Tijdelijk thuis, onderweg naar eigen plek

Ik woon -gelukkig 😅 - niet bij mijn moeder/ouders, maar sinds ik er alleen voor sta, is ze wel regelmatig in mijn huis of in elk geval in de buurt. Dat van die goedbedoelde adviezen en bemoeienis herken ik maar al te goed. Mijn advies? Het ene oor in en het andere oor weer uit. Je hebt haar hard nodig denk ik (voor mij zou het in mijn eentje in elk geval een stuk lastiger zijn zonder haar hulp) en ik zou niet het risico nemen om vanwege een ergernisje die hulp kwijt te raken. Het is een beetje het een of het ander vind ik: of je doet het zelf en dan kun je het doen op jouw manier, of je accepteert de hulp en de bijbehorende adviezen en het commentaar.

De vader van mijn tweeling is ook niet meer actief in mijn leven. Ik woonde bij hem en toen ik zwanger werd, sloeg zijn gedrag na een paar weken helemaal om. Sinds 3 maanden ongeveer nu bij mijn ouders en ondanks dat dat inderdaad qua steun/hulp ontzettend fijn is, is het ook echt ontzettend schakelen. Ze laten me gelukkig redelijk vrij maar soms voelt het ook alsof je niks meer zelf kunt/hoeft. Een eigen plekje is met deze woningmarkt echt een heel gedoe Je bent in elk geval niet de enige die in zo’n rotte situatie zit. Als je even wilt praten of je ei kwijt wilt mag je me berichten!

Ik woonde in het begin bij mijn pleegouders terug. Zelf konden ze geen kinderen krijgen dus dit was natuurlijk allemaal nieuw voor hun ook een baby. En ik merkte wel dat ze zich er mee gingen bemoeien maar ook dat ze mijn mening wel goed accepteerde ook al waren ze het er niet mee eens . Toen mijn zoontje 10 maanden was kreeg ik een eigen woning gelukkig. Want was wel weer toe aan een eigen plekje met mijn zoontje. Het fijne ervan is nu wel dat ze een goede band hebben met mijn zoontje van nu bijna 2 jaar😊