Onbegrip

Je hoeft je niet druk te maken om andermans mening want het enige wat jij nu aan het doen bent is een hele goeie moeder zijn. Los van dat prematuren echt wel wat meer en andere zorg nodig hebben, ben jij ook heel erg geschrokken van dat je baby zo vroeg kwam en daardoor in extra zorgmodus gekomen. Mijn baby is begin dit jaar geboren, 7 weken te vroeg, en ik heb precies die gevoelens gehad als jij omschrijft! Ik ben heel blij dat ik gewoon lekker beschermend ben geweest, want dat was echt het enige wat ik kon destijds. Nu is hij 11 maanden en is het (los van dat hij iets kleiner is nog) gewoon een normaal kind en ben ik zelf ook geruster op alles. Dus dat draait om allemaal weer bij. Mijn advies is om gewoon te doen wat voor jezelf goed voelt en dit ook met zelfvertrouwen te doen, je niet onzeker laten maken door anderen. Het is inderdaad lastig te begrijpen als je het zelf niet meegemaakt hebt. Daarnaast komen er nog heel veel kerstdagen in jullie leven waar je het gewoon weer normaal kan gaan vieren.

Ik snap je heel goed! Mijn dochtertje is nu 2 maandjes en geboren met 36+5. Echt een rand prematuur dus, maar dat neemt niet weg dat ze prematuur geboren is. Anderen zeggen vaak dat ik me niet zo moet aanstellen als ik beschermend over haar ben en als ik dan probeer uit te leggen dat ze prematuur geboren is en ik dit ook merk in haar doen en laten zegt iedereen altijd “ach die 2 dagen dat ze te vroeg geboren is je haalt het gewoon in je hoofd en moet niet zo overdrijven”. Maar toch altijd bij je eigen gevoel blijven, want als mama voel je toch aan wat het beste is voor je kindje ben ik van overtuigd 💕

Ik begrijp jou helemaal! Mijn zoontje is geboren aan 34 weken, we hebben 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Ik ervaar ook helemaal dat de omgeving echt niet begrijpt wat we hebben meegemaakt. Het enige wat gezegd wordt is 'hij doet het toch goed' en dat is ook zo, hij doet het goed, anders mocht hij niet mee naar huis. Maar daarover gaat het niet. Het gaat om alle emoties en ervaringen die we hebben moeten doorstaan (en nog steeds wat meemaken), dat ziet niemand. Er wordt alleen gezien 'eind goed al goed'. Ik wil hem ook zoveel mogelijk beschermen voor alles en iedereen, en zou hem liefst ook gewoon continu alleen bij mij hebben momenteel, maar ik denk ook dat niet iedereen dat snapt. Ik vond het al moeilijk om hem te laten pakken door iemand anders... Ondersteunt jouw partner jou hier goed in? Heeft die dezelfde mening?

Wij zijn nu net iets meer dan twee weken thuis, na bijna zes weken ziekenhuis. Onze dochters zijn met 31 weken geboren. Ik denk dat we nog veel van zulke situaties gaan meemaken. Wat ik de afgelopen weken soms best lastig vond: kregen veel kaartjes (heel leuk!) stond er vaak op: gefeliciteerd en geniet ervan. Ergens snapte ik dat niet.. Natuurlijk proberen we te genieten, maar een van de twee lag letterlijk op de IC. We konden pas na vier dagen voor de eerste keer met z’n vieren zijn. Natuurlijk genoten we zoveel als we konden, maar er waren ook veel spannende situaties dus vond daarnaast een sterkte soms meer op zijn plek. Heel erg herkenbaar wat hier dan ook staat. Over een week is de uitgerekende datum en dan zijn ze precies twee maanden. Ik wil gewoon niet dat heel veel anderen ze vast houden. Eigenlijk beginnen ze dan op 0 weken, ze zijn nog zo klein.

