Eerste jaardag, teleurstelling naar familie en vrienden

Wens jullie veel liefs toe in deze moeilijke dagen ❤️ Fijn dat er iig een aantal mensen aan jullie gedacht hebben. Maar het lijkt me zeker zwaar teleurstellend wanneer anderen totaal geen interesse tonen.. Ik merk zelf dat mensen een miskraam of vroeggeboorte vaak uit de weg gaan of gewoon vergeten. Mensen weten vaak niet wat te moeten zeggen of vinden het niet zo pijnlijk als een overlijden van een voldragen kindje of kindje. Erg hard, maar je merkt zo wel wie er écht voor je zijn. Zelf heb ik 2 kindjes van mijn drieling verloren en er is letterlijk NIEMAND die naar ze vraagt. Die vraagt hoe het met mij gaat of die echte interesse toont wanneer ik erover wil praten. Zo verdrietig eigenlijk :( Ze begrijpen gewoon niet wat dit met je kunt doen. Ik merk dat ik daarom deze mama apps zo waardeer. Hier kom je eerder begrip tegen ❤️

Oh heel herkenbaar! Bij ons was de geboorte van onze dochter afgelopen 29 november een jaar geleden. Wij hebben van mijn ouders, van een vriendin, en van het ziekenhuis een kaartje gekregen, en verder hebben nog 2 andere mensen een berichtje gestuurd op de dag, of de week in aanloop daarnaar. Ik heb enorm veel teleurstelling gevoeld over hoe weinig mensen iets hebben laten horen, of het überhaupt erkennen. Vooral dat niemand van mijn schoonfamilie iets heeft laten weten voelt voor mij heel kwalijk. Ik heb niet echt tips hoe hiermee om te gaan, ik heb zelf vorige week (dus de week na de geboortedatum) echt een zware week hierdoor gehad. Ik ben momenteel opnieuw zwanger, dus de hormonen en het fysieke ongemak daarvan spelen ook wel echt een rol hierin, maar de teleurstelling heeft mij afgelopen week wel een beetje opgebroken stiekem. Ik vind het lastig om dat naar de betreffende mensen te uiten, maar dit heeft dus voor mij er ook wel mede toe geleid dat ik me niet goed genoeg voelde om bijvoorbeeld Sinterklaas te vieren met mijn schoonfamilie. Dat heb ik lastminute toch maar afgezegd, omdat ik te veel spanning en verdriet voelde. Wij hebben er verder niets over gepost op sociale media ofzo, maar ik had ergens toch verwacht/gehoopt dat het voor de mensen dichtbij ons wel voldoende impactvol was geweest dat ze het zouden onthouden/opschrijven ofzo, en iets van zich zouden laten horen. Al met al wil ik je dus vooral laten weten dat je wat mij betreft hier niet te egoïstisch in bent, en dat ik me enorm herken in je teleurstelling. Heel veel sterkte 🤍

Zo ontzettend verdrietig! Ik merk ook dat vaak ook de onwetendheid van hoe ermee om te gaan zorgt voor het uit de weg gaan van het onderwerp, maar dat vind ik zelf juist pijnlijker. En je komt er zeker achter op wie je echt kunt rekenen. Fijn om te lezen dat je begrip haalt uit deze apps, precies waarom ik dacht om toch hier mijn stukje te delen. Jouw reactie doe mij al goed in ieder geval. Dank je wel daarvoor. En natuurlijk ook voor jou veel liefs en kracht met het dubbele gemis ❤️

