Geslachtsvoorkeur en verlies🤍

Hey lieve mama, ik snap je gevoel en gedachten helemaal. Wij hebben ons eerste kindje, een zoontje, verloren met 19 weken. Ik had daarna ook echt dubbele gevoelens, ten eerste continu de onzekerheid of alles wel goed zou gaan dit keer, en ten tweede zat ik ook met de gedachte over een jongen of meisje in het begin. Ik had ook een lichte voorkeur voor een jongetje maar wilde ook niet dat hij ons zoontje zou vervangen. Ik vond en vind ik het ook heel erg mooi dat we nu een gezond dochtertje hebben en ook hebben mijn man en ik beide het gevoel dat als we nog een keer ouders mogen worden, het weer een meisje wordt zodat ons zoontje nooit vervangen wordt. Maar al zou het dan wel een jongetje zijn, dan is dat natuurlijk ook geweldig. Ik heb gemerkt met de tijd dat die gedachten minder worden en we nu vooral genieten van ons dochtertje van bijna 1,5 jaar oud. Ons zoontje zal altijd in gedachten blijven en we blijven er ook over praten, ons dochtertje gaat vaak naar zijn gedenkplekje en geeft kushandjes en zegt zijn naam, zo mooi💙 Wat zal dit een spannende tijd zijn, maar probeer toch rust en vertrouwen te vinden. En praat vooral over je gevoelens als je hier behoefte aan hebt♥️ Super belangrijk en helpt zeker in de verwerking. Liefs en een dikke knuffel.

Hoi hoi, Ja heel herkenbaar dit... ik ben zelf nu 9 weken zwanger en stoei ook met deze gevoelens. Vind het heel lastig ook dat de omgeving volledige focus op deze zwangerschap heeft. Terwijl ik ook zoveel bezig ben met onze dochter die we zijn verloren. Voel me heel schuldig naar haar toe. Snap niet dat iedereen zo blij kan zijn... denk dan echt zijn jullie vergeten wat er gebeurd is ofzo? En ik ben zelf natuurlijk ook heel blij met deze nieuwe zwangerschap maar er zit wel een Maar aan soms.. en dat vind ik dan weer lastig naar het kindje in mijn buik toe🥹 Wij weten dus ook nog niet wat het geslacht gaat zijn. Weet zelf ook nog niet zo goed wat ik daar allemaal over denk. Ben heel erg zoekende nog in alles wat ik voel. Maar merk wel dat de schuldgevoelens richting onze dochter en het gemis van haar extra op de voorgrond staan op het moment. Maar dit zijn wel dingen die ik bij de rouwtherapeut kan bespreken en eventueel lotgenoten contact vind ik ook fijn. Kun je toch het begrip en herkenning vinden wat je vaak in de omgeving niet hebt

Hey mama, Wij zijn ons pracht meisje verloren in december 2024. Nu opnieuw zwanger. We missen ons meisje ontzettend erg en wilde dat ons tweede kindje ook een meisje zou zijn. Via de NIPT zijn we erachter gekomen dat het een jongen is. Natuurlijk waren we teleurgesteld en heb ik zelf gehuild. Snel kwamen we tot de conclusie dat een jongen even goed is! Ons meisje krijgt een broertje. Dat is wat we wilde: we wilde haar heel graag een broertje of zusje geven. We zijn blij en kunnen niet wachten op hem. Ik moet wel zeggen dat het verlies van onze dochter nog heel diep zit. We denken dagelijks aan haar en het is gewoon heel zwaar.

