Partner-eiceldonatie of niet? Verschillen in vormgeven kinderwens

Lastig en in heb er zelf geen ervaring mee, denk dat jullie sowieso een unieke situatie hebben als twee vrouwen met beiden al een kind! Ik kan me voorstellen dat dan de hele samengestelde gezinsdynamiek best spannend kan zijn, hoe dat in de praktijk zal voelen. Terwijl een kindje erbij juist ook heel erg verbindend zou kunnen werken voor jullie als gezin, en er dan er helemaal geen sprake is van ‘bij wie het kindje meer hoort’. Maargoed bedenken en voelen liggen soms niet op een lijn. Ik zou denken: heel veel met elkaar over praten en zorgen dat de keuze echt samen wordt gemaakt. Misschien enkele gesprekken met een psycholoog die wat objectiever mee kan denken en kan bevragen? Bij Nij Geertgen (als je op eiceldonatie uitkomt kom je daarop uit) hebben ook psychologen, kan misschien wel bij hun..

Hi ik heb ons kindje gedragen en mijn vrouw heeft haar eitje gedoneerd (donor is uitgekozen op mijn uiterlijk). Ik kan uit ervaring spreken, dochter is 13 maanden, dat ik me nog nooit niet echte moeder heb gevoeld. Terwijl ons kindje sprekend lijkt op mijn vrouw ( aan de andere kant dit kan je ook in een hetero relatie krijgen, kindje lijkt op papa 🤪). Verder wordt ik gewoon gezien als biologische moeder want ik ben bevallen van onze dochter, en qua karakter eigenschappen en doen en laten lijkt ze dus ook het meeste op mij. Ik heb ook eens gelezen dat een kindje zijn of haar karakter zich ook baseert op hoe de moeder was tijdens de zwangerschap. Dit merken wij ook echt terug. Ik denk dat dit de mooiste manier is om als 2 vrouwen een kindje te krijgen samen en bij ons voelt niemand zich buitenspel. Uiteindelijk heeft het kindje dan van de ene moeder het DNA maar bestaat uit de cellen van de andere moeder. Succes en hopelijk hebben jullie wat aan mijn ervaring 🥰

Wij hebben allebei een kindje gedragen, geen eiceldonatie hoewel dat in eerste instantie wel het idee zou zijn - ook omdat daar een grote kans is dat het mis gaat, veel hormonen spuiten en dat soort "gedoe" - ik voel mij net zoveel moeder van onze 2e als van onze 1e. Onze 1e, gedragen door mij, trekt zelfs met enige regelmaat (fases) meer naar mijn vrouw. Ik zou vooral goed in gesprek blijven met elkaar, neem de tijd om tot een goede manier te komen voor jullie. Liefde is wat telt, daar zegt een celletje niet zoveel in. Stel het kind voorop in jullie wens.. wellicht helpt dat loslaten van eigen idealen

Ik weet niet hoeveel informatie jullie al hebben opgezocht en wat jullie leeftijden zijn maar houdt er rekening mee dat deze vorm van IVF niet vergoed wordt en je voor elke ivf ronde 7000 euro kwijt bent. Is de vrouw die de eicellen doneert onder de 30 heb je kans dst je nog meer dan genoeg eieren hebt om het met 1 ivf ronde te redden. Maar zoals in ons geval. Mijn vrouw wilt echt niet dragen maar wilde wel graag met haar eitje doen. Dit werd ons ten eerste afgeraden omdat zij al 38 is en ik 29. Daarnaast hadden we op haar leeftijd grote kans dat we het met 1 ronde niet zouden redden. Dan zou het al oplopen naar 14000, dat konden we niet riskeren. Die dingen wegen dus ook mee! Uiteindelijk ben ik zwanger van mijn eigen eicel, alsnog via ivf traject maar doordat ik een medische indicatie had werd dat wel vergoed maar enkel met mijn eigen eicellen. Bij de eerste echo, toen we het hartje zagen kloppen, heb ik mijn vrouw voor het eerst heel bijzonder gezien. Ze was emotioneel en enthousiast en het voelt gewoon als onze zwangerschap en ons kindje. Succes met alle beslissingen!

Ik heb op medische indicatie de eicel van mijn partner gedragen. Niemand ziet mij als minder moeder dan mijn partner. En onze dochter en ik zijn heel erg gehecht aan elkaar. Ik denk dat het een luxeprobleem is. Als jullie echt samen een kindje willen en zoveel van elkaar houden, maakt het dan uit van wie het eitje is? Ik zou het geld liever besteden aan de advocaat voor de adoptie (1000 euro). Veel geluk!