BAM traject en nieuwe relatie

Hi hi, Wat onwijs dubbel zon situatie he! Ik snap je gevoel! Tegelijkertijd is het wel een heel persoonlijk situatie, waar je de keus denk ik op gevoel zult moeten maken na alle afwegingen. Niemand anders dan jijzelf kan die maken. Een aantal belangrijke vragen voor mijzelf waren. Wil je echt alleen een kindje of is het zo gelopen? Hoe oud ben je en hoelang heb je nog om eventueel het traject later weer op te pakken mocht de relatie toch niet lopen zoals je wenst? Als je meerdere kindjes zou krijgen wat vindt je ervan dat ze mogelijk verschillende vaders hebben, en/of 1 geen aanwezige biologische vader en de ander wel (hoe staat je partner hierin). En kan ik ermee leven als ik door dit on hold te zetten straks de kans misloop om een kindje te krijgen. Waarschijnlijk dingen die je allemaal al bedacht hebt maar misschien heb je er wat aan. Je mag me altijd een prive berichtje sturen als je een van gedachte wilt wisselen 😊

Wat lastig zeg! Ik snap je gevoel goed. Toen ik het BAM traject inging ben ik altijd oké geweest met een kind van een ander hebben en na een jaar de liefde van m'n leven tegen te komen en daar de rest van m'n leven mee te zijn. Ik zou ook niet met een man kunnen zijn die een kind van een ander niet accepteert, omdat ik inmiddels op zo'n leeftijd ben dat er ook bijna niet verwacht kan worden dat er aan iemand geen verleden zit. Dat dit zo gelijktijdig allemaal gebeurd, maakt het logisch dat je nu twijfelt aan alles. Ik denk dat mijn belangrijkste punten zouden zijn: leeftijd, en wat is 'over een tijdje' er samen voor gaan. Iedere situatie is anders en zonder hem te kennen kan ik verder ook weinig bijdragen, maar zou persoonlijk niet al na nog geen 3 maanden die commitment aan willen gaan met iemand. Angst is geen goede raadgever, maar er zijn zoveel situaties waar dingen uitlopen op vechtscheidingen en ruzies over gedeelde voogdij. Wonen jullie bijvoorbeeld al samen? Je leert dan iemand echt op een andere manier kennen. Maar nogmaals, tijd zou mijn belangrijkste factor zijn. Als je 27 bent en alle goede vruchtbaarheidsonderzoeken hebt gehad, heb je natuurlijk nog meer dan genoeg tijd. Je mag me altijd pb'en als je verder wilt kletsen :)

Als leeftijd een factor is , is er nog een tweede factor die net zo belangrijk is: kan je nieuwe friend wel kinderen krijgen(als in weet je of hij misschien onvruchtbaar is of niet?)

Hee! Dank voor je tips! Om antwoord te geven op je vragen: ik wilde nooit een alleenstaande moeder worden maar na een relatie van 7 jaar, toen we er voor wilde gaan, bleek mijn toenmalige partner onvruchtbaar te zijn en hij besloot dan ook direct uit elkaar te willen gaan om mij die kans wel te gunnen. Daarna 3 jaar vrijgezel geweest en niemand tegengekomen waarmee het klikte. Inmiddels ben ik 30 geworden en heb ik besloten er dan maar alleen voor te gaan, en uitgerekend in dezelfde maand kom ik mijn huidige vriend tegen… ik heb zelf nog geen kids en mijn partner heeft een zoontje uit een vorige relatie. Ik heb zelf wel zoiets van ik wil geen jaren meer wachten en zou er wel een soort van ‘tijdslimiet’ aan willen stellen ofzo.

Hee, dank voor je reactie! Ik denk ook dat het ‘lastigste’ is dat het allemaal nu idd gelijktijdig gebeurd. Hij heeft namelijk al een zoontje uit een vorige relatie en dat is ook helemaal oke en dat zou het ook zijn als ik nu al zwanger was of een kindje zou hebben. Maar het voelt ergens wel gek om dit door te zetten terwijl hij nog een grote kinderwens heeft. Ik ben zelf 30 nu en over een tijdje bedoel ik als in dat ik geen jaar meer wil wachten. We wonen nog niet samen. Ik vind het nu ook nog echt te vroeg om er samen voor te gaan, maar vraag me nu dus wel af of ik ben bereid om bijvoorbeeld dit traject nog wel even ‘on hold’ te zetten om te kijken wat hieruit komt aangezien ik het wel het liefst altijd samen met iemand heb gewild, alleen dit tot nu toe niet zo heeft mogen zijn.

