Mijn partner en de miskraam..

Hey lieve jij, Wat verdrietig om jouw verhaal te lezen zeg! ☹️ Je hebt zo duidelijk aangegeven waar je behoefte lag, maar toch ging hij niet mee en kreeg je geen fysieke steun. Merk je dat hij vaker zo afstandelijk reageert? Of was dit echt de 1e keer? Kon je het ook bespreekbaar maken met hem wat dit met jou deed? Wist hij misschien niet goed met zijn emoties om te gaan of was dat het denk je niet? Ik heb vorige maand een miskraam gehad en mijn man was heel supportend en super lief en steunend. Ik had het anders ook echt nog veel zwaarder gevonden. Mocht mijn man zich hebben gedragen als jouw partner, weet ik niet hoe ik erin zou staan. Mocht hij verder altijd heel steunend zijn, zou ik het wel eens kans geven. Maar anders weet ik zelf niet of ik de relatie door zou zetten. Dit klinkt misschien heel hard hoor. Maar je mag van je partner verwachten dat hij er voor jou is! Dat verdien jij he! Heel veel sterkte en liefs.

Wat een verdrietig verhaal en ik snap dat jij je eenzaam voelt. Een miskraam is sowieso erg eenzaam en ik denk dat een partner voor hen altijd lastiger is want die beleefd het lijfelijk niet. Ik maak nu ook een miskraam door en heb veel steun aan mijn man. Vind erg verdrietig voor je en kan me voorstellen dat je ook vraagtekens krijgt.

Helaas voel ik mij vaker onbegrepen en niet zo gesteund. Emoties zijn altijd een dingetje voor hem geweest door zijn verleden. Ik hou zo veel van hem, maar hij heeft mij echt veel pijn gedaan. 8 jaar is niet niks, maar ik merk dat ik hierdoor echt ben gaan twijfelen..

Heey, Wat verdrietig en ik snap dat jij je eenzaam voelt. Ook ik heb een partner met al 2 kinderen. Onze wens voor een kindje samen is vanaf het begin al duidelijk al wilde we wel even wachten vanwege de kinderen. Anderhalf jaar geleden heb ik mn eerste miskraam gehad en daarna duurde het tm dit jaar om weer zwanger te worden. Ook dit is helaas een miskraam geworden. Ik sluit me snel van andere af als dingen moeilijk worden maar heb juist zoveel gehad aan de steun die ik van mijn partner krijg als ik weer ongesteld was geworden elke maand weer, maar ook tijdens de miskraam en erna al vind hij het zelf altijd moeilijk als ik het zwaar heb. En denk zeker dat mannen hun verdriet of teleurstelling op hun eigen manier verwerken of er mee om gaan, maar zeker als jij aan hem heb gevraagd of hij mee wilde gaan voor steun en hij gaat niet mee kan ik dat eigenlijk niet zo goed begrijpen. Dus ik vind niet dat jij je aanstelt en misschien kan je dit wel eens met hem bespreken. Wellicht heeft hij dan beter door wat dit allemaal met jou doet. Sterkte! ♥️

Hoelang was je zwanger? Hartstikke rot voor je, een miskraam, en qua verdriet maakt het termijn niet veel verschil, Maar misschien heeft hij er geen beeld bij, kan dat ook? "Een kindje is een kindje en bij jou was het nog geen 'kindje', jij had alleen maar wat bloedverlies, dus waarom ben je zo van slag?" Zou het kunnen dat hij dat denkt? Je kunt misschien een filmpje laten zien van hoe een bevruchting eruit ziet, hoe een vruchtje van jouw termijn er uit had moeten zien, dus hem laten zien waar jij dacht zwanger van te zijn. Dat het in jouw hoofd al die en die vorm had, etc. En ook dat je bang bent dat je zelf nooit een kindje kan krijgen etc. (als je die angst hebt) Wat ik nog als tip zou willen geven, misschien kan je op een forum een gesprekslijn aan hem laten lezen over andere moeders die dit meemaken en hoe zij erover denken en hoe onzeker ze dit maakt. Geen idee hoor, maar als je dat samen met hem gaat lezen, misschien raakt het hem dan wel en begrijpt hij beter dat je je kindje bent verloren en je toekomstbeeld voor de komende tijd. Dat het niet alleen 'het beginstadium' was en dat het 'heel vaak voorkomt ', dat soort dingen . In ieder geval; heel veel succes gewenst. Ik heb het ook twee x meegemaakt, waarvan 1 al helemaal een kindje was qua vorm, en mijn man vond het bijna nog moeilijker dan ik. Maar ik kan me ook voorstellen dat andere mannen die ik ken, ook best ontwijkend of nonchalant zouden reageren.