Hey mama, wij zijn ons zoontje een jaar geleden verloren met 24+2. Dit keer, nu ik het geluk heb nog een keer zwanger te zijn geworden van een - vooralsnog- gezond ogend kindje, hebben wij er doelbewust voor gekozen het geslacht niet te weten. Ik herinner me van de geboorte van ons zoontje dat ik meteen zoveel van hem hield, en ik weet dat dat zo zal zijn met het kindje dat nu geboren gaat worden. En deze zwangerschap zit al vol zoveel stress en negatieve angsten en gedachten, dat ik geen voor of afkeur voor een geslacht erbij wilde tijdens deze maanden, wetende dat de liefde het toch overneemt vanaf het moment dat hij/zij er is. En ik merk dat het me echt goed doet. Ik ben bezig met 'wordt mn kindje gezond' en ik ben bezig met moment hoopvol dagdromen. Het feit dat de bevalling, die vorige keer zo verdrietig was omdat hij stilgeboren werd, dit keer (hopelijk) een extra kers op de taart krijgt door de verrassing of het een jongen of meisje is geeft dat ook een nieuw 'uitkijken naar'. Het zal echt anders zijn dan met ons zoontje, de geboorte, 1 hopelijk omdat alles goed gaat maar 2 omdat we dan dat nieuws pas samen zullen delen. Met een nieuw mensje in onze armen. Ik hoef daar van te voren geen gevoelens meer over die voor verwarring zorgen, omdat bij geboorte de liefde het toch wint. Dus deze overweging wilde ik je ook nog mee geven, deze keuze bestaat ook!

Ik heb me echt hetzelfde gevoeld als jij beschrijft, ons zoontje is vorig jaar op 7 mei stil geboren. Ik ben nu 34 weken zwanger en wij krijgen weer een zoontje. Als ik uit mijn ervaring nu kan spreken; de angst voor de angst was erger. Zowel ik als mijn vriend hadden voorkeur voor een meisje, vooral omdat zoals jij schrijft we niet wouden dat het als vervanging ging voelen. Dat vonden we niet eerlijk voelen en we waren ook bang dat we nooit meer over ons sterrenkindje zouden praten of denken omdat de focus dan zo op zn broertje zou liggen dat het een vervaagde herinnering zou worden uiteindelijk. Maar niks is minder waar, we zijn nu juist heel blij dat we een mannetje krijgen en voelen dit echt als een cadeautje van zijn ‘grote’ broertje. We praten nog altijd heel veel over ons sterrenkindje, en voelen we die liefde die we al voor hem hadden juist sterker. Ik kan het niet goed verwoorden, maar had ik dit van te voren allemaal geweten had ik geen voorkeur voor een meisje gehad. Ik wil er tevens niet mee zeggen dat het een droom zwangerschap is, want we zitten nog altijd vol zorgen en angst dat er altijd wat fout kan gaan. Mentaal vond ik dat vooral tot na de 20 weken echo slopend, ik heb hiervoor ook een coach ingeschakeld (pop poli wou me niet helpen) en daar heb ik echt super veel baat bij gehad! Ook heb ik via dit forum een paar meiden leren kennen en zijn we nu alle3 zwanger, met elkaar praten helpt ook onwijs goed omdat ze je gewoon begrijpen. Hopelijk ga je ook rust vinden, wat het geslacht ook mag zijn het komt echt goed!🤍 wil je kletsen mag je altijd berichten!

Ik snap helemaal wat je schrijft. Wij zijn onze zoon verloren en in januari raakte ik weer zwanger. Mijn vriend wist het zeker; het gaat een meisje worden. Helaas is deze zwangerschap in een miskraam uitgekomen. Heel dankbaar dat ik nu weer zwanger ben. Ik riep in het begin dat het een jongen ging worden, mijn vriend wist dat ook zeker. Maar ergens in mijn hoofd kwam een meisje steeds meer in beeld. Achteraf had ik het met de psycholoog gesproken en waren deze gedachten voor mij er ter bescherming. Toen ik de envelop open deed en las dat we weer een zoon krijgen brak ik. Ik wil mijn eerste kind niet vervangen, ik wil ook niet dat het kind dat eraan zit te komen te veel gaat merken. Ik heb kleding liggen die voor mijn eerste kind bedoeld was, wat moet ik daarmee. Dit was weken geleden en ik ben er wat meer content mee. Veel pijn en verdriet zit er nog steeds maar de dankbaarheid dat ik een kindje op de wereld mag zetten komt steeds meer naar voren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij wel echt gesteund voel bij mijn vriend, wij zijn echt een team en dat helpt. Heb je het er met je vriend erover gehad? Mijn vriend kan heel lastig over ons eerste kind praten omdat het hem te veel pijn doet en dat heeft hij uiteindelijk ook kunnen toegeven, het doet mij goed dat ik het weet dat hij er veel aan denkt maar niet altijd er open over kan zijn.

