Hoe verloopt de rouw bij jullie

Twee maanden is nog heel vers, dus ik kan me heel erg goed voorstellen dat je je nog zo voelt en dat het een moeilijke combinatie is met het normale leven.. Kun je er goed over praten met iemand in je omgeving? Of misschien een psycholoog? Ik zou het je gunnen dat je snel een voor jou passende manier kan vinden om de combinatie tussen het verdriet en het rouwen en het dagelijks leven te kunnen verdragen. ❤️ Ons zoontje Fender is 2 weken geleden stil geboren bij 38+5. Ook ik zit dus nog middenin de rouw en het verdriet. Op dit moment voelt het alsof de wereld is gestopt en alsof er geen hoop en lichtpuntjes meer zijn. Ik ben nu 26 en leef eigenlijk al 13 jaar toe naar moeder worden vanwege een hele intense wens om een kindje groot te brengen. Dat het zo dichtbij was, heeft er nu juist voor gezorgd dat het nu nog verder weg voelt dan ooit (ondanks dat wij uiteraard nu een prachtige zoon hebben). Wij hebben (nog) geen andere kindjes, dus over de combinatie zoals jij die ervaart kan ik niet goed meepraten en ik zal dus ook niet weten hoe jij je precies voelt. Maar nogmaals, ik hoop zo voor je dat je een manier kunt vinden om met het verlies en verdriet om te gaan. (Ik vind het lastig om de goede woorden te vinden, maar weet dat alles helemaal goed is bedoeld ❤️)

Ik herken je verhaal. Mijn zoontje is met 3 weken oud overleden vorig jaar augustus. Ik heb ook nog een 3 jarige zoon lopen waarbij alles gewoon doorgaat. Ook ik had het gevoel dat het met mij nooit meer goed zou komen...of super lang zou gaan duren. Maar ik moet zeggen dat de heftige emoties minder zijn geworden na een maand of 4-5. Natuurlijk zijn er nog steeds triggers en ik verwacht dat dat voorlopig nog blijft. Maar ipv iedere dag meerdere malen in huilen uit te barsten is dat nu 1 keer per week of zelfs 2 weken. Ik kan nu naar zijn foto kijken en ook de mooie kanten zien. Geef het tijd, het wordt echt beter!!

Wat bedoel je dan precies met de heftige emoties? Ik heb het idee dat bij mij zo langzaam aan het kwartje begint te vallen dat wij door moeten gaan leven. En dat brengt een hele hoop gepieker met zich mee. Veel weerstand en ik ervaar uiteraard ook veel sombere gevoelens, soms ook angstig. Ik kom niet graag buiten de deur en kom niet tot bepaalde activiteiten zoals even naar de kruidvat en vind het contact met de meeste mensen niet prettig. Ik trek me daarom ook wel terug terwijl ik er normaal van geniet. Maar de intense huilbuien zijn wel verandert merk ik, verdriet is er zeker maar er is ook een ander soort pijn gekomen: die van de toekomst.

Ik heb van het weekend het boek 'het rouwt in jou' gelezen, op aanraden van een andere lotgenoot en daar vond ik veel herkenning in terug. Hier staan veel ervaringen beschreven wat voor mij heel erg hielp.

Ja klopt die heb ik ook gelezen. Pak deze er nog eens bij denk ik zo.

Ja via de huisarts ga ik binnenkort naar de psycholoog. Dat schrijf je heel mooi ja een combinatie tussen het verdriet, rouw en het dagelijks leven te kunnen verdragen. Dat woordje verdragen.. Heb jouw verhaal ook gelezen. Wat erg hè, gebroken hart hoor. Ik geloof meteen dat het nu juist heel ver weg voelt, je was zo dichtbij!

Hoi lieve mama, Ons dochtertje is in feb geboren en na 3 dagen bij ons te zijn geweest moesten wij onverwachts afscheid nemen. Wij hebben al een dochtertje van 4 en herken heel erg wat je zegt. Ik heb veel aan mijn psycholoog (rouwcoach). De 1e 2 maanden durfde/kon ik nergens heen, alles deed emotioneel zoveel pijn & alles herinnerde me eraan hoeveel wij moesten missen. Maar toch met al een dochter probeer je toch het “normale” leven op te pakken.. Ik kan je helaas niet vertellen hoe snel of langzaam of wanneer er verandering in komt. Zelf denk ik vaak.. volgens mij ga ik de goede kant op & ineens doe je weer een paar stappen terug.. & ook ik ben zoekende.. Maar weet dat je niet alleen bent✨🤗