Ervaringen met nieuwe zwangerschap

Wij zal heel snel weer in verwachting geraakt toen onze sterrendochter geboren was. Zijn binnen drie maanden van onze zoon in verwachting geraakt. We zien onze zoon niet als vervanging en de familie ook niet. We vieren onze dochter haar sterren verjaardag elke jaar en ook wordt veel over haar gesproken. Onder tussen zijn zijn wij gezien van 6 kindjes waar onze dochter bij hoort en tweeling in verwachting. Elke kind draag een naam met de eerste letter van haar naam

22 februari is ons zoontje stilgeboren na neen zwangerschap van 27 weken. Gelukkig kwam bij ons uit d euitslagen dat dit door de placenta kwam en dus geen grotere risicos's heeft op een volgende zwangerschap. Ik ben nu weer 5 weken zwanger en het is de beste keuze die ik kon maken. Het wordt zeker een zware zwangerschap, maar als het pas over een jaar zou zijn dan zou die alsnog even zwaar zijn. Bovendien heb ik deze nieuwe hoop en dit nieuwelichtpuntje echt heel hard nodig. Ik heb er totaal geen spijt van

Op 23-3 maart is onze dochter Nola stilgeboren na bijna 39 weken zwangerschap. Er is uit de onderzoeken geen oorzaak gevonden. Alleen een kleine placebta maar dat alleen is geen doodsoorzaak aangezien Nola perfect op gewicht was. Zelf zit ik ook met dezelfde gevoelend als jij omschrijft. Voor mijn gevoel moet ik de volgende zwangerschap doorkomen om verder te kunnen met het verwerken van alles wat er gebeurd is. Juist omdat deze zwangerschap zwaar zal zijn mentaal, wil ik er niet te lang tegenaan hikken. En dat is inderdaad echt geen vervanging van. Maar doordat je rout om je kindje is ook de kindersens veel meer gegroeid dan ooit tevoren. Ik begrijp je helemaal! Helaas is er bij mij nog een stuk placebte blijven zitten waarvoor ik nu wacht op afspraak voor een ingreep om deze te verwijderen. Daarna moet ik eerst ongesteld worden en vanaf dan mogen we pas weer. Voelt echt oneerlijk om te moeten wachten.

Sow, wat een spelfouten... Excuses haha

Hallo mama, Ik schrijf als kersverse ouder van ons regenboogje. Vorig jaar mei zijn we onze zoon verloren na 38+2 weken. Twee dagen daarna was hij stil geboren. De oorzaak is helaas onbekend. Ik ben kort daarna weer zwanger geraakt. Het is inderdaad heel pittig mentaal en fysiek maar ik heb gelukkig goeie steun gehad van maatschappelijk werk, gynaecoloog en mijn eerste lijns vk. Wat aan mij verteld was: kinderwens is anders dan vervanging. En dat klopt echt want het gat van mijn verlies blijft voor altijd en ik ga nooit compleet voelen zelfs als ik 10 kinderen ga krijgen. Het duurde heel lang voor dat we familie en vrienden hebben verteld. Niet omdat we bang zijn voor reacties maar ik was heel bang dat het misgaat. Ik heb wel mijn werk heel vroeg verteld. Een week of twee na dat ik terug was van mijn verlof op advies van onze therapeut. Mijn manager had alle begrip daarvoor. Hij heeft beste vrienden die dezelfde heeft meegemaakt. Vrienden en familie wisten rond de 20 weken. We hebben ook gekozen om op week 37 ingeleid te worden en dat ging heel goed. Het ziekenhuis heeft mij ook aangeboden om thuismonitoring te doen vanaf week 34. Misschien kan je dat ook bij je gynaecoloog vragen. Dat heeft mij veel gerustgesteld dat het hartje nog klopt. Ik hoop dat jullie nog kind mogen krijgen. Fender blijft voor altijd jullie kind en is niet te vervangen ❤️

Heel erg bedankt voor alle reacties! Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die zo snel mogelijk weer zwanger wil raken, zonder dat er geen aandacht meer is voor het verlies en het verdriet, want inderdaad dat blijft hoe dan ook. We moeten immers wel gewoon onze prachtige zoon missen.. Mijn man en ik hebben er al veel gesprekken over gehad. We hebben besloten volgende maand eerst nog op reis te gaan en dan na de reis te kijken of we er aan toe zijn. Wel zouden we het fijn vinden dat Fenders geboortedag zijn geboortedag blijft en willen we niet dat een broertje of zusje op hetzelfde moment jarig zou zijn. Voor zover mogelijk gaan we dat dus proberen zo te plannen.