Ik herken je gevoelens. Vorig jaar is onze zoon stilgeboren met 38 weken. Kort daarna ben ik weer zwanger geraakt. Helemaal in het begin kreeg ik het gevoel dat het een meisje word maar ik had heel veel dromen dat het een jongetje is. Mijn wens ging dus dat het een jongen zou worden, niet als vervanging maar zodat we weten hoe het is om een jongen op te voeden (we hebben al een dochter). Het kaartje met geslacht hadden we aan mijn schoonzus gegeven. Ik wilde het veel later pas weten maar mijn man kon niet meer wachten. Ik wilde ook een kleine gender reveal met alleen ons gezin maar het gebeurde met de hele familie tijdens kerst. Kort voor de reveal vertelde een andere schoonzus dat zij zwanger is. Iedereen blij behalve ik omdat ik vol met angst zat. Reveal kwam en onze baby is een meisje. Heel jammer dat ik het informatie niet kon verwerken daarna want iedereen was heel positief en ik kon de juiste woorden niet vinden om mijn gevoelens te beschrijven. Weken later zei ik tegen mezelf dat het een goed ding is dat we een meisje verwachten dan weet ik dat het een hele andere baby is. Onze therapeut heeft mij gelijk gegeven maar hij zei ook dat het sowieso een andere baby is. Natuurlijk ben ik blij dat we twee gezonde dochtertjes hebben maar ik denk nog steeds vaak over hoe het is om voor een baby boy te zorgen.

Hoi lieve mama, Ons verhaal is niet hetzelfde. Wij verloren ons derde kindje, onze zoon Han toen hij een week oud was. Wij gaan geen kindjes meer krijgen dus over dat stuk kan ik niet meepraten. Maar als ik jou verhaal lees denk ik wel: je hebt er geen invloed op. Dat bedoel ik niet verkeerd maar juist goed. Je hebt niets in te brengen of je een zoon of dochter krijgt. Misschien geeft dat ook een beetje ‘rust’? Verder denk ik écht dat als jullie kindje eenmaal geboren is, het jullie helemaal niets meer uit maakt of het een jongen of meisje is 😘 Zelf heb ik ‘geleerd’, en ben ik daar nog hard mee bezig, om te proberen geen oordeel over mezelf over m’n gevoelens te plakken. Ik lees dat bij jou ook terug en dat is echt heel erg zwaar. Maar jij hebt een hele moeilijke weg en je doet je best! Beide opties zijn ook vreselijk moeilijk denk ik. Ik heb veel bewondering voor de moed van alle mama’s (&papa’s) die dit doorlopen na het verliezen van je baby 💛

Heel erg bedankt allemaal voor jullie eerlijke antwoorden. Het stelt me echt gerust om te horen dat meer mama's (en papa's) hier mee struggelen. Mijn man en ik zijn nu een weekje op vakantie. Volgens week dinsdag hebben we de 13 weken echo. Ik heb besloten om niet meer met het geslacht (en namen) bezig te zijn tot we de goede 13 weken echo hebben gehad. Het afwachten tot die echo geeft me al stres genoeg (nieteens zozeer of ze wat afwijkends vinden, maar voornamelijk of het kindje nog wel leeft en groeit). Na die echo zien we wel weer verder.🤞🏼ik hoop dat het me lukt om te relaxen deze week en me zo weinig mogelijk zorgen te maken. Hopelijk veel leuke afleiding!

Een goede insteek denk ik! Denk ook vooral proberen de lat niet te hoog leggen voor jezelf over dat je moet genieten of je op een bepaalde manier moet voelen. Je doet het al goed genoeg!