Hij heeft een zoontje uit een eerdere relatie (was in 1 keer raak) dus hij is in principe voor zover we weten wel gewoon vruchtbaar:)

Ik had op een donderdag alle seinen op groen gekregen in de kliniek en kon zaad gaan bestellen, op die zaterdag erna ontmoette ik een man en tja toen had ik ook dit "probleem". Wel zeggende dat ik al 1 zoontje van 1,5 jaar had van mijn ex die me verliet met 28 weken zwangerschap. Ik had gezegd nooit meer zwanger te worden in een relatie. Bovendien was ik net 38 en een hele lage ei voorraad. Advies was snel startten ivm hoge kans vervroegde overgang. (Ik ben nu 40,5 en jaja de opvliegers zijn begonnen) Maar ja die kerel was wel echt echt leuk. Het uitzoeken van een donor voelde vrij snel fout, alsof ik vreemd ging Hij gaf aan het ook moeilijk te vinden maar ook niet zeker te weten nog een kinderwens te hebben aangezien hij al 45 was en de hoop op een eigen kinder had afgesloten. Bovendien was zijn zus onvruchtbaar dus wist hij niet zeker of t zou lukken. Hoe moeilijk ook, ik heb op hem gewacht. Wat wij samen hadden voelde zo goed, ik wilde niet dat dat zou stoppen. Na 1 jaar gaf hij aan er voor open te staan en zijn we in de zomervakantie gaan samenwonen, met oud op nieuw zijn we gestopt met het condoom... 1e maand raak en 9 maanden later is onze dochter geboren. Een serieuze roze wolk. Het samen doen is zo speciaal en ik ben blij dat ik ons beide de tijd en ruimte heb gegegeven en we nu dit geluk mogen ervaren. En eerlijk is eerlijk ik vind t samen zorgen en trots zijn op je kind ook echt makkelijker dan alleen zoals ik heb ervaren bij mijn 1e. Volg je gevoel en geef jezelf wat tijd en ruimte zeker als jouw leeftijd en eicelvoorraad het toelaten. Maar is je gevoel te sterk en twijfel je ook maar een klein beetje aan je relatie met deze man dan zou ik het uitmaken en vol het traject in gaan. ❤️💙

Hee, dank voor je reactie! Wat een mooi verhaal wel! En heel vergelijkbaar dus🙈 wat jij zegt ook, het voelt ook voor mij alsof ik een soort dubbelleven aan het leiden ben, het voelt steeds meer ‘fout’ idd en hij geeft nu ook aan het steeds lastiger te vinden gezien hoe dichter wij naar elkaar toe groeien en ook omdat hij zelf die kinderwens nog heeft. Wat jij ook omschrijft over het ‘samen zorgen’, dit is hoe ik het altijd voor me heb gezien maar ik was het beu om te wachten op een ‘juiste’ man waarmee ik ervoor zou willen gaan en uitgerekend nu ervaar ik zo’n goeie klik nu ik net ben begonnen. Ik ben zelf 30 dus heb voor mijn gevoel nog wel even de tijd om dit uit te zoeken. De relatie is nog pril, maar voelt wel ontzettend goed, als in dat ik nu geen twijfels hierover heb en alles lijkt te kloppen…

Ja fijn en stom tegelijkertijd is dat dan he! Ik had ook zoiets van had dat niet paar maanden eerder kunnen komen voordat ik alles gestart was 🤣! Maar voor mij voelde het alsof ik de keuze gemaakt had en er niet meer mee wilde stoppen. Ik was wel 4 jaar ouder dan jij nu bent dus dat scheelt zeker iets. En als jij het gevoel hebt dat je nog tijd hebt dan is dat een hele belangrijke. En weetje uiteindelijk weet je pas achteraf wat de 'juiste' keuze is. Ik ben blij dat ik het traject heb doorgezet want de relatie is niet gelopen zoals ik graag wilde en het traject om zwanger te worden duurde ook langer dan ik had verwacht. En ik had het denk ik niet los kunnen laten als ik dat mis had gelopen. Toen ik voor het traject koos heb ik er ook voor gekozen dat een toekomstige partner zou moeten kunnen accepteren dat ik een bam moeder zou zijn. Dat kwam alleen iets eerder dan verwacht 🤣

Alleen jij kan die keuze maken! Iedereen bekijkt het vanuit eigen ervaringen. Ik zou wellicht ooit overwegen om een BAM traject te starten, maar ik zou nooit meer een kind samen willen hebben. Ik zou voor een man zo’n traject nooit staken op basis van nieuwe gevoelens, maar om nu te zeggen dat dit mijn advies is, dat kan ik ook niet doen. Iedereen heeft een eigen referentiekader. Ik hoop dat je hierin je eigen weg kiest, en dat het resultaat voor jou/jullie het allerbeste is.