Weeën / harde buik pas bij pijn ontsluiting?

Ik wil je zeker niet bang maken, want de verloskundige had mijn verhaal nooit eerder meegemaakt, maar ik heb 2 (premature) kinderen, en bij beide heb ik geen weeën gevoeld, alleen persweeën toen ik al volledige ontsluiting had. Het begon beide keren met vochtverlies (eerste keer een scheurtje in de vliezen, tweede keer duidelijk gebroken vliezen). Ik zou, als je het niet vertrouwt, echt op je strepen gaan staan. Stress is niet goed voor je kindje en je gevoel moet je echt serieus nemen in deze. Je voelt als vrouw je lichaam zo goed aan. En nu zou je nog kunnen starten met longrijping mocht dit nodig zijn. Bij mij is de longrijping nooit bij mijn dochter terecht gekomen, want tussen de prik en haar geboorte zat 10 minuten. (Bij de oudste geen longrijping nodig gehad omdat ik bij hem al 35+6 weken was. Veel sterkte!! En hopelijk blijkt het allemaal mee te vallen

Mijn verloskundige zei dit ook maar het kwam in 1 x heel heftig, 5/6cm ontsluiting! Laat haar maar komen checken, liever 1 x teveel als 1 x te laat!

Ik heb van 20 weken tot 33 weken harde buiken gehad. Geen weeën en had op 33 weken geen baarmoederhals meer en 1 cm ontsluiting... Volg je gevoel, ben je ongerust laat je even nakijken!

Of moet ik zeggen nooit gevoel gehad dat het weeën waren omdat ze idd niet pijn deden.

Ik zou absoluut op jouw strepen blijven staan en eventueel zelf naar het ziekenhuis gaan! Ik had ook al maanden harde buiken, niet per se pijn en voordat ik het wist bleek mijn baarmoedermond steeds wijder te worden richting ontsluiting. Juist doordat ik elke keer aan de bel bleef trekken en ze uiteindelijk zo'n test naar hormonen hebben gedaan, waren we er enigszins nog op tijd bij. Hoe is het nu? 🥺💝

Uiteindelijk nog een keer gebeld en verloskundige is even komen voelen. De baarmoedermond was goed dicht zei ze. Vanwege onze zorgen vandaag nog een inwendige echo gedaan bij het ziekenhuis en de baarmoederhals is korter geworden dan 4-5 dagen geleden (3.3 vs 3.6) maar omdat het nog steeds lang genoeg is voor nu dus geen zorgen. Advies gekregen om rustig aan te doen en goed naar me lichaam te luisteren. Ze blijven wel een beetje bij het advies dat het pas zorgwekkend is als de harde buiken pijn doen maar wat ik hier ook beetje lees moet ik toch echt goed blijven naar mezelf luisteren en gwn aan de bel trekken als het niet goed aanvoelt. Het laatste wat we willen is een te vroeg geboren baby natuurlijk. Bedankt iig voor alle ervaringen en advies!

Net als de vorig keer daalde de frequentie van de weeën na 6-7 uur naar ongeveer een paar keer per uur (ipv eerst om de 3-5 minuten). Het is dus weer ‘loos alarm’ ookal is de baarmoederhals wel wat korter geworden. Ik denk dat me baarmoeder gewoon wat gevoeliger is en vaker aan het oefenen is. Moet alleen uitkijken dat het niet ineens doorschiet naar wel ontsluiting en dat vind ik dan wel lastig te peilen. Wanneer is het loos alarm en wanneer wel serieus? Toch beter te vaak bellen dan niet te vaak maar omdat dit al de tweede keer denk ik dat als het nog een keer gebeurd ik nog minder makkelijk de telefoon pak.. Het ziekenhuis heeft me trouwens vanaf vandaag overgenomen van de verloskundige om verschillende redenen. Hopelijk is dat ook goed nieuws voor deze harde buiken.

Ik ging op consult voor suikertest op 20 weken. Daar vroegen ze hoe het ging en bla bla bla en ik zei zo langs mijn neus weg omdat ik het niet belangrijk vond ja zo af en toe wel wat harde buiken... Men vroeg mij is er regelmaat. Ik zeg ja als je om de 20 min regelmaat vind dan wel. Kreeg toen advies als er meer dan 3 per uur zijn 2 uur na elkaar terug te komen. Hun filosofie was ook beter 10x voor niks dan 1 keer te laat. Net omdat het iedere keer invloed kan hebben op je baarmoederhals en het toch is een keer kan doorzetten. Ik ben dus iedere keer geweest. 3 keer heb ik weeremmers gehad. Een keer op 26 weken, een keer op 27 en laatste keer vlak voor geboorte op 33 weken. Dus loos alarm...geen enkele keer omdat je niet weet wat er op regelmatige harde buiken volgt.

Ow ja de moegend van geboorte lag ik heel rustig in bed terwijl iedereen ok aan klaar maken was (wisten dat het om medische redenen keizersnede ging zijn) pas toen ik in ok binnen gereden werd bleek ik 4 cm te hebben na een heerlijk rustige nacht met gewoon wat eu harde buiken die ik onderhand gewoon was. En moet geen angst krijgen maar gewoon goed naar jezelf en je lichaam luisteren. Pijn is niet altijd graadmeter en voor iedereen anders in ervaring.