Heel veel sterkte en wat rot dat je zo weinig steun van je partner krijgt dat maakt het er niet makkelijker op. Zelf herken ik dit totaal niet en ben ik gezegend met een heel liefdevolle man die zelf voorstelt om mee te gaan naar alle afspraken zelfs als het alleen maar bloedprikken is gaat die mee als ik dat zou willen. Je stelt je dus zeer zeker niet aan en ik zou het zeker bespreekbaar maken indien mogelijk

Oh lieve schat, dit hoef je echt helemaal niet alleen te moeten doen.. heeft hij je verdriet gezien en weet hij wat je van hem nodig hebt? Daar zou ik wel goed met hem over in gesprek gaan, kaart het aan bij hem. Er zijn in mijn relatie ook wel hobbels geweest op dit vlak, hij heeft echt moeten inzien hoe emotioneel ik in elkaar steek. Het heeft echt aan een zijden draadje moeten hangen en toen draaide hij om als een blad aan een boom en is hij super empatisch en lief voor mij sindsdien. Daar heb ik geluk mee gehad, dat is ook wat ik nodig heb. Ik zou niet gelijk zeggen dat je bij hem weg moet gaan, maar bewaak wel je eigen behoeften aan empathie en steun. Heb je verder iemand die je een dikke knuffel kan geven? Een moeder/zus/vriendin die je kan opvangen in dit soort situaties? Sterkte 🙏

Dikke knuffel en heel veel sterkte ♥️ ik heb helaas 4 miskramen gehad. Vandaag heb ik de placenta en het vruchtzakje verloren. Mijn partner is gelukkig heel lief en zorgzaam. Dus kan er verder niet over mee praten. Maar wens je alle liefde en geluk voor de toekomst 💜

Update: we hebben het er uitgebreid over gehad, maar er is nu wel een hoop spanning thuis. Ik vind het nog steeds lastig om te denken aan de toekomst. We kijken even een paar weken aan. Maar ik voel dat de affectie minder is van mijn kant.. Ik heb gelukkig hele lieve vrienden en familie die altijd voor mij klaarstaan. Maar ik had juist mijn partner nodig. Dat zullen jullie allemaal vast begrijpen. Door het praten ben ik er wel achter dat mannen het echt heel anders ervaren dan wij. Maar dat neemt niet weg dat hij voor mij klaar had moeten staan. We gaan het zien.. Jullie bedankt voor de reacties en de steun! ♥️

Ik moest aan je denken, hoe is het nu? Hopelijk iets minder spanning.

Is inderdaad een vervelende situatie, maar helaas gaan mannen er anders mee om dan vrouwen, vrouwen zijn veel gevoeliger en denken ook meer aan gevoelens en anderen, mannen laten minder hun gevoelens zien en verwerken het ook vaak gewoon alleen. Ik snap dat je meer steun verwacht omdat het heel zwaar is, zag in reacties dat jullie al over gesproken hebben, ik hoop toch in de toekomst dat hij je toch iets meer steunt ❤️🍀

Ik heb trouwens dit ook precies zelfde met mijn partner, zijn 8,5 jaar samen en vind het ook moeilijk met zijn emoties door verleden maar hij probeert het soms wel bij mij al is het moeilijk voor hem om over zijn gevoel te praten.

Hi! Een man ervaart het heel erg anders dan een vrouw, ik zal ons verhaal een beetje samenvatten: Wij hebben een rits miskramen achter de rug zelf vond ik het moeilijk om er over te praten omdat ik zelf minder gevoelig ben en graag relativeer om een emotie draaglijker te maken. We hebben het er toen heel nuchter over gehad, ik heb hele erge buikpijn gehad de eerste keer en voelde me een beetje in de steek gelaten maar ik dacht "ja kan gebeuren bij iedereen dit dus moet je gewoon doorheen". Mij vriend opende het gesprek ook niet, een soort gesloten hoofdstuk. Tot we na de echo van controle besloten zijn moeder te bellen. Ik heb hem nog niet eerder zo zien breken. De keer erop was het andersom, dit was veel emotioneler voor mij maar kon het sneller afsluiten. Hij heeft hier wel om gehuild maar niet met mij. Daarna was ik boos. Gewoon zo verschrikkelijk boos. Gefrustreerd. Hij toonde geen enkele emotie, misschien dan weer overrompeld over mijn reactie (normaal ben ik de rust en ratio zelve). Nu zijn we aan een nieuwe ronde beland en heeft vooral mijn partner heel veel frustratie en zorgen. Hij kan nu ook beter aangeven (uit zichzelf) dat hij niet begrijpt wat ik doormaak / heb gemaakt. Lang verhaal kort, wij hebben er ook doorheen gemoeten. Voelde weinig herkenning or erkenning van het mannelijk front, maar dat kwam dus ook doordat hij zijn emoties heel anders verwerkt.

Hey, wat vervelend dat je je zo voelt! Een miskraam kan überhaupt al eenzaam aanvoelen aangezien misschien nog niemand het wist, laat staan dat je ook niet op je partner kunt steunen. Geloof me, niet alle mannen zijn zo! Mijn vriend is echt de allerliefste voor me. Hij geeft me echt veel kracht en steun en behandeld me als prinses zonder dat ik iets vraag. Ik zou echt aankaarten dat je het niet zo had verwacht en dat het voor jou pijnlijk is dat je zo weinig steun krijgt. Het is namelijk ook zijn baby en mama van zijn toekomstige baby. Daar horen de minder leuke dingen ook bij en er voor elkaar zijn.