Allereerst gefeliciteerd met jullie regenboogje ❤️ Ik vind het bizar om te lezen dat jullie ongeveer precies hetzelfde hebben meegemaakt rond dezelfde termijn in mei maar dan vorig jaar.. Die angst dat het misgaat geloof ik direct; daar ben ik inderdaad bij voorbaat al bang voor 😅 Die thuismonitoring klinkt als een heel goed idee; dat zal ik zeker vragen als het weer mag lukken. Hoe is de bevalling bij jou gegaan na de inleiding?

Hi, Gefeliciteerd met de geboorte van fender, en gecondoleerd met het verlies. In februari is Freya geboren na een zwangerschap van 19 weken. Ze had een grote lichamelijke afwijking waardoor wij het onmogelijke besluit hebben genomen de zwangerschap af te breken. Hoewel er genetisch of op welke andere manier er geen oorzaak is gevonden, het dus pure pech is, hebben wij wel het advies gehad om een half jaar te wachten met een volgende zwangerschap. Omdat de mogelijke risico’s (vroeg geboorte en laag geboortegewicht als ik het goed zeg) in lijn zijn met de risico’s die ik sowieso al heb door mijn gezondheidsproblemen willen we het extra risico niet nemen. Tenminste, tot nu toe niet. Het wachten is vreselijk. Heb er geen ander woord voor. Ik heb best wel last van de hormonen rond de ongesteldheid, al tijd al, en daar komt nu ook bovenop dat ik toch wel heel graag zwanger zou willen zijn, gemixt met een onrealistische hoop dat dat ook zo blijkt te zijn. Maar ik heb mezelf deze tijd ook gegeven om te werken aan een fittere en sterkere versie van mezelf, fysiek en mentaal, ter voorbereiding op een volgende zwangerschap. Door dit te doen ben ik toch al op een manier bezig met een volgende zwangerschap en dat helpt.

Dank je wel :) De bevalling ging snel. Toen ik de thuismonitoring deed bij 36 weken had ik een hoge bloeddruk en daardoor was gevraagd om naar het ziekenhuis te gaan voor verdere controles. Daar hebben ze gezien dat ik regelmatig weeën had maar ik voelde niet alle wee. Vk daar had ontsluiting gecontroleerd en ik had al 3-4cm. Dus de dag van inleiding (37+3), hoeven ze alleen de vliezen te breken en 3 uurtjes later was ik bevallen :) Onze therapeut bij maatschappelijk werk is ook een hypnobirthing coach. Dat heeft mij geholpen niet alleen voor de bevalling maar ook de dagen daarvoor.

Wat vreselijk verdrietig! Ik ben in juli vorig jaar bevallen van onze dochter met 22 weken na een vreselijke beslissing te hebben genomen ivm een ernstige afwijking. Ik had nog een medische nasleep met uiteindelijk een curretage en baarmoeder perforatie. Desondanks kregen we in september weer groen licht. Ik was er zelf nog niet aan toe, ik vond de rouw heel heftig en heb een tijdje therapie gehad. Daarna in november weer besloten ervoor te gaan en eerst lekker op vakantie naar de zon, en in december ben ik zwanger geraakt, nu dus 22 weken. Dit is en blijft heel dubbel en mentaal pittig. Het verdriet blijft. Maar ik denk dat ongeacht hoe snel je zwanger raakt het verdriet en gemis er toch wel is. Heel veel sterkte gewenst! En volg vooral je eigen gevoel

Ik heb mijn dochter moeten afgeven op 6 maanden zwangerschap. Na 2 maand terug zwanger van een regenboog zoontje. De zwangerschap zelf ging prima .. alleen schrik voor bepaalde echo's. Mijn zoontje is absoluut geen vervanger van mijn meisje! Ze lijken zo hard op elkaar. Ook mijn oudere dochters weten wie hun zusje is dat vind ik zelf heel belangrijk.

Hey, ik ben op 15-12-2024 bevallen van onze dochter Lya met 22+4 weken. Ik ben inmiddels weer 15 weken zwanger. Na 1 menstruatie gelijk weer zwanger geraakt. Ondanks dat ik het zeker wel zwaar vindt en angst ervaar, merk ik ook dat ik weer iets heb om naar uit te kijken en iets wat mij hoop geeft. Je mag me altijd een berichtje sturen, een dikke knuffel🩷

