Emotionele rollercoaster na 2,5 en 1,5 jaar

Ons zoontje is 10-7-22 geboren met een termijn van 34+6, heftige keizersnede maar vanaf het begin ging het eigenlijk super met hem en een week later waren we thuis. Buiten reflux om eigenlijk geen klagen gehad en nu een gezonde grote jongen van 2,5. Ons dochtertje geboren op 29-6-23 met een termijn van 35+1, keizersnede. Eerste dag leek alles super te gaan maar daarna kakte ze compleet in en is ze met spoed van ons streekziekenhuis naar het UMCG gegaan. Ondanks dat 1,5 week later thuis (met sonde) Ik merk dat ik nu alles in een rustiger vaarwater komt ik in m'n hoofd ga zitten.. Ik weet met de gediagnostiseerde ptss wat ik vooraf al had heel goed dat verwerking bij mij later komt of dat ik alles weg stop maar zo intens als de afgelopen weken heb ik mezelf nog niet gevoeld.. Met ons zoontje was de rollercoaster er al. 1,5 week gebroken vliezen gehad en veel onzekerheid. Toen met een spoedkeizersnede gehaald die ik compleet gevoeld heb ivm foutief geplaatste ruggenprik.. ondanks dat ben ik zielsgelukkig dat hij gezond en wel is en heb ik het er zeker voor over gehad.. Ons dochtertje is geboren exact 12 uur nadat mijn opa overleed dus de dagen doorgekomen op adrenaline.. een droomkeizersnede gehad tov de eerste. Geen pijn, 4 uur later naast mn bed en eigenlijk alles leek vlekkeloos te gaan. 24 uur later was de afbouw van cpap bijna gedaan en van een op andere moment werden we ineens opgetrommeld vanaf de kraamafdeling want ze ging met spoed naar Groningen. Ook hier leefden wij voor ons gevoel op adrenaline. Ons meisje is 13.00 overgeplaatst en ik kon er pas 18.00 achteraan, in een ambulance gezien de keizersnede. Wat een onzekere tijd. Er werd ons op het hart gedrukt dat geen bericht goed bericht was.. Toen wij aankwamen lag ze er goed bij. De medicatie had al goed z'n ding gedaan en ze zag er weer tevreden en "gezond" uit voor zover dat mogelijk was tussen alle draadjes en slangetjes. In het UMCG veel gesprekken gehad over hoe en wat. Heel fijn opgevangen door het team op de neonatologie. Ik kende het alleen van toen 10 jaar terug van mijn neefje en nichtje en was erg blij dat er verbouwd was tot eigen kamertjes. Na 2 dagen mochten we weer overgeplaatst worden. Ons meisje bleef echter afvallen. Elke voeding die er in ging, deels sonde en deels fles kwamen er net zo hard weer uit. Ondanks dat wij meerdere malen aan hadden gegeven dat dit ons zorgen baarde werden de schouders opgehaald, hoorde bij het prematuur zijn. 1 week later gingen we, met sonde, naar huis. Ze bleef kwakkelen. Gillen om drinken en vervolgens alles net zo hard er weer uit gooien. Meerdere malen de vraag gesteld of het misschien koemelk allergie kon zijn. Nou absoluut niet. Moest maar nutrilon lactose vrij proberen. De levertijd was destijds 14 dagen maar kon wel een pot neocate krijgen. Nou wat een ander meisje. Na strijden toch een maand op proef en daarna dubbelblinde provocatie en Jahoor, mama had gelijk. Ik blijf het gevoel hebben dat we moeten vechten voor ons kind. Na maanden heeft ze nu laxeermiddelen omdat er eindelijk een arts is die onze zorgen ziet. Het lijkt zo oneerlijk. Ondanks alles is ze nu een enorm vrolijke meid van 1,5 en doet ze het opzich prima. De ontwikkeling is wat later dan haar broer maar dat koppelen ze aan het feit dat ze een half jaar stil heeft gestaan door de ongemakken van de koemelk allergie.. Nu alles een beetje in een rustiger vaarwater lijkt te raken merk ik dat het me allemaal toch soms veel is. Ik probeer mezelf dan die denkbeeldige schop onder de kont te geven en mezelf voor te houden dat ik moet koesteren hoe goed het nu gaat maar dat lukt me niet altijd even goed meer. Vorig jaar op 29-6 overleed mijn oma en ik zie nu al op tegen dit jaar 29-6, want wat nu. Ik durf onderhand geen verjaardag te plannen bang dat we het weer af moeten blazen. Het afblazen vond ik niet erg, Nouja niet in die zin want je doet het uit respect uiteraard maar gewoon de gedachte "wat zal er nu zijn".. Ons meisje heeft het besef niet van haar dag maar wij hebben in ons achterhoofd dat het voor mijn kant van de familie altijd een beladen dag zal zijn.. Excuses voor het boekwerk.. Ik moest het even van me afschrijven en ergens lucht dat toch weer een beetje op..