vorig jaar mei abortus gepleegd, mijn dagen waren met ups en downs ik had zelfs besloten het te houdn, maar met 10 weken was ik zo depressief geworden dat ik het toen besloten heb. Achteraf spijt van omdat ik deze keuze gemaakt had omdat ik teveel aantrok wat andere er van vonden. En nu ik weer gepland zwanger ben merk ik zoveel emoties en onzekerheid. Ik weet dat er instanties zijn die gesprekken met jou kunnen hebben zodat je er zekkerder van je keuze kunt worden en jou kunnen helpen met het eventueel verwerken. Maar ik wil 1 ding meegeven. Doe het niet omdat andere het willen maar denk aan jezelf en je kindje! Als je er over wilt praten kan je me eventueel ook een verzoek sturen!😘

Wat rot dat je in zo'n moeilijk situatie zit. Mogelijk kan je forums online opzoeken of praten met een psycholoog of de praktijkondersteuner van de huisarts? Eventueel vertellen aan een goeie vriend en familielid waarvan je weet dat die het beste met je voor hebben kan ook helpen.. normaal gesproken zou je het niet zo vroeg vertellen maar in deze situatie is het misschien makkelijker voor hrt maken van de keuze. Een ding dat ik je mee wil geven, vrouw tot vrouw,jij maakt jouw eigen keuzes, en hoewel een man het hoofd van het huishouden kan zijn en je ervoor kan kiezen om onderdanig te zijn betekend dat niet dat zij voor jou mogen bepalen of jij een kind krijgt, je zegt zelf dat je vanwege je vriend bij de kliniek was... als hij ook gelovig is is dat helemaal iets dat pijnlijk is, hij volgt het boek, maar alleen wanneer het hem uitkomt? Wat je ook besluit, het zal jouw eigen zelfstandige keuze moeten zijn waar je compleet achter staat, en wat je ook besluit, er zullen veel mensen zijn die achter je staan en je zullen steunen. Ik wens je heel veel sterkte en gezondheid toe.