Wat is de reden geweest dat je weeen remmers kreeg? Was er vanaf het begin al ontsluiting of…? Gelukkig heb je het nog best lang kunnen uitstellen, als is en blijft 33 weken natuurlijk ook vroeg. Ik vind het zelf echt heel lastig nu ik twee keer ben geweest en te horen heb gekregen van dat het goed is. Vanochtend was het weggetrokken, in de middag in het ziekenhuis nog alle onderzoeken gedaan en nu beginnen de ‘weeën’ weer. Ik hoop maar dat het snel weer afneemt.. anders moeten we maar weer bellen zucht. Jouw verhaal is ook precies waar ik bang voor ben. Lijkt mij dat je meer kan doen op het moment dat er nog geen ontsluiting of weinig ontsluiting is dan wanneer het al veel verder open is. Voelt ook alsof ik me zo ‘aanstel’ als ze al twee keer alles onderzoeken hebben gedaan en vaak hebben gezegd dat het normaal is en ik pas moet bellen als het echt anders is (als in nog intensiever of pijnlijker etc).

Aanstellen, probeer dat uit je hoofd te zetten. Mijn verhaal begon op 20 weken. Ik had vanaf 18 weken harde buiken, volgend gyn was dat niet mogelijk. Op 24 weken had ik consult ivm suiker waarop ze aangaven heb je harde buiken met regelmaat geef dan seintje. Zaterdag erop met klein hartje gebeld. Uitvoerig uitgelegd dat ik belde omdat ze me dat gezegd hadden en in achterhoofd woorden van gyn dat dat nog niet kon. Eens aangekomen was het meteen alle hens aan dek en meteen naar UZA omdat het effectief weeën waren, maar zonder pijn of zo. En zo was het iedere keer. Na de tweede keer heb ik veeeel harder naar men lichaam geluisterd omdat er toen al ontsluiting was (denk zelfs na eerste keer al) Wandelen of zo deed ik niet. Houdingen zoeken waarin kleine rustig was en vanaf ik harde buiken had gewoon rust. De laatste keer ben ik binnen gegaan met weeën die ik wel voelde. Maar na weeremmers had ik terug gewoon die harde buiken. Ik ging er na 3 dagen vanuit dat ik gewoon zoals altijd terug naar huis zou gaan en afwachten. Ik kreeg na de eerste keer ook progesteron en ik denk toen ook al extra magnesium bij. Dat heeft ook wel wat rust gebracht in de hoeveelheid harde buiken

Hier ook tot aan de geboorte geen pijnlijke weeën. Bij 23+4 bleek baarmoedermond verkort na interne echo (ik had controle eigenlijk voor andere reden). Opgenomen en longrijping gehad. Na 4 dagen weer naar huis want stabiel met af en aan harde buiken. Twee dagen later namen de harde buiken plots snel toe. Maar geen pijn of vocht verlies. Gebeld en ze wilde me eigenlijk niet laten komen maar ik hoorde de gynaecoloog op de achtergrond zeggen, doe toch maar voor te zekerheid. Ik bleek 1 cm ontsluiting te hebben en ben met ambulance naar Utrecht gereden. De volgende dag (nog steeds geen pijnlijke weeën) is ons zoontje geboren met 24+4 via spoed keizersnede. Dus ik kan maar 1 advies geven: blijven bellen en zeker als het veranderd, sta erop gezien te worden.

Hier vanaf circa 20 weken harde buiken. Werd elke keer afgedaan als 'ik doe teveel'. Ik moest het rustiger aandoen. De harde buiken bleven en het bleef niet goed voelen, dus ik zat elke week bij de verloskamers voor een check. Ze deden alleen een CTG en urine onderzoek. Toen ik rond 28 weken ineens uit het niets mega pijn rechts onder mijn borst kreeg en amper adem kreeg en niet kon zitten/liggen/staan, werd het afgedaan met een gekneusde rib door een schop van de baby. Ik kreeg op aandringen nog een scan ipv röntgen of d-dimere bloedtest omdat ik aangaf bang te zijn een nieuwe longembolie te hebben (heb ik met 15 jaar ook al gehad door de pil). Maar alleen van het gebied van de longen natuurlijk ivm onze dochter in mijn buik. Er kwam niets uit de scan en het werd dus officieel afgedaan als een gekneusde rib (ookal schopte ze niet zo hard). Met 30+1 met mini bloedverlies naar de verloskamers gegaan. Binnen een uur lag ik in de spoedambulance naar een specialistisch ziekenhuis 1.5 uur van ons huis. Baarmoedermond was ook ernstig verkort al. Kreeg weeënremmers en longrijping. Bedrust. Baarmoedermond werd niet korter en na 4 dagen werd ik weer ontslagen. Ik bleef harde buiken hebben al die tijd. Nog geen 24 uur later kreeg ik regelmatig pijn, menstruatiekramp achtig. Weer heengegaan naar ons streekziekenhuis. Binnen een uur werd ik weer in de spoedambulance gezet naar dat specialistisch ziekenhuis, 1.5 uur van ons huis. Binnen 48 uur werd de baby met een spoedkeizersnede gehaald ivm daling van de hartslag, 31+0 weken. Na placenta onderzoek bleek ik een infarct in de placenta te hebben. Met onze dochter gaat alles nu goed 🩷 Wat ik je absoluut op het hart wil drukken: blijf aan de bel trekken. Ookal voel je je bezwaard. Ookal voel je je een 'zeurderd'. Blijven vertrouwen op jouw lichaam. Echt. 🥺🩷