Probeer nooit te twijfelen aan jezelf en je eigen gevoel, ongeacht de mening van andere 🫶🏼. Mijn zoontje is op 5 september geboren met 29+5 weken. We zijn totaal 9 weken in het ziekenhuis geweest, waarvan 3 weken op de IC. Op 4 november mochten we eindelijk naar huis en toen kregen we ook de opmerkingen van ‘nou nu lekker genieten’ of ‘lekker rustig thuis’, terwijl dat helemaal niet zo was. We gingen van de ene overlevingsmodus naar de andere. Na al die weken ziekenhuis zijn we zo op en dan kom je thuis en begint de new Born fase pas.. voor heel veel mensen is dat niet te begrijpen, ook de mensen die dicht bij ons staan. En wat je zegt over kerst dat hebben wij ook. Wij blijven ook thuis met de kleine man. Mijn schoonmoeder maakte laatst de opmerking van ‘ja maar jullie kennen toch even een uurtje komen’ dus dan merk je al gelijk dat het niet begrepen word. Het is allemaal heel heftig wat we meemaken met premature baby’s (ongeacht ze het nou goed doen of niet), heel je leven staat op z’n kop en elke dag leef je met zorgen. Dat je zo beschermend bent is helemaal oké en probeer je af te sluiten voor alle opmerkingen. 💗

Gelukkig ondersteunt mijn partner mij hier goed in en hij bewaakt hierin ook goed onze grenzen. Dat vind ik wel heel erg fijn.

Mijn zoontje is ook in oktober geboren met 34 weken. Hij heeft 7 weken in het ziekenhuis gelegen omdat hij het rs virus erbij had gekregen en uiteindelijk tot hij 7 maanden was zijn we maandelijks ziekenhuis in en uit gegaan. Ik snap heel goed wat je zegt met dat niemand begrijpt wat je hebt mee gemaakt. Volg je eigen gevoel daarin en waar jij je fijn bij voelt. Wij laten hem bijvoorbeeld ook nog steeds niet van hand naar hand gaan als mensen daar een mening over hebben is dat jammer voor hun. Ik ben degene die uiteindelijk met hem in het ziekenhuis logeert

Ik heb precies het zelfde als jou.. en mening van anderen kunnen mij nu niet meer veel doen. Welzijn van mijn kind gaat voor. Ik ben ook extra beschermend maar liever extra dan te weinig en weer weken in de ziekenhuis .. je doet het goed, luister naar je mama gevoel!

Enorm herkenbaar. Werd er gek van dat mensen de hele tijd zulke opmerkingen maakten. Het was ook ons eerste kindje dus het maakte me ook onzeker. Ons kindje was heel prikkelgevoelig en had veel last van reflux waardoor slapen in de kinderwagen nooit lukte. Maar toch bleven mensen dan zeggen: ah joh gewoon gaan wandelen of: leg hem gewoon in de kinderwagen dan valt ie wel in slaap (midden in een drukke ruimte op een verjaardag). Daarna zijn we die momenten ook gewoon gaan overslaan. Dat komt later wel weer als je kindje ouder en sterker is. Want uiteindelijk is je kindje echt het belangrijkste. En als ik het zo lees doe je het super goed door zo voor haar te zorgen 😘

Heel herkenbaar.. Mensen snappen niet dat premature kindjes gewoon kwetsbaarder zijn, want ja eigenlijk moesten ze nog in de buik zitten. Wij konden het eerste half jaar ook weinig ondernemen omdat ons zoontje veel huilde en al helemaal als het te druk was geweest. Ook hier heb ik niet het idee dat andere mensen dit begrepen, dat vond ik soms wel lastig.. Vooral als ze het vergeleken met hun baby die wel met 40 weken geboren was, die ze dan overal mee naar toe konden nemen de eerste maanden, terwijl wij soms maar een voet buiten de deur zette en hij niet stopte met huilen omdat hij last had van reflux.. Het is oke dat je beschermender bent, als je kindje ouder wordt, verdwijnt dit vast wel weer. Ik vond het ook niet leuk als mensen dan deden alsof het nu allemaal wel oke was, want hij is nu toch thuis?

Heel herkenbaar ❤️