Hi lieve mama, wat een verdrietig nieuws om te lezen over het verlies van jullie zoon Fender💙 Ik lees ook graag mee in dit topic naar de ervaringen. Wij zijn onze zoon nu een maand geleden verloren, na een zwangerschapsafbreking vanwege ernstige aandoeningen die niet met leven verenigbaar zijn. Onze kinderwens is alleen maar groter geworden tijdens de zwangerschap van onze zoon en dat wij nu met z'n 2en blijven in plaats van dat wij ons zoontje konden verwelkomen is verschrikkelijk lastig. Het voelt ook heel "gek" om te denken aan een nieuwe zwangerschap omdat niks onze lieve zoon zal terugbrengen. Maar ergens kan ik ook niet wachten om opnieuw zwanger te zijn en zal onze zoon altijd een grote broer blijven als er nog een kindje zou komen. Wij hebben over een paar weken nog een nacontrole bij het ziekenhuis en zullen dan ook de wens bespreken voor een volgende zwangerschap

Heel erg bedankt voor alle nieuwe reacties 💙 Het doet me goed om te lezen dat het heel normaal is om nu alweer zo’n sterke wens te hebben om weer zwanger te raken. We hebben net even gebeld met de verloskundige uit het ziekenhuis die bij de bevalling was. Tijdens de bevalling hebben ze de navelstreng moeten doorknippen voordat ik verder mocht met persen, omdat de navelstreng behoorlijk strak om zijn nekje zat. In de formulieren die we hebben gekregen stond echter dat de navelstreng los omstrengeld was. Dit vonden wij gek dus hebben we even nagevraagd (vooral omdat wij sterk het gevoel hebben dat de navelstreng de oorzaak is van het plotselinge overlijden). De verloskundige gaf aan dat ze los omstrengeld had opgeschreven omdat ze er nog wel een vinger tussen kon krijgen.. Ik maakte me (omdat we er dus een beetje van uitgingen dat de navelstreng de oorzaak was) weinig druk om de uitslagen van de bloedonderzoeken. Dit is nu compleet omgeslagen en nu voelt die maand die we nog moeten wachten op uitslagen ineens als een eeuwigheid. Ik was altijd al best wel bang dat ik nooit een gezond kindje zal krijgen, maar die angst is nu behoorlijk groot geworden.. Ik weet niet zo goed waarom ik dit precies opschrijf en wat voor reacties ik verwacht, maar ik wilde vooral graag even mijn hart luchten 😅

Wat ik me afvraag: is het mentaal altijd zwaarder om opnieuw zwanger te zijn? Of kan dit bij mensen ook helpen in de verwerking? Stiekem hoop ik daar namelijk op, ondanks dat dit misschien wel mijn kop in het zand steken is.

Ik herken deze gedachtes zo! Ik denk namelijk dat een heel stuk van mijn verwerking ook tijdens een zwangerschap plaats gaat vinden. Of dat nou nu al snel is of pas over een paar jaar.. dat zoeken naar het hartje gebeurt tenslotte dan pas weer voor het eerst ❤️‍🩹

Ik vind het doodeng. Maar ik weet dat ik het over een paar jaar nog steeds doodeng zou vinden. Wat ik wel merk is dat ik beter in mijn vel zit. Ik heb weer nieuwe hoop, een nieuw doel.

Ja precies dat is wat ik me afvroeg. Kun je dan beter in je vel zitten door de hoop en geluk. Ondanks de angst en/of verdriet. Voor mij dacht ik zo snel mogelijk zwanger worden dan ga ik me beter voelen.

Ik herken dit gevoel heeeel erg.. Mijn bevalling is nog maar een kleine 2,5 weken geleden, dus ik moet sowieso nog lichamelijk herstellen en de onderzoeken afwachten, maar ik zou het liefst zodra het kan meteen weer willen proberen, hoe eng het ook is en hoe zwaar die zwangerschap ook zal zijn. 😅 Denk zelf echt dat het leven van controle naar controle zal worden Maar de angst is ook zo sterk. Maar wat Justadutchgirly ook zegt, die angst zal blijven, maar die nieuwe hoop en een doel is ook iets wat ik echt nodig heb.. En we hebben natuurlijk allemaal nu zoveel liefde in ons die nu niet de bestemming heeft die we ervoor hadden gewild.

Ik heb er geen spijt van. 22 februari bevallen (met 27 weken) en 1 mei een positieve test in handen. Ik heb het wel zwaar nu qua hormonen en rouw door elkaar. Maar de nieuwe hoop houd me echt staande. We zijn het vanaf 30 maart weer gaan proberen na mijnb1e ongesteldheid, en ik merkte meteen dat ik positiever in het leven stond toen we er weer voor konden gaan. Ik ben me er van bewust dat dit een hele zware 9 maanden gaan worden en dat ik echt ga instorten als in nu een miskraam krijg (ben pas 5+4) maarja dat weet je nooit van tevoren.