Fijn om te horen dat er herkenning is! Je reactie doet me daarom goed. En wat vervelend dat het voor jou zo verdrietig en pijnlijk is dat je daarom de keuze moet maken om je schoonfamilie af te zeggen. Al snap ik je heel goed! Bij mij zullen ook de hormonen meespelen, want ik ben ook opnieuw zwanger nu, maar ik weet zeker dat ik de teleurstelling ook had gevoeld als dat niet het geval was geweest. Je gaat er inderdaad vanuit dat zo een gebeurtenis ook ontzettende impact heeft op je familie en dat ze zoiets niet zomaar vergeten, al voelt dit nu wel zo. Ergens zit daar voor mij ook wel de angst is. Dat onze zoon vergeten wordt, terwijl wij voor ons gevoel altijd een gezin zullen zijn waarvan er 1 iemand ontbreekt. Ook jou wens ik heel veel liefs en kracht toe deze periode, zowel met de verwerking van het verlies en alles erom heen maar ook de komst van een nieuw leventje 🤍

Ik denk dat je het inderdaad goed verwoordt die angst. Dat is bij mij ook wel wat eronder zit. Voor mij is mijn dochter belangrijk, en zij zal voor altijd ons eerste kindje zijn en degene die ons voor het eerst ouders heeft gemaakt. Het gebrek aan contact vanuit de mensen om ons heen op haar jaardag, bevestigt dan ook een beetje die angst dat anderen haar al lang weer zijn vergeten en dat zij er voor hen niet toe doet ofzo. Het steekt voor mij persoonlijk dan extra wanneer levende kindjes van vrienden of in de (schoon)familie dan wel veel aandacht en erkenning krijgen, inclusief de baby die nu in mijn buik zit, waar iedereen geïnteresseerd naar vraagt en waar enthousiast voor geshopt wordt. Ik ben natuurlijk heel blij dat wij nu weer een kindje mogen verwachten en dat tot nu toe alles goed gaat, en dat onze omgeving daar heel enthousiast over is. Maar voor mij voelt het niet als zand erover en we beginnen met een schone lei aan deze ervaring, terwijl anderen onze dochter dan toch makkelijk lijken te vergeten. Bedankt voor je lieve berichtje, jij ook gefeliciteerd met de kleine in aantocht, en heel veel sterkte en geluk de komende tijd met dit dubbele gevoel!

Ik sluit me echt helemaal aan bij wat je allemaal benoemd. Herken ik me volledig in. Het blijven allemaal uitdagingen..

Hoi, Voor ons is het nog niet zover. Onze zoon zou in maart 1 jaar worden. Ik kan je helemaal begrijpen dag je ontzettend teleurgesteld bent hoor. Ik merk ook dat ik helemaal verbaasd ben eigenlijk, ik had nog niet een als optie is m’n hoofd dat mensen het zouden laten voorbij gaan zonder iets. Ik vind dat heel slecht van die mensen. Ik snap best dat je het moeilijk vindt waar je goed aan doet. Maar een kaart sturen zou al heel ‘gemakkelijk’ kunnen zijn omdat het heel indirect is bijvoorbeeld. Dus nee, ik vind dat je geen begrip hoeft te hebben voor mensen die niets hebben laten weten. Wel kan je mild zijn als mensen iets vormgeven wat misschien niet helemaal je ding zou zijn. Maar het gaat erom dat ze laten weten dat ze jullie dochter niet vergeten zijn. Ik zeg altijd: Het ergste is gebeurd, ons kind is overleden. Het ergste wat nu nog rondom hem kan gebeuren is dat mensen hem vergeten.. Sterkte, ook hoe hiermee om te gaan. Lijkt me erg lastig.

Helemaal mee eens. Kan zeker voorkomen dat je iets krijgt waarvan je denkt wat moet ik hiermee maar de boodschap erachter dat iemand eraan heeft gedacht is dan hetgene wat telt. Dank je wel voor je begrip, doet me goed om te lezen. En wat je zegt klopt, het ergste is gebeurd en dat is dat hij er niet meer is. Het ergste wat nu kan gebeuren is inderdaad dat hij vergeten wordt… Ik hoop dat jullie in maart een heleboel steun mogen ontvangen of dat nu berichtjes zijn, kaartjes of wat dan ook en gun jou en iedereen anders dat het gevoel van teleurstelling of bevestiging in angst van ‘in de vergetelheid raken’ niet wordt gevoeld. Veel liefs en kracht 🤍